Έπρεπε «πάσι θυσία» σήμερα το πρωί, πριν ακόμα πιω το ξινόγαλο μου, φάω τα σύκα μου (έχω ακόμα μερικά!) και τις ριζογκοφρέτες μου που αποτελούν το πρωινό μου, να ψάξω στα συρτάρια να βρω κάτι συμβόλαια την εποχή που ζούσα ακόμα στο Παρίσι… δηλαδή κόλαση!
Μπορεί μεν οι «μνήμες» μου να είναι καλά τακτοποιημένες μέσα μου (χμ!), αλλά ότι έχει σχέση με έγγραφα… φρίκη!
Πήρα λοιπόν ένα ένα τα συρτάρια και τα άδειαζα στο τραπέζι της τραπεζαρίας ( για να μη ταλαιπωρώ την μεσούλα μου) έτσι ξεκίνησε η «διαδικασία»…
Στο τρίτο συρτάρι «έπεσα» πάνω στον «Έφηβο», ήταν το περιοδικό που έβγαζε το σχολείο μου στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς και αυτό το τεύχος αφορούσε τους τελειόφοιτους της δικιάς μου «φουρνιάς»… και έτσι απλά άρχισε το ταξίδι προς τα πίσω…με αρκετά, Ωχ! …χαχα… πωπω… απαπα… αχ! αλλά χωρίς βαχ! και φυσικά το ψάξιμο (του συμβολαίου) έμεινε για αργότερα… για πολύ πολύ αργότερα!
.
Ωχ!
Εδώ με ντοσιέ ζωγραφικής «υπό μάλης», πάω στο μάθημα μου… τότε!
Οι τελευταίες σελίδες του περιοδικού είχαν ένα αφιέρωμα για τον κάθε τελειόφοιτο που έγραφε συνήθως ο καλύτερος μαθητής της τάξης.
ΣΤΕΦΑΝΙΑ ΤΑΠΤΑ
«Αν θέλετε να πληροφορηθείτε ποιοι καινούργιοι δίσκοι κυκλοφόρησαν, ποιες είναι οι καινούργιες φιγούρες της «Bostella», δεν έχετε παρά να ρωτήσετε τη Στεφάν, γιατί απλούστατα φροντίζει να είναι πάντα ενημερωμένη σ’ αυτά τα ζητήματα. Χαρακτηριστικό της Στεφάν είναι η ακατάβλητη αισιοδοξία της που εκδηλωνόταν πολύ συχνά μ’ ένα χαχανητό που καταλήγει σε μια οξύτονη νότα. (….) έτσι όλοι μας μπορέσαμε να διαπιστώσουμε το πόσο πολύ προόδευε σε όλα τα μαθήματα σ’ αυτά τα τελευταία χρόνια, παρ’ όλες τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε με την ελληνική γλώσσα, γιατί η Στεφάν έζησε πολλά χρόνια στο εξωτερικό.
Θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μη μιλήσουμε για το αναμφισβήτητο ταλέντο της στη ζωγραφική όπου πάντα διακρινόταν (…) σκοπεύει να σπουδάσει στη σχολή Καλών Τεχνών στο Παρίσι.
Όλες μας οι ευχές την ακολουθούν γιατί είμαστε σίγουροι πως θα πετύχει».
.
.
Απαπα!
Όταν διάβασα τι σημαίνει αυτός ο χορός… όπου κάποτε «επιδιδόμουν» με τόση χάρη… και ήξερα λέει και όλες τις φιγούρες… έμεινα έκπληκτη!
La Bostella
Η Bostella είναι μια διαδοχή χαράς και πόνου.
1. Πρώτη κίνηση Allegresse (έξαρση).
Οι χορευτές πηδούν πότε στο ένα πόδι πότε στο άλλο χτυπώντας τα χέρια πάνω από το κεφάλι τους.
2. Δεύτερη κίνηση Detresse (δυστυχία).
Οι χορευτές γονατίζουν και κρατούν το κεφάλι τους ανάμεσα στα χέρια τους και …βαρυγκωμούν!
Αυτές οι δυο κινήσεις επαναλαμβάνονται δυο φορές.
Είναι η μίμηση ενός δράματος.
