Δάσκαλε, το πρωί ξυπνάω από το ξυπνητήρι, πάω τρέχοντας στη δουλειά μου γιατί πρέπει να δουλέψω, γυρνάω κατάκοπος πίσω και προσπαθώ να δείξω στα παιδιά μου τι πρέπει να κάνουν για να γίνουν επιτυχημένα.
Τρώμε μια συγκεκριμένη ώρα για να έχουμε την καλύτερη χώνεψη, γυμνάζω το κορμί μου γιατί πρέπει να έχω καλύτερη υγεία και πίνω οκτώ ποτήρια νερό την ημέρα.
Βγαίνω με τους φίλους μου μία φορά την εβδομάδα γιατί πρέπει και αυτούς να δω, οργανώνω με το μυαλό μου τις μελλοντικές μου κινήσεις, σχεδιάζω μελετημένα τα πάντα και κοιμάμαι μια συγκεκριμένη ώρα για να χορτάσω τον ύπνο μου.
-Το πρωί ξυπνάω ευγνωμονώντας που βλέπω την ανατολή του ήλιου.
Πάω στη δουλειά μου με το αίσθημα της χαράς ότι θα προσφέρω σε αυτούς που έχουν έρθει να ζητήσουν από εμένα.
Στα παιδιά μου, τους δείχνω αυτό που έχω γίνει, ώστε να μπορέσουν να γίνουν αυτό που εκείνα θέλουν.
Τρώω όταν πεινάω και γυμνάζομαι για να έρχομαι σε επαφή με τον εαυτό μου.
Πίνω όταν διψάω και βγαίνω όταν θέλω να δω κάποιον.
Κοιτάω τι παρέλειψα να κάνω από αυτά που μπορούσα να κάνω και αφήνω το αύριο να ανησυχεί για εκείνο.
Πάω για ύπνο όταν νυστάζω, ευχαριστώντας για την ημέρα που πέρασα και τις εμπειρίες που μου έδωσε.
Αγαπητό μου παιδί.
Κάνουμε τα ίδια πράγματα, με διαφορετική συνειδητότητα.
Η ζωή είναι μία.
Ο τρόπος που τη βλέπεις μπορεί να αλλάξει.
Change the World
Ψάχνοντας για κάποιο τραγούδι που να μιλά γι αλλαγή, «έπεσα» πάνω στην τελευταία συναυλία του Eric Clapton που στα 74 του και στις 13 Μαΐου του 2019 τραγούδησε το γνωστό για τους μεγαλύτερους, Ghange the World, (Άλλαξε τον Κόσμο).
θα κατέβαζα ένα για σένα
να λάμψει στη καρδιά μου
ώστε να δεις την αλήθεια.
.
και φαίνεται να είναι τα πάντα
αλλά προς το παρόν την βρίσκω
μόνο στα όνειρα μου
Άιναφετς 
Ναι η ζωή είναι μία. Ο τρόπος που τη βλέπουμε διαφέρει. Άλλη η οπτική γωνία του καθένα. Το μεγαλείο του δασκάλου ίσως οφείλεται στο ότι αγαπά αυτό που κάνει. Βλέπεις λίγοι μπορούν να καυχηθούν ότι γίνανε αυτό που θέλανε, επαγγελματικά πάντα.
»Στα παιδιά μου, τους δείχνω αυτό που έχω γίνει, ώστε να μπορέσουν να γίνουν αυτό που εκείνα θέλουν.»Πόσο σοφό!!!
