Δοκίμασα ή ας πω, «θέλησα» να παντρέψω σ’ αυτή την ανάρτηση δυο μικρές ιστορίες που μιλούν για τη «θέληση» κι ας έχουν μεταξύ τους όχι μόνο αιώνες διαφορά, αλλά και τεχνικής!
.
.
Ίσως προσέξατε στη προηγούμενη ανάρτηση, ένα πουλάκι να επεξεργάζεται μια φυσαλίδα, είναι ο Piper, τώρα γνωρίζουμε και τις περιπέτειες του!
Το παραπάνω video, είναι μια 6 λεπτών μικρού μήκους ταινία (computer animated) φτιαγμένη με κομπιούτερ και γυρίστηκε στα Pixar Animation Studios.
Την έγραψε και την σκηνοθέτησε ο Alan Barillaro και πήρε το Α’ βραβείο το 2016 στα 89 Academy Awards.
.
.
«Η θέληση» από τον Μπάι-Χε-Ταγκ
Στο βουνό Ομάι ζούσαν μια φορά δυο ασκητές, ο ένας πλούσιος κι ο άλλος φτωχός.
Μια μέρα ο φτωχός πήγε στη σκήτη του πλούσιου, για να τον αποχαιρετήσει.
-Και πού θα πας αδελφέ; τον ρώτησε.
-Θα πάω προσκύνημα στο Ποζουάν απάντησε ο φτωχός.
-Μα αυτό είναι τρεις χιλιάδες μίλια μακριά. Πώς θα κάνεις μ΄άδεια χέρια τόσο δρόμο; ξαναρώτησε ο πλούσιος.
-Έχω ένα κυπελλάκι για νερό κι ένα πιατάκι για ρύζι. Αυτά θα μου φτάσουν φαντάζομαι είπε εκείνος.
-Θέλω κι εγώ να πάω κι ετοιμάζομαι από καιρό, αλλά όλο και κάτι μου έλειπε για το ταξίδι απάντησε ο πλούσιος καλόγερος. Και σε συμβουλεύω αδελφέ να μην πας με τόσα λίγα εφόδια.
Ο φτωχός καλόγερος, όμως, δεν τον άκουσε και πήγε. Όταν γύρισε, του διηγήθηκε πως πέρασε.
-Εσύ δε θα πας αδελφέ; τον ρώτησε μετά.
-Ακόμα δε μάζεψα τα χρειαζούμενα! απάντησε ο πλούσιος.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Αρχαία Κινέζικη Σκέψη»
σε μετάφραση ΒΑΪΟΣ ΑΧ. ΛΑΖΟΣ.
.
..
Άιναφετς 
Πάντα κάτι θα λείπει, πάντα κάτι θα είναι δύσκολο. Σημασία έχει να θέλουμε και να προσπαθούμε. Ίσως και τότε να μην τα καταφέρουμε βέβαια, αλλά θα έχουμε τη γαλήνη ότι προσπαθήσαμε και δε θα μας τρώνε τα «αν».
Καλό μεσημέρι και καλό Π-Σ-Κ μαγισσούλα μου! 🙂
Και θα δεις Μαρινάκι μου, που θα έρθει μια στιγμή (ευλογημένη) που το «πάντα» της έλλειψης και της δυσκολίας που βάζουμε στους εαυτούς μας, γίνεται «ενίοτε» ! 😉
Και μήπως όλα ξεκινούν από το πόσο πραγματικά θέλουμε αυτό το κάτι, γιατί τότε δεν χρειάζεται καμιά προσπάθεια!
Θυμάμαι τη μητέρα μου που μου έλεγε, «Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει, δεν θέλω» και με τα χρόνια κατάλαβα πόσο δίκαιο είχε! 😛
ΑΦιλιά χαλαρά και χαμογελαστά! 🙂
Πολύ μου άρεσε ο Piper .. αξιολάτρευτος και το πάντρεμα των ιστοριών επίσης!!
Ότι πραγματικά το θέλουμε πολύ … το μπορούμε … αυτό συνήθιζε να λέει ο παππούς μου που ήταν ανάπηρος και ποτέ μα ποτέ δε το έβαζε κάτω…. σε τίποτε!!!
Καλό Σαββατοκύριακο Στεφανία !!!!!
Φαίνεται Έφη μου, πως «έτσι θέλει» η wordpress και πάλι η απάντηση στο σχόλιο σου, βρέθηκε κάτω από τον Γιάννη!!! 😛
Δύο ιστορίες. Δύο εποχές. Δύο κόσμοι. Δύο διαφορετικοί άνθρωποι.