Η Bostella τελειώνει μ΄ένα τραγούδι αισιοδοξίας…
Πωπω!
Σ’ όλο τον κόσμο, από παντού σηκώνονται και από παντού πέφτουν…και πάντα σηκώνονται για να ξαναπέσουν, αυτή είναι η Bostella!
Η «ακατάβλητη» αισιοδοξία μου, φαίνεται πως τότε με έσπρωξε σ’ αυτό τον χορό, αγνοώντας τον συμβολισμό του… και από τότε, άπειρες είναι οι στιγμές που έπεσα και ξανασηκώθηκα… όπως όλος ο κόσμος!
Εδώ κρατώ το κεφάλι μου, προφανώς θαυμάζοντας τα έργα ζωγραφικής μου…
Είναι από αυτές τις απίστευτα βαρετές σχολικές εκδηλώσεις!
Πριν την «εκδήλωση» (είμαι αυτή με το καπελάκι με τη φούντα).
Ακόμα αναρωτιέμαι τι ρόλο έπαιζε, ο συμμαθητής μας, Αναστάσης Παπαληγούρας (πρώην υπουργός) σ’ αυτή την φωτογραφία…
Αχ…
Εδώ το Αχ, αφορά τον συμμαθητή μας, Γιάννο Κρανιδιώτη (κάτω αριστερά) που χάσαμε τόσο άδικα στο αεροπορικό δυστύχημα…
Ο Γιάννος και ο Αναστάσης ήταν πολύ καλοί φίλοι, παρόλο που οι πατεράδες τους ανήκαν σε διαφορετικές πολιτικές παρατάξεις…
La Bostella
Μεταφράζω πως ξεκινά το τραγούδι, λόγια βαριά που λέγονται με έπαρση!
Στη συνέχεια το κλίμα αλλάζει και ειλικρινά δεν βρήκα να υπάρχει αυτή η αίσθηση του δράματος…
«Διαδοχή χαράς με πόνο,
έξαρσης και η συστολής,
μετρήστε τον χρόνο,
ο ρυθμός της καρδιάς φυσιολογικός;
Είναι ο πρώτος σ’ αυτό το δράμα
που βάζει: Χορέψτε την Bostella»...
Σήμερα, δεν χορεύω και η δισκογραφική μου ενημέρωση βασίζεται στα τραγούδια που ακούω μέσα από το blogging!
χαχα!
Άιναφετς 
Λοιπόν να ‘ναι καλά αυτό το συμβόλαιο, γιατί οι φωτογραφίες ήταν υπέροχες, το ίδιο και η διήγηση, και έγιναν ακόμη πιο υπέροχα με μουσική υπόκρουση τη Bostella. Ευχαριστώ που τα μοιράστηκες μαζί μας!
(Επίσης, μπαρδόν αν ρίχνω το επίπεδο, αλλά δεν θα μπορούσα να μην επισημάνω ότι είσασταν πρώτο γκομενάκι μανδάμ μάγισσα, εύγε ;)))
Aπαπαπαααααααααααααα! Astero, γιατί μου θύμισες το συμβόλαιο;
Το «γκομενάκι» της φωτό έχει χορέψει πολλές Μποστέλλες μέχρι σήμερα και έχει γίνει πολύ ανθεκτικό! 😉
ΑΦιλάκια στο ξενιτεμένο «γκομενάκι» και στο της ξανθό αγόρι! 🙂
Καταπληκτική ανάρτηση!!!!!
Τίποτε δεν είναι τυχαίο, ε μαγισσούλα μου;
Ο καλύτερος μαθητής σε είχε ψυχολογήσει πολύ καλά. Οι φωτογραφίες νοσταλγικές, σε έβρισκα και χωρίς την βοήθειά σου 😉
Η Bostella βγάζει και τα δύο στοιχεία πάντως. Ακόμη και η χαρά στο τραγούδι μου βγάζει μια αγωνία. Ιδέα μου ίσως..
