Τον καινούργιο κήπο του αυτοκράτορα τον ετοίμαζαν τρία χρόνια.
Τελικά, όλες οι δουλειές ολοκληρώθηκαν και ο αυτοκράτορας κάλεσε όλη την αριστοκρατία της χώρας για να δει την ομορφιά του θαυμάσιου κήπου.
Όλοι ήταν έκπληκτοι και άρχισαν να εγκωμιάζουν το καταπληκτικό έργο και να συγχαίρουν τον αυτοκράτορα. Όμως τον αυτοκράτορα ενδιέφερε η γνώμη του αξεπέραστου γνώστη της κηπουρικής τέχνης, του Δάσκαλου Λιν-Τσι.
Όταν ο αυτοκράτορας απευθύνθηκε στον Λιν-Τσι όλοι οι παρευρισκόμενοι με προσοχή άκουσαν την απάντηση του :
– Παράξενο, αλλά εγώ δε βλέπω ούτε ένα ξερό φύλλο. Δεν υπάρχει ζωή χωρίς θάνατο. Αφού δεν υπάρχουν ξερά φύλλα ο κήπος είναι νεκρός. Βλέπω ότι σήμερα το πρωί σκούπισαν τον κήπο με επιμέλεια. Σας παρακαλώ, πέστε να φέρουν λίγα ξερά φύλλα.
Όταν έφεραν τα ξερά φύλλα και τα σκόρπισαν, ο άνεμος άρχισε να παίζει μαζί τους.
Το θρόισμα των φύλλων ζωντάνεψε τον κήπο.
Ο Δάσκαλος είπε:
– Τώρα όλα είναι εντάξει.
Ο κήπος Σας είναι πολύ όμορφος, αλλά ήταν υπερβολικά περιποιημένος.
Η τέχνη είναι μεγαλόπρεπη όταν δεν φανερώνει τον εαυτό της.
Απ΄το blog Kryos και αναρτήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2009.
.
(Απ’ τον «κήπο» μου.)
.
Η παραπάνω ιστορία, στάθηκε η αφορμή να μπω στο blog «Kryos» τον Νοέμβριο του 2009 και να γνωρίσω έναν αγαπημένο από τότε φίλο μου, που δυστυχώς άφησε ανενεργό το blog του απ΄το 2011…
Φυσικά η φιλία μας, κρατά γερά και μακριά απ΄το λεγόμενο blogging… αλλά αυτό δεν παύει να με στεναχωρεί.
Έτσι με αυτή την ευκαιρία, θέλω να εκφράσω το πόσο με λυπεί που αρκετοί εξαιρετικοί bloggers δεν γράφουν πια. Ναι, ξέρω, πως ήταν μόδα και τώρα η μόδα «πέρασε», μου το λέει και μικρός μου γιος μια και αυτός υπήρξε απ΄τους πρώτους bloggers όταν ξεκίνησε η λεγόμενη μόδα των blogs το 2006.
Τώρα πια μόδα είναι τ’ άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπως είναι το facebook, twitter, instagram κλπ που προσωπικά δεν συμπαθώ καθόλου και γι αυτό και απέχω…
Έχω όμως παρατηρήσει, πως πολλοί παλιοί bloggers, αφού παραμείνουν στο facebook για κάποιο διάστημα, επιστρέφουν και ξαναρχίζουν να γράφουν στα blogs τους και αυτό προσωπικά μ’ ευχαριστεί γιατί θεωρώ το blogging, ένα σοβαρό μέσω κοινωνικής δικτύωσης και βασικά επικοινωνίας, ας ευχηθούμε πως κάποια μέρα οι περισσότεροι «πρώην» θα δουν τη διαφορά και θα επανέλθουν!
*
*
Άιναφετς 
εγω παντως απο το 2006 δεν θυμαμαι σταθεροτητα περα απο ελαχιστα blogs, ηρθα με πολυ κοσμο σε επαφη που στην πορεια χαθηκε, μετα με αλλους οι οποιοι παλι χαθηκαν και αιτια δεν ηταν το f/b.. βαρεθηκαν κυριως ή δεν το ειχαν, ή αλλαξαν τα θελω τους υποθετω εκ των υστερων οτι δεν το εβλεπαν το blogging σαν προεκταση της καθημερινοτητας τους..
απο τους σταθερους αγαπημενους μου οι πιο πολλοι υπαρχουν ομως..
τωρα το f/b καλα κανει και δεν σου αρεσει, ουτε σε μενα αρεσει αλλα μου εχει δωσει καποιους φιλους και μεσα σ αυτους και δυο αγαπημενες Ντινες, πολυ ευαισθητες, δημιουργικες και ποιοτικες και που γιορταζουν τα κοριτσια μου σημερα..
μου εχει δωσει και τη δυνατοτητα να παρακολουθω σε πιο προσωπικο επιπεδο ενδιαφεροντες κατα δικη μου αποψη παντα ανθρωπους (οι πιο πολλοι ναι εχουν και μπλογκ και διολου τυχαιο νομιζω), επισης μ’ εχει αλλαξει κατα πολυ στο οτι τιποτα δεν ειναι απολυτο και οτι υπαρχουν πολλες αποψεις, σκεψεις και ιδεες τις οποιες διαβαζω, και επεξεργαζομαι
μου εχει δωσει και τη δυνατοτητα να διαβαζω απο ανθρωπους που γραφουν, ποιηματα, λογοτεχνικα μικρα κειμενακια, πραγματα που στα μπλογκς θα εκανα μηνες να δω, μεσα σε μια ας πουμε μερα..
γενικοτερα το f/b εχει τα παντα, μπορει να σου ανοιξει ακομη κι επαγγελματικα τους οριζοντες, διαλεγεις αν θελεις και παιρνεις και καθε στιγμη μπορεις να ξεσκαρταρεις, να παψεις να παρακολουθεις..
–
τον kryo βεβαιως και τον θυμαμαι, οπως και την ιδιαιτερη για μενα λογω θεματων υγειας εποχη.. αδυνατον να θυμηθω το ονομα του, ατιμο αλτσχαιμερ αλλα αν επικοινωνησεις μαζι του να του δωσεις τους θερμους μου χαιρετισμους
–
ωρα να φαω το μεσημεριανο μου, εχω φτιαξει γεμιστα οποτε χαιρετω μαγισσουλα μου
🙂
Χαίρομαι Στέλλα μου, που ως παλαιότερη blogger εδώ αυτή τη στιγμή, μας γράφεις τι πιστεύεις σχετικά με τα blogs… 😉
Νομίζω πως έχει μεγάλη σημασία πώς και γιατί ξεκινά κανείς ένα blog, οι περισσότεροι ίσως γιατί θέλουν να μοιραστούν σκέψεις, άλλοι από μοναξιά ή γιατί θέλουν να δείξουν τη δουλειά τους ακόμα και επαγγελματικά, που μπορεί να είναι η μυθοπλασία, ποίηση, φωτογραφία, ζωγραφική, κατασκευές, κόσμημα και ότι άλλο δημιουργούν ή πάλι και ως ψυχοθεραπευτική εκτόνωση… πάντως το να έχει κάποιος ένα blog, είναι σίγουρα δημιουργικό! 😉
Και οι λόγοι που το κλείνουν, είναι επίσης όσοι είναι και οι λόγοι που το ανοίγουν! 😛
Τις περισσότερες φορές, το κλείνουν στα 5 χρόνια και σχεδόν πάντα πηγαίνουν στο fb, για να μη χάσουν επαφή με όλο αυτό το «μέσο κοινωνικής δικτύωσης», το ευχάριστο όμως είναι πως πάνω από το 60% επανέρχεται στο blog του και πάντα απογοητευμένο από το fb και τα συναφή του!!! 😉
Και το μεγάλο επιχείρημα:
Σημασία έχει η χρήση που κάνει κανείς και το μέτρο που κρατά, σε όλα αυτά τα «μέσα κοινωνικής δικτύωσης» (πολύ με διασκεδάζει αυτή η ορολογία), όπως ακριβώς και στη προσωπική του ζωή!!! 😛
ΑΦιλιά και καλή δύναμη, έμπνευση και συνέχεια στους bloggers! 🙂
ναι αλλα γιατι »απογοητευμενοι»;;;
δεν συμφωνω
το καθε μεσο εχει τις δικες του χαρες, τα δικα του οφελη
αν δεν ξερεις το πως, δεν φταιει το μεσον
αν πχ εγω μπω στο f/b κι αρχισω να κανω φιλο τον καθενα οκ καπου δεν θα μ αρεσει
αν ομως ελεγχω τον κοσμο και το τι λεει και γραφει και ασπαζεται τοτε ολα καλα
μια χαρα ειναι το f/b
κι αλλη μια χαρα τα blogs
δεν καταλαβαινω αυτη την »απογοητευμενη» διαθεση
φιλια
Το «απογοητευμένοι» δεν είναι δικό μου συμπέρασμα, μου μετέδωσαν αυτή την αίσθηση, όσοι έκλεισαν το fb τους, γιατί βρέθηκαν στη μέση απίστευτων κουτσομπολιών… Προφανώς έπαθαν αυτό το:
«Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρώνε και οι κότες»… 😀
Ίσως να δόθηκαν με όλη τους τη ψυχή και αγνά όπως έκαναν και στα blog τους και την πάτησαν… τι να πω, ποτέ δεν είχα fb και δεν μπορώ να ξέρω τι τους συναίβει! 😦
Διάβασε το σχόλιο της Χαράς Θ. ποιο κάτω, ούτε και αυτή δεν φαίνεται πολύ φανατική! 😉
Από την άλλη μεριά, δυο πολύ καλές μου φίλες, βρήκαν τον άνδρα της ζωής τους και παντρεύτηκαν χάρη στο fb και άλλη μια πάλι, χώρισε, όταν ανακάλυψε τη «δράση» του συζύγου! 😛
Επίσης μου ήρθε κουτσομπολιό από άτομο που κινείται στο fb, να «προσέχω» μια αγαπητή φίλη μου, blogger γιατί είχε δυο blogs με διαφορετικά ονόματα και το έπαιζε σε δυο «ταμπλό» σαν να ήταν δυο διαφορετικά άτομα! απαπα! 😛
Αυτά Στέλλα μου, ο καθένας ας κάνει όπως ορίζει η καρδιά του! 🙂
ΑΦιλιά και καλό μας απογευματάκι! 🙂
ρε συ μαγισσουλα ολα αυτα που περιγραφεις δεν στεκουν..