Καλημέρα Στεφανία μου
Πρώτη πρώτη σήμερα έτσι για αλλαγή
Σε φιλώ
Πρώτη ή τελευταία στον σχολιασμό Άννα μου, δεν έχει καμιά σημασία φτάνει να μη χάνεται η πολύτιμη επικοινωνία μας, που τόσα χρόνια δεν έχει χαθεί! 😉
Ναι Άννα μου, έτσι είναι με τα επαγγέλματα… αλλά γιατί να είναι έτσι και όχι αλλιώς;
Λίγοι είναι αυτοί που στην εποχή μας ( ή μήπως ανέκαθεν;) κάνανε το επάγγελμα που αγαπούσαν και όχι αυτό που ήθελαν οι γονείς τους ή το χρήμα;
Λίγοι είναι αυτοί που αργότερα άφησαν το αρχικό τους επάγγελμα και τόλμησαν να κάνουν αυτό που τους έλεγε η καρδιά τους…. έτσι και ο γιος οικογενειακού φίλου, άφησε την ιατρική που ήταν και το επάγγελμα του πατέρα του και έγινε μουσικός… και καλός μουσικός, γιατί αν κάνεις αυτό που αγαπάς το κάνεις καλά! 😉
Υπάρχει και η άλλη όψη, αν κάνεις μια δουλειά που δεν σου αρέσει, αν την κάνεις όμως με συνειδητότητα η γεύση στο τέλος της μέρας, σίγουρα είναι άλλη! 😛
ΑΦιλιά πάντα τρυφερά και χαμογελαστά! 🙂
Καλημέρα Στεφανία μου!
Υπέροχο κείμενο!!! Πόσο έχουμε χάσει τους εαυτούς μας στην καθημερινότητα με όλο το τρέξιμο…
Πόσο έχουμε απομακρυνθεί από τις ανάγκες μας, τόσο που δεν μπορούμε να τις αναγνωρίσουμε πια και τις θεωρούμε καταναγκαστικά «πρέπει»…
Σε φιλώ😘🌹🐦
Και ποιος «φταίει» Μαρίνα μου, για το ασταμάτητο αυτό τρέξιμο, (η ασθένεια της εποχής);
Ποιος μας αναγκάζει να θέλουμε όλο και πιο πολλά, υλικά;
Ποιος βάζει τα «πρέπει» στη ζωή μας; Σίγουρα όχι η ίδια η ζωή! 😉
Αλλά αν είμαστε συνειδητοί και έχουμε επίγνωση του παραλογισμού, ποιος μας υποχρεώνει να μην βάλλουμε φρένο και ν’ αλλάξουμε αυτόν τον ξέφρενο ρυθμό που οδηγεί σ’ όλες τις ψυχικές αρρώστιες και όχι μόνο; 😛
Πολλά τα ΑΦιλιά και από μένα, με βαθιές ανάσες παύσης! 🙂
Kαλημέρα μαγισσούλα μας !!! Το θέμα είναι να καταλάβουμε σε ποιο σημείο βρίσκεται η συνειδητότητά μας!!
Η Συνειδητότητα θα μπορούσε να παρομοιαστεί με ένα είδος «εμφανιστή» νοερών φωτογραφιών μας, που εμφανίζει στη ζωή μας οτιδήποτε περνάει από το πεδίο της.
Είναι το φως που φωτίζει ένα φιλμ – το τμήμα των ειδικών εφέ που επεξεργάζεται την ψευδαίσθηση και την κάνει να μοιάζει πραγματική.
Εφοδιάζει με πληροφορίες τις αισθήσεις μας και εμφανίζει στη ζωή μας οτιδήποτε σκεφτόμαστε.
Ενώ η καθαρή Συνιδητότητα είναι μια άμορφη δυναμική χωρίς διακριτά επίπεδα, ως άνθρωποι βιώνουμε την εμπειρία της ζωής σε διαφορετικά επίπεδα.
Είναι σαν να βρισκόμαστε σε ένα ασανσέρ με γυάλινο θάλαμο – ανάλογα με τον όροφο στον οποίο βρισκόμαστε, ο κόσμος φαίνεται διαφορετικός.
Και το ασανσέρ της ατομικής μας συνειδητότητας ανεβοκατεβαίνει όλη την ημέρα.
Όταν αλλάζει το επίπεδο της συνειδητότητάς μας, αλλάζει ταυτόχρονα και η αντίληψή μας: όσο υψηλότερο το επίπεδο, τόσο πιο διαυγής η θέα και τόσο πιο ξεκάθαρος ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα.