Καλή σου νύχτα καλή μάγισσα Άιναφετς 🙂
ΑΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦ 🙂
Δεν είναι ιδέα σου Margo, το τραγούδι βγάζει μια «σχετική» αγωνία, όπως όλες οι Μποστέλλες της ζωής μας, αλλά το ύφος του τραγουδιστή αν εξαιρέσουμε τα λόγια που δεν μπήκα στο κόπο να μεταφράσω (από βαρεμάρα!) δεν δείχνουν και μεγάλη αγωνία, μάλιστα ακούγονται ειρωνικά γέλια, ειδικά εκεί που τραγουδάνε με Ισπανική προφορά!
Αυτή η «ακατάβλητη» αισιοδοξία προφανώς μ΄ έσωσε αρκετές φορές μέχρι στιγμής! 😉
Ανταποδίδω το κύμα από ΑΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦ 🙂
Θα μου επιτρεψεις Αιναφετς μου να σου σχολιασω και τις δυο σου αναρτήσεις αφου αργησα να περασω ..να το κανω δύο σε ένα που λένε…απο οτι διαβασα…στη άγνοια…πρεπει να πας μεσα σου να δείς και το ταξίδι ειναι δύσκολο εκτός οτι πρέπει να το κανεις μονος σου….και στις αναμνησεις που σε γύρισαν πίσω ….κοιτα σύμπωση….και αυτό μονη σου πρεπει να το κανεις…..οσο για τον καιρό της Ελλαδας μας..αυτό ειναι που την ξεχωρίζει ..απο την βροχή στην λιακαδα….το ωραιότερο….εδώ ομως μας εκανες και εμας..κοινωνους των δικών σου αναμνήσεων…..οποτε δεν υσχύει..αυτο που ειπα παραπανω………φιλακια πολλα..
Φυσικά και σου επιτρέπω Ρούλα μου να σχολιάσεις όσες αναρτήσεις θέλεις μαζί….γιατί κι εγώ, «ελλείψει» χρόνου (που όλο και στενεύει) το ίδιο κάνω όταν επισκέπτομαι τους φίλους μου! 😉
Οι αναμνήσεις είναι και αυτές πολύ χρήσιμες γιατί έτσι μπορούμε να καταλάβουμε τις τωρινές μας αντιδράσεις!
ΑΦιλάκια και να έχεις ένα πανέμορφο απόγευμα! 🙂
Νοσταλγικό το κείμενό σου κι η αναφορά σου στο παρελθόν. Πάντως, όπως κι εσύ έτσι κι όλοι μας έχουμε «χορέψει» αυτόν τον περίφημο χορό στη ζωή μας, πότε σκύβοντας και πότε κοιτώντας τον ήλιο κατάματα!
Κρίμα για τον Κρανιδιώτη, πρέπει να ήταν εξαιρετικός ως άνθρωπος, λυπήθηκα όταν έγινε εκείνο το δυστύχημα.
Την καλημέρα μου όμως σου στέλνω με το κεφάλι πάντα ψηλά 😉 Και πολλά ΑΦιλιά καλή μου μαμ-μάγισσα 🙂
Κώστα μου, δεν είμαι από τους τύπους που γυρίζουν εύκολα πίσω, βασικά αν με ρωτούσες αν θα ήθελα να ξαναζήσω εκείνες τις εποχές θα έλεγα, «με τίποτα» ! 😉
Είχα την τύχη να «φοιτώ» σ’ ένα απ’ τα καλύτερα (τότε) σχολεία της Αθήνας με εξαιρετικούς επώνυμους καθηγητές που σίγουρα μου έδωσαν πολλά, αλλά βαριόμουν ατελείωτα και με ανακούφιση έφυγα να σπουδάσω στη Γαλλία (ήμουν 18 χρονών) και γύρισα μετά από πολλά χρόνια ανεξάρτητη πια…
ΑΦιλιά από την μαμ-μάγισσα που εύχεται, «πάντα το κεφάλι ψηλά» ! 🙂
Τι νοσταλγική ανάρτηση… και τι φίνο κοριτσάκι η μαγισσούλα μας!
🙂
Κοπελίτσα… όχι κοριτσάκι και εξαιρετικά ζόρικο… μη βλέπεις τι μου έγραφαν τότε, πολλές Μποστέλλες χόρεψε αυτό το «ακατάβλητα» αισιόδοξο κορίτσι! 😉
ΑΦιλάκια και να έχεις ένα όμορφο βραδάκι! 🙂
Aπό τις πιο όμορφες αναρτήσεις σου μαγισσούλα μου
και όπως λέει και παραπάνω η Margo σε βρίσκουμε και χωρίς βοήθεια !!!
