.
«Το ν’ αφήνεις τη ζωή να κυλάει ελεύθερα χωρίς να μένει πίσω της κανένα κατακάθι, σημαίνει ύπαρξη πραγματικής επίγνωσης.
Ο ανθρώπινος νους είναι σαν το κόσκινο που άλλα κρατάει κι άλλα αφήνει να περνάνε. Εκείνα που κρατάει έχουν το μέγεθος των επιθυμιών του και οι επιθυμίες, όσο κι αν είναι βαθιές, δυνατές ή ευγενικές, είναι μικρές κι ασήμαντες γιατί η επιθυμία είναι κατασκεύασμα του νου.
Χρειάζεται ολοκληρωτική επίγνωση να μη συγκρατείς τη ζωή, αλλά να την αφήνεις να κυλάει ελεύθερα, χωρίς να κάνεις καμιά επιλογή.
Πάντοτε διαλέγουμε και κρατάμε· διαλέγουμε εκείνα που έχουν σημασία και τα κρατάμε για πάντα.
Αυτό είναι που ονομάζουμε εμπειρία και τον πολλαπλασιασμό των εμπειριών τον ονομάζουμε πλούτο της ζωής.
Ο πλούτος της ζωής είναι η απελευθέρωση από την αποθήκευση εμπειριών.
Η εμπειρία που παραμένει, που κρατιέται, εμποδίζει εκείνη την κατάσταση όπου το γνωστό δεν υπάρχει. Το γνωστό δεν είναι ο θησαυρός, αλλά ο νους προσκολλιέται σ’ αυτό κι έτσι καταστρέφει ή ρυπαίνει το άγνωστο.»
Κρισναμούρτι
«Γράμματα σε μια νεαρή φίλη»
Μετάφραση
Νίκος Πιλάβιος
Εκδόσεις Καστανιώτη.
.
.
.
Γίνε σαν το νερό.
.
*
Άιναφετς 
Τι παραπάνω να σχολιάσουμε, Άιναφετς; Αυτό είναι όλο το μυστικό της ζωής.
Έτσι, είναι όλο το μυστικό της ζωής!
Με την πρώτη ανάγνωση Ελίνα μου και με το «ντουσάκι» του κειμένου, σίγουρα μένουμε άναυδοι… στη συνέχεια όμως ανακαλύπτουμε ότι μας αρέσει να συσσωρεύουμε εμπειρίες, γιατί πιστεύουμε πως έτσι γινόμαστε εσωτερικά πιο πλούσιοι, ενώ στην πραγματικότητα φορτωνόμαστε ένα απίστευτο βάρος… και φτάνει κανείς στην ηλικία μου και αισθάνεται, πως αν δεν πετάξει όλο αυτό το φορτίο, δεν μπορεί να προχωρήσει… ευτυχώς δεν είναι ποτέ πολύ αργά! 😉
ΑΦ! πολλά! 🙂
θα ειναι θαυμάσιο να συναντησουμε τετοιους ανθρωπους που πραγματικά γίνονται ΄΄νερό»!
Κατά την άποψή μου ,θα ειναι λίγοι και μοναχικοί!
Τωρα επηρεάστηκα και θέλω πολύ να γίνω νερό ,αύριο όμως μάλλον θα με κατακλείσουν οι εμπειρίες και θα ξανακάτσω στα αυγά μου…
καληνύχτα Άιναφετς!
Νάσια, δες τα παιδιά. Τα μικρά παιδιά νομίζω γίνονται «νερό» κάθε μέρα.
ναι γιατι δεν εχουν αποθηκευσει εμπειρίες ακομα ,που να τα κρατούν πίσω…
Tι να πω; Δίκιο έχεις σε μεγάλο βαθμό. Από την άλλη, καμιά φορά βλέπω με τι ευκολία ξεχνάνε και προχωράνε, πως διαγράφουν εντελώς τη μνήμη τους, για παράδειγμα, αν τσακωθούν με κάποιο παιδί και την επόμενη μέρα είναι λες και δε συνέβη τίποτα μεταξύ τους, που σκέφτομαι πως σε κάτι τέτοια κι εμείς έχουμε τη δυνατότητα να το κάνουμε αυτό αλλά δεν το κάνουμε πάντα.