Κοινό σημείο αναφοράς η θέληση. Το πάθος μέσα μας για το ταξίδι. Για τη συμμετοχή. Για το όνειρο.
Πόσο αρμονικά έδεσες τις δύο αυτές ιστορίες Στεφανία….!
Λατρεύω τα animation της Pixar. Mια ολάκερη τέχνη.
Καλό σου βράδυ με ευχές.
Έτσι Γιάννη μου, το πάντρεμα δυο τόσο διαφορετικών εποχών, έρχεται και μας δείξει τη δύναμη της θέλησης και αιώνες τώρα όλοι μας έχουμε δει πόσο δύναμη έχει αυτή η θέληση, άσχετα αν πάντα δεν τολμούμε! 😉
Και η ίδια, μπορώ να περάσω ώρες βλέποντας τα animation της Pixar! 😛
ΑΦιλιά και εσύ να έχεις το βραδάκι που θέλεις! 🙂
Είδες τελικά Έφη μου πόσο τυχεροί ήταν οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας που είχαν καταλάβει, τη δύναμη της θέλησης γιατί πολλές φορές τους το έμαθε σκληρά η ζωή και έτσι μπόρεσαν να μας το μεταδώσουν; 😉
Και εμείς σαν τον αξιολάτρευτο Piper, να τολμήσουμε τα θέλω μας, να τα κάνουμε πράξη, το πολύ πολύ να «φάμε» μερικά κύματα, αλλά θα επιβιώσουμε! 😛
ΑΦιλιά και να έχουμε το Σαββατοκύριακο που εμείς θέλουμε! 🙂
Τόσο ωραίο βιντεάκι, τόσο εύγλωττο αν και χωρίς γλώσσα, και τόσο έξυπνος ο συνδυασμός των δύο ιστοριών.. Εγώ, γιατί να τα χαλάσω τώρα;
Φαντάζομαι ο πλούσιος ασκητής (υπάρχει αυτό το πράγμα;!) ακόμα θα ψάχνει.. Αλλά, ας μη σχολιάζω πολύ. Όσο σκέφτομαι πόσο χώρο καταλαμβάνει στον πλανήτη η αφεντομουτσουνάδα μου κι αυτό που θεωρεί ανάγκες της, καλύτερα να περιορίζω την κριτική μου για άλλους απαιτητικούς.
(Αυτό με τον προσωπικό χώρο, νομίζω απασχολεί και τον Λι, Κάποια στιγμή θα μας το ξεφουρνίσει..)
Πολλά φιλιά, μαγισσούλα
(Συνειδητοποίησα πως βγήκα από το θέμα, χωρίς να το πάρω χαμπάρι.Δεν πειράζει. Ακόμα κι όταν ταξιδεύω οδικώς, ενδιαφέρον κομμάτι της διαδρομής γίνεται αυτό κατά το οποίο .. έχω χαθεί(!) )
Μήπως «θέλει» κανείς και χάνεται, να ένα ενδιαφέρον ερώτημα που τώρα «μου» προέκυψε! 😉
Χμ! σα να μας λέει η ιστορία πως όσο πιο πολλά κατέχεις τόσο πιο πολύ κατάχεσε (εσωτερικά και εξωτερικά) έτσι γίνεται δύσκολο να δεις τι πραγματικά θέλεις, γι αυτό και ο πλούσιος ασκητής που υποτίθεται ως ασκητής έχει δαμάσει τις επίγειες επιθυμίες του, αδυνατεί να ξεκινήσει το ταξείδι του! 😛
Τώρα, η αφεντομουτσουνάδα μας, όπως και κάθε αφεντομουτσουνάδα στον πλανήτη έχει ανάγκες που καλό είναι να μη τις μπερδεύουμε με τα θέλω ή τις επιθυμίες μας! 😛
Ανάγκη είναι ότι σχετίζεται με την επιβίωση μας (τροφή, στέγη κλπ) και πρώτη έρχεται, η ανάγκη για αγάπη… σα να χάθηκα και η ίδια! 😉
Πολλά ΑΦιλιά και καλή μας επάνοδο! 🙂
Ο σοφός λαός θα έλεγε στον εύπορο ασκητή πως, «όποιος δε θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει».
Έχω κι εγώ την ίδια απορία με τον κ.Λι, πιο πάνω: υπάρχει, άραγε, εύπορος ασκητής;! Δεν είναι κάπως αντιφατικό;
Ο μικρούλης Piper, έμαθε παθαίνοντας –ή, καλύτερα, δαμάζοντας!