Το μόνο που λείπει από αυτές είναι το χαμογελό σου που σήμερα απλόχερα
σκορπάς :))
Tώρα πια θα ξέρω πως αν ακούσω σαματά στο χωριό εσύ θα
χορεύεις bostella !!! χαχαχα
φιλιά πολλά
Ζαβολιάρα! Εσύ με βρίσκεις …λίγο μόνο να περπατήσεις! χαχα!
Χμ! ποιος χορεύει πια έτσι Levina…ξέρεις κανένα; 😉
ΑΦιλιά γειτονοπούλα και καλά να περνάς! 🙂
Λοιπόν δεν μπορώ να μη το πώ και ας τα ακούσω απο τον Παραμυθά σύντροφο σου….
Για τα ταλέντα σου όπως και για την υψηλών προδιαγραφών διαδρομή της ζωής σου και να μη τα ήξερα τα φανταζόμουν.Ομως οτι ήσουν τόσο όμορφη…………..
Το Thalassokrator στα πόδια σου πανέμορφη Στεφαν,
ΥΓ. Τό «ήσουν» δεν σημαίνει οτι δεν παύεις και τώρα να είσαι αλλά μόνο στη φωτογραφία που εχεις αναρτήσει σε έχω δεί.
Η Στεφάν, (έτσι με φώναζαν μέχρι τον β’ μου γάμο) συγκινείται από τα όμορφα λόγια των φίλων της!
Η Άιναφετς χαμογελά!
Και η Στεφανία σε βεβαιώνει πως και ο Παραμυθοσύντροφος της χαίρεται όταν ακούει να μιλούν έτσι για τη σύντροφο του!
ΑΦιλιά και καλά αρμενίσματα! 🙂
Ήταν ένα ήσυχο μεσημέρι… Τίποτα δεν προμηνούσε την καταιγίδα που θα ξέσπαγε…
Μπαίνω να σε διαβάσω… και σε διαβάζω… και ακούω την bostella…
δύο ώρες μετά…
μέσα στο 100…
ήρθαν και με πήραν…
φώναξαν πανικόβλητοι οι γείτονες ότι είδαν ένα γέρικο ελεφαντάκι
να χοροπηδά χορεύοντας και να χορεύει χοροπηδώντας !
χτυπώντας παλαμάκια (πάντοτε αυτό, σταθερό !)
Και που θα με πάνε δεν ξέρω…
κάτι για βόλτα στο Δαφνι άκουσα !
έχει και καλό καιρό ευτυχώς….
ΧΑΧΑΧΑ
ΧΑΧΑΧΑ
Από τις καλύτερες αναρτήσεις σου !!
Φιλιά !
Να μου προσέχεις τον Βostello σου !!
Χαχα! Ο Bostellos χαίρεται και αυτός όταν τα ελεφαντάκια καταφέρνουν να χοροπηδούν!
Ξέρεις Γιώργο, αν βάλεις τη λέξη ελέφαντας στο blog μου θα σου βγάλει αρκετά ποστ με ελεφαντάκια που χοροπηδούν…έχω αδυναμία από κοριτσάκι σ’ αυτά τα συμπαθητικά ζώα!
ΑΦιλιά και να έχεις ένα χαρούμενο Σ/Κ! 🙂
Μου θύμησες τα βράδια που μας μάζευε ο πατέρας μου και καθόμασταν στον καναπέ. Τότε έπαιρνε εκείνο το πολύχρωμο φωτογραφικό άλμπουμ με το χοντρό εξώφυλλο και άρχιζε να μας λέει : «Να εδώ είμαστε στο σχολείο και αυτός που είναι σκαρφαλωμένος στο δέντρο και πετάει τα πορτοκάλια είμαι εγώ!» ή «Εδώ είμαι με τον Σπύρο και τον Τάκη λίγο πριν πάμε για να πάρουμε τα κορίτσια (και έριχνε ένα πονηρό χαμόγελο στην μάνα μου γιατί από τα τότε ήταν τσιμπημένος μαζί της) για να πάμε στο πάρτι του Κώστα». Και μαζί με εμάς που ακούγαμε τις διάφορες ιστορίες, αστείες ή θλιμμένες άκουγε και η φωτιά που τριζοβολούσε στο τζάκι.
