Απ’ το «Αγρίμι»…

.

Τον Νικηφόρο Βρεττάκο  (1912-1991) τον γνωρίζουμε απ΄τη ποίηση του, μια και θεωρείται απ΄τους μεγαλύτερους Έλληνες ποιητές, αυτή όμως η ανάρτηση είναι αποσπάσματα απ΄το βιβλίο που έχει γράψει με τίτλο «Το Αγρίμι».
.

–Γεννήθηκα σ’ έναν κόσμο που εξακολουθούν να γίνονται πόλεμοι.
Πώς θα τα βγάλω πέρα;

-…τα όπλα του πνεύματος θα πρέπει να γίνουνε πιο ισχυρά, να βρεθεί ένας τρόπος, δεν ξέρω ποιος τρόπος, να γίνουν πιο άμεσα, πιο αποτελεσματικά, όπως η γυμνή διαπεραστική κραυγή που δεν είναι ψέματα, που έρχεται από δίπλα σου και σε καθηλώνει.

-…μουσκεύει το μαξιλάρι του κλαίοντας. Μου φαίνεται πως όλοι οι άνθρωποι έχουνε αυτό το δικαίωμα και πολύ περισσότερο τα παιδιά και οι ποιητές, που πιστέψανε μ’ όλη τους την ψυχή στη δικαιοσύνη του κόσμου.

-…από παιδί ένιωθα μέσα μου ένα φοβερό όπλο γυρισμένο κατά την καρδιά μου:
Την Ευθύνη.

-Εκμηδενίζομαι μπροστά στα τεράστια αυτά γεγονότα, που δεν τα ήξερα , που δεν τα περίμενα, που δεν τα υποψιαζόμουνα πως μπορεί να συμβούν. Είναι σαν να έπεσε ξαφνικά κεραυνός πάνω μου. Είχα πιστέψει σε όλα. Στον άνθρωπο που φέρνει το καλό μέσα του, στην ομορφιά, στη ζωή… Και, να τώρα, που όλα μου τα πιστεύω μοιάζουν με τα κλαδιά ενός δέντρου σε ξάγναντο, που τα στριφογυρνά ο αέρας. Δεν έμεινε από μένα πια παρά ένα Αγρίμι.

–Το θέμα, σκέφτομαι, δεν είναι ν’ αποσπαστείς απ’ τους ανθρώπους. Το θέμα είναι να αποσπαστείς από την κακή αυτή μοίρα μαζί με τους ανθρώπους.

–Ο κόσμος έχει γίνει, του λέω, όπως  μιαν άβυσσο. Σε παίρνει ο αέρας, σε ρίχνει στην άβυσσο, χάνεσαι…

-Ώρες-ώρες πάω να υποψιαστώ πως ο άνθρωπος είναι ανάπηρος. Πως όλα μέσα στο πνεύμα του είναι μισά…Δεν υπάρχει άλλο δέντρο που να ποτίστηκε τόσο πολύ. Πού είναι τα άνθη του; Οι καρποί του που είναι;

–Τ’ αγρίμια δεν χτίζουν, δεν υφαίνουν τ’ αγρίμια. Όταν ξεσπάνε οι καταιγίδες, τρυπώνουνε, σκέφτομαι, στις σπηλιές ή στις κουφάλες των δέντρων.
Αυτό που μου λείπει είναι το δάσος.

– Δεν είναι τίποτα, το δάσος δεν κάηκε, το δάσος δεν θα καεί. Αλλά κι αν ακόμα καεί… Ο κόρφος της γης, έχει πολλά δάση μέσα του.

(Αποσπάσματα από ΕΔΩ).

Και ένα εξαιρετικό  αφιέρωμα στον Νικηφόρο Βρεττάκο.

.

–Θέλω να ειπώ, μ’ αυτό, ότι υπάρχουνε σήμερα πολλοί άνθρωποι στον κόσμο, που αγαπούν κι αγωνίζονται κάτω από τούτο τον ήλιο, τιμιότερα κι από τους αγγέλους, όπως τουλάχιστο τους συλλαμβάνουν με τη λευκή αθωότητα της φαντασίας τους οι ζωγράφοι και οι ποιητές…

.

.

 

.