.
«Θα σου γλιστρήσει από τα χέρια άλλη μια μέρα»…
«Έχεις αφήσει το ταξίδι σου στη μέση»…
«Δεν έχει αλλού, δεν έχει αλλιώς μόνο ΕΔΩ»…
.
Το τραγούδι δεν είναι η ανάρτηση, παρόλο που μου σφίχτηκε η καρδιά όταν ξανάκουσα τον Μητροπάνο να τραγουδά μαζί με τον Βασίλη Παπακωσταντίνου…
Το τραγούδι, » Σαν ναυαγός» μου έδωσε την αφορμή να φανταστώ τον εαυτό μου ναυαγό σ’ ένα ιδανικό νησί και να με δοκιμάσω…
Έτσι έφτιαξα με την βοήθεια του google το ιδανικό νησί…
Το κλίμα είναι ιδανικό, ούτε ζέστη ούτε κρύο και αυτό μέρα νύχτα.
Δεν βρέχει ποτέ και συνήθως φυσάει ένα ευχάριστο αεράκι…
Στο εσωτερικό του νησιού υπάρχει το απαραίτητο γλυκό νερό με τους γύρω καταρράκτες.
Στον βυθό της λίμνης όπως και της θάλασσας, κολυμπούν πανέμορφα ψάρια.
Στο εσωτερικό του νησιού υπάρχει ένα τροπικό δάσος και τα δέντρα είναι γεμάτα με εξωτικά φρούτα!
Τα φρούτα είναι εντελώς άγνωστα και γιαυτό και δεν με απασχολεί η ονομασία τους…
Πάνω στα δέντρα κελαηδούν πολύχρωμα πουλιά και γύρω τους μαϊμουδάκια παίζουν αμέριμνα!
Τα πουλιά όπως και τα μαϊμουδάκια δεν φοβούνται τον άνθρωπο, έρχονται άνετα, κάθονται δίπλα σου και τρώνε από το χέρι σου…
Ανάμεσα από τα χόρτα και τις λιμνούλες, συναντάμε πάπιες και παρόλο που έχουν τα μικρά τους κοντά, δεν ενοχλούνται καθόλου από την παρουσία του ανθρώπου…
Υπάρχουν πιο πέρα αυγά πουλιών…για νοστιμότατες ομελέτες!
Άγριες κατσίκες που ευχάριστα δίνουν το γάλα τους…
Αγριογούρουνα εξαιρετικά φιλικά, βόσκουν αμέριμνα…
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Το περιβάλλον, το κλίμα, η τροφή όλα εκεί, όλα ιδανικά…
Αλλά, εδώ αρχίζουν τα δύσκολα, έχω βρεθεί ή αν θέλετε έχουμε βρεθεί 20 άτομα εντελώς άγνωστα μεταξύ μας, ναυαγοί σ’ ένα ιδανικό νησί, 10 γυναίκες, 10 άνδρες, το μόνο κοινό είναι ότι μιλάμε την ίδια γλώσσα και είμαστε όλοι πάνω από 43!
Χαχα! Λυπάμαι… πάνω από 43 ετών, γιατί αλιώς οι κίνδυνοι να εμφανιστούν και μωρά στην πορεία αυξάνονται!!!
Δεν κουβαλάμε τίποτα μαζί μας, μόνο τα ρούχα και τα παπούτσια που φοράμε, ούτε ρολόγια, ούτε κινητά, ούτε αναπτήρες, ούτε τσιγάρα και φυσικά δεν έχουμε ούτε και λεφτά…
Έτσι καλούμαστε να συνεργαστούμε για να επιβιώσουμε!
Ο καθένας θα πρέπει να βάλει όλες τις γνώσεις του για να φανεί χρήσιμος στην ομάδα, εξάλλου μέχρι τα σαράντα ο καθένας στον τομέα του έχει αποκτήσει αρκετή πρακτική γνώση…
Στο νησί δεν υπάρχουν «κακοί» και περίεργες εκπλήξεις (στυλ τηλεπαιχνίδια της TV), εμείς οι 20, είμαστε αυτοί που είμαστε, (καλοί, κακοί, εγωκεντρικοί, τεμπέληδες, εργατικοί, πονηροί, πονόψυχοι, συναισθηματικοί, αναίσθητοι, έξυπνοι, ανόητοι. κλπ. κλπ) και για να επιβιώσουμε, πρέπει ο καθένας να δράσει…
Το δύσκολο είναι, ότι αναγκαστικά θα βάλουμε κατά μέρος ότι κουβαλάμε πριν βρεθούμε στο νησί, αναμνήσεις αγαπημένων προσώπων πάνω απ’ όλα, εξαρτήσεις από καφέδες, τσιγάρα, κινητά, internet, βαφές μαλλιών, ξύρισμα για άνδρες (και για γυναίκες) , κρεμούλες, σαμπουάν, ρούχα και λοιπά!
Όσο προχωράμε τα πράγματα θα δυσκολεύουν, όποιος δεν αρκείται στα φρούτα, στο γάλα, στα αυγά, στα χορταρικά, έστω στα ψάρια και θέλει να φάει κρέας, θα πρέπει να σκοτώσει τα πανέμορφα φιλικά αυτά ζώα, να τα γδάρει ή να τα ξεπουπουλιάσει, να τα κομματιάσει με τα χέρια (αφού δεν θα υπάρχουν μαχαίρια) να τα ψήσει και να τα φάει…
Αναρωτιέμαι τελικά πόσοι από μας θα κατάφερναν να το παίξουν «ναυαγοί»;
Μήπως αν βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση αυτών των ναυαγών ανακαλύψουμε πόσο εξαρτημένοι είμαστε πρακτικά και πάνω απ’ όλα ψυχολογικά, απ’ την καθημερινότητα μας;
Ή μήπως είμαστε πιο κοντά στον παράδεισο απ’ ότι νομίζουμε;
«Νιώθεις χαμένος αλλά είσαι ζωντανός»… τραγουδά ο Μητροπάνος.
Άιναφετς 
Καταρχάς το τραγούδι είναι υπέροχο με πολύ αισθαντικούς στίχους!
Όσο για το νησί σου μαγισσούλα μου πανέμορφο, ένας μικρός παράδεισος αλλά θύμωσα, τι όρια ηλικίας ήταν αυτά 😦 Εμείς δηλαδή ψυχή δεν έχουμε; Τι φταίμε που γεννηθήκαμε μικρότεροι?
Πολύ έξυπνο όμως το παράδειγμα σου. Καμιά φορά το «δεν μπορώ να σταματήσω» που συνοδεύει κάποια συνήθεια είναι πιο απλό να σταματήσει από όσο φανταζόμαστε. Απλά βολευόμαστε και πείθουμε τον εαυτό μας πως δεν γίνεται αλλιώς!!
Απ’ τις πιο ωραίες αναρτήσεις σου! Καλό βραδάκι. Μάκια 🙂
Το τραγούδι για μένα Μαρίνα, εκτός από τον στοίχο που είναι «έτσι», με συγκινεί αφάνταστα γιατί θεωρώ τον Μητροπάνο κορυφαίο… αχ!
Τώρα πάμε στο νησί… αν και ξέρω πως καταλαβαίνεις πολύ καλά πως ένα νέο κορίτσι που δεν έχει ακόμα αποκτήσει λόγο ηλικίας τις εμπειρίες μιας γυναίκας 43 και πάνω, (πχ δεν έχει γεννήσει ή δεν έχει ζήσει μόνο για αρκετά χρόνια ή δεν έχει εργαστεί έτσι ώστε να είναι ανεξάρτητο) θα δυσκολευτεί αφάνταστα ψυχολογικά…άσε τα ορμονικά κάθε μήνα (!) και άσε τις ζήλιες με τις άλλες γυναίκες που θα αισθάνονται πως πρέπει να σε ανταγωνιστούν εμφανισιακά, άσε τα αρσενικά που δεν θα έχουν μάτια για τις 45άρες! 😆
Πάντως θα σου πρότεινα να ετοιμάζεσαι μέσα σου και αυτό προσέχοντας να έχεις στη ζωή σου όσο λιγότερες εξαρτήσεις από άτομα και φυσικά από πράγματα! 😉
ΑΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦιλάκια τρυφερά και υπομονή! 🙂
Οπότε και εγώ αποκλείομαι 😦 , γαμώτο και μου άρεσε τόσο πολύ το νησί σου!
Ε! μάλλον…Melita μου… αλλά όπως πρότεινα και στη Μαρίνα, η «προετοιμασία» κρατά μια ζωή και αυτό ισχύει για όλους ασχέτως ηλικίας… 😉
Δηλαδή, » δες το και αλλιώς»…
Πολλά πολλά ΑΦιλάκια απ’ το εδώ μας 🙂
Άντε δεν πειράζει…θα κάνω υπομονή, που θα μου πάει μια μέρα θα πάω και εγώ σε ένα τέτοιο νησί πφφφ!!