Να έχεις ένα όμορφο απόγευμα. Σε φιλώ!
PS1. Από τις πιο όμορφες και τρυφερές αναρτήσεις σου !
PS2. Πανέμορφη είσαι στις φώτος μαγισσούλα μου!
Όμορφα Melita μου, όταν μπορεί κανείς να μοιράζεται αναμνήσεις με τους αγαπημένους του… προσωπικά για κάποιο λόγο, έμαθα να μη πολυασχολούμαι με το χθες! 🙂
Χαίρομαι που σου άρεσε η Μαγισσούλα- κοπελίτσα… αν και μέσα της λίγο έχει αλλάξει!
ΑΦιλάκια τρυφερά και πολύ χαμογελαστά! 🙂
Μα τι ωραίο κείμενο…τί ωραίο κείμενο! Το τελευταίο διάστημα η μαμά μου κοιτάει συνεχώς φωτογραφίες με τις ίδιες αντιδράσεις «αααχχ…», «πωπωωωω…», «μα κοίτα πως ήμουν τότε…». Εγώ από την άλλη δεν ξέρω πως τα κατάφερα και έφτιαξα το πρόγραμμα μου -πάλι- έτσι αλλά τρέχω από την μία πρόβα χορού στην άλλη. Καλό απόγευμα Στεφανία:) φιλιά πολλά:*)
Να χορεύεις Antriana, μπορεί να σε κουράζει αλλά είμαι σίγουρη πως σου δίνει και πολύ χαρά!
ΑΦιλάκια και να έχεις ένα ξεκούραστο Σ/Κ! 🙂
Από τις αναρτήσεις που δεν μπορείς, θα χαμογελάσεις, θα σου φτιάξει το κέφι! και Πολύ όοομορφηηηη !!! (το τελευταίο για τη μαγισσούλα βεβαίως ! 🙂 Και κάτι που απέκρυψε σίγουρα ο πρώτος μαθητής είναι το πόσες καρδιές θα είχε κάψει η Στεφάν:)) σσσςςς:)
Αφιλιά πολλά πολλά!:)
Οι Γάλλοι λένε! «Les apparences trompent, «Τα φαινόμενα απατούν»…
«Όσο περίεργο και αν σου φαίνεται Αστεράκι μου, μόνο στη τελευταία τάξη του σχολείου, είχα αρχίσει να ενδιαφέρω τα αγόρια… και αυτό γιατί στα 10 μου έμοιαζα με 6 και στα 17 με 13…και ας μου έλεγε η Γαλλίδα μαμά: «Μη σε νοιάζει, θα δεις πως θα είσαι στα 30, στα 40 κλπ»! αλλά τότε αυτό καθόλου δεν με παρηγορούσε! 😉
ΑΦιλιά πολλα πολλά με ένα όμορφο Σ/Κ! 🙂
Είναι ωραίο το ταξίδι στις αναμνήσεις ειδικά όταν συναντά ξεχωριστές και ξέγνοιαστες στιγμές και εικόνες!! Οι φωτογραφίες όλες εξαιρετικές! Αλλά ειδικά η πρώτη είναι και καλλιτεχνική! 🙂
Όμορφο βραδάκι να έχεις Στεφανία μου!!
PS: Το συμβόλαιο τελικά το βρήκες;;
Α! ναι Μαρίνα μου, στη πρώτη «καλλιτεχνική» κρατώ και ντοσιέ ζωγραφικής, είχα αρχίσει να προετοιμάζομαι για να δώσω εξετάσεις στη Σχολή Καλών Τεχνών στο Παρίσι, μια και από πολύ μικρή το μόνο που μου άρεσε είναι να ζωγραφίζω!