Βάζω στο πουγκάκι μου μια αχιβάδα από το ράμφος του και σε γλυκοφιλώ!
Ευχαριστίες!❤
Και όπως πάντα Αναστασία μου, ο σοφός λαός ξέρει τι λέει!!! 😉
Μάλλον το «πλούσιος» που φόρεσε η ιστορία στον ασκητή, εννοεί πως ο τύπος έχει ότι χρειάζεται για να ζει άνετα, υλικά και έτσι εκ του ασφαλούς να φροντίζει τη ψυχή του για να πάει ήσυχα και ωραία στον όποιο παράδεισο φαντάζεται ότι υπάρχει… 😛
Ο Νίτσε στον Ζαρατούστρα κάπου λέει:
«Η θέληση ελευθερώνει, γιατί «θέλω» θα πει ενεργώ και συνεχίζει λέγοντας, μάθετε να δημιουργείτε!
ΑΦιλιά και ας μείνουμε με τη γλύκα του Piper! 🙂
Δεν μπορώ να καταλάβω …. όταν έγραψα εγώ δεν είχε σχόλιο ο κ. Γιάννης …. δε πειράζει εσύ τουλάχιστον τα βλέπεις τα σχόλια μου .. . στην Κατερίνα τα στέλνω στο mail της και τα ανεβάζει…
Φιλιά πολλά όμορφο βραδάκι !!!!
Μη το ψάχνεις Έφη μου, δεν βγάζεις άκρη με την wordpress! 😉
Απλά, αυτό που έχω δει να γίνεται καμιά φορά, είναι, πως την ώρα που απαντώ πχ στο σχόλιο σου, αλλουνού το σχόλιο μπαίνει ανάμεσα και αυτό χωρίς να το βλέπω, το βλέπω αφού έχω πατήσει δημοσίευση… άσε, πιο εύκολο είναι να «ψάξεις» τι θέλει η καρδούλα σου! χαχαχα! 😛
Αυτό όμως με τη Κατερίνα είναι τρελό, ευτυχώς δεν έχω (ακόμα) παρόμοιο πρόβλημα πουθενά! 😉
ΑΦιλιά με μια όμορφη καλημέρα! 🙂
Καλημέρα σήμερα έχεις δωράκι μπες να δεις και να μου πεις χαχαχα!!!!!
Ωωωω! ευχαριστώ, Έφη μου! 😀
Είναι τόσο συγκινητικό το «δωράκι» σου που δεν μπορώ να μην το μοιραστώ με όλους! 😉
Και το λινκ και το δωράκι, υπερπαραγωγή! 😉
ΑΦιλιά με χίλια ευχαριστώ! 🙂
Συγκινητικό είναι να έρχεται μια στιγμή στη ζωή σου … που ο ΠΑΡΑΜΥΘΑΣ και η ΝΕΡΑΙΔΟΥΛΑ του μπαίνουν μαγικά σε ένα δωμάτιο στα Πετράλωνα και γεμίζει ο χώρος παιδικά όνειρα !!!
Σας ευχαριστούμε για όλα όσα μας μάθατε και μας μαθαίνετε ακόμα!!!
Α Φιλάκια !!! ❤
❤ !
Συμπτωματικά και τα δύο μου ήταν γνωστά, μαγισσούλα μου, ωστόσο ο τόσο εύστοχος συνδυασμός σου με έκανε να συνειδητοποιήσω για μια ακόμα φορά πως υπάρχουν αλήθειες πανανθρώπινες και άχρονες. Η θέληση κινεί βουνά, λένε, και να που ίσχυε από πάντα και για όλα τα πλάσματα. Αρκεί το πρώτο βήμα…
Φιλιά κουρασμένα και νυσταγμένα, αλλά πάντα ΑΦιλιά! 🙂
Δεν είναι συμπτωματικό Κατερίνα μου, έχω παρατηρήσει πως τα άτομα που εκπέμπουν στα ίδια μήκη κύματος, ελκύονται απ΄ τα κοινά τους ενδιαφέροντα, γούστα, κλπ! 😉
Πχ: Υπάρχει περίπτωση να έχεις παρακολουθήσει τον τελευταίο ποδοσφαιρικό αγώνα της Fifa… λέω τώρα, ενώ σίγουρα παρακολουθούμε πολλά ίδια sites και blogs!!! 😛
Πολλά παραδείγματα υπάρχουν για το πόσο δυνατή είναι η θέληση, γιατί είναι καθαρή ενέργεια που καταφέρνει να υλοποιήσει ότι πραγματικά αγαπάμε και δυστυχώς και ότι μισούμε! 😉
ΑΦιλιά πολλά για ένα χαλαρό Σαββατοκύριακο! 🙂
Μπορεί και να σε ξάφνιαζα, μαγισσούλα μου! χαχαχα Όχι, η αλήθεια είναι πως δεν τον έχω παρακολουθήσει!