ποια κουτσομπολια και ποια πιτουρα και ποιες κοτες
μου φαινεται λιγο ρηχη, και ανωριμη η αποψη των φιλων σου
ευτυχως στη δικη μου παρεα δεν ασχολουμαστε με το ποια παντρευτηκε ποιον και που τον βρηκε, ουτε ποιος χωρισε και για ποιον λογο
εχει επισης, εξαιρετικες ομαδες στο f/b, οπως »παλιες φωτογραφιες της θεσσαλονικης», υπαρχει και η σχετικη για Αθηνα.. οσο δε για ομαδες σχετικες με βιβλια ουυυ.. ευτυχως φετος διαβασα τα καλυτερα μετα απο συμβουλες φιλων
εχει ομαδες ψυχολογιας
εχει επισης και ομαδες σχετικες με κινηματογραφικες ταινιες
ευτυχως εγω και οι φιλοι μου ξερουμε που κινουμαστε
να εισαι καλα
Τα παραπάνω δεν τα περιγράφω η ίδια Στέλλα μου, αφού δεν έχω fb, αλλά όσοι είχαν και το έκλεισαν και σίγουρα δεν είναι όλο για πέταμα και ξέρω μάλιστα πως υπάρχουν και εξαιρετικές πλατφόρμες, όπως και κλειστά sites και ότι τραβάει η καρδιά σου… εξ’ άλλου ο καθένας είναι ελεύθερος να πηγαίνει στο διαδίκτυο όπου του αρέσει, να γράφει ότι του αρέσει και να σχολιάζει όπου του αρέσει, δεν αντιλέγω απλά μεταφέρω μια αίσθηση που έχω! 😛
Το να προτιμάει κανείς το blogging είναι σεβαστό και εδώ δεν νομίζω πως έχουμε κηρύξει κανένα πόλεμο στο fb! 😉
ΑΦιλιά Στέλλα μου και πάω τώρα να φάω το αβοκάντο μου! 🙂
Ο κήπος με τα ξερά φύλλα έχει χρώμα φθινοπωρινό
και είναι ωραία η υπενθύμιση του φθινοπώρου μέσα στη μέση της άνοιξης.
Όσο για το blogging, είναι μια αγάπη, που περνάει δυσκολίες και επανέρχεται.
Εγώ προσωπικά βρίσκομαι σε φάση που δεν έχω τίποτα να πω
και γι αυτό σιωπώ προς το παρόν….
Φιλάκια πολλά.
Έχεις δίκιο Φλώρα μου, για την φθινοπωρινή φωτό, αλλά αυτή είχε και το blog, απ΄ όπου δανείστηκα-πήρα την ιστορία… και τελικά το: «Δεν υπάρχει ζωή, χωρίς θάνατο»… ταιριάζει σε όλες τις εποχές, έτσι δεν είναι; 😉
Σέβομαι όσους έδωσαν όπως εσύ και για τόσο καιρό, τόσα πολλά και ουσιαστικά στο blog τους και καλά κάνεις και σιωπάς, εξάλλου η δική σου σιωπή, έχει πολλά να πει… και ξέρω επίσης πως διαβάζεις και σχολιάζεις άλλα blogs όταν το κρίνεις σωστό! 🙂
Προσωπικά κάνω σταθερά τα τελευταία χρόνια, μια ανάρτηση τη βδομάδα-δεκαήμερο, ανάλογα την έμπνευση (!) και έχω τη χαρά να σχολιάζουν σ’ αυτό το blog και πολλοί νέοι bloggers! 😉
Για μένα το blogging, δεν πέθανε, ίσως πήρε μια πιο ουσιαστική και σοβαρή τροπή!
ΑΦιλιά πάντα με όλη μου την αγάπη! 🙂
Γι μένα προσωπικά δεν ήταν αιτια το fb,έγραψα…έγραψα…έγραψα…,ε,κάποια φορά στέρεψα 🙂 Πάντως μπορει να γράφω σπάνια πια,αλλά εξακολουθώ να περιδιαβαινω στα μπλόγκια των παλιών καλών μπλογκόφιλων,σε παρακολουθώ 🙂
Το ξέρω Βασίλη μου, το έχουμε κουβεντιάσει και σε καταλαβαίνω… αλλά επίσης ξέρω, πως δεν έχεις πει ακόμα (και αλίμονο!) ότι είχες να πεις και εύχομαι γρήγορα να επανέρθεις!
Χαίρομαι πάντως που δεν έριξες «μαύρη πέτρα» πίσω σου και σήμερα σχολιάζεις εδώ! 😉
ΑΦιλιά πάντα καρδιάς! 🙂
Άλλος ένας «πρώην» εδώ!
Τα έχουμε ξαναπεί γι αυτό το θέμα, οι περισσότεροι μετακόμισαν στο Facebook κι επειδή κάπου κουράστηκα να τα λέω μόνο μου σχεδόν στο μπλογκ μου, έτσι κι εγώ πήγα προς τα εκεί.
Σκεφτόμουν ακριβώς πως το επίπεδο του Facebook δεν είναι ικανοποιητικό κι ένας φίλος με έπεισε πως μπορούμε με την δική μας συμμετοχή να ανεβάζουμε και να κατεβάζουμε το επίπεδο οποιουδήποτε χώρου.
Το μπλογκ μου είναι εκεί κι όποιος θεωρεί πως κάτι έχει να λάβει και να δώσει, θα το κρίνει ο επισκέπτης.
Το ίδιο συμβαίνει και με το προφίλ μου στο Facebook .
Ασπασμοί! ☺
Ναι καλέ μου Τάσο και «ολίγον πρώην» στο blogging! 😉
Αχ! Και όταν σκέφτομαι το τι γινόταν πριν λίγα χρόνια στο blog σου, δεν μπορώ παρά να πω, κρίμα που το άφησες «ολίγον» έως πολύ αραχνιασμένο!!! 😀
Αναρωτιέμαι μήπως κάπου δεν φταίμε και εμείς, όταν σπάνια κάνουμε αναρτήσεις, όταν σου γράφουν τόσα άτομα και εσύ σιγά-σιγά παύεις να ενδιαφέρεσαι για το τι κάνουν ή δεν μπαίνεις στα blog τους ή πάλι δεν απαντάς στα σχόλια τους… μήπως κάπου είναι φυσικό, σιγά σιγά αυτό το blog ν’ αραχνιάσει… λέω τώρα! 😛
Συμφωνώ απόλυτα με τον φίλο σου, πως με τη δική μας συμμετοχή ανεβάζουμε και κατεβάζουμε το επίπεδο οποιουδήποτε χώρου! Πολύ πολύ σωστό! 😉
ΑΦιλιά και ξέρω πως εμείς δεν χανόμαστε με ή χωρίς «μέσον κοινωνικής δικτύωσης»! 🙂
Μπήκα καταρχήν να ευχηθώ χρόνια πολλα στο κυρ σκηνοθέτα, χρονια πολλα στο μπεμπέ σου μαγισσούλι μου, να είναι πάντα καλα, να βρίσκει χαρά με ότι καταπιάνεται κ κυρίως να έχει πάντα διπλα του ανθρώπους καρδιάς που θα τον στηρίζουν σε κάθε βήμα του!!Μετά έπεσα και σε καινούργιο πόστ, αλλα ακόμα δεν το διάβασα. Θα επανέλθω δριμύτερη λοιπόν! Αφιλακια αμέτρητα σε όλη την Παραμυθοοικογενεια! 🙂 ❤
Ευχαριστώ Κατερίνα μου, κατ’ αρχάς για τις ευχές στο γιόκα μου και σε όλη την οικογένεια, που τελικά ο γιόκας πέρασε τη βραδιά της γιορτής του, σκηνοθετώντας στο Σκάι, το «Ότι νάναι» ! (Κάθε Πέμπτη στις 11.30 το βράδυ!)… 😉
ΑΦ! και επανέρχομαι για ν’ απαντήσω στον περί blogging σχολιασμό σου! 🙂
Ω! Δεν το γνώριζα, θα το έχω υπόψη μου για την επόμενη Πέμπτη! 🙂
Δεν ξέρω τους συνειρμούς που «δένουν» την ιστορία του αυτοκράτορα με τους μπλόγκερς που αποτραβήχτηκαν. Όταν δεν έχεις κάτι να πεις, το βρίσκω απόλυτα έντιμο να σιωπάς, παρά να φλυαρείς. Πολλές φορές η σιωπή είναι η πιο ηχηρή «κραυγή» σ’ αυτά που σε πνίγουν.