Χαχα! το συμβόλαιο «ακόμα» δεν βρέθηκε! 😉
ΑΦιλάκια και να έχεις ένα χαρούμενο απόγευμα! 🙂
Πφφφφφφφφφφφφφφφφφ 😦 Έγραφα ένα ολόκληρο κατεβατό και δε μου το αποθήκευσε :@ Ααααααααααααα νευρίασα τώρα… Σου έλεγα λοιπόν…
Η γιαγιά μου θα έλεγε «σαν Γαλλιδούλα» εννοώντας λέξεις όπως γλύκα, ομορφιά, φινέτσα, τσαχπινιά, χαρά κι έναν αέρα αλλιώτικο!!! Στην δική σου περίπτωση η φράση αυτή είναι κυριολεκτική 🙂 Η αισιοδοξία σου είναι κάτι ήδη γνωστό σε εμάς και αναμενόμενο!!! 🙂 Το γεγονός ότι μας αφήνεις και ταξιδεύουμε στις αναμνήσεις σου αξίζει όχι ένα αλλά πολλά ευχαριστώ!!! 🙂
Τώρα όσο για την Bostella, σου έλεγα πως έψαξα – άκουσα το είδος πρώτη φορά προχτές το βράδυ που διάβασα την ανάρτηση σου γιατί μου ήταν εντελώς άγνωστο και ομολογουμένως δε μου άρεσε :Ρ Παρ’ όλα αυτά έχω να κάνω μια παρατήρηση για το κομμάτι που έβαλες… Μπορεί να γελάσεις αλλά η αρχή του (μέχρι το 0:50 περίπου), μου θύμισε το Rasputin των Boney M (φυσικά σε διαφορετικό τόνο)…
ΠΑΦφεγγαρόσκονης και μια ζεστή αγκαλιά!!!
Αχ! πολύ εκνευριστικό Selenaki μου, όταν χάνονται αυτά που γράφουμε…πάντως αυτά που ξανάγραψες πολύ με συγκίνησαν και σ’ ευχαριστώ! 🙂
Ναι, οι Γαλλιδούλες κάποτε είχαν τέτοια φήμη…όταν όμως ζεις μαζί τους, όπως εγώ που έζησα αρκετά χρόνια στη Γαλλία, αλλάζεις γνώμη (έχουν μια περίεργη υστερία!)… δεν είχα ούτε μια φίλη Γαλλίδα, η κολλητή μου ήταν Πολωνέζα και ο πρώτος μου σύζυγος, Γαλλο-Αρμένης! 😉
Θα ακούσω το τραγούδι του Boney M, για να καταλάβω αυτό που λες!
ΑΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦιλάκια πολύ πολύ τρυφερά! 🙂
Προσυπογράφω!!!Να ναι καλά το συμβόλαιο Καλή Μας Μάγισσα, να ναι καλά που μας έφερε κοντά μετις αναμνήσεις σου!!!
Πωπω! Βάλια μου… αν σου πω πως πρώτη φορά ακούω αυτό το τραγούδι, με τα χαρούμενα λόγια… ευχαριστώ πολύ πολύ! 🙂
Μιλάει για πολύχρωμες κορδέλες!
ΑΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦιλάκια σ’ όλη την οικογένεια των Χαρταετών! 🙂
Πανέμορφη!!!!
Υποκλίνομαι στην πιο γοητευτική μάγισσα!
Αχειροφίλημα!
Χαχα! Πρόσεξες Νεράιδε το μελαγχολικό ύφος της «πανέμορφης», στη πρώτη φωτογραφία; Σαν να διαισθανόταν τι θα «συναίβεναι» κάποια στιγμή στη ζωή της… 😉
Η Άιναφετς χαίρεται με ότι είναι Α=Αληθινό!
ΑΦιλιά! 🙂
χμ!στην ουσία μόνο αυτό πρόσεξα…
«Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι
απ’ του καιρού την άγρια πληρωμή
στο μεσοστράτι τέσσερις ανέμοι
τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή
και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει
και το μαράζι δίχως αφορμή»
Αγαπημένη μου μαγισσούλα,είχα διαβάσει το κείμενο σου όταν το έβαλες αλλά το καταραμένο το ιντερνετ δεν μου επέτρεψε να σχολιάσω..Τι όμορφο ταξίδι στο παρελθόν σου και τι γοητευτική γυναίκα!!! 😉
Σε φιλώ γλυκά…
Απαπαπα! Νικολέτα μου, μη λες το internet καταραμένο… μπορεί να μας ταλαιπωρεί (και εμένα πολύ λόγο ασχετοσύνης!) αλλά για δες πόσους θαυμάσιους και γοητευτικούς ανθρώπους έχει φέρει στη ζωή μας! 😉
Η επικοινωνία για μένα είναι το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή μου!
