Βλέπω τα πράγματα όπως είναι και αυτό που βλέπω, χωρίς συναισθηματισμούς, χωρίς ψευδαισθήσεις με θλίβει, με θλίβει βαθιά…
Από την άλλη, πρέπει να ζήσουμε, πρέπει να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας και πρέπει να επιβιώσουμε, σ’ ένα κόσμο εχθρικό, βίαιο που μέρα με τη μέρα αποσυντίθεται…
Με αυτή τη συνειδητοποίηση θυμήθηκα τη τελευταία κινηματογραφική μου δουλειά το 2008 που υπήρξε για πολλά χρόνια το επάγγελμα μου… έτσι σκέφτηκα πως όντος μέσα σ’ αυτό το χάος, μπορούμε να δώσουμε στους εαυτούς μας, μικρές καθημερινές απλές χαρές…
Πολλοί μπορεί να έχουν δει το παρακάτω πεντάλεπτο video του γιου μου Κωνσταντίνου Πιλάβιου με τίτλο:
«ΜΙΚΡΕΣ ΧΑΡΕΣ».
.
Δεν θα ξεχάσω την περίεργη αίσθηση που είχα καθώς δούλευα ως art director κάτω απ΄τις οδηγίες του σκηνοθέτη γιου μου, γι αυτό και σκέφτηκα με αυτή την ευκαιρία να σας συστήσω μια ιστοσελίδα tobiblio.net όπου εκτός απ’ τις εξαιρετικές αναρτήσεις, μπορείτε να διαβάστε πολλές λεπτομέρειες γι αυτή την ταινία και για τη δουλειά του Κωνσταντίνου, όπως και τα διασκεδαστικά στιγμιότυπα κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων!
Για την δουλειά του γιου μου δείτε επίσης και εδώ,
Μην επιτρέψουμε σε κανένα να μας στερήσει τις Μικρές καθημερινές μας Χαρές!
Και μη ξεχνάς, αν η ζωή σου δίνει εκατό λόγους για να κλάψεις, δείξε της πως υπάρχουν χίλιοι λόγοι για να χαμογελάς!
.
.
Άιναφετς 
Αγαπημένη,περήφανη μανούλα
μαζι σου καμαρώνω κι εγω!
Το βιντεάκι του αγαπημένου δημιουργού ταξιδεύει ήδη στο google+ & στο F/b,με τα ίδια ακριβώς σοφά λόγια σου.
Καλό ξημέρωμα,Καλή εβδομάδα
Αφιλάκια πολλά μαγισσούλα μου
Κάνε κάτι να φαίνονται οι αναρτήσεις σου,ακόμα τίποτα…
Ω! ναι Χαρά μου! Και ποιος δεν καμαρώνει το σπλάχνο του; 😉
Ξέρω πως και αυτό το ταινιάκι του, το έχουν δει πολλοί (σχεδόν όλοι όσοι έχουν internet!) μια και σημείωσε μεγάλη επιτυχία… η δική μου σκέψη ήταν να το ξαναδημοσιεύσω για να «συνδεθούμε» με τις μικρές καθημερινές χαρές που υπάρχουν γύρω μας και που η θλιβερή παγκόσμια ειδησεογραφία μας έχει αποκόψει…
Ευχαριστώ και για το νέο του ταξίδι στο fb+google!
ΑΦιλιά πολύ τρευφερά και εύχομαι να έχουμε μια βδομάδα γεμάτη «μικρές χαρές»! 🙂
To wordpress δεν συνεργάζεται πάντα με το blogger… έτσι αν δεν εμφανιστεί μια ανάρτηση μου στο blogger μετά από κανένα δωδεκάωρο… κάνω διάφορα χειροκίνητα κολπάκια και τσουπ, εμφανίζεται, αυτή τη φορά εμφανίστηκε μόνη της μετά από αρκετές ώρες! χαχαχα! 😉
το ειχα δει προσφατα στο youtube και ειχα ενθουσιαστει! και απο τον τιτλο και απο ολα! μπραβο!!!
Χαίρομαι Κική μου που το είχες δει και πως σου άρεσε!