Πολλά φιλιά γλυκιά μου μαγισσούλα 🙂
Ναι. Έχεις δίκιο. Παραδεισένια, η νήσος αλλά είναι τόσα πολλά έμψυχα κι άψυχα που νοσταλγώ… πριν ακόμη σαλπάρω.
🙂
Χόρτασε τα έμψυχα, αποταυτίσου από τα άψυχα…και σάλπαρε! 😉
Τελικά δεν χρειάζεται να βρεθείς σ’ ένα τέτοιο παράδεισο για να μην εξαρτάσαι από τίποτα και από κανέναν, έστι δεν είναι;
ΑΦιλιά και καλά να περνάς! 🙂
Όσο και να γκρινιάζουμε σήμερα για την αποξένωση, που οφείλεται περισσότερο στον εγωϊσμό μας και στο life style που μας πασάρουν για να πουλήσουν τα προϊόντα τους…..δεν υπήρξε ποτέ πριν εποχή που ο άνθρωπος να είναι τόσο εξαρτώμενος ο ένας από τον άλλον…και αυτήν η εξάρτηση , είναι αποτέλεσμα μιας ΑΓΑΣΤΗΣ συνεργασίας….αγαστής…δεν κάνω λάθος….είναι τόσο καλή η συνεργασία όλων των ανθρώπων , που αν μια λεπτομέρεια δεν λειτουργήσει αμέσως γκρινιάζουμε…π.χ…δεν ανάψαν τα φώτα στο δρόμο στην ώρα τους….΄η κάηκε η λάμπα σε μια γωνία ενός ξεχασμένου στενοσόκακου….
Μπορείτε να φανταστείτε ότι μέχρι την γενιά που ο πατέρας μου ήταν έφηβος, στην Ελλάδα της επαρχίας, οι κάτοικοι ήταν πλήρως αυτόνομοι;
μπορείτε να σκεφτείτε τον εαυτό σας να φτιάχνει οτιδήποτε θα χρειαστεί για την καθημερινότητά του με τα ίδια του τα χέρια;
μπορεί να σας φαίνεται παράδεισος, αλλά δεν είναι….αν για να φας ένα ψωμάκι πρέπει να αλέσεις το αλεύρι που θα ζυμώσεις για να ψήσεις το ψωμί….αν για να πλύνεις τα χέρια σου θα πρέπει να ζυμώσεις την ποτάσα με το λάδι ή το λίπος και να περιμένεις σαράντα ημέρες να «ψηθεί» το σαπούνι , να πλυθείς….
Πέστε μου σήμερα ποιός ΠΡΕΠΕΙ να τα κάνει αυτά για να ζήσει, πριν διαφωνήσετε για την αγαστή συνεργασία….αν και είναι κάπως υπερβολικό το παράδειγμά μου σκεφτείτε τα δικά σας παραδείγματα, θα δείτε πως έχω δίκιο…
Καληνύχτα σας…
Καλησπέρα αγαπητέ Χρη Χα,
Χμ! Είναι άραγε αγαστή η συνεργασία μας, αναρωτιέμαι..
Ο Μπαμπινιώτης εξηγεί (και εγώ επ’ ευκαιρίας, εν πλουτίζω τα Ελληνικά μου!) 😉
Αγαστός-ή-ό, θαυμαστός, άξιος θαυμασμού – συνεργασία / σύμπνοια, (βλ. λ.) ομοφωνία.
Ετυμ. αρχ. <αγάζομαι "εκτιμώ, θαυμάζω"……
Άρα, μόνο στην γκρίνια είναι αγαστή η συνεργασία μας!
Τώρα στο ποστ… όλο αυτό το σενάριο "γράφτηκε" για να θέσω ένα ερώτημα (μου αρέσουν τα ερωτήματα!) κατ' αρχάς πρώτα στον εαυτό μου και μια και δεν ζω απομονωμένη από τον υπόλοιπο κόσμο και σαν προέκταση στους e-φίλους…
Το ερώτημα είναι: ΑΝ βρεθούμε σ' ένα παραδεισένιο ιδανικό νησί με συνομήλικους ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ, φορώντας μόνο τα ρούχα μας…ΑΝ θα μπορούσαμε να συνεργαστούμε…και βασικά ΑΝ θα τη "βγάζαμε" (!) καθαρή… κάτι σαν τεστ για να δούμε πόσο εξαρτημένοι, διαμορφωμένοι είμαστε από άτομα και πράγματα…
Τώρα απαντώ με μεγάλη μου χαρά, στο δεύτερο σκέλος του σχολίου που μιλάει για ψωμί, σαπούνι και λοιπά:
Πριν κάτι χρόνια έγραψα τρία βιβλία, "Κόλπα γιαγιάς", "Γιατροσόφια" και "Φυτά σε γλάστρες" κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Libro (κάπου στο blog μου έχω τις εισαγωγές). Αυτά τα βιβλία δίνουν πρακτικές και εύκολες λύσεις για να μην εξαρτάται κανείς (όσο γίνεται φυσικά) από απορρυπαντικά και φάρμακα. Το υλικό ξεκίνησα να το μαζεύω από τετράδια και αποκόμματα εφημερίδας που μάζευε η Γαλλίδα (!) γιαγιά μου… στη συνέχεια η συλλογή επεκτάθηκε σε πολλές χώρες του κόσμου (υπάρχουν και λύσεις από Βεδουίνους!).
Έχετε ποτέ σας λουστεί με τον κρόκο αυγού; Η σαπουνάδα είναι απίστευτη και τα μαλλιά λάμπουν!
Προσωπικά μπορώ να ζήσω στο συγκεκριμένο νησί τρώγοντας ότι μου προσφέρει η φύση… και το να ανακαλύψω και να γνωρίσω νέους ανθρώπους ως ιδέα με γοητεύει αφάνταστα…
Αυτά… τα λίγα!
Καλό μας απόγευμα και πάω να δω την "γκαντεμιά"! 🙂
Καταρχήν δεν καταλαβαίνω το όριο ηλικίας λατρεμένη μου Στεφανία,εμάς δεν μας θέλεις στο νησί σου??χαχα
Αναρωτιόμουν που τελικά θα καταλήξεις με την περιγραφή σου..
και τελικά ομολογώ το παράδειγμα σου μου φάνηκε εξαιρετικό..
Δεν ξέρω αν και χωρίς τι θα μπορούσαμε πλέον να ζούμε,πόσο εύκολο θα ήταν ή αν θα νιώθαμε ποτέ ικανοποιημένοι με όσα μας προσφέρει η φύση…πόσο ακόμα θα συνεχίσουμε να είμαστε άπληστοι και να ζητάμε,όμως η ανάρτηση σου με έβαλε πραγματικά σε σκέψεις..ακόμα και για τα πιο απλά,καθημερινά πράγματα,πόσο τελικά μπορεί να εξαρτόμαστε από αυτά..
πραγματικά υπέροχη η ιδέα σου..και το τραγούδι,δεν χρειάζεται σχόλια..φοβερό..
καλό βράδυ,με πολλά,πολλά φιλιά και χαμόγελα!!
Αγαπημένη Νικολέτα, Π.Χ…δεν θα μου άρεσε με τίποτα να έφερνες στον κόσμο το μωρό σου σ’ ένα νησί, όσο και παραδεισένιο και αν είναι! (τεράστια ευθύνη για όλους και για το μωρό!)
Αλλά θα μπορούσες να δοκιμάσεις ένα άλλο παραδεισένιο νησί (μόνο να είναι μακριά από των σαραντάρηδων!) με συνομήλικούς σου και εκεί να δεις αν το παράδειγμα είναι εξαιρετικό! 😉
Και όπως πολύ σωστά επισήμανες είναι ένα τεστ για όλους μας…να ανακαλύψουμε και να αποκαλύψουμε τις εξαρτήσεις και τις απαιτήσεις μας!
ΑΦιλάκια (Α=Αληθινά) και να έχεις ένα όμορφο βραδάκι! 🙂
Δες και τι γράφω και στην Μαρίνα και ξανασκέψου το…
Καθώς κατέβαινα την ανάρτηση ανυπομονούσα να γνωρίσω όλα τα μέρη του απίθανου νησιού που σκηνοθέτησες 😉
Μαγισσούλα μου άνετα θα ζούσα ως ναυαγός, το έχω δοκιμάσει ήδη. Ένα μήνα πέρασα ως ναυαγός σε νησί κι ας μην ήταν ερημονήσι. Βέβαια ήμουν πολύ πιο κάτω από τα 43 και στην παρέα ήμουν η μόνη γυναίκα και μπορώ να πω πως ήμουν πολύ πιο δυνατή στις κακουχίες από τους άντρες της παρέας 😉 Τα μόνα πράγματα που κουβαλούσαμε μαζί μας ήταν το ποδήλατό μας ένα slipy bag, ένα σουγιαδάκι μία αλλαξιά ρούχα και ένα σαπούνι.