ΑΦιλάκια γλυκά με μια όμορφη Κυριακή! 🙂
Από τις αναμνήσεις του Ν.Π.Π. που διάβαζα χθες στις δικές σου σήμερα Μαγισσούλα μου!!! Το θέα δεν είναι πόσες φορές θα πέσεις… Αλλά να καταφέρεις να ξανασηκωθείς!!!
Μια όμορφη Κυριακή να έχεις Μαγισσούλα μου!!!
Αυτό που διαπίστωσα διαβάζοντας το σχόλιο σου ΑΑΦΓιάννη μου, είναι πως η ΧΑΡΑ που αισθάνεσαι όταν καταφέρνεις και ξανασηκώνεσαι είναι τεράστια, έτσι δεν είναι;
ΑΦιλιά και να έχεις μια ξεκούραστη και χαρούμενη Κυριακή! 🙂
Και αυτο απ την δισκοθηκη του Βαλαντη :
http://www.divshare.com/download/16650871-c44
Να ευχαριστήσεις τον Βαλάντη εκ μέρους μου για την Ελληνική εκδοχή της Bostella, την τραγουδούν Έλληνες στα Ισπανικά αν κατάλαβα καλά!
ΑΦιλάκια Βάλια μου και καλά να περνάτε! 🙂
Υπέροχη ανάρτηση!!
Πολύ μου άρεσε αυτή η νοσταλγική νότα!
Φιλιά πολλά!!
‘Εχει πλάκα Μαρία ένα χαμένο έγγραφο που μπορεί να σε οδηγήσει… είχα πολλά χρόνια να πέσω πάνω σ’ αυτό το σχολικό περιοδικό!
ΑΦιλάκια πολλά πολλά και να έχουμε μια όμορφη βδομάδα! 🙂
Αυτά είναι τα τυχερά …
Σκαλίζοντας πέφτουμε σε εισητήρια για ευχάριστα ταξίδια στο παρελθόν !!!
Αυτά που ακόμα κι οι μάγισσες καμιά φορά τά ‘χουν ανάγκη …
Καλά να περνάτε …
Χαχα! Σιδερή…μας αρέσουν «εμάς» αυτά τα ταξίδια!!!!!!!!!!!!!!! 😉
ΑΦιλιά και στην πανέμορφη! (Σάμο)! 🙂
τι ωραία που είναι αυτή η πρώτη νιότη… με τη δροσιά της, τη γοητεία της, αλλά κυρίως τις αυταπάτες της… τη διάθεση και την ετοιμότητα να τσαλακώσουμε το εγώ μας, να καταπατήσουμε τον εγωισμό μας, να γίνουμε αντικείμενο γέλωτα… για ένα χαμόγελο, για ένα βλέμμα που θα μείνει μετά ανεξίτηλο εντσαντανέ σε κάποιο άλμπουμ… Κι όταν το βλέπουμε μετά από χρόνια σκεφτόμαστε…
«κρατώ λουλούδι μάλλον, φαίνεται θα υπήρξα κρίνος κάποτε». Βέβαια υπάρχουν και οι επόμενες νιότες και αλοίμονο σε αυτόν που θα τις χάσει… αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία…
όλοι όμορφοι με λουλούδια, κρίνοι σωστοί, αργυροσμίλευτοι…
Ναι ΑΦΣ, αυτή η πρώτη νιότη έχει τη φρεσκάδα που χάνεται σίγουρα αργότερα… αλλά ειλικρινά μέσα μου είμαι πολύ πιο καλά τώρα! 😉
Οι Γάλλοι έχουν ένα ρητό που προσωπικά χρησιμοποιώ συχνά: «Si jeunesse savait, si viellesse pouvait»… «Αν οι νέοι ήξεραν, αν οι ηλικιωμένοι μπορούσαν»…
ΑΦΣ από την ΑΦΣ! 🙂