Έτσι μπορώ να σου ευχηθώ, στη ζωή σου να έχεις πολλές μικρές χαρές, αφού και η ζωή μας είναι φτιαγμένη από πολλές μικρές στιγμές! 😉
ΑΦιλιά και να έχεις μια χαμογελαστή βδομάδα! 🙂
Το εχω δει αρκετα χρονια πριν, τον εχω παρακολουθω στο Vimeo, εξαιρετικο να τον χαιρεστε !!
Καλώς την! 🙂
Νομίζω πως όλοι πρέπει ν’ απολαμβάνουμε τις καθημερινές μικρές χαρές που υπάρχουν γύρω μας και αυτό χωρίς ενοχές και παρ όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε! 😉
Χαίρομαι που σου άρεσε!
ΑΦιλιά πάντα καρδιάς! 🙂
Και εμένα με θλίβει Στεφανία. Ας μείνουμε στην τελευταία φράση όμως, Το βίντεο εννοείται το έχω δει!
ΑΦ! 🙂
Ναι Γιώργο μου, πολύ θλιβερή η πραγματικότητα μας… γι αυτό και ξαναθυμήθηκα αυτό το video που είναι γροθιά στην αχαριστία… ειδικά με το πώς τελειώνει! 😉
ΑΦ! πολλά πολλά! 🙂
Από τις πιο τρυφερέςκαι ευαίσθητες ιστορίες, μα και με τόση καθαρή εικόνα της αλήθειας και της σοφίας στην αξία των όμορφων καθημερινών στιγμών της ζωής. Με είχε αγγίξει, με είχε συγκινήσει. Από τότε που πρωτοκυκλοφόρησε το είχα ξεχωρίσει, πολύ πριν ακόμα γνωριστούμε μαγισσούλα.
Σου έχω ξαναγράψει, αλλά μ’ αρέσει που ξαναγράφω γι’ αυτό το έργο.
Του εύχομαι από καρδιάς και πολλές πολλές επιτυχίες!
Αφιλάκια πολλά καθημερινής χαράς!:)
υγ. βέβαια, και η καλλιτεχνική διεύθυνση ξεχωρίζει 😉
Είδες αστεράκι μου, πως τελικά αν θέλουμε μπορούμε να προσφέρουμε στους εαυτούς μας μικρές καθημερινές χαρές και δεν χρειάζεται ούτε καν να τις ψάξουμε, υπάρχουν γύρω μας… μόνο τον ήλιο που αντικρίζουμε υγιείς κάθε μέρα ή ένα ποτήρι νερό όταν διψάσουμε ή κάποιο ηλιοβασίλεμα ή το τραγούδι κάποιου πουλιού, όπως έτυχε ν’ ακούσω σήμερα το πρωί, φτάνει για να σταματήσει η γκρίνια! 😉
Αυτά είχα στο νου μου, όταν ανάρτησα αυτό το video… ήθελα να το ξαναδούμε τώρα που όλα γύρω μας καταρρέουν!
ΑΦιλιά απ΄ αυτά που είναι με χαμόγελο! 🙂
ΥΓ: Ελπίζω να βρεις το χρόνο, να δεις τις αναρτήσεις και του εξαιρετικού tobiblio.net!
Στεφανία,είδα το φίλμ για πρώτη φορά και πραγματικά μου άρεσε πάρα πολύ.
Μου ταιριάζει με την ιδιοσυγκρασία που κουβαλάω από παιδιόθεν γιατί από παιδί ζούσα τις μικρές χαρές με όλη μου την ψυχή.Δεν τις προσπερνούσα λες και ήταν αυτονόητες.
Από παιδί είχα έναν φόβο ότι οι μικρές χαρές μπορεί να τελειώσουν και προσπαθούσα να τις παρατείνω.
Πραγματικά ζώ τις χαρές σαν να είναι η τελευταία φορά που πρόκειται να τις γευτώ.
Μερικές φορές είναι ψυχοφθόρο και κουραστικό.Δεν ξέρω από πού πηγάζει αυτή η ανάγκη και πότε έγινε αυτή η «συνειδητοποίηση» της σπουδαιότητας των μικρών καθημερινών χαρών.
Σίγουρα αν με ξάπλωνε ο Γιάλομ στο ντιβανάκι του θα έβρισκε τις βαθύτερες αιτίες αλλά εγώ που δεν τις ξέρω απλά ζω αχόρταγα τις μικρές χαρές.
