Μια ιστορία…

Σήμερα αποφάσισα να σας πω μια ιστορία από τα παλιά…

Όταν ο μεγάλος μου γιος Φρεντ που είναι Γάλλος έγινε 3 χρονών πήγε σε Γαλλικό νηπιαγωγείο. Ήταν ένας όρος για να μπορέσω να πάρω διαζύγιο και να ζήσω στην Ελλάδα.
Το περιβάλλον στο νηπιαγωγείο ήταν ζεστό και τα παιδάκια, τα περισσότερα Γαλλάκια περνούσαν καλά και όπως είναι φυσικό στα πάρτι γενεθλίων καλούσαμε πολλά παιδάκια και από εκεί. Έτσι μια μέρα στην τσαντούλα του βρήκα  μια πρόσκληση από ένα αγοράκι που θα γιόρταζε  τα 3 του χρόνια, τον Ιάσονα.
Το σπίτι βρισκόταν στο Ν. Ψυχικό και ήταν μια απλή μονοκατοικία. Το σαλόνι ήταν ευρύχωρο και υπήρχε μια συρόμενη πόρτα που ήταν κλειστή. Ο Φρεντ που τότε τον φωνάζαμε Φρεντερίκ (στο βιογραφικό μου εξηγώ γιατί του έδωσα αυτό το όνομα!) ήταν πανευτυχής και αμέσως άρχισε το παιχνίδι…Τώρα οι μαμάδες… άλλη υπόθεση…δεν γνωριζόμασταν γιατί ήταν το πρώτο σχολικό πάρτι και είμασταν καθισμένες όλες μαζί έτσι που να βλέπουμε τα παιδάκια μας….Ε! και αρχίσαμε να λέμε όλα αυτά που λέγονται σε τέτοιες συναντήσεις πάντα και μόνο σχετικά με τα παιδιά μας.
Κάποια στιγμή ανοίγει η συρόμενη πόρτα αποκαλύπτοντας  ένα μεγάλο μπουφέ γεμάτο «καλούδια»….και η Μάργκαρετ (Γαλλίδα) και μητέρα του Ιάσονα με σπασμένα Ελληνικά λέει:
-Κυρίες μου ελάτε να σερβιριστείτε!  Οι Κυρίες πάνε να σηκωθούν όταν πετάγεται ο Φρεντ και πολύ σοβαρός απαντά στην Κυρία:
– Η μαμά μου δεν είναι Κυρία…είναι Δεσποινίς!
-Γιατί πουλάκι μου είναι Δεσποινίς; Τον διορθώνει η Μάργκαρετ…
-Γιατί δεν είναι παντρεμένη!
Μη γελάτε…δεν θα ξεχάσω το βλέμμα «οίκτου» των 30 μαμάδων!  Βλέπετε ο Φρεντ στα 3 του δεν έβλεπε μπαμπά στο σπίτι, αφού έφυγα όταν ήταν 8 μηνών και πολύ λογικά με θεωρούσε ανύπαντρη!
Με τον Ιάσονα έγιναν «κολλητοί»  από το νηπιαγωγείο, στην συνέχεια τέλειωσαν και το Γαλλικό σχολείο. Όλα τα Σαββατοκύριακα τα περνούσαν μαζί, πότε ερχόταν σπίτι ο Ιάσονας, πότε πήγαινε ο Φρεντ σπίτι τους.  Συνδέθηκα και εγώ με πραγματική φιλία με την Μάργκαρετ και τον Παναγιώτη.  Εδώ θα κάνω μια παρένθεση- διευκρίνηση, ο Ιάσονας γεννήθηκε με πρόβλημα στην καρδιά και κατά εποχές έμπαινε στο χειρουργείο. Φυσικά πάντα έπρεπε να προσέχει, έτσι όταν ερχόταν σπίτι είχα πάντα μια «έννοια».
Τα καλοκαίρια περνούσε μαζί μας ολόκληρο μήνα στη Σκιάθο και κάποιες χρονιές νοικιάζανε και οι γονείς του σπίτι εκεί για να είμαστε όλοι μαζί.
Παντρεύτηκα όταν τα «φιλαράκια» ήταν 12 χρονών,  ο Ιάσονας απέκτησε μια αδελφή και εγώ έναν γιο και όλοι μαζί κάναμε στενή παρέα. Ένα καλοκαίρι η κόρη του Νίκου «τα έφτιαξε» με τον Ιάσονα  και ήταν το πρώτο αγόρι που την φίλησε! Ο Φρεντ είχε και επαγγελματικές συναλλαγές με τον Ιάσονα όπως και o μικρός μου γιος.
Τα τελευταία χρόνια ο Ιάσονας ζούσε στην Γαλλία, αλλά ερχόταν πολλές φορές μέσα στο χρόνο στην Αθήνα και έτσι η φιλία έμεινε αυτό που λέμε… «αλώβητη».
Ο Φρεντ παντρεύτηκε έκανε δυο παιδιά και πάντα ο Ιάσονας κοντά, αυτός δεν παντρεύτηκε.

Προχθές «τα αγόρια» γιόρταζαν τα βαφτίσια μωρού ενός κοινού φίλου, οι γυναίκες τους δεν ήταν μαζί γιατί φρόντιζαν τα μωρά τους σπίτι. Κάποια στιγμή ο Ιάσονας έπεσε κάτω…και δεν ξανασηκώθηκε ποτέ…μπροστά στον Φρεντ… μαζί ο Φρεντ στο ασθενοφόρο…μαζί και όταν ήρθαν οι γονείς του Ιάσονα και ακόμα τώρα που γράφω είναι μαζί τους…μαζί στις διαδικασίες… θα τον θάψουν στη Γαλλία…δεν έχω μιλήσει στον Φρεντ γιατί δεν θέλει να μιλήσει σε κανένα ούτε στη γυναίκα του …βουβός ο πόνος…πνευμονικό οίδημα είπαν οι γιατροί…
Δεν είχα σκοπό να σας φορτώσω και σας ζητώ συγνώμη…αλλά από την άλλη μεριά δεν μπορούσα άλλο να σιωπήσω και να μη σας πω αυτή την ιστορία….σε ανάμνηση μιας πραγματικής φιλίας.