Το νησί πραγματικά παραδεισένιο, ήταν η Κεφαλλονιά, όμως είναι αλλιώς να βλέπεις έναν τόπο με τα μάτια του ναυαγού και αλλιώς με τα μάτια του τουρίστα που ψάχνει ξενοδοχείο με room service!
Εκείνες οι διακοπές ήταν αληθινές διακοπές από όλα.. και μόνο που ένα μήνα κοιμόμασταν κάτω από τα αστέρια ήταν αρκετό. Μα και οι διαδρομές μας ήταν πάντα από τον δύσκολο δρόμο όπου η ομορφιές και οι μυρωδιές ήταν απίστευτες.Τρώγαμε φρούτα από τα δέντρα και ψάρια που ψαρέψαμε με αυτοσχέδιο καλάμι. Βρίσκαμε νερό σε πηγές που έβγαιναν στη θάλασσα.. τι θυμήθηκα τώρα.. δεν τραβήξαμε ούτε μία φωτογραφία, είπαμε είμασταν ναυαγοί, ούτε φωτογραφική μηχανή δεν είχαμε μαζί μας 🙂
Νοσταλγώ εκείνες τις ημέρες μαγισσούλα μου γιατί ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά στη ζωή μου που ένιωσα τόσο ελεύθερη.
ΑΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦ 🙂
Τέλεια εμπειρία Ζωής Margo μου! 🙂
Τώρα το ερώτημα που θέτω γίνεται εξαιρετικά δύσκολο, όταν έχεις μικρά παιδιά να μεγαλώσεις…
Τι θα έκανες Margo, αν βρισκόσουν ναυαγός (παρά τη θέληση σου φυσικά!) σ’ ένα τέτοιο νησί;
Το μόνο που μπορεί να δει κανείς είναι σε πιο βαθμό είναι εξαρτημένος από παιδιά, σύντροφο και από τα comforts της εποχής μας… τουλάχιστον η επίγνωση, μπορεί να είναι η αρχή μιας εσωτερικής ελευθερίας…
ΑΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦιλάκια και στα μαγισσόπουλα σου! 🙂
Το τρίτο φρούτο,η γλυκύτατη γκίστα,το πιο γλυκό φρούτο που εχω φάει ποτέ,μου λειπει!
http://apouro.blogspot.gr/2010/01/blog-post_16.html
Χαχα! Βασίλη… σε περίμενα στη στροφή (που λένε!)… 😉
Κατ’ αρχάς ευχαριστώ για το link…τουλάχιστον να ξέρουμε τι ΘΑ τρώγαμε ΑΝ ξαφνικά βρισκόμασταν σ’ ένα τέτοιο παραδεισένιο χώρο…
Επειδή ως υποτιθέμενη μάγισσα (!) «ήξερα» ότι θα υπάρξουν και μερικοί-κες που θα «ξεγλιστρήσουν» από το ερώτημα… φρόντισα να τονίσω, ότι η ονομασία των φρούτων δεν μας ενδιαφέρει, προσωπικά έχω φάει λίτσις (είναι η τελευταία φωτό των φρούτων)…τεσπα.. 🙂
ΟΜΩΣ, το ερώτημα της εξάρτησης από άτομα, ανέσεις και τροφές αφορά και όσους τρώνε κρέας που είναι η πλειοψηφία και δεν θέλουν να ξέρουν πως φτάνει το κρέας στο πιάτο τους ή στη ψησταριά τους!
Θα σκότωνες ποτέ Βασίλη μου οποιοδήποτε ζωντανό πλάσμα για να τραφείς… και στη συνέχεια θα φωτογράφιζες το κρέας του καθώς αυτό ψήνεται….όταν γύρω σου υπάρχουν γλυκύτατες γκίστες και χιλιάδες άλλα καλούδια;…Χμ! δεν νομίζω! 🙂
Και αυτό σκέφτηκα και «έβαλα» στο παράδεισο αγριογούρουνα που δεν προσφέρουν τίποτα όπως πχ οι πάπιες ή οι κατσίκες; 😉
ΑΦιλιά με ευχές για ένα όμορφο Σ/Κ! 🙂
Εγω πάντως αν είχε όριο ηλικίας για τις γυναίκες μέχρι 35 άντε θα έκανα την καρδιά μου πέτρα και θα καθόμουν ισόβια…………
Χαχα! Θαλασσό! αλίμονο…. και εγώ που βασιζόμουν σε σένα για να φάμε και κανένα ψαράκι! 😉
Οκ! ας υποθέσουμε ότι σου φέρνουμε μερικές πειρατίνες ζουζουνίτσες ή αγαπουλίτσες, (χιχι!) είμαι 100% σίγουρη πως δεν μπορούσες να ζήσεις μακριά από τον γιόκα σου, την Κ. και από την επιχείρηση που με τόσο κόπο έχεις χτίσει…έτσι δεν είναι;
ΑΦιλιά και καλή ψαριά εύχομαι με όμορφες αναρτήσεις! 🙂
μπά με κάποιον άλλο θα με έχεις μπερδέψει……τέτοια διαβάζουν τα ρεμάλια μου και τραβάνε τα μαλλιά τους (οσο μπορούν γιατί οι περισσότεροι εχουν γάτζους στα χέρια)
Αφου με ξέρεις οτι http://youtu.be/uoGdx3I3dPE
Κάτι καμμένο μυρίζει?Τρεχα στην κουζίνα!!
Χιχι! ευχαριστώ για το αγαπημένο τραγούδι και φυσικά, θα έχω τον νου μου και στην κουζίνα! 😉
Πρώτον, μόλις διάβασα, σκέφτομαι πως θα μπορούσα να έχω γράψει εγώ αυτό το κείμενο..!
δεύτερον, πές μου που είναι το νησί να φύγουμε το συντομότερον..
τρίτον, «απάνω μου έχω πάντοτε στη ζώνη μου σφιγμένο,ένα παλιό αφρικάνικο ατσάλινο μαχαίρι» που λέει και το τραγούδι, μα έτσι κι αλλιώς οι πέτρες γίνονται μαχαίρια και άλλα εργαλεία.. όσο για το κατα πόσον θα μπορούσε κανείς να σκοτώσει για τροφή, το ίδιο είναι να σκοτώνεις ένα φυτό, ένα ψάρι ή ένα ζώο.. (εδώ μάλλον έχουμε διαφωνίες)..
αυτό που αλλάζει βέβαια, είναι η συχνότητα βρώσης κρέατος μια και σκέφτεται κανείς την Ζωή που στερεί απο οποιοδήποτε πλάσμα,οπότε εννοείται πως έρχεται ισορροπία (διατροφική)..
τέταρτον, η ηλικία είναι σημαντικός παράγων για ομάδες ατόμων σε τέτοιες καταστάσεις, όμως προβλήματα μπορούν να προκύψουν λόγω ηγετικών φυσιογνωμιών πάντα (καθώς και μοναχικών τύπων) δημιουργώντας διάφορα ευτράπελα..
εμπνευσμένη ανάρτηση και σας μεταφέρω τα σέβη μου..!
υγ: θέλω αυτό το νησί ΤΩΡΑ 🙂
Όταν «έγραφα» το ποστ Τάσο μου…φυσικά και σε σκέφτηκα! 😉
Αλλά ΜΑΣ διατηρώ μια επιφύλαξη γι αυτό και σε ρωτώ:
Θα μπορούσες να ζήσεις μακριά από την Σ και από το παιδί σου;
Βλέπεις οι «ναυαγοί» βρίσκονται μεταξύ αγνώστων…
Όσο για τη διαφωνία μας, ρωτώ το εξής:
Το ίδιο υποφέρει μια κατσίκα όταν της σφάζουν το μικρό της από μια τοματιά όταν της παίρνουν μια τομάτα; (έχω δει πολλά ντοκιμαντέρ με τον «πόνο» πχ της τομάτας και δεν χρειάστηκε (ευτυχώς) να δω και αντίστοιχο με αρνάκι! 😦
Το ότι το αγγουράκι υποφέρει όσο το γουρουνάκι όταν το σκοτώνεις νομίζω πως είναι η δικαιολογία των κρεατοφάγων για να συνεχίσουν να τρώνε κρέας… είναι τόσο εμφανές!
Πάντως αν ποτέ βρισκόμασταν «εκεί» , τα ευτράπελα δεν θα έλειπαν… εκεί είναι και το ενδιαφέρον για τον καθένα χωριστά!
ΑΦιλιά και να έχεις ένα υπέροχο οικογενειακό Σ/Κ…πάω στη θάλασσα! 🙂
Διαβάζοντας το κείμενό σου, προσπαθούσα να καταλάβω ποιο ήταν το σκεπτικό σου. Και δεν το κατάλαβα παρά μόνο όταν διάβασα την τελευταία σου ερώτηση: «Ή μήπως είμαστε πιο κοντά στον παράδεισο απ’ ότι νομίζουμε;». Εξαιρετικός ο τρόπος της σκέψης σου, αιχμαλωτίζεις τον αναγνώστη και τον δένεις «χειροπόδαρα» στην οπτική του ωραίου και του ουτοπικού, το οποίο όμως τελικά αποδεικνύεται κάτι μη επιθυμητό!