Πράγματι μερικά πράγματα που δεν τους δίνεις την πρέπουσα σημασία μπορούν να δώσουν μεγάλη χαρά στη ζωή σου,αλλά αυτό δεν ισχύει για εμένα.
Για εμένα όλες η μικρές χαρές είναι σπουδαίες.
Τώρα γιατί στα λέω αυτά.I don’t know.Έτσι απλώς μου βγήκε βλέποντας την εξαιρετική δουλειά του γιού σου.
Κατάφερε και έβγαλε από μέσα μου μια διάθεση εξομολόγησης και αυτό δείχνει ότι η μικρή ταινία πέτυχε τον σκοπό της.
Και τώρα σε αφήνω γιατί θυμήθηκα ότι έχω καιρό να τηλεφωνήσω σε έναν φίλο και αυτή η επαφή σίγουρα θα είναι μια μικρή χαρά όπως το χάδι της μητέρας μου και τα άστρα που βλέπω και θαυμάζω τις νύχτες στον ουρανό πάνω από την πανέμορφη Άνδρο.
Άντε και συγκινήθηκα βραδιάτικα
Καλημέρα Χριστίνα μου!
Το σχόλιο σου μου έδωσε «Μεγάλη Χαρά»… αυτό παθαίνω όταν τα σχόλια των φίλων μου βγαίνουν απ΄ τη καρδιά τους! ❤
Υπάρχουν άτομα που γεννιούνται έτσι, δηλαδή από παιδιά ρουφούν τη ζωή με όλο τους το είναι, δλδ έχουν έμφυτη τη Χαρά της Ζωής και ότι δύσκολο ή δυσάρεστο και αν τους συμβαίνει (που σε όλους συμβαίνει) ξέρουν να βλέπουν τα γεγονότα και αλλιώς, γιατί μέσα τους έχουν γερά αποθέματα… και αναρωτιέται κανείς γιατί δεν μπορούν όλοι να βλέπουν τη ζωή έτσι;…. αυτά είχε στο νου του όταν σκέφτηκε αυτό το σενάριο ΚΑΙ ο μικρός μου γιος! 😉
Εύχομαι με όλη μου τη καρδιά να συνεχίσεις ν' απολαμβάνεις τις μικρές καθημερινές σου στιγμές με χιούμορ που το θεωρώ πολύ πολύ σημαντικό… ν' απολαμβάνεις ακόμα και τον Ψι,ψι! χαχαχα! 😉
ΑΦιλιά πάντα καρδιάς! 🙂
Τρυφερότητα και σοφία, ταλέντο και ευαισθησία!
Συγχαρητήρια ειλικρινή και πολλές-πολλές ευχαριστίες που μού έδωσες την ευκαιρία να το δω, μαζί με το Fatherly Love- εγνώριζα μόνο το «Τι είναι αυτό;», το έχω δεί πολλές φορές, πάντοτε με συγκίνηση!
Το «Τι είναι αυτό» είναι το πρώτο που γύρισε ο Κωνσταντίνος και ομολογώ πως όσες φορές και να το δει κανένας μένει πάντα με μια μοναδική αίσθηση τρυφερότητας. Η «Μικρές χαρές» και αυτό τρυφερό αλλά ίσως πιο άμεσο, όσο το «Fatherly Love» είναι η πραγματική ιστορία μιας καλής μας φίλης, γι αυτό και για μένα είναι ξεχωριστό!
Χαίρομαι που δεν τα είχες δει και σου άρεσαν επίσης! 😉
ΑΦιλιά με χίλιους λόγους να χαμογελούμε! 🙂
Στεφανία μου το έχω λατρέψει το βιντεάκι!
Την έχω δει αμέτρητες φορές για να μου θυμίζει αυτό ακριβώς: ότι οι μικρές χαρές είναι που μετρούν!
Καλημέρα! ♥
φιλάκια καρδιάς!
Καλημέρα Αριστέα μου!
