Πώς θα φτάσω τον Θεό;
Ποιο Θεό;
Ποιος είναι ο Θεός;
Εκείνος ο παχουλός γέροντας που μοιάζει λίγο πολύ με τον Άγιο Βασίλη, με το καλοσυνάτο βλέμμα ( εκτός κι αν αμαρτήσουμε γιατί τότε το βλέμμα γίνεται αυστηρό…).
Καμιά σχέση.
Αυτό είναι καρικατούρα και προβολή της ανθρώπινης αδυναμίας.
Όσο κι αν ψάξουμε το Θεό σ’ ουρανό και γη, στα 4 σημεία του ορίζοντα, όσο κι αν τον αναζητήσουμε παντού, ένα είναι βέβαιο: δε θα τον βρούμε.
Γιατί;
Μάλλον, γιατί … τον ψάχνουμε σε λάθος μέρος!
Διότι ο Θεός δεν είναι κάποιος, δεν είναι κάτι.
Ο Θεός είμαστε εμείς.
Ο Θεός είναι ο καθένας ξεχωριστά κι όλοι μαζί.
Ο Θεός είναι ποιότητα.
Και που κατοικοεδρεύει; Μέσα μας.
Είναι η αόρατη υπόστασή μας που δεν μπορούμε να ψηλαφίσουμε με τις αισθήσεις
αλλά είναι ορατή με τα μάτια της καρδιάς.
Και πως θα τον βρούμε;
Χμ… Αντιμετωπίζοντας τους δικούς μας δαίμονες – που είναι βέβαια διαφορετικοί για τον καθένα από μας – αποκαλύπτοντας τους και απομυθοποιώντας τους.
Γιατί καθετί που έρχεται στο φως χάνει τη εκφοβιστική χροιά του.
Δείτε το βιντεάκι του Χαλιλ Γκιμπράν που ερμηνεύει με τρόπο ποιητικό πως θα φθάσουμε στην τελειότητα δηλαδή στο Θεό.
.
Το παραπάνω κείμενο είναι από ΕΔΩ
Ποιήματα και η ζωγραφική του, στις παρακάτω αναρτήσεις μου.
.
Μην ανησυχείτε για εκείνο που έγινε
και για εκείνο που θα γίνει.
Υπάρχει μια παροιμία που λέει:
«Το χθες είναι μια ιστορία.
Το αύριο είναι ένα μυστήριο,
αλλά το σήμερα… είναι ένα δώρο,
γι αυτό και λέγεται παρόν».
Χαλίλ Γκιμπράν.
.
.
.
Άιναφετς 
Καθένας μας γεννιέται καί με τον θεό καί με τον διάβολο μέσα του- καθώς καί με το δικαίωμα τής επιλογής ανάμεσα στους δύο 😉
Γεννιόμαστε τέλειοι, μεγαλώνοντας «λέγεται» πως το ξεχνάμε και σ’ αυτό φταίει το περιβάλλον στο οποίο ζούμε… όσο πιο τοξικό, τόση είναι και η δική μας τοξικότητα και φυσικά και το αντίθετο. Αν στο περιβάλλον μας, υπάρχει καλοσύνη, στοργή και αγάπη, μεγαλώνοντας, μας είναι πιο εύκολο να θυμηθούμε την πραγματική μας φύση! 😉
‘Ετσι στο χέρι μας, βρίσκεται το δικαίωμα επιλογής!
Πολλά πολλά τα ΑΦιλιά καρδιάς, Docoula μου! 🙂
Αχ αυτό το πολυπόθητο παρόν, που πολλές φορές παραγκωνίζεται και από το νοσταλγικό παρελθόν και από το ελπιδοφόρο και ονειροπόλο μέλλον!
Κι εμείς, ο καθένας μας έναν μικρό θεό τον περιέχει, όπως άλλωστε όλα τα στοιχεία της φύσης. Όλοι μαζί ο θεός, κατά μία έννοια ναι! Όπου θεός βέβαια, η δύναμη.
Να υπάρχει άραγε ακόμη πιο ανώτερη; Τόσο ανώτερη που εμείς οι μικροσκοπικοί δυνατοί ποτέ δεν θα αποκτήσουμε την ικανότητα να την δούμε;
Πού ζούμε Στέλλα μου;…μόνο στο παρόν, απλά δεν το συνειδητοποιούμε! 😉
Τα παιδιά ζουν στο παρόν, όπως και τα ζωάκια, μεγαλώνοντας η κοινωνία «φροντίζει» να το ξεχάσουμε και αυτό γιατί μας ποτίζει ιδέες για το αύριο και ενοχές και νοσταλγίες για το χθες που έχει πεθάνει!