Και μια κι έκανες λόγο για ενέργεια, May the Force be with you! ❤
Και μαζί σου, Κατερίνα μου και με ότι θελήσεις! ❤
το βιντεάκι ζάχαρη κι η ιστοριούλα μέλι
ποιός να βρεθεί για να μας πει α(Φ)νάρτηση δε θέλει! :-))
Και ποιος να βρεθεί να μας πει πόσο ανάγκη έχουμε και λίγη γλύκα στη ζωή μας! 😀
ΑΦιλιά Πουπερμίνα μου, γλυκύτατα! 🙂
Αφού ο ασκητής έχει χέρια -δηλαδή… χούφτες- τι τού χρειάζονται το κύπελλο καί το πιάτο; :-Ρ
Χαχαχα! Έλα ντε! 😛
Προφανώς, το κύπελλο και το πιάτο είναι σύμβολα λιτότητας, θα σου απαντούσε ο ασκητής! 😉
Και έτσι, γεννιέται και το ερώτημα, τι τα «θέλουμε» τόσα συμπράγκαλα, στις κουζίνες και ειδικά μες το κεφάλι μας; 😉
ΑΦιλιά πολύ χαμογελαστά Dodoula μου! 🙂
Υπέροχο βίντεο, με εξαιρετικά μηνύματα προς όλους τους «πλούσιους» ασκητές και τα συμπράγκαλά τους… Κάναμε τη ζωή μας δύσκολη και δυσκίνητη Στεφανία μου, και χάσαμε το ταξίδι στο «Ποζουάν»… τη διαδρομή μας προς την απεξάρτηση απ’ τα υλικά και δυσβάσταχτα φορτία μας.
Καλή Πρωτομαγιά να περάσετε Στεφανία μου!
Ας ξεκινήσουμε με τη γνωστή μας πλέον «επίγνωση» γιατί τελικά μόνο αυτή μπορεί να είναι ο οδηγός μας, στο ταξίδι προς το όποιο «Ποζουάν», έτσι δεν είναι Μαρία Κ μου; 😉
Η θέληση όμως εδώ, είναι αυτή που θα μας ελευθερώσει απ΄τα συμπράγκαλα που κουβαλάμε γιατί «θέλω» θα πει ενεργώ! 😛
ΑΦιλιά πολλά πολλά και ας έχουμε μια Πρωτομαγιά έτσι όπως εμείς τη θέλουμε! 🙂
Τι γλυκούλης ο Piper .
Και πόσο ξαφνιαστήκαμε με τον πλούσιο ασκητή 😉
Νομίζω πως αυτό που συνδέει τις δυό ιστορίες είναι πως όταν θέλεις κάτι πραγματικά πολύ λειτουργεί σαν το ένστικτο επιβίωσης που έσπρωξε τον μικρούλη Piper να ξεπεράσει το φόβο και να μάθει να βρίσκει τροφή.
Πολύ συγκινητική η αφιέρωση της Έφης !!!!! Με…ξεμυάλισε .
Φιλάκια τρυφερά.