Δεν ξέρεις τι χαρά (Μεγάλη) μου δίνουν τα σχόλια σας, όταν βγαίνουν απ΄τη καρδιά… και θα μου πεις, «πώς το καταλαβαίνεις;» και θα απαντήσω, «με τα χρόνια μαθαίνει κανείς να διαβάζει ανάμεσα απ΄τις γραμμές», έτσι ακόμα και το ωραιότερο ποίημα και αν σου γράψουν, δεν συγκρίνεται με την αίσθηση που σου δίνουν μερικά άτομα, την αίσθηση, … 😉
Τυχεροί όσοι έχουν νιώσει, πως οι μικρές χαρές είναι που μετρούν, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως και αυτές φεύγουν όπως ακριβώς και οι κακές… έτσι καλό είναι να μη ταυτιζόμαστε με τίποτα!
ΑΦιλιά πάντα καρδιάς (και ελπίζω να ξεκουράζεσαι!) ❤
Μικρές χαρές, όπως το να καμαρώνεις τους αγαπημένους σου για κάθε τους επίτευγμα! 🙂
Νομίζω πως οι τελευταίοι των ρομαντικών είναι αυτοί που ίσως μια μέρα θα αλλάξουν τούτο τον κόσμο γιατί δεν θα έχουν αφήσει την καρδιά τους να ξεχάσει τα απλά, τα μικρά, τα ασήμαντα-σημαντικά.
Εν τω μεταξύ σήμερα συνειδητοποίησα κάτι, έχω δει αυτό το βίντεο τέσσερις φορές νομίζω. Και κάθε φορά όταν ξεκινά πιάνω τον εαυτό μου να μουρμουρίζει, πάντα με βάση ένα γεγονός δεν διαπιστώνουμε το νόημα της ζωής;
Και το να ξέρεις ότι είδες, διάβασες, άκουσες κάτι και αυτό σου μίλησε και σε έκανε να σκεφτείς και να αναλογιστείς, ακόμα και αν για τους άλλους δεν είχε νόημα ή δεν σήμαινε κάτι, είναι νομίζω κι αυτό μια μικρή χαρά.
Σε φιλώ μαγισσούλα μου! 🙂
Καλημέρα στο τρυφερό Μαρινάκι!
Δεν ξέρω αν αυτοί που κρατούν τον πλανήτη σε ισορροπία είναι οι ρομαντικοί, δεν το νομίζω, νομίζω πως είναι αυτοί που έχουν επίγνωση της πραγματικότητας δλδ βλέπουν τη ζωή έτσι όπως είναι, ΤΩΡΑ! και όχι ρομαντικά, βλέπουν την πραγματικότητα των περισσοτέρων ανθρώπων που είναι το χρήμα και το κυνήγι της προσωπικής τους ευχαρίστησης! (καλοπέραση) 😉
Και το σοφότερο πράγμα που μπορεί να φέρει ισορροπία είναι:
«Να είσαι αυτού του κόσμου χωρίς να του ανήκεις»!!!
Το χαίρομαι το αγοράκι μου, όπως χαίρομαι και όλες τις όμορφες ψυχούλες που μου γράφουν! 😉
ΑΦιλιά και εύχομαι πολλές όμορφες στιγμούλες στη ζωή σου! ❤
Αυτό το ταινιάκι πρέπει να το έχω δει σίγουρα πάνω από 3-4 φορές, μα κάθε φορά είναι σα να το βλέπω για πρώτη φορά. Πάντα τα ίδια συναισθήματα, η ίδια απροσδιόριστη αίσθηση… σαν απαλό και δροσερό αεράκι. Θέλει πολλή ευαισθησία, τρυφεράδα και καθαρότητα για να μπορείς να αντιστέκεσαι στην δίνη, που παρασύρει τους περισσότερους. Μπράβο στον γιο σου, Στεφανία μου, για όλα όσα είναι… και σε εσάς για όσα καταφέρατε να του δώσετε, για να είναι σήμερα αυτό που είναι και να το μοιράζει και στους άλλους γενναιόδωρα. Να είστε όλοι σας καλά, συντροφευόμενοι από πολλές μικρές και μεγάλες χαρές. Τα φιλιά μου!!! 🙂
Καλημέρα Λυσίππη μου!
Έπιασες τον παλμό ή καλύτερα την ανάσα που δίνουν οι μικρές καθημερινές χαρές, στη ζωή μας… και αν σκεφτείς πως η ζωή μας είναι μια αλυσίδα από μικρές στιγμές, νομίζω πως θα καταφέρνεις να κρατηθείς έξω απ΄ τη δίνη!
