Η τελειότητα.

«Το πρωινό υπήρξε υπέροχο, γεμάτο από το φως του ήλιου και σκιές. (…)

Ήταν ένα μαγευτικό πρωινό και υπήρχε παντού ομορφιά: πάνω από την στενή γέφυρα και σ΄όλο το μήκος του χειμάρρου. (…)

Τα νερά ήταν πεντακάθαρα και άστραφταν κάτω από το φως του ήλιου που περνούσε ανάμεσα από τα φύλλα.
Το μόνο που μπορούσες να κάνεις ήταν να θαυμάζεις αυτή την εξωφρενική παλλόμενη ευδαιμονία. (…)

Για ποιο λόγο κάνεις αυτό τον ατελείωτο αγώνα να γίνεις τέλειος-σαν τις μηχανές;
Η ιδέα, το υπόδειγμα, το σύμβολο της τελειότητας μοιάζει κάτι υπέροχο αλλά είναι;
Είναι παράξενο, πάντα θέλουμε να γίνουμε τέλειοι σε κάτι ή για κάτι.
Είναι απείρως σημαντικότερο απλώς να υπάρχεις από το να γίνεις κάτι. (…)

Όταν το να γίνεις κάτι πεθάνει εντελώς. τότε υπάρχεις πραγματικά.
Αλλά το να υπάρχεις έτσι, δεν είναι κάτι στατικό, δεν είναι η αποδοχή κάποιου πράγματος ούτε η άρνηση ενός άλλου. (…)
Κάθε πάλη πρέπει να πάψει, τότε μόνο υπάρχει κανείς.
Το να υπάρχεις δεν έχει σχέση με την κοινωνική αρετή και ηθική, κομματιάζει την κοινωνική φόρμουλα ζωής.
Το να υπάρχεις έτσι, είναι πραγματική ζωή κι όχι καλούπι ζωής.

Όταν υπάρχει ζωή δεν υπάρχει τελειότητα, η τελειότητα είναι μια ιδέα μια λέξη, η ύπαρξη είναι πέρα από κάθε φόρμουλα της σκέψης. Έρχεται όταν καταστραφούν οι λέξεις, τα υποδείγματα και τα καλούπια».

Κρισναμούρτι.
«Σημειώσεις».
Krishnamurti’ s Notebook