Πόσο ανάγκη έχουμε Ξωτικούλι μου, από λίγη γλύκα, ειδικά μετά το προηγούμενο μου ποστ, το θυμωμένο που κούνησε και κτύπησε το χέρι στο τραπέζι λέγοντας, «σιωπάς» ; 😉
Στη συνέχεια ήρθε και η Dodoula μας και έβαλε και τον φτωχό ασκητή σε σκέψεις! 😛
Όσο για τον πλούσιο ασκητή, δεν πάει να είναι ασκητής, φέρει την αλαζονεία των υλικών αγαθών! 😉
Και η αφιέρωση της Έφης, για μένα ήταν ότι πιο γλυκό και τρυφερό θα μπορούσε να είναι ένα παρόμοιο δώρο! 😀
ΑΦιλιά και τρυφερά αλλά και πολύ γλυκά! 🙂
Καλώς σε βρήκα!! Θαυμάσια η καταχώρησή σου!! Το βιντεάκι, καταπληκτικό!! Μου φαίνεται οτι το βασικό στοιχείο για να κινηθεί ο μικρούλης ήταν η ανάγκη επιβίωσης.Πεινούσε πολύ και η μαμά του δεν ήταν πρόθυμη να του την δώσει, όπως έκανε σαν ήταν μωρό, θέλοντας να του μάθει πως μπορεί να επιβιώνει αυτόνομα και με τις δικές του δυνάμεις.. Από κεί και πέρα και παρ όλο τον φόβο του στον καινούργιο κόσμο, ο μικρός παρατήρησε, μιμήθηκε το πως τόκαναν οι άλλοι και το πέτυχε και αυτός΄εκείνο που διακαώς επιθυμούσε, να φάει.να ζήσει. Η ανάγκη αυτή γέννησε την θέλησή του να προχωρήσει. Μα το σπουδαίο για μένα ήταν οτι ο μικρούλης κατάφερε και μάζεψε πολύ φαγητό και το μοίρασε και στους άλλους. Και αυτό το μοίρασμα ήταν το προϊόν της ελεύθερης θέλησής του. Η παραβολή η κινεζική που εκθέτεις, είναι επίσης υπέροχη. Έχουμε στον τόπο μας μια παροιμία » Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, σαράντα μέρες κοσκινάει» Έτσι και ο πλούσιος..Δεν ήθελε να πάει, δεν ήθελε να κουραστεί, δεν τόχε ανάγκη , ούτε το επιθυμούσε το προσκύνημα..και έτσι το κοσκίναγε..Η θέληση είναι παράγωγο κάποιας ανάγκης , κάποιας επιθυμίας, της αρχέγονης περιέργειας που χαρακτηρίζει όλα τα ζώντα είδη, και τον άνθρωπο. Φιλιά!
Καλώς την Βεατρίκη! 😀
Χαίρομαι που σου άρεσε αυτό το τρυφερό βιντεάκι που τόσο όμορφα μας μεταδίδει τη δύναμη που όντος έχει η ανάγκη επιβίωσης και αυτό στη φύση είναι εμφανέστατο, όπως η ενστικτώδης διδασκαλία των γονιών προς τα παιδάκια τους! 😉
Αυτό όμως που δεν μαθαίνεται εύκολα και μάλλον πρέπει να το έχεις μέσα σου, είναι να θέλεις πραγματικά να είσαι χρήσιμος στους άλλους και κάνοντας ότι σου ισοδυναμεί! 😛
Η παροιμία που θυμήθηκε και η Αναστασία παραπάνω, είναι γεγονός πως ταιριάζει τέλεια στον πλούσιο ασκητή! 😉
Πολλά πολλά τρυφερά ΑΦιλιά σου στέλνω επίσης! 🙂
ωραία που περασααα και με την ταινία και με την ιστορία
πάντως νομίζω πως για να βρούμε την θέληση κάποιος πρέπει κάτι να μας δείξει και μάλιστα με τέτοιο τρόπο ώστε να το κατανοήσουμε 🙂
καλή εβδομάδα 🙂
Α! Μάνια μου, πού πήγε και σφηνώθηκε το σχόλιο σου και δεν το είδα; 😉
Αν θέλουμε κάτι με τη καρδιά μας, βρίσκουμε τη δύναμη να το διεκδικήσουμε!
ΑΦιλιά και καλό δυναμικό μήνα να έχουμε! 🙂
Απόλαυσα τον Piper που με έστειλε και στην προηγούμενη ανάρτηση που είχα χάσει!
Νομίζω πως ο φτωχός και ο πλούσιος ασκητής, αν και το πλούσιος ασκητής μοιάζει λίγο με σύντομο ανέκδοτο, είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, δηλαδή είμαστε ανάλογα τις περιστάσεις και οι δύο.
Πότε θέλουμε κάτι τόσο πολύ που χωρίς δεύτερη σκέψη, παρά με ένα κυπελλάκι κι ένα πιατάκι ξεκινάμε, και πότε προετοιμαζόμαστε, τουλάχιστον αυτό λέμε στον εαυτό μας, για να αναβάλλουμε απλώς το ταξίδι, ίσως επειδή δεν το θέλουμε και τόσο, ή επειδή κατά βάθος μας τρομάζει!
Φιλιά πολλά και καλή Κυριακή!
Ή θέλουμε ή δεν θέλουμε!