Τίποτα εκτός από το παρελθόν που ζήσαμε δεν είναι δικό μας. Και το παρελθόν μας είναι ένα μάθημα για το παρόν και μόνον έτσι πρέπει να το βλέπουμε. Να μην μας κρατά πίσω όσο όμορφο ή άσχημο ήταν. Οφείλουμε να ρέουμε ελεύθεροι. Το παράδειγμα με τα παιδιά είναι το πιο κατάλληλο που θα μπορούσαμε να έχουμε. Όποιος κατάφερε να κρατήσει ζωντανό το παιδί μέσα του, καταφέρνει να ρέει στη ζωή. Και δεν είναι λίγοι αυτοί. Μα είναι σκόρπιοι και χάνονται στο πλήθος.
Δεν ξέρω τι πάθανε τα σχόλια σήμερα και χοροπηδούν από εδώ και από εκεί! 😦
Ότι ζήσαμε, ζήσαμε Ζωή μου και οι εμπειρίες μας, έχουν τη χρησιμότητα τους, γιατί έτσι μαθαίνουμε και από τα λάθη μας! 😛
Συμφωνώ μαζί σου, πως αν καταφέρουμε να μη σκοτώσουμε το παιδί μέσα μας, η ζωή μας θα ρέει σαν νεράκι! 😉
Αυτοί που αφήνουν τη ζωή να κυλάει σαν νεράκι, έχουν βρει τρόπους και βρίσκονται με αυτούς που είναι νερό και ας φαίνεται πως ώρες ώρες αντιστέκονται! 😛
ΑΦιλιά καρδιάς και καλή μέρα να έχουμε! 🙂
Τα σχόλιά μας δεν χοροπηδούν Στεφανία μου. Ρέουν κι αυτά όπως πρέπει να ρέουν οι συζητήσεις των ανθρώπων, όπως πρέπει να ρέει και η ζωή 😉
E, τώρα αντί για «ροή», θα μπορούσαμε να το πούμε και … «κατάχρηση ξένου τοίχου» 🙂
Στην περίπτωση αυτή, προσωπικά, οφείλω μια συγνώμη 😦
Όμορφη Κυριακή εύχομαι!!!
Τα παιδιά είναι «νερό» Ελίνα, μέχρι τα πέντε-έξι τους, μετά αρχίζουν και ρουφούν απ’ το περιβάλλον τους και αρχίζει να λειτουργεί το «εγώ»…. 😉
Εντυπωσιακό αυτό. Τυχαίο που συμπίπτει αυτή η ηλικία με την έναρξη της σχολικής ζωής (βαθμοί, ανταγωνισμοί, συγκρίσεις των μαθητών από γονείς και δασκάλους); Δε μου φαίνεται πολύ τυχαίο. ΑΦ κι από εμάς!
Κοίτα να δεις Ελίνα, όταν έχεις υπ΄ όψι σου, πως στο σχολείο θα υπάρξει και ανταγωνισμός και επίκριση και αδικία και σύγκριση, θα έχεις το νου σου και θα συζητάς ότι «περίεργο» σου μεταφέρουν τα παιδιά σου, το κάνει η νύφη μου και έχει καλά αποτελέσματα! 😛
Τα ζευγάρια πρέπει να μιλούν και τα παιδιά πρέπει να μιλούν, όλοι πρέπει να μιλάμε χωρίς να φοβόμαστε, το πώς και το αν θα μας κρίνουν! 😀
Ενθάρρυνση χρειάζονται τα παιδιά μας και αυτό σε όλες τις ηλικίες (ακριβώς όπως και εμείς!) 😉
ΑΦ! και καλά να περάσετε! 🙂
Μάλλον είναι στο χέρι μας Νάσια μου, να ξεφορτωθούμε το βαρύ και πολλές φορές ασήκωτο φορτίο των εμπειριών μας… αλλά μας αρέσει ή μάλλον έχουμε μάθει, να συγκρατούμε… και έτσι να είμαστε και οι ίδιοι «συγκρατημένοι»! 😉
Πάντως το ν’ ακολουθείς τη ροή της ζωής χωρίς να της αντιστέκεσαι, σου δίνει τεράστια ελευθερία και εκεί είναι και το κλειδί, του να γίνεσαι νερό!
ΑΦιλιά γάργαρα και ακόμα δροσερά! 🙂
Τί όμορφοοοο!
«τον πολλαπλασιασμό των εμπειριών τον ονομάζουμε πλούτο της ζωής.»!
Πόσο μου άρεσε αυτός ο ορισμός!
Νεράκι, λοιπόν! Νεράκι!!!