Ο παράδεισος του κάθε ανθρώπου νομίζω ότι είναι πρώτα μέσα στην καρδιά του, στην οικογένειά του και στο σπιτικό του. Οι πρασινάδες και τα νησιά είναι καλά αν μαζί με αυτά υπάρχουν και οι άνθρωποι εκείνοι που μας κάνουν να αισθανόμαστε όμορφα και οικεία, αλλιώς είναι κόλαση, κι ας έχει όμορφα πουλιά και γλυκά φρούτα, που λέει κι ο Vad πιο πάνω.
Μπράβο για το σκεπτικό αλλά και την ανάρτησή σου μαμ-μάγισσα, παρολίγον να «ψαρώσω»!
Την καλημέρα μου και πολλά ΑΦιλιά 🙂
Kύριε Τελευταίε, είσαι και ο πρώτος! Τι να πω εγώ τώρα; Στεφανία, πάλι μας Εταξίδεψες, πάλι τα έκανες πάλι τα Αμαγικά σου! Φιλιά του Παραδείσου
Σε ευχαριστώ για τη φιλοφρόνηση! Αλλά αυτό το «κύριε» μου κάθεται λίγο βαρύ καλή μου marron! Θα προτιμούσα το Τελευταίος σκέτο ή ακόμα καλύτερα το Κώστας 😉
Την καλησπέρα μου σου στέλνω.
Α! κάτι δεν πάτησα και την πάτησα αυτό για την απάντηση στο σχόλιο σου που χάθηκε…θα επανέλθω πάλι!
ΑΦιλιά! κυρία marron 🙂
Και εσένα είχα «κατά νου», Τελευταίε κύριε (!) Κώστα μου…όταν έφτιαχνα ένα ιδανικό χώρο για να βρεθεί κανείς ως ναυαγός, άγνωστος μεταξύ αγνώστων!
Έτσι σε φαντάστηκα να έχεις σκαρφαλώσει στο ψηλότερο βουνό της β΄ φωτό, να έχεις ανάψει μια φωτιά (ελπίζω να τα είχες καταφέρει χωρίς την βοήθεια του Ευρύνοου!) και ως καλός ναυαγός να περίμενες «μπας και» δει τον καπνό κανένα αεροπλάνο ή καράβι και σε σώσει από την κόλαση! χαχα! 😉
Αυτό που για σένα είναι κόλαση για κάποιον άλλο μπορεί να είναι παράδεισος!
Έχεις δίκιο, ο παράδεισος είναι μέσα μας, αλλά και η κόλαση είναι μέσα μας, έτσι δεν είναι;
Επίσης είναι εξαιρετικά οδυνηρό να βρεθείς σ’ ένα άγνωστο νησί μακριά από την οικογένεια σου ειδικά όταν υπάρχουν μικρά παιδιά που εξαρτώνται από σένα…
Αλλά το ερώτημα παραμένει ως προς τις εξαρτήσεις μας…
ΑΦιλιά τρυφερά από την μαμ-μάγισσα σε όλη την οικογένεια! 🙂
Καλή μου μαμ-μάγισσα, θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω λίγο χωρίς να μου κάνεις κανένα μαγικό και βρεθώ πραγματικά ναυαγός σε κανένα ξερονήσι; Χα, χα, χα… 🙂
Πράγματι, ο παράδεισος είναι μέσα μας, αλλά η κόλαση όχι. Αυτή νομίζω πως βρίσκεται γύρω μας. Μέσα μας υπάρχει η κόλαση μόνο όταν γίνουμε κακοί άνθρωποι, αλλιώς μόνο ο παράδεισος υπάρχει.
Πριν λίγο έτρωγα ένα από τα υπέροχα φαγητά που έφτιαξε η σύζυγος μου. Σταμάτησα και τη ρώτησα: «Πόσα ευχαριστώ πρέπει να πω σ’ αυτό το υπέρτατο ον που άλλοι τον ονομάζουν Θεό κι άλλοι με άλλα ονόματα, που βρέθηκες στο δρόμο μου και πορευόμαστε στη ζωή μαζί; Νομίζω ότι ζω στον Παράδεισο…». Η αφορμή βεβαίως στάθηκαν οι υποδοχείς των γεύσεων στη γλώσσα μου καθώς και η γνωστή αδυναμία μου στο νόστιμο φαγητό, αλλά προσωπικά θεωρώ ότι μέσα στο γαλήνιο σπιτικό μου είμαι στον παράδεισο πραγματικά. Κόλαση μέσα μου δεν έχω βιώσει…
Καλό σου βράδυ καλή μου μαμ-μάγισσα και πολλά ΑΦιλιά έχεις από τον σεληνιασμένο Τελευταίο!
Σίγουρα είσαι ένας σεληνιασμένος κύριος χαχα! 🙂
Ξέρω πολλούς ανθρώπους που ζουν σε (εσωτερική) κόλαση και δεν είναι αναγκαστικά κακοί αλλά το μέσα τους είναι μπάχαλο… και είναι ανίκανοι να αναγνωρίσουν και να ευχαριστήσουν τη ζωή κι έναν υπέροχο σύντροφο!
ΑΦιλάκια και καλή χώνευση! 🙂
Δεν έχεις άδικο…
Όσο για τη χώνεψη, λίγο δύσκολη τη βλέπω… το πρωί ζύμωσα και το ψωμί βγήκε εξαιρετικό, οπότε μαζί με το φαγητό καταλαβαίνεις τι έγινε… 😉
Καλό σου βράδυ!
Υ.Γ. Υπάρχει κανένα χαπάκι για να ξε-σεληνιαστώ; Ή κάποιο μαγικό ξόρκι έστω; 🙂 🙂 🙂
Ουτοπικό αλλά ενδιαφέρον !
Παίρνετε γέρικα ελεφαντάκια στην παρέα σας ;
Τι θέλεις να πεις Γιώργο;
Πως αν βρισκόσουν ξαφνικά ναυαγός σ’ ένα τέτοιο νησί, θα έλεγες «ουτοπικό» ή θα κοίταζες να επιβιώσεις και να φανείς χρήσιμος;
Εμένα κάτι μου λέει πως θα την «καταέβρισκες» (και ας ήταν οι γυναίκες πάνω από 43!)
άσε που θα έχανες και σίγουρα πολλά πολλά κιλά!!! χαχα! 😉
ΑΦιλιά και καλό μας Σ/Κ
Ωπ, τι βλέπω! Λιφτίγκ και ανανέωση! Καλό φθινόπωρο κι ας μην είναι ιδανικό το μέρος που ζούμε. Είναι όμως κομμάτι της ζωής μας!
Α! σοφή μανούλα μιας νέας εποχής, είχες φαίνεται καιρό να μ’ επισκεφτείς και δεν είδες πως το Look είχε αλλάξει από τον Ιούνιο, ήταν δώρο της νονάς αυτού του blog για τα τρία χρόνια blogging! 😉
Όσο για το λίφτινγκ θα ήθελα πολλές αλλαγές αλλά εξακολουθώ και είμαι άσχετη και μάλλον θα περιμένω το δώρο της νονάς για τα τέσσερα χρόνια του blog μου…αν αντέξω μέχρι τότε χαχα!!!
ΑΦιλάκια πολλά πολλά Παναγιώτα μου και να έχεις με την οικογένεια σου ένα χαρούμενο Σ/Κ! 🙂
Κι εγώ έλεγα τι άλλαξε…αλλάξατε το σκηνικό σας….
όμορφο και δροσερό , σαν τον καιρό …
Πάντως εγώ επιμένω στο «αγαστή» κι ας μην ήξερα ακριβώς την έννοια της λέξης, αλλά και τώρα που την ξέρω , επιμένω ακόμη….
Και να σκεφτείτε ότι είμαι από τους λίγους εδώ μέσα που μπορώ να ζήσω αυτόνομος…. ξέρω να φτιάχνω με τα χέρια μου όλα τα απαραίτητα….
Και να σας πω κάτι; πολλές φορές όταν αγανακτώ , λέω : θα πάω στο χωράφι με τα καρύδια μου και θα κάνω μια καλύβα….και δεν έχω ανάγκη κανέναν…..
Και μ’ αυτό το σκεπτικό…όλοι , όταν βρεθούν σε ανάγκη, όλα τα μπορούν….ο άνθρωπος είναι μεγάλο θηρίο….το πιο προσαρμοστικό και το πιο άγριο….
Ναι Χρη Χα, έλεγα στη σοφή μανούλα πιο πάνω (που συνηστώ να επισκεφτείτε) πως το σκηνικό εδώ δεν είναι καινούργιο… αλλά χαίρομαι αν εκπέμπει ομορφιά και δροσιά!
Τώρα προσωπικά σκέφτομαι πως οι καρυδιές μου άρχισαν να ρίχνουν τα φύλλα τους και ήρθε η ώρα να φορέσω τα γάντια μου και να πάω να μαζέψω τα νοστιμότατα καρύδια!