Η ιστορία αυτή είναι άκρως διδαχτική και μου άρεσε πολύ!
Τα φιλιά μου και τις εγκάρδιες ευχές μου σ’ όσους δικούς σου γιορτάζουν σήμερα Στεφανία μου!
Όντως περίεργος ο συνειρμός Μαρία Κ. μου, αλλά μου ήταν αδύνατο να μην εκφράσω την στεναχώρια μου και δημόσια, ειδικά όταν δανείζομαι αναρτήσεις από παρόμοια blogs αγαπημένων φίλων που μένουν ανενεργά… 😉
Ω! και συμφωνώ πως η σιωπή είναι η πιο ηχηρή «κραυγή» σε όσα μας πνίγουν… δοκιμασμένο και ανακουφιστικό, ενίοτε!
Χαίρομαι που ένιωσες και το βαθύτερο νόημα της ιστορίας!
Ευχαριστώ για τις ευχές και είναι πολλοί οι Κωνσταντίνοι, η Ελένες και οι Κωνσταντίνες στην οικογένεια μου! 😉
ΑΦιλιά πολύ πολύ τρυφερά! 🙂
Τί υπέροχος κήπος! Πολύ μου άρεσε! Και ταίριαξε ιδανικά και η παπαρούνα σου!!!
(Βέβαια, αν πω στη μαμά μου να αφήσει τα ξερά φύλλα να… πηγαινοέρχονται, θα πάθει σοκ κ’ γι’ αυτό δεν θα της το μεταφέρω!!!! 😉 )
Νομίζω πως όσοι απλά φεύγουν από τα blogs τους, το κάνουν επειδή δίνουν πολύ περισσότερα από όσα αντέχουν και οι ίδιοι να δώσουν και σε συνδυασμό με κακή διαχείριση χρόνου… τρελαίνεσαι!!! Να κάνεις ανάρτηση, να απαντήσεις σε σχόλια, να διαβάσεις άλλες αναρτήσεις, να αφήσεις σχόλιο… Και αυτό το λέω εκ πείρας. Ακριβώς πριν 1 χρόνο, κατέβασα ρολά, αλλά δεν άντεξα παραπάνω από 6 μήνες εκτός αυτού του υπέροχου κόσμου, της υπέροχης γειτονιάς, της εξαιρετικής πάστας ανθρώπων!
Τώρα, τα άτομα που γνώρισα εγώ μέσω blogging και πλέον «κυκλοφορούν» σε άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το έκαναν νομίζω επειδή τα θεωρούν πιο «χύμα» σε σχέση με τo blogging, το οποίο «απαιτεί» να χτίζεις σχέσεις, να επικοινωνείς με λόγια και να εκφράζεις συναισθήματα και όχι να λες τί σου αρέσει και τί όχι με ένα «Like»… Άλλοι ρυθμοί…
Ναι, μου λείπουν όσοι γνώρισα μέσα από τους ιστότοπούς τους και πλέον έχουν αποφασίσει να μην τους ενημερώνουν, αλλά δεν είναι κάτι που μπορώ να το αλλάξω εγώ… Θα συμφωνήσω μαζί σου: έχουν «χαθεί» από εδώ εξαιρετικές «πένες» (ή μήπως να πω… «πληκτρολόγια»?!) και είναι κρίμα…
–Κάτι μου λέει πως έγραψα σεντόνι…– 🙂
Πολύχρονος ο Κωνσταντίνος!
❤
ΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ πολλά, μάγισσα γλυκιά!!!
Πολύ πολύ χαίρομαι Γιάννα μου, για την τοποθέτηση σου και μου αρέσουν επίσης και τα σεντόνια, ειδικά όταν τ’ απλώνουν νέοι άνθρωποι! 😛
Ναι, έχει παρατηρηθεί πως πολλοί εξαντλούνται με καθημερινές αναρτήσεις ή με πολλά πήγαινε έλα σε άλλα blogs και έτσι καταλήγουμε στο «παν μέτρον άριστον»!!! 😉
Δες και εδώ κάποιο αγαπητό blogger, που επέστρεψε στο μπλόγκι του, μετά από αρκετή αποχή και μετά από την επίμονη και δική μου προτροπή! 😛
Ευχαριστώ για τις ευχές του πρώην blogger γιου μου! 😉
ΑΦιλιά πολλά πολλά και καλές εμπνεύσεις θα μας ευχηθώ!
Κατ αρχάς ΧΙΛΙΟΧΡΟΝΟΣ Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΟΥ Μαγισσάκι μου,να τον χαίρεσαι και να τον χαιρόμαστε κι εμείς μέσα απο τις δημιουργίες του!
Οσο για τον «κήπο» των κοινωνικών δικτύων,έχεις απόλυτο δίκιο φιλενάδα μου. ΜΟΝΟ ΕΔΩ είναι το σπίτι μας!Ολα τα υπόλοιπα μου θυμίζουν το «απο εδώ η γυναίκα μου ,απο εκεί το αίσθημά μου» και για τον θέσω ακόμα πιο ξεκάθαρα,μάλλον one night stand θυμίζουν όλα εκτός απο εδώ.
Πολύ μιζέρια κυκλοφορεί πίστεψέ με.Γκρίνια,αντιδικίες,παράπονα,καταγγελίες και καμιά ουσία
Απόψε όμως έτσι για να μπω στο μάτι τους κοινοποίησα την ταινία του Κων/νου Fatherly Love
Ετσι για να κυκλοφορούν και αξιόλογα
Φιλάκια γλυκά, πάντα με ΑΓΑΠΗ
Αχ! πόσο χαίρομαι Χαρά μου που έχω και άλλη «υποστηρίχτρια» στο blogging! 😉
Βλέπεις παρόλο που δεν έχω fb, οι «ήχοι» που έρχονται στ’ αυτιά μου, από το fb και τα «παράγωγα» του δεν είναι καθόλου κολακευτικά! 😦
Ξέρεις τι είναι το blog μου, για μένα;
Είναι το πνευματικό μου παιδί και προσπαθώ να το κρατήσω σ’ ένα επίπεδο γιατί έτσι αισθάνομαι πως τιμώ τ’ άτομα που μου αφήνουν σχόλιο… και όπως όλα τα πράγματα που μας δίνουν χαρά και τ’ αγαπάμε, θεωρώ πως το blogging θέλει φροντίδα, σεβασμό, καλοσύνη, ευγένεια και φυσικά και χιούμορ! 😉
Εξ’ άλλου ότι δίνεις παίρνεις και ας μην φαίνεται πάντα αυτό!
Ευχαριστώ για τις ευχές και την κοινοποίηση του «Fatherly Love» , μια υπενθύμιση σίγουρα θα ανεβάσει το επίπεδο, έστω για λίγο! 😛
ΑΦιλιά πάντα γλυκά και με Αγάπη! 🙂
Αχ αυτοί οι Κινέζοι φιλόσοφοι!
Πάντως το blogging είναι πολύ καλύτερο, όταν βλέπω παλιές αναρτήσεις καταλαβαίνω και τη διαφορά με τα άλλα μέσα.