😉
Καλό βράδυ, Στεφανία μου! ΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ πολλά! ❤
Νεράκι Γιάννα μου, αλλά το «νεράκι» προϋποθέτει, πως δεν θα κουβαλάμε τις εμπειρίες μας μια ζωή! 😉
Οι εμπειρίες είναι χρήσιμες, είναι οι δάσκαλοι μας! Αλλά:
«Ο πλούτος της ζωής είναι η απελευθέρωση από την αποθήκευση εμπειριών»… 😛
ΑΦιλιά πάντα τρυφερά και καλό Σαββοτοκύριακο, διαυγές! 🙂
Η τελευταία φράση του Κρισναμούρτι, «Το γνωστό δεν είναι ο θησαυρός, αλλά ο νους προσκολλιέται σ’ αυτό κι έτσι καταστρέφει ή ρυπαίνει το άγνωστο», θα μπορούσε να είναι και μία «παραλλαγή» του : «Δεν μπορείς να ανακαλύψεις νέους ωκεανούς αν δεν έχεις το κουράγιο να χάσεις την ακτή από τα μάτια σου.. του Πλάτωνα».
Άφησα την ακτή από τα μάτια μου. Ψάχνω για ωκεανούς. Είμαι στη μέση του πουθενά. Έφτασα? Αν ναι, έχω χαθεί, αν όχι, τι άλλο?
Έτσι είναι Ζωή μου, όντος η τελευταία φράση του Κρισναμούρτι, για όποιον την κατα-νοήσει κρύβει πολλή σοφία! 😉
Θέλει κουράγιο το «ταξίδι» και συχνά έχουμε την αίσθηση, ότι είμαστε στο πουθενά!
Πολύ συχνά χρησιμοποιώ αυτό που λέει ο Πλάτωνας, γιατί είναι έτσι!
ΑΦιλιά πολλά πολλά και πάντα καρδιάς! 🙂
«Δίψα για ζωή», λέμε στα ελληνικά 😉
Και για τους «διψασμένους», η ζωή ξέρει, να στέλνει προκλήσεις και μαθήματα! 😛
ΑΦιλιά πολλά πολλά dodoula μου! 🙂
Εγω θα πω οτι κάθε φορα που έρχομαι εδώ κομίζω γνώσεις και μετά από προσεχτικό διάβασμα φεύγω πιο διψασμένη να μάθω κι άλλα φίλη μου .. 🙂 ενώ η ζωή κυλάει σαν νεράκι ας κολυμπήσουμε στους ωκεανούς…!!!! υπέροχη η φωτογραφία με τον καταράκτη..!!
να περνάς όμορφα μαγισσούλα μου σου αφήνω ένα νερένιο φιλάκι.!! :k ❤ ❤
Α! Ρουλίτσα μου! δεν σε ξεδίψασε το πεντακάθαρο και γάργαρο νερό του καταρράκτη; 😛 … Κρίμα γιατί τον εγκατέστησα εκεί μόνιμα, για να μας καθαρίζει, ανανεώνει, δροσίζει, ξεδιψά, ξυπνά (εσωτερικά)!!! χαχαχαχα! 😀
ΑΦιλιά νερένια, ηλιόλουστα και χαμογελαστά! 🙂
Σε καιρούς έντονης «λειψυδρίας», οι καταρράκτες σοφίας του Ινδού φιλόσοφου είναι μια δροσερή όαση. Έστω κι αν φτάνουν μόνο λίγες σταγόνες ως εδώ, στην άγρια δύση.
Παρασύρθηκα ευχάριστα απ’ τη φωτογραφία στην κορυφή, ως τα λόγια του Κρισναμούρτι.
Σαν μια νεροτσουλήθρα ένα πράμα…
Στεφανία μου καλό βραδάκι!
Χωρίς να θέλω να παρεξηγηθώ Μαρία μου, (αν και εσύ θα με καταλάβεις πολύ καλά), πως εκτός φυσικά από τα στοργικά και όλο Αγάπη λόγια του Κρισναμούρτι, ο καταρράκτης, προσωπικά επιδρά επάνω μου, μαγικά… πες το αυθυποβολή, πες το φαντασίωση, απλά μόνο που τον κοιτάζω, έχω την αίσθηση πως καθαρίζω απ΄τη δυσωδία και την αρνητικότητα που μου έρχεται από παντού…. 😉
Ναι, νεροτσουλήθρα…μόνο που αυτή κάπου σταματά και είσαι πάλι στα ίδια!!! 😛
ΑΦιλιά φωτεινά και πολύ τρυφερά! 🙂
Καιρό είχα να περάσω από εδώ, γενικά έχω αραιώσει από το internet.