Βρίσκω εξαιρετικά ενθαρρυντική αυτή τη μεταφορά, γιατί δηλώνει ότι ο καθένας από εμάς μπορεί να πραγματοποιήσει ανά πάσα στιγμή ένα «κατακόρυφο άλμα» που θα τον εξυψώσει σε υψηλότερα επίπεδα συνειδητότητας.
Με κάθε νέα επίγνωση σχετικά με τη φύση της ανθρώπινης κατάστασης ανοίγει ένας δρόμος που μπορεί να μας οδηγήσει σε μια ανώτερη θεώρηση, μια βαθύτερη κατανόηση και μια ξεκάθαρη αντίληψη της πραγματικότητας.
Είναι σαν να βγαίνουμε από ένα ασανσέρ που κινείται ανάμεσα στον πέμπτο και τον δέκατο πέμπτο όροφο ενός κτιρίου και να μπαίνουμε σε ένα άλλο που θα μας οδηγήσει στον εικοστό όροφο.
Παρόλο που αναπόφευκτα θα εξακολουθήσουμε να βιώνουμε τα «πάνω και τα κάτω» της ζωής, η πρόσβασή μας στην κοινή λογική, τη σοφία και την εσωτερική ισορροπία θα αυξάνεται εκθετικά με κάθε νέο άλμα.
Ο καλύτερος τρόπος για να διαπιστώσετε ποιο είναι το επίπεδο συνειδητότητάς σας αυτή τη στιγμή είναι να ανιχνεύσετε τα συναισθήματά σας.
Όταν είστε «στα κάτω σας» και νιώθετε συναισθήματα όπως θυμό, απογοήτευση, στρες, δυσφορία, ανησυχία κλπ, τότε πιθανότατα το επίπεδο συνειδητότητάς σας είναι χαμηλότερο, πράγμα που σημαίνει ότι αντιλαμβάνεστε τον εαυτό σας, τη ζωή σας και τον κόσμο με πιο περιορισμένο τρόπο.
Όταν η διάθεσή σας είναι καλύτερη και έχετε όμορφα συναισθήματα, όπως γαλήνη, αγάπη και πληρότητα, το πιθανότερο είναι ότι το ασανσέρ της συνειδητότητάς σας έχει αρχίσει να ανεβαίνει και ότι, από αυτό το ανώτερο επίπεδο, θα μπορείτε να αντιδράτε με περισσότερη διαύγεια σε ό,τι συμβαίνει γύρω σας.
Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι όποτε νιώθετε ευτυχία και γαλήνη, βρίσκεστε αυτόματα στην ίδια κατάσταση συνειδητότητας με αυτή του Βούδα.
Όμως, όσο περισσότερο εστιάζετε προς την κατεύθυνση της δημιουργίας της εμπειρίας και λιγότερο στο περιεχόμενο της εμπειρίας, τόσο ευκολότερο θα σας είναι να αφουγκράζεστε εκείνη την ήρεμη σοφία που μπορεί να οδηγήσει σε ένα κβαντικό άλμα συνειδητότητας.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Michael Neill «Η Επανάσταση αρχίζει μέσα μας!»
Τι χρειάζεται ο καθένας Έφη μου, για να δρα συνειδητά;
Μήπως το κλειδί είναι στην επίγνωση;
Αν έχουμε επίγνωση πως ο τρόπος που ζούμε καθημερινά, δεν μας ικανοποιεί, τι μας εμποδίζει να τον αλλάξουμε και να γίνουμε πιο συνειδητοί;
Σίγουρα είμαστε έρμαια της διάθεσης μας, αλλά αν έχουμε επίγνωση αυτής της αστάθειας, τι μας εμποδίζει να βάλλουμε φρένο και ν’ αλλάξουμε, τη συνήθεια, τη βολή ή τι θα πουν οι άλλοι; Τι; 😉
Την «λύση» τι αναφέρει καθαρά και ο Neil και πολύ σωστά λέει πως η Επανάσταση αρχίζει μέσα μας!