«Τα πάντα ρει», έλεγαν οι σοφοί μας πρόγονοι, έτσι τίποτα δεν είναι στατικό, τα καλά όπως και τα κακά! 😉
ΑΦιλιά τρυφερά και χαμογελαστά! 🙂
ΑΦΣ καλησπέρα…
Το βίντεο το έχω ήδη δει, και έχω εκφράσει τις εικόνες του… τους λίκνους όμως δεν τους είχα, οπότε να εισαι καλά για αυτό… Εύχομαι από εδώ ένα καλό υπόλοιπο καλοκαιριού και να περάσεις όμορφες στιγμές με μικρές και μεγάλες χαρές, όμως πάντοτε με χαμόγελο…
ΑΦΣ, από τον ΑΦΣ….
Καλημέρα ΑΦΣ…
Υπάρχει ωραιότερο απ΄ το να αφεθεί κανείς στο λίκνισμα της καθημερινότητας, στο λίκνισμα όλων αυτών των μικρών στιγμών, καλών, κακών και ουδέτερων;
Ξέρεις πόσο χαίρομαι όταν εμφανίζεσαι… να μια χαρά που όμως δεν θα την έλεγα και μικρή… κρίμα που έχουμε καιρό να σε διαβάσουμε, ελπίζω να είσαι καλά! 😉
ΑΦΣ, από την ΑΦΣ μ’ ένα όμορφο καλοκαίρι! 🙂
Νομίζω η συγκεκριμένη ταινία πρέπει να φυλάσσεται προσεκτικά στις αποθήκες της ψυχής (αλλά και του υπολογιστή) μας, σαν τείνουμε να ξεχάσουμε το πιο όμορφο, τις μικρές χαρές τις ζωής…Το ότι προέρχεται σκηνοθετημένο και ως ιδέα από έναν νεαρό άντρα, δείχνοντας ειλικρίνεια και ευαισθησία, είναι από μόνο του κάτι ξεχωριστό, σε μια εποχή που η σκηνοθετική ματιά εστιάζει στα μαχητικά εφέ, στο γυμνό, στο «ματσο», στο εύκολο.Ο συνδυασμός εκφώνησης και μουσικής επίσης με γύρισε στην παιδική μου ηλικία, καθώς μου θύμισε τις εκπομπές του Παραμυθοσυντρόφου σου μάγισσά μου, από τα πρώτα δευτερόλεπτα το ταινιάκι σε παίρνει από το χεράκι με μια γλυκήτητα και σε τοποθετεί στην αλήθεια του. Υποψία για την ανατροπή του δεν είχα, μια και όλα αυτά που περιγράφει είναι για μένα καθημερινά έτσι κι αλλιώς αναγκαία και ζωντανά, ωστόσο το τέλος του σε βάζει φυσικά σε ακόμα περισσότερες σκέψεις. Είναι όπως γράφω στο περίπου στην τελευταία μου ανάρτηση, «το φως είναι λιγότερο, δεν βλέπω όλα τα λουλούδια μου, όμως μπορώ να ακούω, το ανέμελο κελάηδησμα των πουλιών και τα κουτσομπόλικα τζιτζίκια μου».
Είναι αυτό ακριβώς.
Και μένα με έχει επηρεάσει πολύ η ειδησιογραφική φρίκη των τελευταίων ημερών… 😦
Τώρα για τις επιμέρους λεπτομέρειες της ταινίας,τι να πρωτοπώ…Όλα με κατευθύνουν στην παιδική μου ηλικία για έναν ακόμη λόγο του ότι μου φέρνουν στο νου παιδικές αναμνήσεις από τις καλοκαιρινές μου διακοπές στο χωριό μου κοντά στο Ξυλόκαστρο…Ευθύς μόλις αναρτήσω το σχόλιο μου θα τρέξω να ξαναδώ το ταινιάκι, να βιώσω ξανά το ταξίδι…
Η πυγολαμπίδες που τις φάγανε τα φυτοφάρμακα, κάποιες πράσινες, άλλες κιτρινωπές, δεν συγκρίνοντο με τα καλύτερα φαναράκια του κόσμου, σαν φώτιζαν τον αγρό. Ιδια τα όνειρα μας που τρεμοσβήνουν…Το cake που μας έψηνε ο Αγγελός μου (το οποίο μην έχοντας γνώση Αγγλικής το πρόφερε πάντα «κεκ» και με τον αδελφό μου ξεκαρδιζόμασταν!), την αίσθηση του νερού κάτω από το σώμα σου στη θάλασσα και τα γυμνά πόδια στο γρασίδι ή στο χώμα του μποστανιού μας γεμάτο λεμόνια και πασχαλίτσες….Σταματώ γιατι μπορώ να μακρυγορώ με τις ώρες…Πάω να ξαναβουτήξω στη μαγεία του…(δεν ήξερα ότι η «πατρική αγάπη» βασιζόταν σε κάτι αληθινό, αυτό την κάνει ακόμα πιο ιδιαίτερη!). Αφιλιά γλυκά και ένα και στον Κωσταντίνο σου!