Δε λέω, χωρίς νερό δε ζούμε, μπορεί και να μας πνίξει όμως, οπότε..
ΑΦ!
Εύκολα, πολύ εύκολα, χάνουμε τον αυθορμητισμό μας και δεν είμαστε σαν το νερό …
Γιατί η επίγνωση δεν έρχεται με επιφοίτηση…..
Σαν ζώδιο του νερού όμως …μπορώ κι εγκλιματίζομαι …κυλάω…
Κι έτσι κυλιόμενη έφθασα ως εδώ μαγισσούλα μου!
♥
Είναι όμορφο Αριστέα μου, ν’ αφήνεται και να κυλά κανείς όπως το ποτάμι…
Το σχόλιο σου, μου θύμισε μια ανάρτηση δώρο γενεθλίων στον Παραμυθοσύντροφο μου και μιλά πολύ όμορφα για την «επίγνωση»…
«Αλλά αν έχεις επίγνωση των εξωτερικών πραγμάτων-των στροφών του δρόμου, του σχήματος των δέντρων, του χρώματος των ρούχων κάποιου άλλου, της κορυφογραμμής των βουνών με φόντο το γαλάζιο ουρανό, της λεπτότητας ενός λουλουδιού, του πόνου στο πρόσωπο ενός περαστικού, της άγνοιας, του μίσους, της ζήλιας των άλλων, της ομορφιάς της γης- τότε, έχοντας επίγνωση όλων αυτών των εξωτερικών πραγμάτων χωρίς επίκριση, χωρίς επιλογές, μπορείς να αφεθείς στα κύματα της εσωτερικής επίγνωσης».
ΑΦιλιά πάντα καρδιάς! 🙂
Καλώς τον!
Φυσικά και δεν ζούμε ούτε χωρίς νερό, ούτε χωρίς Αγάπη και η Αγάπη είναι η μόνη που δεν πνίγει ποτέ! 😉
ΑΦ! 🙂
Έτσι ακριβώς, νεράκι…Που εμπειρίες που θα συμπαρασύρει, θα είναι ελαφρές σαν μικρά φυλλαράκια και μικρές σαν κόκκους χώμα, και όχι χαλίκια βαριά που θα μας κρατούν πίσω… Κάθε φορά που «βλέπω» τη ζωή μου από την αρχή, σκέφτομαι αυτό που σου έχω ξαναγράψει σε αντίστοιχη ανάρτηση, πως θέλω όταν αντικρίζω ένα κήπο να σκεφτώ με λαχτάρα τι μπορώ να απολαύσω μέσα του, το τρεχαλητό, το χορτάρι, τον αέρα, τα πουλιά – όπως θα έκανε ένα παιδί – και όχι να γεμίσω με άγχος για το τι επισκευές πρέπει να γίνουν, τι λουλούδια να φυτευτούν, τι αγριόχορτα να ξεριζωθούν κτλ – όπως θα έκανε ένας μεγάλος…
(Αχ, το ίδιο θα κάνω (και κυριολεκτικά) το τριήμερο που θα πάω στο χωριό και θα βρω το παραμελημένο μας, ωστόσο πανέμορφο σπιτάκι και κτήμα!! 🙂 )
Πολύ χαίρομαι Κατερίνα μου, που προγραμμάτισες ανανεωτικό τριήμερο στο χωριό και έτσι θ’ ασχοληθείς με τη φύση και την φροντίδα του σπιτιού, είναι ο καλύτερος τρόπος να χαλαρώσεις και ας κουραστείς σωματικά με τις δουλειές που θα σου παρουσιαστούν! 😉
«Ο ανθρώπινος νους είναι σαν το κόσκινο που άλλα κρατάει κι άλλα αφήνει να περνάνε. Εκείνα που κρατάει έχουν το μέγεθος των επιθυμιών του και οι επιθυμίες, όσο κι αν είναι βαθιές, δυνατές ή ευγενικές, είναι μικρές κι ασήμαντες γιατί η επιθυμία είναι κατασκεύασμα του νου».