Εύχομαι καλό μας απόγευμα! 🙂
Την σοφή μανούλα διάβασα κι εγώ και παρασύρθηκα…γιατί όλοι τελευταία κάνουν αλλαγές θέματος….είπα κι εγώ να προσέξω το «σκηνικό» που συνήθως δεν το κοιτώ καθόλου-πάω κατ’ευθείαν στο κείμενο, και το βρήκα δροσερό….συγνώμη που δεν το είχα προσέξει πιο πριν…λάθη είμαστε κτλ…..
Αγαπητή Μάγισσα μετά από περιπέτειες χαίρομαι πολύ που διαβάζω ξανά τα γιατροσόφια σου! Και ιδιαίτερα η δημιουργία ενός τέτοιου νησιού μου θυμίζει τη ρήση »όποιος είναι έξω απ’το χορό πολλά τραγούδια ξέρει» και μ’αυτό εννοώ πως όλα φαντάζουν τόσο ιδανικά αλλά τελικά η θεωρία με την πράξη έχουν τεράστια απόσταση. Και μάλλον που έχεις δίκιο, δεν χρειαζόμαστε έναν παράδεισο για να ζήσουμε στον παράδεισο, ο καθένας έχει την ικανότητα να βιώσει το ιδανικότερο γι΄αυτόν ακόμα και σ’αυτή την εχθρική θα έλεγα καμιά φορά καθημερινότητα..
Φιλιά, καλημέρα!
Ω! Μαβιέ μου, καλώς όρισες πίσω… και τι χαρά, που επέστρεψες από την β’ πατρίδα μου!
(Η πρώτη η Γαλλία, η δεύτερη η Πόλη και η τρίτη και η καλύτερη, η Ελλάδα!) 😉
Μόλις γύρισα από το σπιτικό σου και ομολογώ πως ακόμα η καρδιά μου είναι σφιγμένη, αλλά ας το αφήσουμε αυτό προς το παρόν…
Ας γυρίσουμε στο ερώτημα: «Έχουμε άραγε επίγνωση των εξαρτήσεων μας που απλά μας δυσκολεύουν τη ζωή»;
Και σίγουρα ο καθένας έχει την ικανότητα ή δυνατότητα να βιώσει το ιδανικότερο για τον ίδιο, ακόμα και σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες… φτάνει να το θέλει…
ΑΦιλιά και να έχεις ένα όμορφο Σαββατόβραδο στην πανέμορφη Κρήτη! 🙂
Είσαι εσύ μια Μάγισσα…
Αγαπημένο το τραγούδι…
Η μέχρι τώρα ζωή μου με έμαθε πως ο άνθρωπος όλα τα μπορεί και η προσαρμοστικότητα του ειδικά στα δύσκολα φοβερή,αυτό το αίσθημα της επιβίωσης, της αυτοσυντήρησης, της προστασίας των μελών της οικογένειας του. Eπίσης πιστεύω πως στα δύσκολα φαίνεται το μεγαλείο του καθενός..Πανέμορφο το νησί αλλά τι να το κάνεις αν σε αυτό δεν είναι τα αγαπημένα σου πρόσωπα?Δεν χρειαζόμαστε έναν παράδεισο για να ζήσουμε στον παράδεισο…:) ανέκαθεν το πίστευα.
Αν τώρα κάτι τέτοιο συνέβαινε το πρώτο που θα έλεγα είναι : » E ρε γλέντια…», έπειτα θα » ανασκούμπωνα τα μανίκια » που λέμε και στα μέρη μου «και θα κολύμπαγα..στα νέα δεδομένα». Δεν θα είχα πρόβλημα να μείνω στο νησί.Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον η εξερεύνηση του νησιού αλλά και των ανθρώπων που θα αποτελούσε την ομάδα αυτή.
Όμορφο Σ/Κ να έχεις!
Ακριβώς lefti… ακριβώς και γλέντια και ανασκούμπωμα… για δράση και αυτό εδώ και ΤΩΡΑ!
Η πρόκληση και για μένα είναι κατά πόσο μπορώ να ζήσω χωρίς να εξαρτιέμαι από τα αγαπημένα μου πρόσωπα… και νομίζω πως αν αυτά δεν εξαρτιόνται από μένα, ήδη το «επιχείρημα» γίνεται πολύ πιο εύκολο! 😉
Προς το παρόν η εξερεύνηση του εαυτού μου, μου φτάνει…χαχα! 😉
ΑΦιλιά και να χαρούμε ένα ακόμα καλοκαιρινό Σ/Κ! 🙂
Μου άρεσε πολύ η ανάρτηση, αλλά μου άρεσε και η απάντηση του Τελευταίου..ο παράδεισος είναι πάντα μέσα στην καρδιά μας και στα πρόσωπα που αγαπάμε..
Θα μπορούσα να ζήσω χωρίς κινητό, τσιγάρα, κραγιόν, αλλά δε θα μπορούσα να ζήσω ούτε δευτερόλεπτο χωρίς τους ανθρώπους μου γύρω μου…
Η επιβίωση είναι ένα ένστικτο που το έχουν μέσα τους όλα τα ζώα…οπότε το έχει κι ο άνθρωπος..αν χρειαστεί μπορεί να επιβιώσει..ή έστω να το προσπαθήσει…αλλά η ζωή δεν είναι μόνο επιβίωση..είναι πολλά παραπάνω!!
Καλό Σαββατοκύριακο!
Ναι Μαρία χαίρομαι που σου άρεσε η ανάρτηση και η πρόκληση! 😉
Μη ξεχνάμε όμως πως ο παράδεισος μπορεί να είναι στη καρδιά μας μεν, αλλά και η κόλαση επίσης…από μας εξαρτάται με τι δενόμαστε και τι πετάμε…και αυτό ίσως για να είμαστε πιο ελεύθεροι από εξαρτήσεις!
Το να επιβιώνεις με επίγνωση είναι εντελώς διαφορετικό από την ενστικτώδη επιβίωση, έτσι δεν είναι;
Να έχεις ένα πολύ καλό Σ/Κ με πολλά ΑΦιλιά! 🙂
Σίγουρα είναι διαφορετικό το να επιβιώνεις με επίγνωση από την ενστικτώδη επιβίωση…την καρδιά μας θα την «κουβαλάμε» όπου κι αν πάμε..και κάποιοι άνθρωποι θα συνεχίσουν να κουβαλάνε μαζί τους την κόλαση ακόμα και στον παράδεισο, ή θα δυμιουργήσουν μία από την αρχή..είναι στο dna τους…
Φιλιά πολλά και καλό υπόλοιπο Κυριακής!!!
Είναι έτσι ακριβώς όπως τα λες Μαρία!
Πάντως είμαι από τους ανθρώπους που δεν καταδικάζω κανέναν, πιστεύω πως πολλοί έχουν βρεθεί σε μια εσωτερική κόλαση και λόγο συνθηκών και αν τους δοθούν οι κατάλληλες συνθήκες με τους κατάλληλους ανθρώπους…δλδ αν τους δοθεί Αγάπη, οι πιθανότητες να βγουν από την κόλαση ίσως αλλάξουν… φτάνει φυσικά να το θέλουν! 😉
«Μπορείς να οδηγήσεις το άλογο σου στη πηγή, αλλά δεν μπορείς να το αναγκάσεις να πιει»… έτσι δεν είναι;
Καλό μας απογευματάκι! 🙂
ναι ναι!! εγώ είμαι υποψήφια για ναυαγός!! Μετά χαράς να ναυαγήσω σε αυτό το πανέμορφο νησί! Δηλώνω παρουσία στο πειρατικό καράβι… Καλημέρααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα
Φιλια πολλΑ!!!!
χαχα! Antriana!
Γιατί κάτι μου λέει πως η ηλικία σου δεν θα σου επέτρεπε να βρεθείς ως ναυαγός σ’ αυτό τουλάχιστον το νησί; Παρόλο που οι βραδιές θα ήταν μαγικές με τον χορό σου! 😉
Καλό βραδάκι με πολλά πολλά ΑΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦιλάκια! 🙂
ΥΓ: Δεν νομίζω πως κάνω λάθος, πρέπει να είσαι πολύ κάτω από 43! χιχι!
Πόσο; 43;; Χαχα..!! Ούτε κάν φαίνεται αυτή η ηλικία στο οπτικό μου πεδίο. Εξάλλου το λέει και μια ενότητα του blog μου «αναμνήσεις μιας φοιτήτριας»!!!!:):):):) Πάντως, δεν θα ´λεγα όχι για μια πειρατική διαδρομή σε αυτό το νησί.. Φιλια ξανά!!!!:)
Κάτι για να γράψει τους ναυαγούς, κάτι για ν’ απαντήσει στα σχόλια και στα mails, πάει το αυριανό μας φαγητό που ψηνόταν μόνο του: από φασόλια μαυρομάτικα έγινε φασόλια καρβουνάκια για λιβανιστήρι! Καλά λέγαν οι παλιοί, «η γυναίκα πρέπει να ‘ναι στην κουζίνα της…» Ααααχχχ… Πάνε αυτά τα μεγαλεία! Μόνο σε Τούρκικα σήριαλ τα βλέπεις πια… Χα, χα, χα…
Ω! αγαπημένε σύντροφε… είδες τι παθαίνει η γυνή, όταν ονειρεύεται τόπους εξωτικούς με αγνώστους!