Έτσι αγαπημένε μου ηλιογράφε, αχ! οι Κινέζοι φιλόσοφοι, έχουν τον τρόπο τους, να ταράζουν τα λιμνάζοντα νερά!!! 😉
Συχνά μπαίνω σε «παλιά» blogs και ρουφώ ποιότητα που ευτυχώς δεν λείπει και από πολλά (ακόμα) ενεργά blogs! 😛
ΑΦιλιά και καλή μας μπλογκοσυνέχεια!!! 🙂
Να μαι κ πάλι! Λοιπόν εγώ πρώτα μετά από «σύρσιμο» από παλιούς συμμαθητές μπήκα στο φάλτσο βιβλίο, όταν ακόμα τούτο το χόμπι δεν ήταν μόδα, για να διαπιστώσω λίγο αργότερα ότι μου έτρωγε πολύ χρόνο με ανόητα παιχνιδάκια, πεσίματα από αγνώστους και ότι θα μπορούσε να λειτουργήσει κ ο σπιούνος για τη δουλειά μου και αλλά άτομα. Έτσι έριξα μαύρη πέτρα πίσω μου, και τώρα φίλοι κ γνωστοί μου λένε να ξαναμπώ γιατί λέει έχει αλλάξει το στυλ του, αλλά ακόμα διστάζω…βλέπεις εκεί υπάρχει πολυφωνία και οχλαγωγία πολλές φορές που δεν είναι του στυλ μου. Προτιμώ τα μπλογκς, γιατί είμαι κάτι σαν το σπίτι του καθενός μας, που το φροντίζει, σκέφτεται πρώτα τι θα γράψει, πως θα απαντήσει, ποιους θα δεχτεί να βάλει μέσα κτλ, αν τώρα βέβαια είχα μια δουλειά ή έστω ένα κείμενο που πίστευα πως πρέπει να αποταθεί σε πααααρα πολύ κόσμο και ήθελα να το διαφημίσω, μπορεί και να διάλεγα να μπω κ στον φατσοκατάλογο, αν και δεν είμαι σίγουρη…Τώρα σαν άτομο που αφήνει το μπλογκ του και αραχνιάζει κατα καιρούς, θα σου πω ακριβώς αυτό που αναφέρθηκε κ πιο πάνω, ότι μερικές φορές η σιωπή σου λέει περισσότερα, ή πως θέλεις να έχεις κάτι καλό μερικές φορές να βάλεις στο σπιτικό σου, και όχι απλά να γράψεις, άλλες φορές δεν είσαι και καλά (ας πούμε εγώ μετά την βρογχίτιδα αν το πιστεύεις είμαι με λουμπάγκο 5 μέρες κ δεν μπορώ να κουνηθώ!), οπότε κ απέχεις…
Μου άρεσε παρά πολύ μα πολύ όμως η ιστορία με τα ξερά φύλλα, έτσι ακριβώς είναι…θα το θυμάμαι κάθε φορά που προσπαθώ να συντηρώ τέλειο το σπίτι μου (και το κανονικό κ το διαδικτυακό) βλέπεις είμαι ψυχαναγκαστική με την καθαριότητα και την τελειότητα και αυτό βλάπτει σοβαρά την ψυχική και σωματική (βλέπε μέση) υγεία, χαχαχα!
Αφιλακια γλυκά, πάντα μέσα από την καρδιά μου, συνέχισε να μας εμπνέεις και να προκαλείς τη σκέψη μας μαγισσούλι μου!
Κατ΄ αρχάς Κατερίνα μου, περαστικούλια για τις σωματικές ταλαιπωρίες που περνάς, ίσως να θέλουν κάτι να σου πουν, για δες…. 😉
Μήπως (λέω τώρα) είναι μια προειδοποίηση πως κάπου το παρακάνεις ακόμα και με την καθαριότητα… ;-P
Ναι η ιστορία με τον «καινούργιο κήπο» έχει σίγουρα πολλά επίπεδα ανάγνωσης!
Όσο για το blogging, καλύτερα να σιωπάς, αν και εσύ κάνεις καλό και δημιουργικό blogging με τα σχόλια που αφήνεις στους φίλους σου! Υπάρχουν και άλλοι καλοί μου φίλοι σαν και σένα που κάνουν πχ μια ανάρτηση το δίμηνο/ τρίμηνο και βάλε (χμ!) αλλά επισκέπτονται και σχολιάζουν δημιουργικά τ’ άλλα blogs, άλλοι πάλι γράφουν για την χαρά που τους δίνει αυτό και επισκέπτονται σπάνια άλλα blogs, ξέρεις πως σε έξι blogs είμαι η μόνη σχολιάστρια και καθόλου δεν με πειράζει αν δεν μ’ επισκέπτονται ποτέ! 😛
ΑΦιλιά πολλά πολλά και να την προσέχεις την Κατερίνα! 🙂
Κακά τα ψέματα το μπλόγκινγκ είναι νεκρό. Οι περισσότεροι προτιμούν να πετάξουν ένα βιντεάκι από youtube ή να αναδημοσιεύσουν κάτι έτοιμο στο fb παρά να γράψουν κάτι δικό τους. Αλλαγές, τι να κάνουμε. Καλή σου μέρα!
Μπορεί για σένα ή για τον μικρό μου γιο, το blogging να είναι νεκρό Μαλεράκο μου, αλλά για τα 82 άτομα του blogroll μου δεν είναι καθόλου νεκρό, μπορείς να το διαπιστώσεις και μόνος σου, αν έχεις καιρό και διάθεση να επισκεφτείς τους περισσότερους, εξάλλου αρκετοί bloggers είναι κοινοί μας φίλοι και πολλοί δεν έχουν fb! ;-P
ΑΦιλιά και καλό μας χαλαρό βραδάκι! 🙂
Καποιοι απο τους παλιους αντεχομε ακομη- δεινοσαυροι… 😉
Δεν νομίζω αγαπημένη μου, δεινοσαυρίνα πως το blogging είναι θέμα αντοχής (ακόμα!)… μάλλον είναι η χαρά που παίρνει κανείς όταν μοιράζεται τις δημιουργίες του!!! 😛
ΑΦιλιά πολλά πολλά dodoula μου! 🙂
Καλησπέρα Μαγισσούλα μου. Δύο θέματα στην ανάρτηση , ενδιαφέροντα και τα δύο.
Έχω προφίλ στο φέις από το 2009. Κι όμως δεν έχω χαθεί από τη μπλογκογειτονιά μου. Για να μην χαθώ ακριβώς κλείνω τα σχόλια. Έχω αραιώσει βέβαια από πολλά μπλογκς- δεν γίνεται διαφορετικά. Δεν θέλω όμως να σταματήσω να γράφω και να αναρτώ γιατί έτσι κρατώ το δημιουργικό μου κομμάτι σε ετοιμότητα και μου αρέσει. Όταν έχουμε να πούμε κάτι σοβαρό τα ανοίγω και είμαι εκεί! Όπως και όταν φίλοι (καλή ώρα όπως εσύ) έχει ενδιαφέρουσα ανάρτηση,
έστω και καθυστερημένα, θα περάσω!
Από την άλλη εμένα το φέις δεν με παρέσυρε ποτέ. Έχω γνωρίσει αξιόλογους ανθρώπους κι εκεί, αλλά κάνω χρήση με μέτρο. Τελευταία μπαίνω όλο και πιο σπάνια βέβαια. Κι αν θα έπρεπε να επιλέξω , το μπλόκινγκ ακόμα το αγαπάω. Δεν νιώθω κούραση, ούτε έχω στεγνώσει σε θέματα!
Κι εγώ δεν μπορώ να καταλάβω το κόλλημα κάποιων στο φέις! Μόνο την αρχική σου σελίδα να τσεκάρεις θα φας δυο ώρες! Σπατάλη χρόνου για μένα!
Στο πρώτο κομμάτι της ανάρτησης σου …μαγεύτηκα από την ιστορία!
Κι εμένα μου αρέσει στη τελειότητα να υπάρχει και η αταξία!
Η τέχνη είναι μεγαλόπρεπη όταν δεν φανερώνει τον εαυτό της….. εδώ έμεινα και φεύγω προβληματισμένη!
πολλά γλυκά φιλιά! ♥
έχει ενδιαφέρουσα ανάρτηση λάθος μου…έχουν το σωστό ☺
Τελικά Αριστέα μου, το πρώτο κομμάτι της ανάρτησης είναι το σοβαρό… και ποιος από μας, κατανοεί βαθιά πως, «δεν υπάρχει ζωή χωρίς τον θάνατο» και πως, «η τέχνη είναι μεγαλόπρεπη όταν δεν φανερώνει τον εαυτό της»; 😉
Το ότι σχεδόν κανένας δεν εμβαθύνει σ’ αυτή την «ιστορία», φταίω και η ίδια, μια και άνοιξα διάλογο για το blogging και για το fb… αλλά ο προβληματισμός μου, ήταν προσωπικός… γιατί αξιόλογοι και καλοί φίλοι bloggers, εγκαταλείπουν τα blogs τους και οι περισσότεροι για το fb… και έτσι ρίχνουν το επίπεδο της κοινωνικής δικτύωσης; 😉
Όλες οι επιλογές που κάνει ο καθένας στη ζωή του, αφορούν αυτόν τον ίδιο και γι αυτό και είναι σεβαστές!
Θα ήθελα όμως εδώ, να επαναλάβω αυτό που έγραψε στα 19 του, πριν δυο χρόνια, ένας ακόμα αξιόλογος blogger:
«Τι προσδοκίες μπορούμε να έχουμε από το facebook, το μεγαλείο της αυταρέσκειας.