ΑΦιλιά πολλά πολλά και πάντα με Αγάπη! 🙂
πολύ ωραίο κείμενο!! όλα σαν το γάργαρο νεράκι, να κυλάει η ζωή μας έτσι!! με διαύγεια όμως! φιλάκια πολλά μαγισσούλα!! 🙂
Και σήμερα Εύη μου, είναι η παγκόσμια μέρα του νερού… και τυχαία το ανακάλυψα! 😀
Ας κυλήσει λοιπόν η ζωή μας, σαν νεράκι! 😉
ΑΦιλιά διαυγή και γάργαρα! 🙂
Πω πω πω μου τίναξες το μυαλό στον αέρα με αυτό το άρθρο και ειδικά με τα λόγια του Κρισναμούρτι. Πρέπει να διαβάζει κανείς αργά για να συλλάβει το βάθος όλων των φράσεων.
Εμένα να δεις τι έκανε (πάλι!) αυτό το κείμενο Φανή μου και να πεις πως το διάβασα πρώτη φορά… κάθε φορά που το διαβάζω αγγίζει όλο και πιο βαθιά «πράγματα» μέσα μου που κουβαλώ και αδυνατώ να πετάξω… ευτυχώς που υπάρχει αυτός ο καταρράκτης στην αρχή και πάω και στήνομαι από κάτω και συνέχομαι, έστω για λίγο!!! 😛
ΑΦιλιά ανεμοδαρμένα, γενικά και ειδικά! 🙂
Το ζητούμενο αγαπημένη μου μαγισσούλα δεν είναι οι εμπειρίες, που ούτως ή άλλως υπάρχουν στη ζωή κάθε ανθρώπου. Το ζητούμενο είναι αυτό που σοφά ο Κρισναμούρτι επικαλείται με όλη τη δύναμη της σκέψης του. Η προκόλληση σ’ αυτές, λες και η ζωή σταματάει μ’ αυτές.
Κάποτε, ένας μύστης των Σούφι έφτιαξε για μένα και μου χάρισε με αγάπη ένα φυλακτό. Ήταν ένα χαρτί, σε μορφή παλιού telex, με πάχος ένα δάκτυλο και μήκος ένα μέτρο περίπου, όπου έγραφε ο ίδιος στα αραβικά ευχές. Το έδεσε σε ένα δερμάτινο πουγκάκι για να μη αλλοιωθεί με τον καιρό. Αυτό το φυλακτό το είχα πάντα μαζί μου, είχα την έννοια του να το μεταφέρω από τσάντα σε τσάντα, από τσέπη σε τσέπη .. μέχρι που κάποια στιγμή το έχασα. Έψαχνα απεγνωσμένα να το βρω, έκανα άνω-κάτω το σπίτι μου .. πουθενά. Και τότε θυμήθηκα τα λόγια του: Θα το κρατάς έως ότου να μην το έχεις ανάγκη. Τότε κατάλαβα ….
Ας είναι καλά, όπου κι αν βρίσκεται ο ίδιος και η ψυχή του, γιατί κάθε φορά που κάτι με «δένει» βρίσκω τον τρόπο -όχι πάντοτε ανώδυνα- να λύνομαι.
ΑΦιλιά με Αγάπη (με συγκίνησες πάλι βραδιάτικα!) 🙂
Και γιατί άραγε «κολλάμε» στις εμπειρίες μας, παρόλο που αναγνωρίζουμε πως το «κόλλημα», μας εμποδίζει να κοιτάξουμε και ν’ αντιμετωπίσουμε με καθαρό νου την καθημερινότητα μας; 😉
«Ο ανθρώπινος νους είναι σαν το κόσκινο που άλλα κρατάει κι άλλα αφήνει να περνάνε. Εκείνα που κρατάει έχουν το μέγεθος των επιθυμιών του και οι επιθυμίες, όσο κι αν είναι βαθιές, δυνατές ή ευγενικές, είναι μικρές κι ασήμαντες γιατί η επιθυμία είναι κατασκεύασμα του νου».
«Εκείνα που κρατάμε έχουν το μέγεθος των επιθυμιών μας»… εδώ έχω «κολλήσει», αν δεν δούμε πως οι βαθύτερες επιθυμίες μας είναι κατασκεύασμα του νου μας, πολύ φοβάμαι πως θα κάνουμε κύκλους… Αχ! Φρίντα μου, πόσο εύκολο είναι ν’ αναγνωρίσεις μια αλήθεια λογικά και πόσο δύσκολο σου είναι να το δεις με την καρδιά σου και έτσι να τελειώνεις… 😛
Πολύ μου άρεσε η ιστορία με το φυλαχτό… 😉
ΑΦιλιά πολλά πολλά και με μια μεγάλη αγκαλιά! 🙂
Μόλις «έπεσα» και σ’ αυτό του Κρισναμούρτι… το βρήκα διαφωτιστικό! 😉
«Για άλλη μια φορά, πρέπει να γίνει ξεκαθάρισμα και να κατανοηθεί αυτή η επιθυμία για προσκόλληση σε μια εμπειρία που την κάνει συνήθεια, αραξοβόλι, ασφάλεια, και με την πλατιά παρακολούθησή της να έρθει ακόμα βαθύτερη και μεγαλύτερη επίγνωση της αμέτρητης σιωπής, στην οποία υπάρχει αμέτρητη αγάπη και αλήθεια.»