Φυσικά στο νησί δεν θα υπήρχε το internet και το blogging να παρασέρνουν τις νοικοκυρές και να καίνε το φαγητό…άλλα θα τις έπαιρναν τα μυαλά πχ τα παραδείσια πουλιά! χαχαχα!
Πάω τώρα για το βραδινό! 🙂
@ ΝΠ
ναι! γράφεις εσύ τα φεμινιστικά σου για τις γυναίκες και μετά βγαίνεις στα μπλογκς να διαμαρτύρεσαι! 🙂
τώρα εμ θα γράφεις…εμ θα μαγειρεύεις…ταμάμ; 🙂
Φιλιά
υγ Καλή μου μάγισσα όχι κρεατοφάγους ναυαγούς σε παρακαλώ 🙂
Χμ! Νεράιδο μου… είμαστε όλοι ναυαγοί σε μια πανέμορφη γη…
Όσο για τους κρεατοφάγους αυτή η ανάρτηση ΚΑΙ αυτούς αναγκάζει (!) ίσως να αντιμετωπίσουν μια πραγματικότητα που αρνούνται να δουν!
Και…άσε τον Παραμυθοσύντροφο να το παίζει φεμινιστής, κατά βάθος θα ήθελε να μη το κουνάω από την κουζίνα και να έχω μάτια μόνο γι’ αυτόν… χαχα! 😉
Ευχαριστώ για το video…Το κλάμα που έχω ρίξει με την «Πολίτικη Κουζίνα» δεν περιγράφεται… ξέρεις εσύ! 😦
ΑΦιλιά και καλή μας πανσέληνο… (πρόσεχε γιατί εμάς τους Αιγόκερους μας βγάζει τα κακώς κείμενα)! 🙂
Μαγισσούλα μου! Το τραγούδι τα λέει όλα! Σαν ναυαγοί κοιτάμε κάθε τόσο τον ορίζοντα περιμένοντας έναν σωτήρα.. σαν παιδάκια που αδυνατούν να ξεφύγουν από μια εγκεφαλική (και ψυχική!) αδράνεια, αδυνατούμε να αποδεχτούμε το γεγονός πως πρέπει να κάνουμε κι εμείς κάτι ώστε να βρούμε τον Παράδεισό μας. Έστω να ανοίξουμε τα μάτια μας! Και κλαιγόμαστε, ενώ η θάλασσά του βρίσκεται στα πόδια μας!
Δεν μπορώ να καταλάβω πόσο εξαρτημένη είμαι από κάποια πράγματα, είμαι σίγουρη όμως, πως εξαρτόμαι από ανθρώπους (χειρότερο)…… Αυτό έχει πονέσει! Γενικά, -όχι περίμενε!- ναι, είμαι εθισμένη σε συνήθειες, σε προγράμματα σε καλά ή κακά πράγματα! Δεν ξέρω αμα είμαι έτοιμη να τις αλλάξω!!
Μου άρεσε πολύ αυτή σου η ανάρτηση 🙂 🙂
Καλησπέρα!
Να περάσεις ένα υπέροχο σκ 🙂
Ω! καλώς την μαγική φωνούλα… καιρό είχα να την ακούσω και μου έλειψε πολύ! 🙂
Νομίζω πως το πρώτο βήμα είναι η συνειδητοποίηση και το τελευταίο…
Μη ξεχνάμε πως ένα ταξίδι χιλιάδων χιλιομέτρων αρχίζει με ένα βήμα…
Έχε εμπιστοσύνη στη Ζωή αυτή η «αφιλότιμη» ξέρει να μας οδηγεί! 😉
ΑΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦιλάκια και χρόνια πολλά στο σπιτικό σου! 🙂
Ελπίζω να μη τον τάισες πολύ για βράδυ!!! 🙂
Ένα δάκρυ για τον Δήμητρη πρώτα από ‘λα. Πως γίνεται ο κουμπάρος του να μη σου αρέσει καθ’ ολου…
Όσο για το νησί σου υπέροχο Μαγισσούλα μου. Ναι, άμα χρειαστεί αντέχεις!!!
Φιλιά!!!!
Χαχα! ΑΑΦΓιάννη μου, το βράδυ ξαναέβαλα και έφτιαξα νοστιμότατα μαυρομάτικα φασολάκια που όμως προορίζονται για σήμερα!
Μπορείς παρακαλώ να μου «αναλύσεις» τι εννοείς για το δάκρυ του Δημήτρη και ποιόν κουμπάρο εννοείς… δεν σε πιάνω, σαν πολύ αφαιρετικός να μου έγινες! 😉
ΑΦιλιά και καλή μας Κυριακή! 🙂
Ένα δάκρυ επειδή έφυγε μία από τις τελευταίες γνήσιες λαικές φωνές που μας είχαν απομείνει Μαγισσούλα μου…
Όσο για το αλλό… Π.Τ. (σου λέει κάτι???).
!!ΑΦΦΦΦΦΦΦΦΦ!!
Η Εδέμ σου υπέροχη σαν Εδέμ. Δεν φρενάρω ούτε στο όριο της ηλικίας ούτε στο φανταστικό του τοπίου. Θα είμαι εκεί με κάποια μορφή. Ακόμη και τράγος η ουραγκουτάγκος θα γίνω για να είμαι εκεί. Μου άρεσε η φαντασίωση συτή. Και οι φαντασιώσεις δεν έχουν όρια…ακόμη! Εγώ πάντως εκεί θα είμαι. Yes I can!!
Άρα Χριστόφορε, δεν έχεις παρά να εύχεσαι να βρεθείς στην Εδέμ…. ως ναυαγός ή όχι και άγνωστος μεταξύ αγνώστων! 😉
ΑΦιλιά και να έχεις ένα χαμογελαστό Σ/Κ με τους αγαπημένους σου! 🙂
Τροφή για σκέψη αυτή η ανάρτηση..
Ο παράδεισος είναι διαφορετικός για τον καθένα και ο καθένας φτιάχνει το δικό του παράδεισο. Δύσκολο πράγμα οι αλλαγές και κάποιες φορές πέφτουμε θύματα των επιλογών μας. Είναι και στο άτομο βέβαια, εμένα π.χ., που απέχω ακόμα από το ηλικιακό όριο, δεν μου πολυαρέσουν οι αλλαγές (τα κατάφερα βέβαια 4 μήνες σε στρατόπεδο σε νησί της παραμεθορίου), η μεγάλη μου αδερφή έχει περάσει το όριο, έχει τρία παιδιά, είναι ικανή όμως να είναι σε άλλο νησί κάθε μέρα!
Και τώρα που το σκέφτομαι, εσύ έχεις οικογένεια, αν δεν κάνω λάθος είσαι πάνω από το όριο, οπότε, τι λες, θα τα κατάφερνες; 😉
Α, έχουμε και ένα ακόμα κοινό, αρέσει και στους δύο πολύ ο Μητροπάνος!
ΑΦ και καλή υπόλοιπη Κυριακή! 🙂
Καλώς τον! 🙂
Ναι… αυτή η ανάρτηση Γιώργο μου, βασικά είχε πονηρό σκοπό…είχε σκοπό να δημιουργήσει τις ιδανικές συνθήκες για να δούμε όλοι (μικροί μεγάλοι) κατά πόσο μπορούμε να επιβιώσουμε ψυχολογικά και πρακτικά μακριά από εξαρτήσεις και προσκολλήσεις! 😉
Στην ερώτηση σου απαντώ:
Όταν έχεις κάνει δυο γάμους, έχεις μεγαλώσει δυο παιδιά που είναι οικονομικά πια αυτόνομα (ασχέτως ανεργίας), έχεις επιβιώσει και μεγαλώσει εντελώς μόνη για 12 χρόνια ένα παιδί… έχεις φάει μπόλικες κεραμίδες στο κεφάλι, έχεις ένα σύντροφο στη ζωή σου και οι σχέσεις σου μαζί του είναι αρμονικές και πάνω απ΄όλα μπορείς να σταθείς στα πόδια σου μόνη… το να ζήσεις μακριά απ’ όλους και όλα είναι μια πρόκληση που ευχάριστα θα δεχόμουν!
Εκτός από τον Μητροπάνο, τον καφέ, το τσιγάρο (που δεν μας ενδιαφέρουν) έχουμε στη ζωή μας ένα βασικό κοινό, έχουμε «συναντήσει» και έναν Κρισναμούρτι και έχουμε κατανοήσει με την καρδιά μας αυτό που είπε: «Ευτυχισμένος ο άνθρωπος που δεν είναι τίποτα»…
Πολλά ΑΦ! σου στέλνω και καλό μας απογευματάκι! 🙂
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΜΑΓΙΣΣΟΥΛΑ ΜΟΥ!!!