Αν πραγματικά θέλουμε κάτι βρίσκουμε τη δύναμη και το διεκδικήσουμε, έτσι το βλέπω Μαρία (me) μου! 😉
«Επίσης μην ξεχνάμε ότι η Θέληση είναι μία από τις πιο ισχυρές δυνάμεις που έχουμε και είναι ωραίο να θέλουμε, αρκεί να μην προσκολλάμε στο αποτέλεσμα γιατί αυτό μας φέρνει θλίψη αν δεν συμβεί. Καλό είναι να Θέλουμε, αλλά να μην έχουμε Προσδοκίες».
Και εδώ δεν πρέπει να φοβόμαστε να πειραματιστούμε και ας αποτύχουμε! 😛
ΑΦιλιά και καλό μήνα να έχουμε και να είναι δυναμικός! 🙂
Κι έτσι είναι, μα αυτό που λέω είναι απλώς ότι μπορεί κάποια πράγματα να μην τα θέλουμε κατά βάθος όσο νομίζουμε ότι τα θέλουμε, οπότε τότε «προετοιμαζόμαστε» τάχα συνέχεια, μόνο και μόνο για να μην τα κάνουμε! 🙂
Ναι, έτσι ακριβώς!!! 😛
Εμένα τώρα ξέρεις τι μου ήρθε στο μυαλό? Η πρώτη φορά που το δεύτερό μου εγγονάκι σηκώθηκε στα πόδια του όρθιο. Μόλις πριν δύο εβδομάδες. Προσπαθούσε για δέκα ολόκληρα λεπτά. Έπεφτε, έβαζε τα χεράκια του κάτω, στην αρχή ίσα που ξεκολλούσαν από το πάτωμα και σιγά σιγά ίσα που έφταναν τα χεράκια μέχρι τα γόνατα. Τέλος σηκώθηκε στα ποδαράκια του, μας κοίταξε με ένα πλατύ χαμόγελο για να πάρει την τελευταία επιβράβευσή του (σ’ αυτό το δεκάλεπτο δεν σταματούσαμε να χτυπάμε παλαμάκια και να του λέμε πως μπορεί!!!), και ύστερα αφέθηκε κατάκοπος από την προσπάθεια να πέσει στο πάτωμα σχεδόν λαχανιασμένος… Χθες έκανε πέντε έξη βηματάκια… Αύριο θα περπατά και ύστερα θα τρέχει. Ποιος ξέρει? Ίσως να βγάλει κάποτε και φτερά και να «πετάξει»…
Πόση δύναμη κρύβει μέσα η ψυχή μας Στεφανία μου!!!
Αρκεί να πιστέψουμε πως μπορούμε και ήδη το μπορέσαμε…
Αγκαλιά ζεστή από τα βόρεια της χώρας 🙂
Μάθημα θέλησης, σας έδωσε ο εγγονός σου, Ζωή μου, γιατί τα πρώτα βήματα είναι πάντα και τα πιο δύσκολα, μια απόφαση είναι τελικά όλα, έτσι δεν είναι; 😉
Και αυτό το μπράβο που καλό είναι να μη ξεχνάμε να λέμε και στον εαυτό μας, είναι απαραίτητο για τα επόμενα πιο σταθερά μας βήματα! 😛
Όσο για φτερά, όλοι έχουμε αλλά φοβόμαστε να τα ξεδιπλώσουμε! 😉
Ανταποδίδω τη ζεστή αγκαλιά με μια ολίγον σκονισμένη από τα ΒΑ της Αττικής, αλλά καρδιάς! 🙂
Η δύναμη που μπορεί να κρύβει καθένας στην ψυχή του είναι αστείρευτη. Τι κι αν μας λείπουν τα πολλά; Χρειαζόμαστε μόνο τα απαραίτητα. Μακάρι να το θυμόμαστε μονάχα, γιατί ως άνθρωποι, γρήγορα ξεχνάμε.
Όμορφο, όπως και η ψυχή σου μαγισσούλα μου ❤
Ναι Νικολέτα μου, εύκολα ξεχνάμε και μόνο αν μας λείψει κάτι καταλαβαίνουμε την αξία του! 😛
Με όλη μου την καρδιά στέλνω σε όλους σας, καλή δύναμη! ❤
ΑΦιλιά πολλά και ας είναι ανεμοδαγμένα και σκονισμένα! 🙂
Τα περισσότερα, αν όχι όλα τα σπουδαία στη ζωή ξεκινούν με ένα βήμα. Το πρώτο.