ΑΦ! 🙂
Και εγώ θέλω να γίνω νερό Στεφανία αλλά το νερό μου είπε…….αι χάσου xristin που θα κάνω νερό εσένα που είσαι τίγκα σε αποθηκευμένες εμπειρίες και…..ένα τεράστιο εγώ!
Μπες κάτω από τον καταρράκτη της Στεφανίας να τις ξεπλύνεις(τις εμπειρίες λέμε) και έλα ανάλαφρη και ανανεωμένη να ξεκινήσουμε από την αρχή το παιχνίδι της ζωής.
Υ.γ
Τον Bruce Lee τον είχα ταυτίσει μόνο με τις πολεμικές τέχνες και τον κινηματογράφο.
Ιδέα δεν είχα για την προσεγμένη μόρφωση του και τις φιλοσοφικές του αναζητήσεις.
Με έκανες και αναζήτησα πληροφορίες και έμαθα πολλά για τον άνθρωπο και καλλιτέχνη Bruce Lee
Τις φιλούρες μου
Καλός ο καταρράκτης Χριστίνα μου, αλλά πρέπει να υπάρχει και η διάθεση-δύναμη-ενέργεια, ν’ αποφασίσει κανείς να πετάξει όλα τ’ άχρηστα που θεωρεί και πλούτο της ζωής του!!! 😛
Οι εμπειρίες ίσως μας μάθουν να μη κάνουμε τα ίδια και τα ίδια λάθη (που πάλι θα τα κάνουμε!) εκτός και αν λειτουργήσει η επίγνωση…
«Το ν’ αφήνεις τη ζωή να κυλάει ελεύθερα χωρίς να μένει πίσω της κανένα κατακάθι, σημαίνει ύπαρξη πραγματικής επίγνωσης».
Τον Bruce Lee, δεν τον είχα σε μεγάλη εκτίμηση, γιατί δεν μου αρέσουν καθόλου οι ταινίες όπου το ξύλο πέφτει σαν βροχή, όταν όμως διάβασα το στιχάκι του και τη ζωή του, άλλαξα γνώμη! 😉
ΑΦιλιά δροσερά, βροχερά αλλά πάντα τρυφερά! 🙂
Αυτό το κείμενο θα έπρεπε να είναι τοιχοκολλημένο σε κάθε σχολείο μας, από το νηπιαγωγείο μέχρι το λύκειο, μήπως καταφέρουμε από μικρά παιδιά, τότε που διαμορφώνονται πολλά στοιχεία του χαρακτήρα μας, να το εμπεδώσουμε.
Κρατάω αυτές τις σκέψεις αυτό το τριήμερο για παρεούλα στην καθημερινότητα.
Φιλιά πολλά
Ελένη
https://myfortysomethingworld.wordpress.com/
Και να τοιχοκολληθεί το παραπάνω κείμενο Ελένη μου στα σχολεία, νομίζω πως αν ο άνθρωπος δεν δει στη πράξη πώς λειτουργεί ο νους του, δεν θα μπορέσει ν’ απαλλαγεί απ’ τη διαμόρφωση του, μια και εκτός από το σπίτι και το σχολείο, τη διαμόρφωση την κουβαλάει και στο ΔΝΑ του αιώνες τώρα! 😛
Το πρώτο και σημαντικό βήμα, είναι ν’ αναγνωρίσει κανείς πως είναι διαμορφωμένος και αυτό το βήμα Ελένη μου , το έχεις κάνει! 😉
Παρατηρώντας πώς συμπεριφερόμαστε στους γύρω μας καθυμερινά, μαθαίνουμε πολλά για μας! 😉
ΑΦιλιά πάντα καρδιάς και καλό τριήμερο σου εύχομαι! 🙂
Παράθεμα: Κάστρα ασφαλείας… | Άιναφετς
Παράθεμα: Πώς τα πας; | Άιναφετς