Ευχαριστώωωωωωωωωωωωωωωωωωωω! ΚΑΛΟ ΜΑΣ ΜΗΝΑ! 🙂
Ο Μητροπάνος υπέροχος. Κι ο Βασίλης δεν πάει πίσω βέβαια.
Όντως συντονίστηκαν οι σκέψεις μας! χιχιχιχ
Διάβαζα και γελούσα.
Αλλά βρε Μαγισσούλα, εμένα που είμαι πιο μικρή από 43 δε θα με πέρνατε μαζί σ’αυτό τον παράδεισο;
Τι όμορφο νησί, τι όμορφα ζώα, φυτά… Νομίζω όλοι θα γινόμασταν χορτοφάγοι εκεί. Κανείς δε θα μπορούσε να σκοτώσει αυτά τα ζωά. Κι όταν τα τρώμε εδώ, μη νομίζεις, είναι γιατί δεν έχουμε μάθει να ζούμε κοντά τους. Μου έλεγε προχθές μια φίλη μου πως όταν ακούει κοτόπουλο το σκέφτεται κατεψυγμένο. χιχιχι
Και γιατί να μην είχε μωράκια στο νησί; Δε θα ήταν περίεργο να ξέρουμε οτι θα πεθάνουμε όλοι και οτι δε θα μείνει τίποτα πίσω μας; Θα ζούσαμε πιο αυθεντικά ίσως θα μου πεις…
Άνετα θα έφευγα για έναν τέτοιο τόπο. Η μόνη εξάρτηση που μου αναγνωρίζω είναι ο έρωτας. Μόνη μου δε θα ναυαγούσα αλλά με το αγόρι φεύγω χθες!
Καλημέρα!
Αν υπήρχε το αντίστοιχο νησί μόνο για τους κάτω από τα 43, δεν θέλει και πολύ φαντασία για να «δει» κανείς το τι θα γινόταν…χαχα! για σκέψου!!!!!!!!! 😉
Σε προκαλώ να απαντήσεις!
Οι Γάλλοι πατριώτες έχουν ένα ρητό: «Αν οι νέοι ήξεραν και αν οι γέροι μπορούσαν»…
ΑΦιλάκιααααααααααααααααααα! 🙂
Mμμμ…σκέφτομαι-σκέφτομαι…
χιχιχιιχ
Τ’ανομολόγητα!
Καλά τα λένε οι Γάλλοι. Γι’αυτό νομίζω πως αρέσει σοτυς γέρους να νουθετούν τους νεότερους αλλά και στους νέους να ρωτάνε και να ρουφάνε γνώσεις. Κάτι υποψιάζονται κι αυτοί.
Ωραία είναι η ζωή βρε Μαγισσούλα, τι να πεις.
Αν τα ξέραμε όλα μικρότεροι πώς θα κάναμε όλα αυτά τα ωραία λάθη και πώς θα μαθαίναμε από δαύτα;
Τώρα…στο νησί των <43 να μου κλείσεις ένα εισιτήριο άνευ επιστροφής παρακαλώ!
χιχιχ
Απαπαπααααααααααααα! είπαμε, δεν θέλουμε κοριτσάκια κι ας είναι και τσαχπίνικα!
χιχι και χοχο… ΤΕΛΟΣ! 🙂
Δεν ξέρω τι λέτε, εγώ θέλω να καταγγείλω ότι δεν είναι πράγματα αυτά δεσποινίς Μάγισσα, άκου να κάνεις διακρίσεις βάσει ηλικίας! Άμα κουνήσεις το ραβδί σου και γίνει το νησάκι αληθινό, θα γίνουμε μπίλιες έτσι και δε με πάρετε μαζί! Α, είμαι καλή και στο σκαρφάλωμα δένδρου, κάπου θα χρειαστεί, εεεεεε? ;)))
Το νησί υπάρχει Astero μου…
Και μη ξεχνάμε πως εκεί μόνο ως ναυαγοί μπορούμε να βρεθούμε…
Πάντως εσύ έχεις ήδη αρχίσει και προετοιμάζεσαι! 😉
Για το σκαρφάλωμα στα δένδρα έβαλα τα μαϊμουδάκια να μας κόβουν τα φρούτα! χαχα! όλα τα σκέφτηκα και η νεολαία μόνο προβλήματα θα «μας» δημιουργούσε! 😉
ΑΦιλάκια και να περνάς όμορφα! 🙂
Τι παράδεισος !!!!! Αιναφετς μου που φιαχτηκε οπως ειπες στο ιντερνέτ..υπάρχουν άραγε τέτοια μέρη;;; η ειναι μονο φανταστικά;; θα ήτανε μια αφορμή να δοκιμασουμε τις αντοχές μας…αν βρισκομαστε στη θεση των ναυαγών… αν και ο παραδεισος μπορεί να ειναι παντού οπου νιώθουμε καλά..οσο για την επιβίωση…ο άνθρωπος .εχει μέσα του απέραντες δυνάμεις νομίζω..φιλακια πολλα σμαραγδένια…
Έτσι είναι όπως τα λες Ρούλα μου!
Χαίρομαι όταν αποκαλύπτονται και άλλοι ναυαγοί!!!!!!!!!!!!!!!! 😉
Να με συγχωρείς αν καθυστερώ να επισκέπτομαι το σπιτικό σου… καλά καλά δεν βρίσκω χρόνο για τα εδώ μου σχόλια…
Πολλά πολλά ΑΦιλιά και καλό μας μήνα! 🙂
καλο μας μήνα …μια απο τα ίδια ..και εγώ μην σε νοιαζει για την καθηστερηση καλα μονο να ειμαστε…φιλακια..
Τί υπέροχες φωτό όλες αυτές………….δεν θα μπορέσουμε ίσως ποτέ να αποδράσουμε σε ένα τέτοι μέρος……ευτυχώς έχουμε τα ελληνικά νησιά, που είναι παράδεισοι……
καλόν Οκτώβρη Στεφανία μου, όπως τον ποθείς ;-))))
Ναι Ειρήνη μου υπάρχουν Ελληνικά νησιά που δεν απέχουν πολύ από το e-νησί…
Όσο για τους ναυαγούς που μπορεί να βρεθούν εκεί είναι μια ΑΛΛΗ ιστορία… χμ! ξέρεις! 😉
Καλό μήνα και σε σένα Ειρήνη μου…και ελπίζω να σταθούμε τυχερές! :)))))))))))))
Aααα τι έκανες πάλι;;;;;
Πάνω που είχα δραπετεύσει και απολάμβανα το παραδεισένιο νησί σου άρχισες τα ερωτήματα παλιοκόριτσο !!!
Βασική απορία . Η ελπίδα να ξαναδώ τους αγαπημένους υπάρχει ;;
Όσο υπάρχει μπορώ να τρώω και …..άχυρα μόνο (νομίζω)
Αν και όταν πεθάνει η ελπίδα νομίζω πως…… οτι κι αν σου πώ θα είναι μπαρούφα .
Αδύνατον να κάνω τέτοια προσομοίωση.
Ζωάκι αν είναι να το σκοτώσω μόνη μου άσε να λείπει (νομίζω)
Ευκαιρία να κόψω το τσιγάρο πάντως ,σίγουρα :))))
Καλό μήναααααααααααααααααααα. και…να προσέχουμε τι ευχόμαστε ε !!!
Καμμιά φορά πιάνει………………
Χαχα… Ξωτικούλι είδες ο «παράδεισος» έχει κόστος!
Α! και αν περιμένεις να ναυαγήσεις σ’ ένα παραδεισένιο νησί για να κόψεις το τσιγάρο ίσως δυσκολευτείς λιγουλάκι! 😉
Εξ’ άλλου εσύ η μικρούλα τι δουλειά έχεις με τους «μεγάλους»….ε;
Και εύχομαι όλοι μας να τον βρούμε τον παράδεισο!
ΑΦιλάκιαααααααααααααααααααα! και καλό μας μήνα! 🙂
Πόσες φορές δεν επιθυμήσαμε (λαχταρήσαμε) να φύγουμε μακριά από όλα, έστω για λίγες μέρες, κι αυτό το νησάκι φαίνεται ιδανικό, όμως…. από ανάγκη ναυαγός; όχι δεν θα το ήθελα, ούτε τόσα άτομα μαζί, και κάποιες ανέσεις θα ήταν πολύ επιθυμητές, άσε που έχουμε φοβεία σε κάθε τι που ονομάζεται ή μοιάζει με έντομο, και βέβαια η έγνοια για τα αγαπημένα πρόσωπα που δεν είναι μαζί μας. Μόνο έναν υπέροχο έναστρο ουρανό και μια κρυστάλλινη θάλασσα θα απολάμβανα (με φόβο για καρχαρίες ίσως),
Όμως η ανάρτησή σου με συνεπήρε ως ιδέα: πως ξεκίνησε, πώς εξελίχθηκε και πώς τελείωσε
σου στέλνω Α φιλιά πολλά
και μια μεγάλη αγκαλιά (όχι δεν είναι ναυαγοσωστική, αλλά τρυφερή πολύ:)
Καλό μήνα μαγισσούλα!