Είναι ένα μέσο επικοινωνίας αντίθετο εκ φύσεως σε κάθε φιλοσοφική συζήτηση ή ευρύτερα σε κάθε ουσιώδη συζήτηση»…
ΑΦιλιά Αριστέα μου και εύχομαι να έχεις ένα χαλαρό Σ/Κ! 🙂
Καταρχήν Χρονια Πολλά για τον γιο σου!!!!!! Να τον χαίρεσαι, χαίρεστε!!!! 🙂
Food for thought…η ανάρτηση σου Στεφανία μου….
Φατσαμπούκι δεν έχω ( πες με περιέργη, πές με παράξενη και οπισθοδρομική – αντέχω :p), ακούω διάφορα μεν…, αλλά συμφωνώ με αυτό που ειπώθηκε πιο πάνω η ποιότητα του εξαρτάται καθαρά από τον/την κάτοχο του… και βέβαια ..παν μέτρον άριστον…
ΑΦιλάκια πολλά και όμορφο Σαββατοκύριακο να έχετε 🙂
Ευχαριστώ Ελευθερία μου για τις ευχές! 🙂
Πολύ πολύ food για σκέψη… σίγουρα! 😉
Όσο για το φατσομπούκι καθόλου μα καθόλου δεν απορώ που δεν έχεις… «αυτό», για μένα προσωπικά σημαίνει-δείχνει πολλά, αν και ίσως για επαγγελματικούς και μόνο λόγους να είναι χρήσιμο και βεβαίως εξαρτάται και από την χρήση που του κάνει ο καθένας! 😉
Εκεί που διαφωνώ κάθετα, είναι να εγκαταλείπει ο blogger το blog του για το fb….τόσο δύσκολο τους είναι να διατηρούν και τα δυο, με μέτρο; 😛
ΑΦιλάκια πολλά πολλά με ευχές για ένα χαλαρό Σ/Κ! 🙂
Πέρα από το θέμα που συζητιέται στο σπιτάκι σου και είναι πολύ ενδιαφέροντα όλα όσα κατατέθηκαν εδώ, έχω να πω πως η ιστορία αυτή από μόνη της ήταν εξαιρετική!
Πέντε χρόνια το έχω το μπλογκ και σύμφωνα με ένα σχόλιό σου είμαι σε κρίση ηλικίας! Πάντα έλεγα για το μπλογκ το εξής. Είναι ότι πιο καθαρό υπάρχει στην επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων. Εδώ μιλάει η ψυχή και οι σκέψεις είναι η απόδειξη που αποτυπώνεται στο διαδικτυακό μας χαρτί. Δεν κουτσομπολεύουμε όπως το φείσμπουκ, δεν σχολιάζουμε τις απανωτές selfie των υποτιθέμενων φίλων και γνωστών και γενικότερα δεν κρίνεται η εμφάνιση. Ούτε βέβαια και οι συμπεριφορές, τα γνωμικά εξυπνάδας του φέισμπουκ, οι προβληματισμοί μας τύπου donate, το ενδιαφέρον μας για το συνάνθρωπο με κοτσαρισμένο το όνομά μας από πάνω. Ας το ξεκαθαρίσουμε αυτό σωστά; Γιατί αυτό κατά κόρον συμβαίνει, 2007 ήταν η χρονιά που μπήκα στο φέισμπουκ και αν υπήρχε στατιστική υπηρεσία κωλυσιεργίας θα υπολόγιζε πως έχω χάσει από τη ζωή μου δυο χρονάκια. Αυτά για το φοβερό κοινωνικό μέσο. Σημειωτέον πως όλα τα «ούτε» παραπάνω τα κάνω δεν βγάζω την ουρά μου απ’ έξω.
Το μπλογκ είναι κάτι μαγικό. Έχω επίσης γνωρίσει ανθρώπους εδώ που είτε εξαφανίστηκαν είτε.. άλλαξαν συμπεριφορά. Έχει τύχει κι αυτό. Και προφανώς με το που ξέφυγαν, το μπλογκ τους χάθηκε κι αυτό. Υπάρχει επίσης και φίλος που μου λέει πως οκ καλό, το μπλογκ, σε διαβάζουν, λένε μπράβο ωραία γράφεις κλπ, γιατί δεν το προχωράς λίγο, να σε γνωρίσει κι άλλος κόσμος μπλα μπλα..
Μα δεν είναι αυτό το ζήτημα! Όσοι γράφουμε εδώ κι επικοινωνούμε γνωριζόμαστε κι ας μην έχουμε γνωριστεί ποτέ! Κι αυτό είναι μαγικό! Πολλά έγραψα, με συγχωρείς..
Καλό διήμερο από καρδιάς!
Να γράφεις εδώ όσα και όσο τραβάει η καρδούλα σου, Μαβιέ μου! 🙂
Γνωριζόμαστε τα δυο μας, αρκετά χρόνια και ας είναι αυτή η γνωριμία διαδικτυακή, αυτό δεν είναι εμπόδιο, στο να έχει κανείς μια όμορφη επικοινωνία… νομίζω πως μετά από καιρό που ο καθένας φροντίζει το «σπιτικό» του ή ακόμα και το «τετράδιο» του (όπως το έλεγε ο Kryos) όπως το αισθάνεται, το τι εκπέμπει το κάθε blog, είναι πια εμφανές! 😉
Εξάλλου προσωπικά έχω γνωρίσει από κοντά τα τελευταία χρόνια πολλά άτομα του blogging και είμαι σίγουρη, πως αν ερχόμουν πχ στο Ρέθυμνο, δεν θα έλεγες όχι σ’ ένα καφεδάκι ή παγωτάκι παρέα, έτσι δεν είναι; 😛
Συμφωνώ 100% μαζί σου, πως αυτή η μπλογκοεπικοινωνία όταν γίνεται με ανοιχτή καρδιά, σίγουρα είναι μαγική!
ΑΦιλιά και καλό Κυριακάτικο απογευματάκι! 🙂
Θα χαιρόμουν πάρα πολύ αν συνέβαινε αυτό! Τέτοιες συναντήσεις θα τις χαρακτήριζα συναντήσεις από καρδιάς διότι βασίζονται σε σχέσεις που απέκτησαν ισχύ από τις σκέψεις και τα συναισθήματα του καθένα μας! Καλό υπόλοιπο και σε σένα!
Εγώ πάλι είμαι στον κόσμο μου..δεν μπορώ να καταλάβω πολλά από αυτά που λέγονται για το face book…ειδικά που οι φίλοι μου εκεί πολλαπλασιάστηκαν επειδή μου έκαναν αιτήματα, ή έκανα εγώ σε φίλους μπλόγκερς, ή συμπαίχτες στο photo a day…τους υπόλοιπους τους γνώριζα από παλιότερα!
Δεν κάνω δεκτά αιτήματα από άτομα που δεν έχουμε ούτε έναν κοινό φίλο, ή δε γνωρίζω προσωπικά..οπότε μου φαίνεται απίστευτο που γίνονται τόσα πολλά (κακά) εκεί…
Πάντως η ιστορία με τον κήπο μου άρεσε πολύ, όπως και η φωτογραφία από το δικό σου κήπο!!
Χρόνια πολλά στον Κωνσταντίνο σου!!
Φιλιά πολλά και καλό ξημέρωμα!
Χαίρομαι ειλικρινά Μαρία(me) μου, που οι εμπειρία σου απ΄ το fb, δεν σου έχει δημιουργήσει κανένα πρόβλημα και εύχομαι έτσι να συνεχιστεί και αυτή σου η επικοινωνία! 😉
Πάντως προσωπικά μια και δεν έχω fb, χαίρομαι τις αναρτήσεις σου στο blog σου και φυσικά τις εξαιρετικής ποιότητας φωτό σου!
Σου έχω ξαναπεί, πως όταν ειδικά εσύ με συγχαίρεις για τις φωτό μου, παίρνω μεγάλη χαρά!
Ευχαριστώ και για τις ευχές του Κωνσταντίνου μου!
ΑΦιλιά πολλά πολλά και πάντα χαμογελαστά! 🙂
Θα αρχίσω από τον Ηλία ο οποίος ήταν από τους πολύ αγαπημένους bloggers. Περνώ κάποιες φορές από το blog του όπως και από τα blogs άλλων που εγκατέλειψαν. Νοσταλγώ εκείνη την εποχή και λυπάμαι που το μικρό χωριό μας ερήμωσε τόσο. Τα μέσα «κοινωνικής δικτύωσης» είναι η ευκολία του να βρίσκεσαι ανάμεσα σε κόσμο αλλά να μην είσαι αληθινά κοντά του. Ο λόγος που δεν γράφω όπως παλιά δεν είναι το fb, εκεί είμαι ακόμη πιο σπάνια. Είναι η κούραση…
Παίρνω κουράγιο μόνο από όσους έμειναν και κρατάν τη γειτονιά ακόμη ζωντανή. Όπως εσύ μαγισσούλα μου. Γιατί θα έρθει η εποχή που θα ζω σε κανονικούς ρυθμούς ή που θα πιάσω πάτο και θα αναζητήσω το άνοιγμα στον κόσμο και πάλι εδώ μέσα. Και τότε θα συνεχίσω το μικρό μου ημερολόγιο ακόμη κι αν δεν το διαβάζει κανείς όπως στην αρχή του. Θα επιμελούμαι τις φωτογραφίες μου (που τις έχω στη μηχανή μήνες) θα ψάχνω ωραίες μουσικές και θα φτιάχνω το δικό μου παραμύθι.