Κατερίνα μου!
Όσο και να μας έχει ταράξει και θυμώσει η ειδησεογραφία, με τίποτα μην επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να μας πάρει από κάτω, πρέπει να καταλάβουμε κάτι πολύ πολύ σοφό:
«Να είμαστε αυτού του κόσμου, χωρίς να του ανήκουμε»…
Αυτός ο άθλιος πόλεμος χρόνια κρατά και ειλικρινά δεν βλέπω πώς θα σταματήσει…
Τα συμφέροντα των «μεγάλων» είναι τεράστια… έτσι δοκιμάζουν τα νέα τους όπλα και αφήνουν πίσω τους εκατοντάδες νεκρούς… 😦
Το λιονταράκι σου είδε το ταινιάκι;
Θα ήθελα να έχω τη γνώμη του…
Προχθές το βράδυ μες το δωμάτιο είδα μια πυγολαμπίδα, τρόμαξα γιατί δεν τα πάω καλά με τα ζωύφια και ας «παίζει» στο ταινιάκι! 😉
Βλέπεις εδώ στην εξοχή που ζω, κάθε μέρα παρελαύνουν όλων των ειδών μαμούνια… ουφ! ευτυχώς έφυγε μόνη της!
ΑΦιλιά και θα δώσω και ένα φιλί ακόμα στο γιόκα μου και ας με ρωτήσει αν είσαι παντρεμένη! 🙂
Παντρεμένη και οικειοθελώς δεσμευμένη από…αρχαιοτάτων χρόνων (;))το ίδιο εύχομαι και δια αυτόν κάποια στιγμή με τέτοια καλοσύνη και ευαισθησία (είναι όμορφο βέβαια και εξωτερικά το νινί σου καθότι παιδί της μαμάς του;))
Δυστυχώς το λιονταράκι τρέχει με deadlines μέχρι το Σεπτέμβρη και τις καθημερινές είναι λίγο δύσκολο να τον παρασύρω στη μπλογκόσφαιρα, ωστόσο επιφυλάσσομαι για κάποιο Σαββατοκύριακο (θέλω να του δείξω και την «Πατρική Αγάπη»).
Αχ, ζηλεύω, έχω να συνατήσω πυγολαμπίδες πάνω από 25 χρόνια, εγώ τις έπιανα μικρή κιόλας και τις περιέφερα από και κει, χαχα, δεν τις φοβόμουν, τις θεωρούσα τζιτζίκια της νύχτας που είχαν…φακό!! Τώρα στα μαμούνια και τα ζωίφια ή που σιχαίνομαι ή που τρέμω και τη σκιά μου, πως μας αλλάζει μεγαλώνοντας η ηλικία και η έλλειψη αθωότητας, ε;Φιλιά και απεδώ!
Είναι 30 χρονών το αγοράκι μου… έχει καιρό!
Την άλλη φορά που θα έρθει να μ’ επισκεφτεί μια πυγολαμπίδα θα της πω να κάνει και τον κόπο να πάει και στο σπιτάκι σου!
Όσο εσύ είσαι καλά… θα είναι και το λιονταράκι σου… και χρόνια του πολλά, κάπου τώρα πρέπει να έχει και γενέθλια! 😉
Η αληθινή αθωότητα καρδιάς δεν χάνεται ΠΟΤΕ! ❤
ΑΦιλιά και πάω τώρα να ζωγραφίσω! 🙂
Θα του μεταδώσω τις ευχές, ναι, έχει γενεθλια σε 6 μερούλες! Φιλιά γλυκά και ζωγραφιστά!