Και δεν το κάνουμε το ρημάδι και κλαιγόμαστε μετά.
Ένα βήμα…τόσο εύκολο μάθημα κι όμως εγώ έμενα για χρόνια μετεξεταστέα…
Φιλάκια πολλά και αληθινά μαγισσούλα μου!
♥
Για να γίνει ένα βήμα, Αριστέα μου, πρέπει να το θέλει η καρδιά μας και όχι η λογική μας! 😉
Σήμερα το πρωί διάβασα στο blog νεαρού φίλου το εξής και το αντιγράφω, ως έχει:
«Επίσης μην ξεχνάμε ότι η Θέληση είναι μία από τις πιο ισχυρές δυνάμεις που έχουμε και είναι ωραίο να θέλουμε, αρκεί να μην προσκολλάμε στο αποτέλεσμα γιατί αυτό μας φέρνει θλίψη αν δεν συμβεί. Καλό είναι να Θέλουμε, αλλά να μην έχουμε Προσδοκίες».
Όσο για τις προσδοκίες, η παρακάτω φράση, μου άλλαξε στη κυριολεξία τη ζωή:
«Ευλογημένος αυτός που δεν προσδοκά, δεν θα απογοητευτεί ποτέ»… Βούδας και Χριστός.
Φυσικά και δίνουμε για τη χαρά που αυτό μας δίνει, αλλά δεν περιμένουμε τίποτα… 😛
ΑΦιλιά πολλά και καρδιάς και καλό μας μήνα! 🙂
Ω, για τις προσδοκίες τα έχουμε πει τόσες φορές!
Μην προδοκείς τίποτα και θα έχεις τα πάντα ( Βούδας)
Η φράση που μου άλλαξε όλη τη φιλοσοφία!
Όσο για τη θέληση έχω πάντα στο νου πολλά θαύματα που έγιναν χάρη σε αυτήν!
Πολλά φιλιά και καλό μήνα να έχουμε ! 🙂
❤ !
Τι υπέροχες διδακτικές ιστορίες! Η πρώτη δοσμένη τόσο χαριτωμένα και η δεύτερη μικρή ιστορία λέει τα πάντα για την ανθρώπινη θέληση και την ανθρώπινη απληστία. Στην πραγματικότητα χρειαζόμαστε πολύ λιγότερα από όσα νομίζουμε για να πετύχουμε ένα όνειρο μας. Χρειαζόμαστε να είμαστε αυτάρκεις και καλοί δέκτες στην διδαχή! Πολύ όμορφες ιστορίες Στεφανία μου!
Πολλά φιλιά και καλό μήνα!
Δεν ξέρεις πόσο χάρηκα Μαίρη μου που και οι δυο μας, χωρίς να έχουμε συνεννοηθεί γράψαμε (η κάθε μια με τον τρόπο της), για τη δύναμη που έχει η θέληση! 😉
Και για το όνειρο, θέληση! 😛
Πολλά ΑΦιλιλα και σε σένα και καλό μας μήνα! 🙂
Ο μπαμπάς μου από τα μικρά μου χρόνια έλεγε συνεχώς »Δεν υπάρχει δεν μπορώ υπάρχει δεν θέλω» Και αν θέλεις κάτι πολύ, τίποτε δεν σε σταματά. Αν πάλι δεν θέλεις, ούτε βήμα δεν μπορεί ςνα κάνεις.Τώρα πόση δύναμη χρειάζεται η θέληση για να »κινήσει» βουνά…χμμ εξαρτάται από τα βουνά βεβαίως βεβαίως αλλά σαν τον μοναχό αν συνεχίσουμε να ετοιμαζόμαστε γιατί όλο κάτι λείπει θα χάσουμε το τρένο της ζωής σίγουρα
Ο Piper υπέροχος.
Καλό μήνα Στεφανία μου Φιλιά πολλά πολλά
«Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω»!
Το ίδιο μου έλεγε και η μαμά μου και από τότε, λέγε λέγε σαν κάτι να έμεινε!!! 😉
Ο καθένας έχει και κάποιο βουνό να «κινήσει» αλλά αν δεν πειραματιστούμε πώς θα μάθουμε αν το βουνό, «μετακινείται» ή διαλύεται; 😛
Αγαπώ τα κινούμενα σχέδια, να και κάτι που μου έμεινε από παιδί! 😀
Καλό μήνα δυναμικό και δημιουργικό να έχουμε!