Σε φιλώ με αγάπη!!!!!!!!
🙂
Είδες Margo μου, τι γινόταν τότε στα blogs πολλών εξαιρετικών blogger; (χαμός!) 😛
Μόνο τα σχόλια να ξαναδιαβάσει κανείς, θα δει το επίπεδο…
Πολλά βραδάκια και η ίδια επισκέπτομαι παλιούς bloggers και γεμίζει με μια όμορφη γλύκα η καρδιά μου, επίσης έχω φροντίσει να κρατήσω με αρκετούς μια όμορφη και πιο προσωπική επικοινωνία! 🙂
Καταλαβαίνω πολύ καλά, την δική σου κούραση, είναι εντελώς φυσική, όταν χρειάζεσαι τόση ενέργεια για ν’ αντιμετωπίσεις εφήβους, δεν σου μένει πολύ διάθεση για blogging, έχω μεγαλώσει τρία παιδιά και ξέρω πόσο εξαντλητικό και σοβαρό είναι αυτό! 😉
Προσπαθώ όσο μπορώ να κρατώ αυτό το «μπλογκούλι» ενεργό και σε κάποιο επίπεδο, γι αυτό και χαίρομαι που έχω τόσους νέους (και σε ηλικία) φίλους που σίγουρα δεν θα γνώριζα αλλιώς! 😉
ΑΦιλιά στα μαγισσόπουλα σου και καλή σου/σας δύναμη! 🙂
Στεφανία μη μου το Facebook τάραττε γιατί αν δεν υπήρχε αυτό δεν θα μάθαινα ποτέ ότι σήμερα έχουμε την….. Παγκόσμια Ημέρα Χελώνας,άσε που θα ήταν αδύνατο να προχωρούσα στην ζωή μου αν δεν μάθαινα τι είπε ο Άδωνης για τη φωτογραφία της Μανολίδου με το μπικίνι!χα,χα,χα
Είναι δυνατόν να πορευτώ χωρίς να μάθω αυτά τα συνταρακτικά νέα;
Να συμπληρώσω ακόμη ότι έμαθα γιατί η…….Ανδριάνα Μπάμπαλη τραγούδησε μέσα από την ντουλάπα!!!!
Δεν θα σου σκάσω όμως το μυστικό μήπως και σε πείσω να ανοίξεις δικό σου Facebook.χα,χα,χα,χα
Τις φιλούρες μου και…..μπλογκεράδες ενωμένοι ποτέ νικημένοι!
Και βεβαίως,βεβαίως πολλές ετεροχρονισμένες ευχές για το γιο σου τον Κωνσταντίνο
Χριστίνα μου, ξέρεις πόσες φορές έχω πει, ευτυχώς που υπάρχουν στην όμορφη μας μπλογκογειτονιά μας, άτομα σαν και σένα, που πάντα φροντίζουν να μας κάνουν να χαμογελάμε και όχι μόνο; 😛
Και παρακαλώ (πολύ)… μη μου σκάσεις κανένα (άλλο) μυστικό για το fb… αρκετά μυστικά μου σφύριξαν επιτήδειοι φεισμπουκάδες και αισθάνομαι (πολύ) χορτάτη! χαχαχαχα! 😀
Ναι… ναι, σίγουρα οι μπλογκεράδες όταν είναι ενωμένοι, βγαίνουν πάντα νικητές (γιατί και εδώ έχουμε δει ξεκατινιάσματα)! 😉
Ευχαριστώ και για τις ευχές που στο blogging, τίποτα ποτέ δεν είναι ετεροχρονισμένο, μια και εδώ επικρατούν άλλοι νόμοι! (θα στο αναλύσω άλλη φορά!) 😛
ΑΦιλιά τρυφερούλικα και εύχομαι καλή χαλαρή βδομάδα από αύριο! 🙂
Στεφανία πολύ μου άρεσε η ιστορία που έβαλες!
Έτσι, όλα κάνουν τον κύκλο τους, οπότε εγώ προτιμώ να είμαι ευγνώμων για τις όμορφες στιγμές που έζησα παρά να νοσταλγώ. Δεν ξέρω αν χτυπάει και για μένα η κουδούνα ολίγον, αν και εξακολουθώ να γράφω, παρά τα κλειστά σχόλια. Εγώ όμως έχω φτάσει σε άλλα επίπεδα σε σχέση με το internet, πλέον δεν κάνω δεκτά αιτήματα φιλίας από αγνώστους, προτιμώ ελάχιστα άτομα που έχω αναπτύξει βαθιά φιλία, τα ξέρω και προσωπικά (όπως καλή ώρα εσένα) και ξέρω ότι δε θα μου τι φέρουν από πίσω. Καλό το internet, αν όμως δεν έχεις δει κατάφατσα τον άλλο, μπορεί να μιλάς για μήνες με μία ψηφιακή περσόνα που έχει δημιουργήσει για δικούς του λόγους και που απέχει από την πραγματικότητα. Αυτή είναι η γνώμη μου και θεωρώ ότι δεν έχει να κάνει με το αν πρόκειται για μπλογκ ή facebook ή οτιδήποτε άλλο. Π.χ. μπορώ εγώ να ανοίξω ένα προφίλ στο facebook ή ένα μπλογκ και να λέω ότι σιχαίνομαι τις πατάτες τηγανητές ή τους αριστερούς για να προξενώ εντυπώσεις και αντιδράσεις ή μπορεί να γράφω σε όποιον βρίσκω σχόλια και να λέω ότι τον θεωρώ καλό φίλο, τον εκτιμώ κλπ. Αν δεν με γνωρίζεις από κοντά για να διαπιστώσεις με τον καιρό αν είναι αλήθεια αυτά που λέω, πώς μπορείς να είσαι σίγουρη; Επαναλαμβάνω ότι θεωρώ πλέον δύσκολες τις αληθινές και από καρδιάς σχέσεις και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που κατάφερα να κάνει έστω λίγες τέτοιες σχέσεις με άτομα όπως εσύ.
Αυτά, να χαίρεσαι το γιόκα σου και πολλά ΑΦ! 🙂
Βασικά η παραπάνω Κινέζικη ιστορία Γιώργο μου, μας λέει ξεκάθαρα δυο πράγματα, πως για να υπάρξει το καινούργιο, το φρέσκο στη ζωή μας, πρέπει να τελειώσει (πεθάνει) μέσα μας, ότι παλιό μας κρατούσε πίσω… γι αυτό και η ζωή και ο θάνατος είναι ένα… επίσης το να ξέρει κανείς πώς να ζει καθημερινά, είναι η μεγαλύτερη τέχνη! 😉
Προσωπικά με στεναχωρεί που ειδικά εσύ, εξακολουθείς μεν να γράφεις στο blog σου, αλλά έχεις κλείσει τα σχόλια, έτσι δεν μπορεί κανείς να σου πει, πχ, πόσο ευαίσθητο είναι το ποίημα σου ή ακόμα και να διαφωνήσει για κάτι που έγραψες! 😉
Σίγουρα όταν συναντά κανείς άτομα που έχει γνωρίσει μέσα απ΄ το blogging, είναι κάτι άλλο και μάλιστα, έχει και κάτι το μαγικό… γιατί βάζεις ένα πρόσωπο με δυο μάτια σ’ αυτή την συνάντηση.. όσο για την αγκαλιά, δεν περιγράφεται η «αίσθηση»! 😛
Ευχαριστώ πολύ και για τις ευχές του γιόκα!
ΑΦ! πολλά πολλά και μη χάνεσαι! 🙂
Την παραβολή με τα φύλλα την πρωτοδιάβασα σε ένα εγχειρίδιο του 1900 για της Τελετή Του Τσαγιού. Μεγάλο μάθημα, ποτέ δεν παλιώνει.
Καλό μας απόγευμα!
Μαγική η ιστορία και ακόμα πιο μαγική η Τελετή Του Τσαγιού… σε όλα «αυτά» υπάρχει μια ιερή θα έλεγα ατμόσφαιρα! 😉
ΑΦιλιά Δάρφνη μου και καλό μας βραδάκι πια! 🙂
Κάθησα χθες το βράδυ και σου έγραψα. Έγραφα αυτά που μου ερχόντουσταν αυθόρμητα, όπως συμβαίνει πάντα, όταν σου γράφω. Τελειώνοντας, πάτησα το άτιμο «δημοσίευση σχολίου» αλλά εις μάτην.