Πριν λιγο έδειξα στο Λιονταράκι την ταινία. Την βρήκε πολυ ευρηματική ενω για μερικά δευτερόλεπτα δεν μπορούσε να κρύψει τη συγκίνησή του. (αν και την κάλυπτε επιμελώς ;)). Ένα μεγάλο μπράβο στο νινί σου εκ μέρους του έχεις!!
Απ εδώ που βρίσκομαι τώρα στο μαγαζί δηλαδή, με έναν πανάρχαιο υπολογιστή που κολλάσει συνέχεια, χωρίς ηχεία δεν μπορώ να δω την ταινία του σπλάχνου σου με σένα Art Director! Νομίζω ότι την έχω δει πιο παλιά αλλά δεν βασίζομαι πιο στο «νομίζω ότι την έχω δει» διότι εκείνο το πράγμα δεν έρχεται μοναχό του, Σέρνει και άλλα βαγόνια κακοτράχαλα μαζί του. Αλλά που θα μου πάει δε θα πάω σπίτι το βραδάκι; Καλημέρα προς το παρόν! Πόσο μεγάλη αλήθεια κρύβει αυτό που γράφεις:
«Από την άλλη, πρέπει να ζήσουμε, πρέπει να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας και πρέπει να επιβιώσουμε, σ’ ένα κόσμο εχθρικό, βίαιο που μέρα με τη μέρα αποσυντίθεται…
Μα εσύ Χριστόφορε μου, περιτριγυρίζεσαι καθημερινά από μικρές χαρές (εκτός αν πήγαν εξοχή!) έτσι είμαι σίγουρη πως και το video να δεις, δεν θα σου προσθέσει τίποτα παραπάνω και μάλλον θα σου θυμίσει τη περιπέτεια του ματιού σου! 😉
Καλή μας δύναμη.λοιπόν… μόλις μου ήρθε από το taxis, ειδοποίηση… πάω να φάω ένα παγωτάκι να ισορροπήσω το σοκ-βία, με μια μικρή χαρά!
ΑΦιλιά πάντα τρυφερά και καρδιάς! 🙂
Καλή μου μαμ-μάγισσα Άιναφετς, πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ και να σου στείλω πολλά πολλά ΑΦιλιά 🙂
Οι Μικρές Χαρές είναι μια ταινία που θα πρέπει όλοι μας να τη βλέπουμε κάθε πρωί, μόλις ξυπνάμε, κι ύστερα να αναλογιζόμαστε τι είναι η ζωή και πως πρέπει να τη ζήσουμε! Πολλά μπράβο στο γιο σου… αλλά και τη μαμά του 🙂
Την καλησπέρα μου σε όλους!
Καλησπέρα Κώστα μου, πόσο δίκαιο έχεις, αυτό το ταινιάκι, στις μέρες μας, είναι βάλσαμο και ας το έχουμε δει! 😉
Δεν ξέρω αν το πήρες είδηση, αλλά έδωσα το link του, tobiblio.net γιατί εκεί θα μπορούν όλοι να έχουν και λεπτομέρειες για το ταινιάκι και το πιο σημαντικό, με αυτή την ευκαιρία, να γνωρίσουν την πολύτιμη και εκπληκτική ιστοσελίδα σου! 🙂
ΑΦιλιά καρδιάς απ ‘τη μαμ-μάγισσα και εύχομαι να ξεκουράζεσαι μαζί με την γλυκιά σου οικογένεια και παρακαλώ να μου τους φιλήσεις έναν έναν! ❤
Έχω σχολιάσει κι αν έχω σχολιάσει γι’ αυτό το film… και όχι μόνο – το ξέρεις. Μέσα σε μερικά λεπτά ολοκληρώνεται και παρουσιάζεται μια ολόκληρη φιλοσοφία και στάση ζωής!
Εκείνο που νομίζω έχω ξεχάσει να αναφέρω, πέρα από κάθε καλλιτεχνική επιτυχία του, είναι η επιλογή του Μάκη Ρευματά ως αφηγητή!!! Θεέ μου τι φωνή? Θα μπορούσα να τον ακούω για ώρες!!!
Παράθεμα: Η τελευταία του δουλειά. | Άιναφετς