«Με κάθε νέα επίγνωση σχετικά με τη φύση της ανθρώπινης κατάστασης ανοίγει ένας δρόμος που μπορεί να μας οδηγήσει σε μια ανώτερη θεώρηση, μια βαθύτερη κατανόηση και μια ξεκάθαρη αντίληψη της πραγματικότητας»…
Είμαστε ή δεν είμαστε υπεύθυνοι της ζωής μας και αν κάτι δεν μας δίνει χαρά, ας το αλλάξουμε… εκεί «κολλάει» και η κβαντική συνειδητότητα! 😛
ΑΦιλιά πάντα τρυφερά και ευχαριστώ για το παραπάνω κείμενο! 🙂
Η Ζωή είναι πράγματι μία και πολύτιμη. Θα έλεγα και όμορφη καθώς είναι ένα μονάκριβο δώρο. Βέβαια κάποιες φορές, η φύση; ο Θεός; λερώνει άσχημα αυτές τις στιγμές ή τις σφραγίζει επώδυνα. Δεν ξέρω τι να πω για αυτό. Το νιώθω σαν εκτρωματική αδικία και δεν μπορώ να κάνω κάτι.
Με λίγα λόγια δεν μπορώ να το διαχειριστώ, να το αποδεχτώ.
Όμως αυτό είναι η μία πλευρά. Η άλλη είναι η φωτεινή. Της απλής καθημερινότητας που αποτελεί μονοπάτι για την ευτυχία.
Φιλιά πολλά αγαπημένη μου φίλη.
Πολλά είναι αυτά που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε με την λογική μας, Γιάννη μου, γιατί ο τρόπος σκέψης μας, είναι διαμορφωμένος απ΄το πώς μεγαλώσαμε και από τι διδαχτήκαμε και στο σχολείο, γι αυτό και μας είναι αδύνατο να κατανοήσουμε το πώς και το γιατί των πραγμάτων και θεωρούμε πως η φύση, ο Θεός ή όπως το ονομάσεις ευθύνεται για την αδικία και τα εκτρώματα που αντικρίζουμε στη ζωή… είναι όμως έτσι;
Και σε ρωτώ, έχεις την αίσθηση πως κάποια δύναμη ασχολείται με τον καθένα μας και μας τιμωρεί ή μας επιβραβεύει, ανάλογα;
Δεν σου «μιλάει» πιο πολύ, πώς ο καθένας μας, είναι υπεύθυνος για τη ζωή του και η ευημερία του, εξαρτάται από πόσο συνειδητός είναι; 😉
Κοίτα την φωτεινή πλευρά όπως πολύ πολύ σωστά επισημαίνεις:
«Η άλλη είναι η φωτεινή. Της απλής καθημερινότητας που αποτελεί μονοπάτι για την ευτυχία»…
Ο τρόπος που βλέπουμε την ζωή μπορεί να αλλάξει και είναι στο χέρι μας!
Πολλά και τα δικά ΑΦιλιά καρδιάς, αγαπημένε μου, φίλε! 🙂
Ναι, αξίζει να αλλάξει, προς το καλύτερο, ο τρόπος που βλέπουμε τη ζωή. Η παρουσία σου, ο λόγος σου, συνηγορούν σε κάτι τέτοιο Στεφανία μου. Την καλησπέρα μου.
Δεν κάνω τίποτα παραπάνω απ΄το να μοιράζομαι ότι μιλάει στη καρδιά μου, Γιάννη μου και είναι τεράστια η χαρά όταν γίνεσαι κατα-νοητός! 😉
Καλή μας όρεξη, γενικώς και ειδικώς! 🙂
Λοιπόν εγώ θα σου πω κι εσύ θα βγάλεις τα συμπεράσματά σου και παρακαλώ να μου πεις αν είναι η κατάστασή μου για ανησυχία!
Ξυπνάω το πρωί χωρίς ξυπνητήρι, αλλά μια πολύ συγκεκριμένη ώρα, μάλλον γιατί το έχω συνηθίσει και επειδή πρέπει να έχει ανοίξει το μάτι μου όταν θα έρθει η κυρία για να κάνουμε την πρωινή φροντίδα της μητρός.
Τρώω όταν πεινάω. Δυστυχώς! Γιατί συνέχεια πεινάω!