Ναι, «ο καθένας μας έναν μικρό θεό τον περιέχει, όπως άλλωστε όλα τα στοιχεία της φύσης»…
Μπλοκαρισμένη συνειδητότητα απ΄το εγώ, ο εαυτούλης μας, εμποδίζει τον Θεό που είναι μέσα μας να εκδηλωθεί και εκδήλωση είναι η Αγάπη! ❤
ΑΦιλιά πολλά και τρυφερά Στέλλα μου! 🙂
Προσωπικά με την αγάπη με βολεύει να συμφωνώ γιατί πιστεύω ότι είναι ένα συναίσθημα που το διαθέτω, είναι όμως δύσκολο και σπάνιο. Εδώ έχω ακούσει από την εφηβεία φίλους μου να υποστηρίζουν πως η αγάπη είναι στις εκκλησίες.
Όπως το ακούς!
Νιώθουν ανασφάλεια οι άνθρωποι Στεφανία μου, πιό μεγάλη από όση φανταζόμαστε.
φιλιά αγαπησιάρικα
Μα Ναι, Στέλλα μου, έτσι είναι! 😉
Από την «‘άλλη» όταν είσαι μες τη αγάπη, έχεις ένα υπέροχο «φάρμακο» που θεραπεύει τα πάντα και σε «προφυλάσσει» απ΄ την άγνοια και την ανασφάλεια που υπάρχει γύρω μας… δυστυχώς είναι σπάνιο, γιατί μεγαλώσαμε με απίστευτες ιδέες περί αγάπης! 😛
Δεν όμως υπέροχη η αίσθηση αυτής της εσωτερικής δύναμης που όλοι διαθέτουμε για να νιώθουμε ασφαλής, γαλήνιοι και ήρεμοι; 😉
ΑΦιλιά και καλό αγαπησιάρικο βραδάκι! 🙂
Το σήμερα είναι ένα δώρο!!
Το σήμερα με την κάθε του στιγμούλα είναι όντος ένα δώρο και η ευγνωμοσύνη μας, το ευχαριστώ! 😉
Την αγάπη μου, με πολλά γλυκά ΑΦιλιά, Πουπερμίνα μου! 🙂
Κοίτα τώρα τι κάνεις ε! πόσο αναλυτικά πας τη σκέψη σου. Σε ποια λυτρωτικά μονοπάτια κατευθύνεις την ανθρώπινη σκέψη. Μέσα από τον υπέροχο στοχαστή.
Ο Θεός δεν είναι καρικατούρα να τον ταιριάξουμε στα δικά μας «θέλω» και στα δικά μας «μέτρα» και «σταθμά». Δεν είναι μήτε μαύρος μήτε λευκός. Δεν φορά συγκεκριμένο ρούχο. Δεν μας καλεί σε υποταγή, το κυριότερο. Σε ταπείνωση. Σίγουρα βάζει το «εγώ» μας μέσα στο συλλογικό αλλά δεν μας ισοπεδώνει.
Πόσο μεγάλη πραγματικά προσέγγιση.
Στεφανία μου, καλησπέρα κορίτσι μου και όμορφο το βράδυ σου.
Είδες Γιάννη μου, με πόσες «καρικατούρες» και ψεύτικες εικόνες, μας μεγάλωσαν; 😛
Όμως όλοι μας, έχουμε την επιλογή να σοβαρευτούμε και να πάψουμε να παίζουμε το παιχνίδι της κοινωνίας που μας θέλει πειθήνιους μαθητές μιας νοοτροπίας που μας απομακρύνει επιμελώς απ΄την πραγματική μας φύση, που είναι η κατανόηση, η συμπόνοια και η Αγάπη! ❤
Καλό γλυκό βραδάκι να έχουμε με πολύ τρυφερά ΑΦιλιά! 🙂
Στεφανία μου!
Στα χρόνια που έφτασα η πείρα με δίδαξε πως οι δογματικές ιδεολογίες παραμορφώνουν την ψυχή, τον νου και το ήθος.
Ο Θεός δεν είναι ιδεολογία, είναι βίωμα, είναι συνείδηση, είναι αλήθεια, ταπεινοφροσύνη, προσφορά και αγάπη.