Ξέρεις Αστεράκι μου τη χαρά που νιώθω όταν μ’ επισκέπτεται η «παλιά παρέα», όσοι δλδ έχουμε απομείνει ακόμα από την αρχική μου μπλογκογειτονιά… Εσύ, η Υπατία, η logia, η Margo, η Θαλασσένια, το Ξωτικό, η Selena, η Ειρήνη, η Έλενα, η Γλαρένια…και μερικά λίγα ακόμα αγόρια… φυσικά έχουν προστεθεί πολλοί αξιόλογοι καινούργιοι… αλλά ξέρεις οι παλιοί είναι αλλιώς! 😉
Τώρα στο «νησάκι» τόνισα πως οι εξωτερικές συνθήκες είναι ιδανικές και όλα τα πλάσματα είναι φιλικά, ούτε κουνούπια, ούτε φίδια, ούτε καρχαρίες και αυτό το τόνισα γιατί είχα στο νου μου να ανακαλύψει ο καθένας μας τον βαθμό εξάρτησης από άτομα και πράγματα και αν μπορεί να ευτυχίσει και να σταθεί μόνος…
Η μεγάλη σου αγκαλιά (που ξέρω πια πως είναι Α= Αληθινή) με γεμίζει χαρά!
ΑΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦιλάκια πολλά πολλά καρδιάς! 🙂
Σ’ευχαριστώ γλυκειά μου μαγισσούλα και γιά απάντηση σου φέρνω ένα όμορφο μήνυμα που μου’φτιαξε και μένα τη μέρα μου, κρυμμένο σ’ενα βιντεάκι. Αν αφιερώσεις 15 λεπτά απ’τον πολύτιμο χρόνο σου να το δεις θα καταλάβεις.
ΕΤΜ σου στέλνω τα φιλιά και την αγάπη μου
Αχ! υπέροχοοοοοοοοοοοοοοοο! 🙂 🙂 🙂
Είδες περίμενα μες τη τρεχάλα να βρω 15 λεπτά γιατί ήξερα πως για να το λέει η Gingeroula μου κάτι θα ξέρει!
Βλέπεις πόσο απλά μπορούν μερικές φορές να είναι τα πράγματα; 😉
Ανταποδίδω τα φιλιά και την αγάπη με όλη μου την καρδιά!
ΑΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦιλάκια πολύ χαμογελαστά! 🙂
Kαι ξαναγύρισα γιά να σου πω ότι θα δοκίμαζα να μην πειράξω ούτε τα αυγά (αφού κι αυτά αρχική μορφή ζωής είναι) ούτε τα ψάρια. Θα έψαχνα μαζί σου τα πιό νόστιμα λαχανικά και φρούτα. Αν δεν κάνω λάθος είπες ότι και νερό υπάρχει αφθονο … μάλλον θα ξανάνιωνα εκεί. Κάτσε, στάσου…. μη γυρίζεις πίσω… στην πραγματικότητα. Ερχομαι εγώ να σε βρώ ΕΚΕΙ…..!
Όχι θα τρώγαμε αυγά… το σκέφτηκα, πολλά «πτηνά» γεννούν αυγά (όπως πχ οι κότες) αλλά έχουν εποχές που τα κλωσούν για να βγουν τα μικρά τους… έτσι θα τρώμε και ομελετίτσες χαχα!
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν στη πραγματικότητα στο παράδεισο… απλά δεν το ξέρουν! 😉
ΑΦιλάκια πολύ τρυφερά! 🙂
ΑΦΣ,
Ναυαγοί, κυριολεκτικά, δύσκολα και λίγοι θα μπορούσαν να επιβιώσουν. Ηλικιακά, ανήκω μέσα στο γκρουπ ( 🙂 ), και είμαι άνθρωπος που αντέχει στις κακουχίες, δλδ γερή κράση (μέχρι τώρα δλδ να εξηγούμαστε, για όλα υπάρχει πάντοτε μιαν αρχή…). Είμαι και ανεκτικός και λιτοδίαιτος, δλδ πιστεύω πως θα μπορούσα να αντέξω κάποιες ημέρες… Βέβαια αυτή η απότομη αλλαγή και εισαγωγή στον «παράδεισο» οποσδήποτε θα απαιτούσε έναν χρόνο προσαρμογής, μια εβδομάδα ας πούμε. Σε ένα ντοκυμαντέρ, έχω δει ότι σε τέτοιες συνθήκες τα συμπαθή πιθηκάκια θα πήγαιναν άκλαυτα πρώτα, εις μάτην των τρυφερών αισθημάτων που δημιουργούν οι φωτογραφίες και ίσως η πρώτη επαφή μαζί τους, όμως ο άνθρωπος αντιμέτωπος με τη φύση γίνεται θηρίο… Την κατακλείδα τη λες στο τέλος και έχει όλη τη σωστή σημασία της. Μήπως ο παράδεισος είναι πιο κοντά μας?
και εκεί μόλις το συνειδητοποιήσουμε αμέσως αναζητούμε τα σημάδια…
«Σαν ναυαγός που ονειρεύεται καράβια
κρατώντας τη φωτιά του ζωντανή
ψάχνεις ακόμα στον ορίζοντα σημάδια
που θα σε φέρουν πάλι πίσω στη ζωή»
ΑΦΣ από τον ΑΦΣ!
Mόλις διάβασα αυτό :http://filoftero.blogspot.gr/2012/10/blog-post_8580.html
και σε σκέφτηκα αμέσως !!!!!!!!
ΚΑΛΗΜΕΡΟΎΔΙΑΑΑΑ !!!!
Νομίζω πως έκανα τρομερή γκάφα… μάλλον δεν είναι το πρόσωπο που νόμιζα (το φτερούλι μας), αλλά το ποστ έχει ενδιαφέρον… ευχαριστώωωωωωωωωωωωωω!
Και μάλλον εσύ για το ποστ μου το έστειλες….
ΑΦιλάκια! 🙂
χαχαχα τι έκανες μπρέ;;; έγραψες κανένα κουφό σχόλιο;; χαχα.
Οχι δεν είναι το φτερούλι μας , είναι ο Μηχαηλίδης
ο δημοσιογράφος που έγραφε παλιά στην τελευταία σελίδα της Ελευθεροτυπίας……
χαχαχααα.
φιλάκιαααααααααααααααααααααααα τρελλάαααα !!
Καλώς τον… και έλεγα που είναι ο ΑΦΣ να έρθει και μια βολτίτσα από το «νησάκι» ! 😉
Όσο πιο πολλές εξαρτήσεις, προσκολλήσεις, δεσμεύσεις έχουμε εμείς δημιουργήσει στη ζωή μας, τόσο ένα τέτοιο εγχείρημα φαντάζει αδύνατο… γι αυτό και είπα πάνω από 43… τότε ΙΣΩΣ όσοι έκαναν παιδιά ή δεν έκαναν παιδιά, έκαναν ή όχι οικογένεια, έκαναν ή όχι επιχειρήσεις, δεσμούς… μπορούν να είναι εσωτερικά πιο ελεύθεροι… αυτό δεν θα πει πως δεν αγαπάμε την οικογένεια μας, τους φίλους μας ή τη δουλειά μας, αλλά δεν εξαρτάμε την εσωτερική μας ευτυχία από αυτά…
Και ο τελευταίος στοίχος το λέει τόσο καθαρά!
Χαίρομαι όταν εμφανίζεσαι… μη χάνεσαι!
ΑΦΣ από την ΑΦΣ! 🙂
Ναι… χαχαχα!
Ο «τύπος» πρώτη φορά θα δει στο φτωχικό του κάτι ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ και κάτι ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ ! και κάτι Φιλάκια που δεν θα ξέρει από που του ήρθαν!!!!!!!!!!!! 😆
Φυσικά όταν η τρελή το αντιλήφθηκα ζήτησα συγνώμη και τον προσκάλεσα και στο δικό μου φτωχικό να δει που κατοικεί η τρέλα… βέβαια η προσευχή που υπάρχει στην αρχή του blog του μου φάνηκε λίγο περίεργη για το φτερούλι μας, αλλά είπα: «Ποιος ξέρει τι της έχει συμβεί, τόσο καιρό που έλειπε και ζητά άφεση αμαρτιών»!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ω! μα και φυσικά ΑΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦ! όσο γίνονται πιο πολλά! 🙂
Υπέροχη η ανάρτηση!
Ουδέν καλόν αμιγές κακού τελικά! :))
Ήξερα πως θα σου άρεσε… είσαι για εκεί; 😉
ΑΦιλιά παραδεισένια! 🙂