Πίνω νερό κι ας μη διψάω, γιατί άμα δεν πιω τουλάχιστον δύο λίτρα ημερησίως με χτυπάει το νεφρό μου, που έχει ένα πρόβλημα εκ γενετής.
Δεν γυμνάζομαι γιατί βαριέμαι αφάνταστα.
Βλέπω τους φίλους μου σπανίως, γιατί δεν κατοικούν εδώ γύρω και μου λείπουν πολύ, όμως μιλάμε στο τηλέφωνο συνέχεια και κάτι είναι κι αυτό!
Φεύγω για τη δουλειά μου με απεριόριστη χαρά και μισή ώρα νωρίτερα από αυτήν που θα έπρεπε, διότι πηγαίνω από την πιο μακρινή διαδρομή, επειδή θέλω να κάνω τον μισάωρο καθημερινό περίπατό μου!
Εργάζομαι με κέφι και με προσήλωση, διότι αγαπώ αυτό που κάνω και θα το έκανα έτσι ακριβώς, ακόμα κι αν δεν μου κολλούσαν τα ένσημα!
Τη νύχτα κοιμάμαι όταν νυστάξω!
Στην πραγματικότητα θα ήθελα να αλλάξω κάποια πράγματα, αλλά δεν εξαρτάται μόνο από εμένα, οπότε κάνω υπομονή μέχρι να το επιτρέψουν οι συγκυρίες, ελπίζοντας να είμαι εν ζωή και καλά ως τότε!
Αυτά και φεύγω!
Το ένα μισάωρο νωρίτερα που λέγαμε;
Ε, αυτό!
Κίσιζ μαγισσούλα μου!
Αν μου επιτρέπεται να απαντήσω Αρτίστα μου, γιατί δεν είμαι ειδική να κρίνω, θα πω, πως κάνεις ότι πραγματικά μπορείς, έχοντας επίγνωση των συγκυριών που στη δική σου περίπτωση, είναι ζόρικοι! 😉
Τα «πρέπει» μας, εμείς τα ορίζουμε και αν αυτά ακολουθούν την φωνή της καρδιάς μας και όχι της κοινωνίας, αν δεν βλάπτουν κανένα, καλώς πράττουμε, ειδικά αν τα πασπαλίζουμε με το απαραίτητο χιούμορ και αυτοσαρκασμό!!! 😛
Εύχομαι να προσφέρεις στον εαυτό σου πολλά μισάωρα γιατί το αξίζεις! 😀
ΑΦιλιά πολλά πολλά και πάντα τρυφερά! 🙂
Μαγισσούλα μου, ο τρόπος που βλέπουμε τη ζωή, είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ευτυχίας μας. Αν βρίσκουμε φταίξιμο και μιζέρια παντού, η ευτυχία δεν βρει ποτέ θέση στη καρδιά μας.
Προσωπικά είμαι κάπου στη μέση. Τηρώ ένα πρόγραμμα, γιατί με ηρεμεί, μην παραλείποντας να νιώσω ευγνωμοσύνη για όλα ζω.
Σε φιλώ γλυκά.
Καλό ξημέρωμα 🙂
Μα ναι, σοφό μου Μαρινάκι, το κλειδί είναι στον «τρόπο»! 🙂
Αλλά, υπάρχει και ένα «αλλά» στον «τρόπο» που είναι, το πώς θα διευθετήσουμε την οπτική μας γωνία, μια και ξέρουμε πολύ καλά πως η εμπειρία δεν φτάνει, αυτό που έχει σημασία είναι τι κάνουμε με την εμπειρία; 😉
Η ευγνωμοσύνη είναι ο καθοριστικός παράγοντας!
Πολλά και τα δικά μου γλυκά ΑΦιλιά! 🙂
Ο τρόπος που βλέπουμε τη ζωή αλλάζει με την ηλικία μας. Διαπιστώνω ;όμως πως όσο μεγαλώνω τόσο έρχομαι πιο κοντά στον τρόπο που βλέπουν τα πράγματα οι νέοι άνθρωποι.