Αν δεν τον κουβαλάς μέσα σου… μια ζωή θα τον ψάχνεις στο πουθενά. Κοντόφθαλμοι συνήθως σκοντάφτουμε στη λογική και την σύγχυση μιας νοσηρής πνευματικότητας που μας επιβάλλουν οι ταγοί της εκκλησίας για έναν Θεό τιμωρό και ηθικολόγο.
Και βέβαια πιστεύω στο Θεό! Πιστεύω στον άνθρωπο!
Η πιο υπέροχη εικόνα του θεού είναι ο άνθρωπος. Κοίταξε πλησίον σου και θα δεις τον Θεό, αρκεί στην προσπάθεια να τον βρεις μη χάσεις την ανθρωπιά σου.
Χαλίλ Γκιμπράν και ο κήπος του Προφήτη: Αγαπημένο!
Ευχές για ένα όμορφο βράδυ!
Καλημέρα Αννίκα μου! 🙂
«Αν δεν τον κουβαλάς μέσα σου… μια ζωή θα τον ψάχνεις στο πουθενά. »
Πόσο αληθινό είναι αυτό που λες και μάλιστα, μου θυμίζει αυτό που μικρή κάπου είχα ακούσει και μου άρεσε να λέω:
«Όποια πέτρα και να σηκώσεις θα τον βρεις από κάτω»! 😉
Εύχομαι, να έχουμε την επίγνωση να ακούμε την καρδιά μας και όχι ότι τις ηθικολογίες με τις οποίες μας μεγάλωσαν!
Τον Γκιμπράν κάθε φορά που τον διαβάζω, κάτι γλυκαίνει μέσα μου, είδες και την υπέροχη ζωγραφική του; 😛
Πολλά πολλά γλυκά ΑΦιλιά, Αννίκα μου! 🙂
Γίνομαι γραφική με το να λέω συνεχώς εξαρχής..» πόσο μα πόσο μου άρεσε η ανάρτηση σου»..αλλά πόσο όμορφα κουμπώνουν αυτές οι σκέψεις ,στις σκέψεις μου,δε φαντάζεσαι!!
Η έννοια του «Θείου» … είναι απεριόριστη..
και δεν μπορεί κανείς να φτάσει το απεριόριστο, με ένα περιορισμένο μυαλό.
Το μυαλό φοβάται το άγνωστο .Αυτός είναι και ο λόγος, που η καρδιά μας , τα συναισθήματά μας είναι η πιό σημαντική γνώση που έχουμε.
Το θέμα του » Θείου» (προσωπικά) το αντιλαμβάνομαι με την ψυχή & και το συναίσθημα, και νώθω την ενέργεια του βαθιά μέσα μου.
διότι:
» ο θεός κατοικοεδρεύει μέσα μας»
Αγαπώ πολύ Χαλίλ Γκιμπράν !!! υπέροχος! Ενας μάγος των ψυχών! ( ο τρυφερός του λόγος , το πώς αγγίζει σαν χάδι την ψυχή μας)
κι όπως ακόμα είπε..
ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ.. ότι η θεικότητα είναι ο πραγματικός εαυτός του ανθρώπου!
ps:Αν θέλουμε να συναντήσουμε τον θεό ας ψαξουμε καπου βαθιά μέσα μας.κι εκεί που θαναι η αγάπη ( η αληθινή) εκεί είναι κι αυτός..