Επειδή η έμπνευση δεν αντιγράφεται, ξαναγράφω αυτά που μου έρχονται τώρα στο μυαλό μου, κατά πρώτον, αναφορικά με την υπέροχη ιστορία του κήπου. Έχω την αίσθηση ότι το να επιμελείσαι είναι υγιές, το να «αποστειρώνεις» είναι αδόκιμο, είτε πρόκειται για φυσικό είτε για νοητικό περιβάλλον. Οι εικόνες πλασίωσαν με ιδιαίτερη ομορφιά το κείμενο που ανάρτησες και δεν με εκπλήσσει καθόλου, αφού σε κάθε σου ανάρτηση, η ισορροπία των κειμένων και των εικόνων είναι μοναδική.
Κατά δεύτερον, λόγω του ότι στέκομαι μακριά από τα social media, έχοντας τη θεωρία ότι η τεχνολογία μπορεί μεν να φέρνει ανθρώπους, γνωστούς κι αγνώστους κοντά, όμως αυτό τις περισσότερες φορές γίνεται και βιαστικά και κυρίως «ανέξοδα», κι έχοντας περάσει τον περισσότερο χρόνο της ζωής μου μέσα σε μια πλατιά και θορυβώδη κοινωνική και επαγγελματική πραγματικότητα, προτίμησα, τώρα πια που έχω κάποια από τα περιθώρια επιλογής, να γίνομαι πιο επιλεκτική σε κάθε είδους επαφές, χωρίς αυτό κατ’ ανάγκη να σημαίνει ότι είναι και το καλύτερο. Είναι όμως αυτό που με εκφράζει.
Ο συνειρμός του κήπου με τους bloggers πατά σε σχεδόν μη ευδιάκριτες γωνίες επαφής. Αν το αντιλήφθηκα σωστά, το ατόφιο είναι και αιώνια αληθινό, κι αυτό αναζητούμε σ’ αυτού του είδους τις επικοινωνίες ειλικρινών ανθρώπων. Προσωπικά, αισθάνομαι όμορφα, πολύ όμορφα, που η στιγμή και, κυρίως, η δυναμική της, μου έφερε στο δρόμο μου ιστολόγια όπως το δικό σου ή της Margo και πιθανολογώ κι αρκετών άλλων πολύτιμων «συνοδοιπόρων».
Τέλος, αν και καθυστερημένα να ευχηθώ για τον Κωνσταντίνο σου καλή δύναμη στη νέα του προσπάθεια και να έχει πάντα ανοιχτούς ορίζοντες στη ζωή του. Γιόρταζε κι εμένα το κοριτσάκι μου, ως Έλενα, να χαιρόμαστε τα καμάρια μας!!!
Ελπίζοντας ότι πατώντας τη δημοσίευση, δεν θα χαθεί και πάλι, σου στέλνω τα φιλιά και την Ααγάπη μου 🙂
Φρίντα
ΑΑΑ… τώρα κατάλαβα τι συνέβη και δεν εστάλη το προηγούμενο. Πάντα σου έγραφα από το Internet explorer και ως Σούλη – Φρίντα.
Αυτήν τη φορά σου έγραψα από τον Monzila, που είμαι και ως Φρίντα, εξ’ αρχής κι έτσι έπρεπε να εισάγω πάλι το e-mail. Άτιμη τεχνολογία, που άλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους κατεβάζεις στην άγνοιά τους. 😉
Φιλιάααα!!!
Αχ! Φρίντα μου, πολύ «σπάσιμο» αυτό που περιγράφεις, γιατί μου έχει συμβεί να γράφω με ανοιχτή την καρδιά μου κάποιο σχόλιο και αυτό για κάποιο λόγο να μην εμφανίζεται! 😦
Συνήθως όμως έχω δει, πως η ίδια κάτι δεν έχω κάνει σωστά!!! 😉
Για μένα η επικοινωνία είναι καθαρά θέμα καρδιάς, όταν δεν φοβάσαι να πεις αυτά που έχεις μέσα στη καρδιά σου, τότε επι-κοινωνείς! 😉
Διαλέγουμε με ποιους ανθρώπους θέλουμε να επικοινωνήσουμε και τα blogs προσφέρονται γι αυτό, φτάνει να κάνουμε σωστή και με μέτρο (όπως παντού) επιλογή και χρήση! 😛
Νομίζω πως η παραπάνω ιστορία χωρίς πολλά πολλά λόγια, μας λέει:
Πως δεν υπάρχει ζωή χωρίς τον θάνατο και πως η τέχνη είναι κάτι άλλο απ΄ αυτό που νομίζουμε και πως σε λίγους μπορεί ν’ αποκαλύψει το μεγαλείο της… γιατί είναι μεγάλη τέχνη να ζεις, την κάθε σου στιγμή με όλο σου το είναι! 🙂
ΑΦιλιά με όλη μου την Αγάπη! 🙂
Πολυαγαπημένη μαγισσούλα!
Καταρχήν, πολύ σπουδαία η μικρή ιστορία-παραβολή που μοιράστηκες μαζί μας. Συγκλονιστική η φράση: «Αφού δεν υπάρχουν ξερά φύλλα ο κήπος είναι νεκρός.» ! Γεμάτη από σοφία.
Ο Κόσμος καλώς ή κακώς είναι δομημένος έτσι όπως τον γνωρίζουμε όλοι κι έτσι υπάρχει- για κάποιον λόγο ίσως- διαφορετικά μάλλον δεν θα υπήρχαμε εμείς έτσι όπως μας ξέρουμε σήμερα…! Ο θάνατος κατέχει κι αυτός τον ρόλο του εδώ πέρα και είναι ένα δόντι στο μεγάλο γρανάζι που κινείται ατέρμονα. Αν έλειπε ο θάνατος (ή ο πόνος), όλα θα ήταν στατικά και αδρανή και δεν θα υπήρχε το αίνιγμα που βάζει σε κίνηση αυτό που αποκαλούμε »ζωή»… Σκοπός δεν είναι να θυμώνουμε με τον θάνατο, ή το τέλος, αλλά να προσπαθούμε και να καλλιεργούμε συνεχώς την ικανότητά μας να βιώνουμε με όλο μας το »είναι» το »τώρα», για το οποίο τόοοσες πολλές φορές έχουμε συζητήσει, ώστε το κάθε τέλος να έρχεται φυσικά σαν ένα ακόμη στάδιο της πορείας μας.. 😉
Όσο για το blogging και το fb, πάνω-κάτω νομίζω ξέρεις-ή μπορείς να φανταστείς- τις απόψεις μου. Ξέρεις πολύ καλά πως δεν έχω πολλά χρόνια στην μπλογκογειτονιά μας, και δενέχω γνωρίσει πολλούς από τους πιο παλιούς 🙂 Μπορώ να καταλάβω γιατί αισθάνεσαι έτσι, επειδή φαντάζομαι πώς είχε περίπου η κατάσταση.
