Β’ μέρος…η συνέχεια.

Πρώτο μέρος:

Ο Jean και η Liliane, η γνωριμία και η γέννηση της  Stéphane- Άιναφετς στο Παρίσι.

Δεύτερο μέρος:

Η Liliane, αριστερά με τα δυο της κοριτσάκια, Ελέν η μικρότερη και Στεφάν…η «μελλοντική» ΚΜΝΒ… στο εξοχικό τους στο Καντιλί του Βοσπόρου. Πίσω τους διακρίνεται το ξύλινο σπίτι των παππούδων, πιο πίσω ο Βόσπορος και στο βάθος η Ευρωπαϊκή ακτή, το Bebek και λίγο πιο μακριά δεξιά το τείχος «Ρούμελη- Χισάρ».

Στο ίδιο ακριβώς μέρος βρέθηκα με τον Νίκο, τριάντα πέντε χρόνια αργότερα. Ήταν η πρώτη μου επίσκεψη μετά τον διωγμό. Η κουκουναριά εκεί, χωρίς το σπίτι…πια.

Στο τεσσάρων στρεμμάτων κτήμα των παππούδων κτίστηκε ένα δεύτερο πέτρινο σπίτι, όταν ο Jean και η Liliane εγκαταστάθηκαν στην Πόλη και γεννήθηκε η μικρή μου αδελφή, Ελέν. Αυτό το σπίτι βρισκόταν κάτω από την κουκουναριά προς τα κάτω. Οι Τούρκοι το γκρέμισαν για να φαρδύνει ο δρόμος, μερικά χρόνια αφού είχαμε φύγει…

Εδώ από κάτω ήταν το σπίτι μας. Πάνω δεξιά απέμεινε ένα ταρατσάκι που είχε φτιάξει ο παππούς για να απολαμβάνει κανείς την θέα στον Βόσπορο. Λίγο πιο πάνω με τον ξάδελφο μου είχαμε φτιάξει ένα «παιδικό»λαχανόκηπο.
Το κτήμα είναι ένας λόφος με κρεμαστούς κήπους, όπου ο παππούς μαζί με τον Αλί, καλλιεργούσαν ότι λαχανικό και φρούτο επιθυμούσε η καρδούλα σου!

Όταν πρωτομπήκαμε στο κτήμα από μια μισογκρεμισμένη πόρτα, άρχισε η ανασκαφή…
Μετά από 35 χρόνια το κτήμα ήταν πια μια ζούγκλα, καθώς ανέβαινα ανακάλυπτα γωνιές ανέπαφες από τον χρόνο, όπως αυτή η μαρμάρινη κρήνη. Το κτήμα ήταν γεμάτο από λιμνούλες με σιντριβάνια και… και… και όσο προχωρούσα ανακάλυπτα, θυμόμουν και η καρδιά μου σφιγγόταν…

Σε κάποιο σημείο αντικρίσαμε μια καλύβα, χτυπήσαμε την πόρτα και μας άνοιξε ένας παππούς, φύλακας του κτήματος, μας είπε. Το κτήμα το είχε αγοράσει η Good Year, αλλά δεν μπορούσε να κτίσει γιατί τα σπίτια μας ήταν διατηρητέα…τι χαρά!
Με τα λίγα Τουρκικά που θυμόμουν κουβεντιάσαμε πίνοντας τσάι…θυμόταν τον Αλί και είχε ακουστά τον παππού μου, «μορφή»της Πόλης…τότε!
Καθώς διακριτικά παρατηρούσα γύρω μου, ξαφνικά το μάτι μου έπεσε σε μια μπανιέρα που την είχε μετατρέψει ο γέρος σε πάγκο κουζίνας…και τότε ήρθε και η χαριστική βολή στην ήδη πληγωμένη μου καρδιά…αυτή ήταν η μπανιέρα μας…

Την επόμενη μέρα ήρθε η σειρά του σχολείου μου, το Ζάππειο, του γνωστού Ζάππα νονού του παππού μου. Σ΄αυτό το σχολείο πήγα μέχρι και την Τετάρτη Δημοτικού.
Κάθε φορά που περνούσα αυτή την πόρτα, τότε, σφιγγόταν η καρδιά μου…

Η τάξη μου, ερημωμένη…φρικτές αναμνήσεις από τα μαθήματα που τα περισσότερα γινόντουσαν Τουρκικά και λίγα στα Ελληνικά παρόλο που ήταν Ελληνικό σχολείο…
Δεν καταλάβαινα τίποτα, τα Ελληνικά μου φτωχά, βλέπετε σπίτι μιλούσαμε Γαλλικά!
Ο παππούς πλήρωνε για να με περνούν τάξη…
Αχ… και αυτή η προσευχή…σιγά-σιγά στα Ελληνικά κρυφά…όλα κρυφά, τα τραγούδια, τα παιχνίδια, όλα κρυφά, από τότε απεχθάνομαι ότι είναι κρυφό…

Να και το vapour…βαπόρι, που έπαιρνα τους καλοκαιρινούς μήνες για να πάω σχολείο.
Με αυτό φύγαμε από το Καντιλί, με την ίδια μυρωδιά όπως τότε και με το ίδιο σφίξιμο στην καρδιά, όπως τότε…