Να μην ξαναπω το πόσο μου άρεσε ολο αυτό..( φαίνεται νομίζω)
🙂 🙂
Καλό βράδυ Στεφανία μου, φιλιά πολλά ( με αγάπη) ❤
Τι κάνεις Ειρήνη μου, πώς κυλούν αυτές οι μέρες; …ελπίζω να ξεκουράζεσαι απ΄το καλοκαιρινό τρέξιμο! 😛
Πολύ σωστά λες:
«Η έννοια του «Θείου» … είναι απεριόριστη…
Και δεν μπορεί κανείς να φτάσει το απεριόριστο, με ένα περιορισμένο μυαλό»…
Το μυαλό φοβάται το άγνωστο όπως πολύ σωστά επισημαίνεις και αυτός είναι και ο λόγος, που η καρδιά μας, τα συναισθήματά μας, είναι η πιο σημαντική γνώση που έχουμε…» 😉
Έτσι είναι… μας μεγάλωσαν με τον φόβο της τιμωρίας και με ηθικολογίες, το αποτέλεσμα είναι να μην μπορούμε να ακούσουμε την καρδιά μας που μας λέει:
Η θεότητα είναι ο πραγματικός εαυτός του ανθρώπου και η Αγάπη, η εκδήλωση του θείου! ❤
Καλή φωτεινή μέρα να έχουμε στο παρόν με πολλά πολλά ΑΦιλιά καρδιάς! 🙂
..Κι αφού ο καιρός θυμήθηκε οτι διανύουμε Φθινόπωρο. και μετά από 500 κεραυνούς που θα έπεσαν όλο το προηγούμενο βράδυ με ισχυρή βροχή, σήμερα είναι η πρώτη μέρα ξεκούρασης..κι άσε που έχω τέτοια χαρά που δεν ξέρω πώς να την διαχειριστώ ( τη μέρα + ξεκούραση) 😛 🙂 🙂
Καλησπέρα Στεφανία μου !!! 🙂
Μετά την καταιγίδα πάντα έρχεται η γαλήνη και αυτό δεν είναι μόνο νόμος της φύσης έξω αλλά και μέσα μας, γι αυτό απόλαυσε την γαλήνη! 😛
ΑΦιλιά σε όλους και σε όλα! 🙂
Σκέφτομαι τα λόγια του τεράστιου Καζαντζάκη, μαγισσούλα μου: «Ακόμη κι αν δεν υπήρχε Θεός, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε». Γιατί μας δίνει δύναμη, υπομονή και κουράγιο. Πολλά φιλιά, φίλη μου.
Πολύ σωστός ο Καζαντάκης Μία μου και ας τον κυνήγησε βλακωδώς η εκκλησία! 😉
τη δύναμη, την υπομονή, το κουράγιο και την Αγάπη, θα τα βρούμε μόνο μέσα μας, γιατί εκεί κατοικεί το Θείο! ❤
ΑΦιλιά πάντα τρυφερά, φίλη μου! 🙂
Έτσι ακριβώς πιστεύω κι εγώ. Μέσα μας πρέπει να ψάξουμε, εκεί είναι ο Θεός. Και ναι μας μεγάλωσαν πιο πολύ να απεχθανόμαστε και όχι να αγαπάμε.Πολλοί πιστεύουν ότι η αγάπη ή η εκδήλωσή της είναι αδυναμία…Νομίζω ότι είναι πανδύσκολο να φτάσει κάποιος στο σημείο που ο Γκιμπράν μας εξηγεί και μας οδηγεί. Γιατί θα πρέπει να αποτινάξει όλα όσα τον επηρέασαν και τον επηρεάζουν από το περιβάλλον που ζει. Ας προσπαθήσουμε…η αγάπη είναι αυτό που αποζητά κάθε άνθρωπος όσο κι αν δεν το παραδέχεται κι αυτή μας οδηγεί.
Φιλάκια πολλά μάτια μου
Υπέροχη ανάρτηση!
Ξέρεις Άννα μου, πως δεν είναι επόμενο να μπορούμε να πούμε πως:
«Μέσα μας πρέπει να ψάξουμε, εκεί είναι ο Θεός»…
Γιατί όπως πολύ σωστά λες, μας μεγάλωσαν με εντελώς άλλες ιδέες και με τον φόβο της τιμωρίας, ενώ όταν μιλάμε για το Θείο, μόνο για αγάπη μπορούμε να μιλάμε! 😉
Μπορούμε να αποτινάξουμε όλα όσα μας έμαθαν από παιδιά και αυτό γίνεται αν ακούσουμε την καρδιά μας που μόνο με λόγια αγάπης, μας μιλά! ❤
Χαίρομαι που σου άρεσε η ανάρτηση! 😛
Πολλά ΑΦιλιά καρδιάς και αγάπης σου στέλνω! 🙂
Αν και δεν είναι όλες οι συνταγές εφαρμόσιμες, ας κρατήσουμε τα κύρια υλικά του ποιητή, που δεν είναι άλλα απ’ την αγάπη, τη στοχοπροσήλωση και την δοτικότητα. Δεν ξέρω αν ο Θεός είναι οντότητα (και γιατί πρέπει να ξέρουμε τα πάντα δηλαδή;) ξέρω όμως πως ο άνθρωπος που αγωνίζεται με τους δαίμονές του, μπορεί να φτάσει σ’ ένα ανώτερο επίπεδο ζωής. Ν’ αγγίξει την ιερότητα και να γίνει σύμβολο για τους άλλους.
Καλό σαββατοκύριακο Στεφανία μου!
