Ξιπασιά…

Η ξιπασιά… και μια αληθινή ιστορία.

Ξιπάζω, ξυπάζω: Κάνω κάποιον να συμπεριφέρεται αλαζονικά.
Ξυπάζομαι: Έχω πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου, συμπεριφέρομαι υπεροπτικά προς τους άλλους.
(Μπαμπινιώτης).

Ψάχνοντας να βρω τη πραγματική έννοια και τη χρήση της λέξης «ξιπασιά», έπεσα μέσα από το google σε μια αληθινή ιστορία που εύλογα μας μιλάει για την «ξιπασιά».

.

Η ξιπασιά της εξωτερικής εμφάνισης.

«Το ξεθωριασμένο καρό φουστάνι».

.

Μια απίστευτη ιστορία που συναίβει γύρω στα 1880-1883.
(Η παρακάτω ιστορία είναι διασκευασμένη.)

Για να αντιστοιχήσετε τα αναφερόμενα σε δολάρια ποσά με σημερινές αξίες πολλαπλασιάστε X 20.

«Μία γυναίκα που φορούσε ένα ξεθωριασμένο καρό φουστάνι με το σύζυγό της, ντυμένο μ’ ένα παλιό κοστούμι, κατέβηκαν από το τρένο στη Βοστώνη και κατευθύνθηκαν προς το γραφείο του προέδρου του Πανεπιστημίου Harvard. Δεν είχαν ραντεβού.

Η γραμματέας μπορούσε να καταλάβει από την πρώτη στιγμή ότι τέτοιοι επαρχιώτες δεν είχαν καμία δουλειά στο Harvard.

«Θα θέλαμε να δούμε τον πρόεδρο» είπε ο άντρας με χαμηλή φωνή.

«Θα είναι απασχολημένος όλη μέρα» απάντησε η γραμματέας κοφτά.

«Θα περιμένουμε» απήντησε η γυναίκα.

Για ώρες η γραμματέας τους αγνοούσε, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θ’ απογοητευτούν και θα φύγουν.

Καθώς όμως είδε ότι δεν έφευγαν, η γραμματέας αποφάσισε να ενοχλήσει τον πρόεδρο, παρόλο που δεν το ήθελε με τίποτα.

«Ίσως αν τους δείτε για ένα λεπτό, να φύγουν» του είπε!

Εκείνος αναστέναξε με αγανάκτηση και έγνεψε θετικά. Κάποιος τόσο σημαντικός όσο αυτός σίγουρα δεν είχε το χρόνο να δέχεται ανθρώπους ντυμένους με ξεθωριασμένα καρό φουστάνια και φτωχικά κοστούμια. Ο πρόεδρος στράφηκε προς το ζευγάρι με ύφος βλοσυρό και αλαζονικό.

Η γυναίκα του είπε «Είχαμε έναν γιο που φοίτησε στο Πανεπιστήμιό σας για ένα χρόνο. Το αγαπούσε και ήταν πολύ ευτυχισμένος εδώ. Αλλά δυστυχώς πριν από ένα χρόνο πέθανε  απρόσμενα. Ο άντρας μου και εγώ θα θέλαμε να χτίσουμε ένα μνημείο για αυτόν στο χώρο του Πανεπιστημίου.»

Ο πρόεδρος δεν συγκινήθηκε καθόλου. Αντιθέτως εκνευρίστηκε.

«Κυρία μου» απάντησε απότομα, «δεν μπορούμε να στήνουμε αγάλματα για κάθε άνθρωπο που φοίτησε στο Harvard και πέθανε. Αν το κάναμε, τότε αυτό το μέρος θα έμοιαζε με νεκροταφείο.»

«Όχι» απάντησε γρήγορα η γυναίκα, «δεν θέλουμε να στήσουμε ένα άγαλμα. Σκεφτήκαμε να δωρίσουμε ένα κτίριο στο Harvard.»

Ο πρόεδρος γύρισε το βλέμμα του. Έριξε μία ματιά στο ξεθωριασμένο καρό φουστάνι και το φτωχικό κοστούμι και είπε, έντονα:

«Ένα κτίριο! Έχετε ιδέα πόσο κοστίζει ένα κτίριο; Έχουμε κτίρια  που κοστίζουν συνολικά, περισσότερα από επτάμισι εκατομμύρια δολάρια εδώ στο Harvard.»

Για μία στιγμή η γυναίκα έμεινε σιωπηλή. Ο πρόεδρος χαμογέλασε ειρωνικά. Είχε, πλέον, φτάσει η ώρα να τους ξεφορτωθεί. Η γυναίκα στράφηκε προς τον άντρα της και είπε ήρεμα:

«Μόνο τόσα χρειάζονται για να φτιάξει κανείς ένα πανεπιστήμιο; Γιατί δεν φτιάχνουμε το δικό μας τότε;»

Ο σύζυγος έγνεψε θετικά. Το πρόσωπο του προέδρου κιτρίνισε και κατάλαβε  ότι, μάλλον, είχε κάνει κάποια τεραστία γκάφα. Ήταν, όμως, πλέον αργά»…

Ο κύριος και η κυρία Leland Stanford σηκώθηκαν όρθιοι και βγήκαν έξω. Ταξίδεψαν μέχρι το Palo Alto στην Καλιφόρνια όπου ίδρυσαν το Πανεπιστήμιο  που φέρει το όνομά τους, το Πανεπιστήμιο Stanford, στη μνήμη ενός γιού τον οποίο το Harvard είχε ξεχάσει.

Το Πανεπιστήμιο Stanford, ένα από τα καλυτέρα των ΗΠΑ, ιδρύθηκε το 1885. Η συνολική συνεισφορά του ζεύγους έφτασε στα 20 εκατομμύρια δολάρια (πάνω από 400 εκατομμύρια σημερινής αξίας).

Πληροφορίες για το Πανεπιστήμιο του Stanford και το πώς ιδρύθηκε μπορεί να δει κανείς εδώ.

.

.

.

.