Ξεκουτιαίνω ή ανακτώ το χαμένο νόημα της ζωής; Ιδού η απορία 🙂
Καλό βράδυ Στεφανία μου και πολλά φιλιά από μένα 🙂
Να πούμε Μαρία Γ. μου, πως ο τρόπος που βλέπουμε τη ζωή δεν αλλάζει μόνο με την ηλικία μας αλλά ακόμα και με τις συνθήκες, είτε είναι καιρικές, είτε περιστασιακές και αυτό σε κάθε ηλικία; 😉
Ακόμα και αν λέμε ευχαριστώ στην ζωή και αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη για τ΄ότι είμαστε υγιείς και ζωντανοί, δεν υπάρχουν στιγμές που σαν να τα έχουμε ξεχάσει όλα και να έχουμε βρεθεί στο σημείο μηδέν; 😛
Ο πατέρας μου, συνήθιζε να λέει, (στα Γαλλικά να καταλαβαίνει και η maman)! 😉
«Si jeunesse pouvait, si vieιllesse savait». Henri Estienne (1528-1598)
«Αν η νεολαία γνώριζε και αν οι ηλικιωμένοι μπορούσαν»! Του φιλόσοφου Ενρί Εστιέν (1528-1598)
http://thierryaymes.blogg.org/henri-estienne-1528-1598-c26580218
Άρα, «Ξεκουτιαίνω ή ανακτώ το χαμένο νόημα της ζωής; Ιδού η απορία».. όπως λες! 😉
Καλό μας απογευματάκι με πολλά χαμογελαστά ΑΦιλιά! 🙂
ΥΓ: «c’est qu’il ne sait peut-être pas (o Εστιέν) qu’il existe un art de vivre au présent qu’il s’agit d’observer, en même temps qu’un génie propre à chaque période de la vie qu’il s’agit de respecter»…
Ναι, έχω βρεθεί πολλές φορές κι εγώ στο σημείο μηδέν όπως σημειώνεις παραπάνω. Είμαι λοιπόν σε καλό δρόμο 🙂
Σ’ευχαριστώ πολύ για την πρόσθετη πολύτιμη πληροφορία Στεφανία μου!!! Την κρατώ.
Πολλά φιλιά:)
Μόνο αν βρεθείς στο σημείο μηδέν μπορείς να κάνεις ένα φρέσκο και ανανεωμένο ξεκίνημα… έτσι διαπίστωσα μετά από πολλά πολλά μηδενικά! 😉
Καλώς ο Εστιέν, ε;
ΑΦ! 🙂
Πέμπτη ξημέρωσε, 23 Μάη/ Διαβάζω μάγισσα, κι όπου με πάει
Πέμπτη απογευματάκι, 23 Μάη/ Διαβάζω Πουπερμίνα, κι όπου με πάει… 😉
ΑΦιλιά παρέα με το ρεύμα ζωής! 🙂
Μελαγχόλησα με τον πρώτο αφηγητή- «λευτεριά στούς καταπιεσμένους»! 😉
Εύχομαι Dodoula μου, να μη διαβάζεις συχνά τον πρώτο αφηγητή! 😉
ΑΦιλιά χαρούμενα και ελεύθερα! 🙂
ΥΓ: Εσύ που μιλάς και Γαλλικά διάβασε το link πιο πάνω σχετικά με τον Henri Estienne!
Η ζωή είναι μία όντως και σε μας αντιστοιχεί το, με ποιό τρόπο θα την γευτούμε 🙂
Οπτικές πολλές, θεωρίες άλλες τόσες ( αν και με θεωρίες πως γίνετε να ζεί κανείς)…. το καλό αποτέλεσμα για τον καθένα μόνο η επίγνωση μπορεί να φέρει….
…… και η εστίαση σε ότι σε κάνει να νιώθεις καλά με το.. μέσα σου..