ΑΦιλιά πολλά και τρυφερά Άννα μου! 🙂
Χα..χα..τι μου θυμησες με αυτό το…..δεν υπαρχει δεν μπορώ.. υπαρχει το …δεν θελω.. το ορωτοακουσα στα Γερμανικα 19 χρονων παιδουλα.. οταν πηγα για πρωτη φορα στην ζωή μου να δουλεψω μαγισσουλα μου.. σε ενα εργοστασιο με γυναικεία ρουχα στην Κολωνια.. οταν επρεπε να μαθω να ραβω σε ηλεκτρική ραπτομηχανη… χα..χα.. ειχα σπασει πολλες βελονες να προσπαθωντας να ραψω ενα φερμουαρ.. ηθελα να τα παρατησω.. γιατι εβλεπα ότι δεν τα καταφερνα.. και γυριζει η προησταμένη τότε και μου λεει…..ενω μια φιλη μου εκανε την μεταφραση…οτι δεν υπαρχει δεν μπορω ..υπαρχει δεν θελω…… να ξερεις πόσο την ευγνωμονω…που αυτη η κουβεντα της.. με βοηθησε αφανταστα στην ζωή μου όλη… ηταν πολύ μεγαλητερη μου και δεν ξερω αν ζει.. ομως εγω παντα θα την ευχαριστω…όπου και να βριστεται ή εδω ..η εκει πάνω..!! 🙂
οσο για τον πλούσιο ασκητη νομιζω οτι ακομα θα περιμενει να βρει τις καταλληλες συνθηκες για να ταξιδεψει..!!
Με το βιντεακι ξετρελαθηκα.. με το δικιο του να βραβευτεί..ο Alan Barillaro !! 🙂
Να σου ευχηθώ να εχεις εναν πολύ ομορφο μηνα φιλεναδα….φιλακια καλοκαιρινα εδω !!! ❤
Ω! Ρούλα μου, ήξερα ότι είσαι ορφανή, αλλά ότι μικρούλα δούλευες γαζώτρια στη Κολωνία, τώρα το έμαθα… έτσι καταλαβαίνει κανείς πως η σοφία, δεν διδάσκεται μόνο στα βιβλία αλλά στη καθημερινότητα και τις περισσότερες φορές σκληρά!!! 🙂
Ναι, να είμαστε ευγνώμονες σε όσους μας έδωσαν μαθήματα ζωής! 😛
Και εμείς σαν το πουλάκι του βίντεο, να τολμάμε και να πραγματοποιούμε ότι θέλει η καρδιά μας, γιατί η θέληση ελευθερώνει! ❤
ΑΦιλιά πάντα καρδιάς και να έχεις έναν γλυκήτατο Μάη! 🙂
Εν σοφία… και με την ακαταμάχητη δύναμη της θέλησης!
Εύχομαι Ευρυτάνα μου,
«Εν σοφία… και με την ακαταμάχητη δύναμη της θέλησης», να πορευόμαστε πάντα! 😀
Καλό μήνα με ΑΦιλιά καρδιάς! 🙂
Αχ αυτή η δύναμη της θέλησης
Αχ! Ναι! 😛 !
Θέλω =μπορώ!! Πόσες φορές το ξεχνάμε και μένουμε στις αναστολές μας.. Πόσες φορές πριν πάρουμε μία απόφαση καθόμαστε και σκεφτόμαστε.. σκεφτομαστε… Και περιμένουμε με την λογική να βρούμε την λύση;; Μα βρε παιδί μου η ζωή είναι μία τρελά για να ζήσεις πραγματικά πρέπει να μην τα σκέφτεσαι και πολύ… Παίρνεις μια απόφαση, παίρνεις ένα ρίσκο και ζεις την εμπειρία…..!!!! Τι ωραίο θέμα!!!
Καλώς τη γλυκιά μανούλα! 😀
Η σκέψη που λατρεύεται ειδικά στη Δύση, πολλές φορές μπερδεύει τις αποφάσεις μας, ενώ αν μάθουμε να ακούμε την μικρή φωνή της καρδιάς μας, οι πιθανότητες λάθους ελαττώνονται και όπως πολύ σωστά επισημαίνεις:
«Μα βρε παιδί μου η ζωή είναι μία τρελά για να ζήσεις πραγματικά πρέπει να μην τα σκέφτεσαι και πολύ… Παίρνεις μια απόφαση, παίρνεις ένα ρίσκο και ζεις την εμπειρία!» 😉
ΑΦιλιά τρυφερά με μια όμορφη βδομάδα! (Α=Αληθινά) 🙂