Μου είπε ένα πουλάκι…

Πίσω από το έλατο… τα περσινά καμένα, αριστερά η καρυδιά ξαναπέταξε φύλλα αλλά τα πεύκα του κτήματος όπως και όλο το βουνό κάηκαν…

Ήρθε που λέτε ένα πουλάκι, σπουργιτάκι θα ήταν και μου επανέλαβε ότι μου είχε πει από τότε που ζω σ’ αυτό το πανέμορφο βουνό της ΒΑ Αττικής τα τελευταία 23 και βάλε χρόνια…
Σχεδόν κάθε χρόνο, έχουμε φωτιές, οι περισσότερες έχουν κάψει αυτά τα υπέροχα βουνά που τα πεύκα τους φτάνουν ή έφταναν μέχρι τον Ευβοικό.
Έχετε άγιο, μας λένε όλοι γιατί ενώ καίγεται το σύμπαν γύρω σας, το σπίτι σας που είναι ξύλινο τη γλυτώνει… με κορύφωση τον περσινό Αύγουστο όμως που κάηκε όλο το κτήμα και έμεινε μες τη μαυρίλα το σπίτι ανέπαφο παρέα μ΄ένα έλατο και κάτι θαμνάκια δίπλα του!
Και ήρθε και το φετινό κακό (αλίμονο) πριν λίγες μέρες, στις 7 το απόγευμα την ώρα που η Ανατολική Αττική καιγόταν και όλα τα εναέρια μέσα ήταν απασχολημένα στην πυρόσβεση, ξαναμπήκε η φωτιά στον Κάλαμο, στην ίδια περίπου περιοχή που είχε μπει και πέρσι… πάλι σειρήνες, πάλι καπνός, αλλά είχαμε λέει άγιο και τα μεσάνυχτα μπήκε η φωτιά υπό έλεγχο…

.

.

Τι μου είπε λοιπόν το σπουργιτάκι:

Κάποτε ξέσπασε μια τεράστια πυρκαγιά και όλα τα ζώα του δάσους έφυγαν τρομαγμένα και κατέφυγαν στο απέναντι βουνό.

Ένα μικρό σπουργίτι όμως πηγαινοερχόταν συνεχώς κουβαλώντας νερό με το μικρό του ράμφος και το έριχνε στη φωτιά.

Μια αλεπού βλέποντας το, δεν κρατήθηκε και το ρώτησε:
«Είσαι με τα καλά σου, τρελάθηκες, τι νομίζεις πως θα σβήσεις έτσι τη φωτιά»;

Και το μικρό σπουργιτάκι απάντησε:

«Κάνω αυτό που μου αναλογεί»…

.

Γι αυτό κάθε φορά που ακούω το:
«Μα εγώ θα σώσω την κατάσταση»;

Απαντώ ναι,  αν ο καθένας μας κάνει αυτό που του αναλογεί!

.

.

Το σπουργιτάκι, μου είπε και δεύτερη ιστορία:

.

Υπήρχε κάποτε ένα μικρό σπουργίτι, που κάθε φορά που πλησίαζε μια θύελλα, ξάπλωνε ανάσκελα στο έδαφος και σήκωνε τα λεπτά ποδαράκια του προς τον ουρανό.
«Γιατί το κάνεις αυτό;» το ρώτησε μια αλεπού.
«Για να προστατέψω τη γη, που έχει τόσα πολλά ζωντανά πλάσματα» απάντησε το σπουργιτάκι. «Σηκώνω τα πόδια μου για να συγκρατήσω τον ουρανό, σε περίπτωση που φανούμε άτυχοι κάποια φορά και ο ουρανός πέσει επάνω μας».
Η αλεπού γέλασε ειρωνικά.
«Με αυτά τα καχεκτικά ποδαράκια που έχεις, θα συγκρατήσεις τον απέραντο ουρανό;»
Και το μικρό σπουργίτι απάντησε:
«Εδώ στη γη, ο καθένας έχει το δικό του κομμάτι ουρανού για να συγκρατήσει».

.

.

Το σπουργιτάκι πριν πετάξει, μου είπε και το εξής:

Ένα πουλί που κάθεται σ’ ένα δέντρο
δεν φοβάται ποτέ μήπως σπάσει το κλαδί.
Όχι γιατί εμπιστεύεται το κλαδί
αλλά γιατί εμπιστεύεται τα φτερά του.

.

Ας εμπιστευτούμε τον εαυτό μας!

.

.

.

. Ο Καζαντζάκης, μας «θυμίζει»:
.

«Να αγαπάς την ευθύνη.
Να λες:
Εγώ μονάχος μου έχω το χρέος να σώσω τη γης
αν δεν σωθεί, εγώ φταίω».

.

.

.

.