Ιστορίες μαμουνιών…Α, Β, Γ.

Εδώ στην Σκιάθο όπου βρίσκομαι ακόμα, εκτός από την οικογενειακή «‘συμφόρηση», που αντιμετωπίζω καθημερινά λόγω της αυριανής βάπτισης της Ίριδας  έχω και περιπέτειες με έντομα!

ΙΣΤΟΡΙΑ Α:
Χθες το βράδυ όλοι είχαν φύγει από το σπίτι και έπρεπε να κοιμίσω τον Αλέξανδρο ετών 3.  Μετά τις γνωστές διαδικασίες έκλεισα το φως αλλά άφησα το παντζούρι ανοιχτό γιατί το φεγγάρι (που είναι και αδυναμία του-μας)  φώτιζε μαγικά το κρεβάτι του…πήγε λοιπόν να ξαπλώσει το παιδί όταν πάνω στο κρεβάτι είδε μια μικρή πράσινη ακρίδα…εγώ κόκαλο….με πολύ σοβαρό ύφος μου ζήτησε να την απομακρύνω…εγώ κόκαλο…συνήθως με τις ακρίδες αφού φύγω από το δωμάτιο ουρλιάζοντας…φωνάζω τον Νεραιδοσύντροφο να «καθαρίσει» …γιατί αυτό που μισώ είναι πως όταν πας να τις πιάσεις σου πετάγονται στην μούρη…τι να κάνω…τι να κάνω ??? που είμαι μόνη και πρέπει να δείξω στο παιδί ότι είμαι γενναία, μην του χαλάσω και την εικόνα που έχει για μένα… παίρνω το μικρό γαλάζιο κουβερτάκι με το αρκουδάκι στην άκρη…(που με αυτό κοιμάται αγκαλιά)…την κουκουλώνω και τσουπ την πετάω από το παράθυρο…πανευτυχής του δείχνω το κουβερτάκι μπρος πίσω… ξάπλωσε του λέω…Αααα! για κοίτα μου λέει είναι στο πάτωμα!…γμτ (από μέσα μου)….τι να κάνω, τι να κάνω…δίνω μια με το παπούτσι που ευτυχώς το φορούσα (γιατί εδώ συνήθως κυκλοφορώ ξυπόλητη) και πάει…και για να μην δει το «έγκλημα» ο μικρός την πιάνω με το χέρι μου από την κεραία (Ω της φρίκης!) και τσουπ την πετάω έξω…υπερήφανη που τα κατάφερα μόνη!
Τώρα αυτή τη σοβαρότατη ιστορία την αφιερώνω στην Marilia γιατί ξέρω ότι είναι η μόνη που θα με νιώσει!!!

ΙΣΤΟΡΙΑ Β:

Αυτό το νησί προφανώς όπως τα περισσότερα νησιά στην Ελλάδα εκτός από τουρίστες κατακλύζεται και από σφίγγες….Προσωπικά δεν τις φοβάμαι και έχω αναπτύξει θεωρίες για τις Κυρίες που κάνουν σαν υστερικές (Χμ…) όταν τους περιτριγυρίζει σφίγγα…μέλος της οικογένειας μάλιστα προτιμάει να τρώει μέσα για να τις αποφύγει.
Έχω παρατηρήσει πως όσοι τις φοβούνται εκπέμπουν σήματα φόβου, κάποια ορμόνη βασικά ίδια με αυτή που εκπέμπουν όσοι φοβούνται τα σκυλιά…αυτή η ορμόνη ελκύει σκύλους και σφίγγες  με τα γνωστά επακόλουθα υστερίας  (Χμ… αυτό φυσικά και δεν ισχύει για τις ακρίδες!)…Έτσι που λέτε κυκλοφορώ ανέμελη ανάμεσα  σε σμήνη  σφιγγών! Φέτος που τα ψυχολογικά μου δεν είναι ότι καλύτερο…δέχτηκα τρία ύπουλα τσιμπήματα,  το πρώτο τσίμπημα ήταν εκεί που καθόμουν σ’ ένα βραχάκι για λίγη ησυχία, το δεύτερο όταν έβγαζα το παπούτσι μου στην παραλία όπου το τσίμπημα ήταν στο δάκτυλο που φορούσα την βέρα (Χμ…συμβολικό;) αλλά πρόλαβα να την βγάλω παρόλο τον πόνο και να την βάλω στο άλλο χέρι…και το τρίτο όταν μάζευα τα πιάτα, τσίμπημα μέσα στην παλάμη..ξέρετε το τσίμπημα πονάει είναι σαν να σου μπήζουν καυτό μαχαίρι στην καρδιά!
Τώρα κυκλοφορούν διάφορα σκευάσματα που κάνουν και έκαναν καλή δουλειά…
Το χειρότερο είναι η φαγούρα όταν πάει να περάσει το πρήξιμο…ο πόνος….και «είδα» πως όλες οι πληγές όταν πάνε να κλείσουν προκαλούν φαγούρα…και όσο τις ξύνεις τόσο η φαγούρα μεγαλώνει και εδώ μιλάω για ψυχολογική φαγούρα!!!
Αυτή τη μικρή ιστοριούλα  με τις σφίγγες την μοιράστηκα με έναν καλό μου φίλο και του την αφιερώνω…χα χα… αυτός δίνει μια άλλη εκδοχή στο γιατί με κυνηγούν οι σφίγγες:  Με συμβουλεύει να βρω τη σφιγκοφωλιά γιατί έχει την αίσθηση ότι ενοχλώ τα μωρά τους! Δεν ξέρω τι ενοχλώ αλλά σίγουρα κάτι έχει ενοχληθεί γύρω μου!!! Και τον συμβουλεύω να συνεχίζει το Μουρ-μουρμουρητό… και τον χορό της βροχής γιατί το κλειδί με τις σφίγγες  βρίσκεται στην ανομβρία!

ΙΣΤΟΡΙΑ Γ:

Η τρίτη μαμουνο-ιστοριούλα είναι εξαιρετικά αφιερωμένη στον Νεραιδοσύντροφο μου…που βρίσκεται σ’ αυτό το μέρος (Σκιάθος) για χατίρι μου….γιατί δυο ολόκληρες οικογένειες μέσ’ τον εκνευρισμό της ζέστης ετοιμάζονται μέρες τώρα για την αυριανή βάπτιση…χα χα..και εγώ με τα ρολά στο κεφάλι γράφω μαμουνο-ιστορίες…και καμιά από τις δυο οικογένειες δεν είναι δική του… είναι από τον πρώτο μου γάμο…και ένας θεός ξέρει πώς αντέχει και μένα που μέρα νύχτα…ξύνομαι ή  κυνηγώ…κουνούπια…σμήνος τα κουνούπια στο δωμάτιο μας…τι πλακέτες…τι φλιτ (απαπαπα αντιοικολογικά!) τι βρωμερές λοσιόν πασαλείβομαι…και αυτά μόνο εμένα τσιμπούν…αυτός βράχος χμ…λίγο το βλέμμα του μόνο έχει αλλάξει!!!
Προ λίγου όμως…κάτι άρχισε να στάζει πάνω από το προσκέφαλο του….σύμπτωση;
Μην περιμένετε τίποτα (προς το παρόν) από την αυριανή βάπτιση γιατί σ’ αυτή την άνευ λόγου ταλαιπωρία είμαι ολόψυχα μαζί του!