Προσωπικά, θαρρώ πως ένα μπλογκ χρησιμέυει κάπου κι ένας λογαριασμός στο fb κάπου αλλού. Είναι δύο εντελώς διαφορετικά »εργαλεία» που αξιοποιούνται για εντελώς διαφορετικούς σκοπούς από τους χρήστες. Το σίγουρο είναι ότι και από τα δυο, με σωστή χρήση βέβαια, μπορεί ο καθένας να αντλήσει αρκετά θετικά. Εγώ στο »φατσομπούκι» βρήκα παλιούς μου καλούς φίλους, με τους οποίους δεν γινόταν να επικοινωνήσω διαφορετικά σε εκείνη την περίοδο, και ανακάλυψα πόσο αλλάξαμε με τα χρόνια και πόσο ενδιαφέρον απέκτησαν ως άνθρωποι! Έχω κάνει απίστευτες συζητήσεις μόνο μέσα από εκεί κι έχω μοιραστεί πράγματα ουσιαστικά! Πολλοί φίλοι-γνωστοί επίσης, που δεν ασχολούνται με το blogging μπήκαν στην διαδικασία και διάβασαν κείμενά μου κι έπειτα μοιράστηκαν τις σκέψεις τους μαζί μου… 🙂 Απλώς στο συγκεκριμένο μέσο κοινωνικής δικτύωσης, είναι εύκολο να παρασυρθείς, να χάσεις την ουσία και τα όρια, αυτό ναι! Αλλά γίνεται να το δεις και ως μια πρόκληση ίσως! 😀 (αλλά είναι ένα θέμα που όπως καταλαβαίνεις, αδυνατώ να αναλύσω σε ένα σχόλιοο.. :Q )
Πάντως, δεν νομίζω ότι θα μπορούσα ποτέ να αντικαταστήσω το μπλογκόσπιτο με έναν αντίστοιχο λογαριασμό στο φβ, και για πρακτικούς ακόμη λόγους-δεν είναι το ίδιο! Η αξία του για μένα είναι ανεκτίμητη, και πιστεύω να ότι σου δίνει τη δυνατότητα να διοχετευσεις πολύ ουσιαστικά πράγματα και να τα μοιραστείς πραγματικά κι εκτός από αυτό να τα διευρύνεις. Και φυσικά, δεν θεωρώ πως υπάρχει κανένα άρρητο συμβόλαιο κάπου… κι αυτό είναι το ωραίο! Αυτός που γράφει δεν έχει να αποδείξει τίποτα σε κανέναν, εκφράζεται όποτε του το λέει η ψυχή του κι ελεύθερα, χωρίς προγραμμα κλπ κλπ και αποχωρεί κι επανέρχεται όποτε το θελήσει η γραφή μέσα του…. 😀
ΑΦΦΦΦΦΦΦΦιλάκια μαγισσούλα μουυ και σευχαριστώ γι’αυτό το πολύ πολύ ωραίο ποστ!! ❤
Και όταν Αλεξάνδρα μου, κάποιος δει (πάντα) στη πράξη, πως το να ζει την κάθε στιγμή με όλο του το είναι, σαν να είναι η τελευταία, ζει με τον θάνατο… γιατί είναι αλληλένδετα, μαθαίνει να μη κρατά, να προχωρά χωρίς να προσκολλάται ή να εξαρτάται από ιδέες και άτομα… ζει ελεύθερος! 😉
Όσο για τα μέσα «κοινωνικής δικτύωσης», όπως πολύ σωστά και εσύ επισημαίνεις, αυτό που έχει σημασία είναι η χρήση που τους κάνει ο καθένας… αλλά σαν το μπλογκοσπιτάκι μας δεν υπάρχει τίποτα άλλο! χαχαχα! 😛
ΑΦιλιά πολλά πολλά και πάντα πολύ τρυφερά! 🙂
Προσπαθησα να συνδειάσω τον τελειο κηπο με το μπλοκιν Μαγισουλα μου και ναι δεν χρειαζεται να εχουμε την τελειότητα παντού.. αν ειναι αυτό που εννοούσε η κινεζικη ιστορία σου..!! Να μια ακόμη φαν του μπλοκιν Μαγισσούλα μου… οταν μου το πρωτοεφτιαξε ο εγγονος μου… δεν περιμενα ποτε ..πως για μενα θα ηταν το μεσον να γνωρισω … οχι μονο εξ αποστάσεως αλλα να έρθω σε επαφή προσωπικη με πολύ αξιόλογα ατομα… και πραγμα που μου εδωσε μεγαλη χαρα πως δεν είχα πέσει εξω στην κριση μου για τις φίλες…που γνωρισα και απο κοντα… ..ειμαι ατομο που μου αρεσει η επικοινωνια .. το μπλοκιν ειναι αυτό με με κανει να έχω αυτην επαφή…εστω και μεσα απο αυτό… νιωθω οτι ειμαστε μια γειτονια.. μου κανετε παρεα τα βραδυα μου και μου αρεσει να μοιραζομαι χαρες και λυπες.. μαζι σας… οπως κανουμε και στην πραγματική γειτονια… απλως εδώ ο κύκλος αυτό ειναι μεγαλύτερος… ειναι αλήθεια οτι χρειαζεται χρονος ομως οταν εχεις μπολικο απο αυτόν και δεν ξερει τι να τον κανεις για μενα ειναι το μεσον της ξεκούρασης μου.. ασε δε που γνωρίζοντας τις φιλες της Δρασης.. ενιωσα οτι προσφερω με τον τροπο μου.. χαμόγελα σε παιδια.. που το χρειαζονται… αυτό ηταν για μενα και η μεγαλύτερη
ικανοποιηση μου οτι καπου μπορω να φανω χρησιμη… αυτο το συναισθημα με ολοκληρωνει σαν ανθρωπο…. και μονο γι αυτό ειμαι πολύ χαρουμενη που μπήκα σ αυτην τον ομορφη για μενα μποκογειτονια……… πω…πω.. παρασύρθηκα.. μαγισσούλα μου..αγαπω το μπλοκιν γιατι πισω απο λεξεις που διαβαζουμε σε ενα μπλοκ υπαρχει ενα ανθρωπος που αφήνει εκει τις σκεψεις του.. την χαρα του η τους προβληματισμους του .. !!! εσύ αν θελεις απαντάς ..!!!σορρυ για το σεντόνι…το θεμα σου.. ηταν η αφορμή… να χαιρεσαι τον Κωνσταντινο σου.. οι ευχες πιανουν εστω και καθυστερημενες..φλη μου… πολύχρονος και με πολλες επιτυχιες στο μελλον του.!!!
να περνας καλα με οτι και να κανεις… φιλακια φλυαρίας σου στελνω…:k ( τους τονους τους ξεχνώ) μηπως να τους καταργήσω.;;:D 😀 🙂 ❤
Είπαμε Ρούλιτσα μου, εδώ μας αρέσουν τα σεντόνια γιατί μαζί, πλένουμε, ξεπλένουμε, απλώνουμε, σιδερώνουμε τις σκέψεις μας, τα συναισθήματα μας και όταν αυτό μάλιστα γίνεται με ανοιχτή καρδιά, η επικοινωνία μας γίνεται μαγική! ❤
Ευχαριστώ για τις ευχές… γιατί βλέπεις εδώ όλες οι ευχές, παίρνουν άλλη διάσταση! 😉
ΑΦιλιά με όλη μου την Αγάπη! 🙂
Πωωω πω .Κοίτα απο που βρήκα να λείψω !!!
Καλά που ήρθα να σου πώ δηλαδή πως σε σκέφτομαι έτσι που φθινοπώριασε πάλι …..
Τι μούκανες….. μ’αυτή τη βόλτα στα σχόλια του «Κρύου » ε τι να λέμε μελαγχόλησα .
Πιστεύω πως πέρα απ’το fb ,που τα έχουμε πεί (ως μέσο δεν βοηθάει για βαθιές και ουσιαστικές συζητήσεις κι ας υπάρχουν εξαιρέσεις και ο τρόπος που ο καθένας το χρησιμοποιεί) πιστεύω οτι είναι και λίγο φυσιολογικό να περνάει διακυμάνσεις ο χρόνος που κανείς μπορεί να αφιερώνει στο μπλόγκινκ . Όπως και στη μη εικονική ζωή . Πόσους αγαπημένους φίλους έχουμε που δεν μιλάμε ή βλέπουμε πολύ συχνά χωρίς να μειώνει αυτό την αγάπη και την ποιότητα της σχέσης μας.
Ο χρόνος είναι πεπερασμένος και αυτά που θέλει να κάνει κανείς πολλά άρα αναγκαστικά μοιράζεται . Η αναλογία αλλάζει . Αν προσθέσεις και τους δύσκολους καιρούς …..
Ούτε θεωρώ υγιέστερο το να ακολουθείς έναν ρυθμό αν δεν έχεις πραγματικά κάτι να πείς .
Γενικώς νομίζω οτι όλα αυτά τα μέσα σε βάζουν σ’αυτήν την διαδικασία του «συνεχούς» που είναι λίγο αφύσικη για να το δέσω και με την ιστορία του κήπου . Δεν μπορεί να είναι συνεχώς άνοιξη και για όλους ταυτοχρόνως…..
Ας αποδεχόμαστε τους κύκλους λέω εγώ .
Φιλούδιααααααααααα (είδες τι έπαθα ;; μπήκα για λίγο και ξενύχτησα 🙂
Νομίζω ξωτικούλι μου, πως μετά από μια ηλικία και ειδικά όταν τα παιδιά μας, έχουν πάρει πια το δρόμο τους, καλό είναι να πάρουμε (ν’ αρπάξουμε!) πραγματικά τη ζωή στα χέρια μας και να δούμε με «τι χαμογελάει η καρδιά μας», όπως λέει ένας πολύ αγαπημένος μου φίλος και αυτό δεν είναι καθόλου εγωιστικό και ανάλογα να πράξουμε! 😉
Αυτή είναι στάση ζωής για μένα πια… και εκεί μέσα είναι και το blogging (ακόμα!)
Επικοινωνώ με πολύ επιλεγμένα πλέον άτομα, μου αρέσει που με διαβάζουν όλο και πιο νέοι άνθρωποι και οι περισσότεροι έχουν μια ωριμότητα που πολλές φορές με εκπλήσσει! 😉
Και δεν σκάω, όσο και όταν έχω πραγματικά κάτι να μοιραστώ, θ’ «αναρτώ»! 😛
Καλό μας χαλαρό τριήμερο!
ΑΦιλιάααααααααααααααααααα πολλά πολλά πολλά! 🙂
Άιναφετς η ήφοσ!