Μακάρι να υπήρχαν μαγικές συνταγές Μαρία Κ. μου που να μας μάθαιναν ν’ αγαπάμε! 😉
Ή είσαι μες την Αγάπη ή δεν είσαι και όλοι μας ανεξαιρέτως μπορούμε να βιώσουμε το Θείο γιατί το φέρουμε μέσα μας!
Καλό Σαββατοκύριακο και για σένα Μαρία μου! 🙂
Μου θύμισες -και σ’ ευχαριστώ- μία κουβέντα του Δημήτρη Αποστολάκη από το συγκρότημα Χαίνηδες σε συνέντευξή του: «Ο Θεός όταν είσαι στη γυμνή σου μοναξιά έρχεται. Δε θέλει να έχεις απάνω σου στολίδια και περιττά πράματα, δε θέλει να’ χεις ρόλους. Δε μπορεί κανείς να βρει το Θεό, μόνο να τονε κυνηγάς στο κατόπι με την κρυφή ανομολόγητη φαντασίωση ότι ίσως κάποια μέρα ανεμίσει ο χιτώνας του μπροστά στο πρόσωπό σου.» Καλό σου βράδυ μάγισσα!
Όμορφη η λογοτεχνική προσέγγιση του Θείου απ΄τον Αποστολάκη και πολύ σ’ ευχαριστώ! 😉
Μια άλλη προσέγγιση, δεν θα την έλεγα λογοτεχνική είναι, να έχεις επίγνωση πως η Θεότητα βρίσκεται μέσα μας και εκδηλώνεται σε κάθε εισπνοή και εκπνοή μας! 😛
Καλή φωτεινή βδομάδα να έχουμε με πολλά ΑΦιλιά καρδιάς! 🙂
Πόση δύναμη χρειάζεται, για να κοιτάξουμε μέσα μας, στο σκοτάδι. Να δούμε τους δαίμονες μας στα μάτια. Να τους φέρουμε στο φως, να τους αντιμετωπίσουμε. Να θυμόμαστε, όπως απαλά τονίζεις, πως η πραγματική φύση του ανθρώπου είναι «η κατανόηση, η συμπόνοια, η αγάπη»..
Ίσως γι’ αυτό ο Χαλίλ Γκιμπράν μάς ζητά να είμαστε ευγνώμονες για τις δυσκολίες που βιώνουμε. Μας βοηθούν να καταλάβουμε τη δύναμη μας. Και να αγκαλιάσουμε την καλοσύνη ως αρετή της δύναμης.
Αν και απόψε η διάθεση κάπως σκοτεινή, ένα φωτεινό χαμόγελο και μια γλυκιά καληνύχτα – Τζοάννα
Φάρμακο στις σκιερές στιγμές μας, Joanna μου, είναι η επίγνωση, έπεται το χαμόγελο, γιατί αυτό θα φωτίσει μέσα μας, κάθε μας όργανο και μαγικά θα γεμίσει η καρδιά μας, γλύκα… δοκιμασμένο αν και όχι πάντα εύκολο! 😉
ΑΦιλιά με ευχές για μια γλυκιά νύχτα! 🙂
Ωραία πέρασα, αν και δεν μου αρέσει και πολύ όταν νιώθω πως κάποιος μου νιώθω πως μου κουνά το δάκτυλο! χαχαχα Τέλος πάντων δικός μου δαίμονας και ξέρω πως να τον κάνω καλά 🙂
Διάλεξα και διάβασα από τους συνδέσμους αυτό για την λύπηση, εκείνο που πραγματικά δεν κατάφερα να το κάνω εικόνα και να το καταλάβω είναι γιατί «Να λυπάστε το έθνος που έχει μια αλεπού για κυβερνήτη, ένα ταχυδακτυλουργό για φιλόσοφο, και έχει μπαλωματήδες και μίμους για καλλιτέχνες.»
Ειδικά αυτό το «ενα ταχυδακτυλουργό για φιλόσοφο» αχμμμ
Αγκαλίτσα 🙂
«Καταλαβαίνω» πολύ καλά την απορία σου, Μάνια μου, γιατί πως να μην απορείς όταν εμείς οι ίδιοι διαλέγουμε ποιους πολιτικούς θα ακολουθούμε ποιους «ταχυδακτυλουργούς φιλοσόφους και ποιους μπαλωματήδες καλλιτέχνες θα θαυμάζουμε! 😉
Ας επιτρέψουμε λοιπόν στον Γκιμπράν να μας κουνά το δάκτυλο, γιατί το κάνει από αγάπη! ❤
Και αγκαλίτσες και ΑΦιλάκια και καλημέρες! 🙂