όπως λένε.. σε ότι εστιάζεις, αυτό ζεις…
Πολύ όμορφο κείμενο Στεφανία μου, όσο για το μουσικό βίντεο ( αγαπώ Eric Clapton) είναι εδώ και μισάωρο στο repeat 😉
καλό απόγευμα και σε ευχαριστώ που «έντυσες» όμορφα την ώρα του απογευματινού μου καφε! ❤
Α! Ν’ αρχίσω με τον Clapton, Ειρήνη μου που πολύ με συγκίνησε όταν τον άκουσα να τραγουδά στα 74 του: «Άλλαξε τον κόσμο»! 😉
Αυτή την αγάπη έχω μέσα μου
και φαίνεται να είναι τα πάντα
αλλά προς το παρόν την βρίσκω
μόνο στα όνειρα μου
Ευτυχισμένοι και σίγουρα ολοκληρωμένοι όσοι ανακαλύπτουν πως η αγάπη που ψάχνουν μια ζωή, είναι και ήταν πάντα μέσα τους! ❤
Η επίγνωση πως ζούμε με θεωρίες, φέρνει την πολυπόθητη σοφία που αλλάζει τη ζωή μας, ή όχι;
Ναι! Σε ότι εστιάζουμε, ζούμε… καλό μας βραδάκι λοιπόν,με πολλά χαλαρά ΑΦιλιά! 🙂
Ναι…μια χαρά όμορφα τα λέει ο Δάσκαλος – η ζωή είναι πολύτιμο δώρο και δρούμε όλοι διαφορετικά ανάλογα με το βαθμό επίγνωσης που έχουμε…τι θεωρούμε σημαντικό…πως μπορούμε να χαιρόμαστε τις απλές, καθημερινές χαρές μα και τις μεγάλες…πως ένα πρόβλημα ή εμπόδιο το αντιμετωπίζουμε ως πρόκληση για να πάμε ένα βήμα παραπέρα…
Το πρώτο που σκέφτομαι όταν ξυπνώ πέρα από τα πουλιά που ακούω και μου αρέσει πολύ…επαρχία βλέπεις…είναι η ευγνωμοσύνη που νοιώθω για πολλά πράγματα…κι έπειτα σηκώνομαι για να αντιμετωπίσω τη μέρα και ότι φέρει αυτή μαζί της…
Εδώ και ένα μήνα πάνω κάτω…εισήγαγα πάλι το πρωινό περπάτημα στη καθημερινότητα μου, πριν πάω για δουλειά ( μια και οι βροχές σταμάτησαν ) και τα επίπεδα σεροτονίνης ανεβαίνουν σημαντικά…με μια τόσο απλή κίνηση… 🙂
Όμορφη, μεστή ανάρτηση Μαγισσούλα μου
Την καλησπέρα μου και ΑΦιλιά πολλά πολλά 🙂
Καλησπέρα Ελευθερία μου, τι χαρά να σε διαβάζω πάλι! 🙂
Να τη πάλι η «επίγνωση» που σαν φλόγα καίει περιορισμούς και προβληματισμούς, όπως λέει και ο Κρισναμούρτι! 😉
Η επαφή με την φύση, το περπάτημα και οι βαθιές ανάσες, είναι σωτήρια, είναι η ενέργεια που χρειαζόμαστε για να ζούμε συνειδητά στο παρόν και να μπορούμε να ευγνωμονούμε για τόσα και τόσα! 🙂
Έτσι ακριβώς όπως τα λες, είναι:
«Πως μπορούμε να χαιρόμαστε τις απλές, καθημερινές χαρές μα και τις μεγάλες…πως ένα πρόβλημα ή εμπόδιο το αντιμετωπίζουμε ως πρόκληση για να πάμε ένα βήμα παραπέρα…»
Τι κάνει ο Αριστοτέλης;
ΑΦιλιά πάντα καρδιάς και στα δυο σας! 🙂 🙂
Ο Αριστοτέλης μεγαλώνει…ομόρφυνε κι άλλο…ψήλωσε πολύ…( βλέπεις ο Χρήστος…ντερέκι ) έφηβος πλεόν με τα όλα του, συνεχίζει να με εκπλήσσει όμορφα με το βάθος της ματιάς του και την απλωχεριά ψυχής…
Να’σαι καλά Στεφανία μου!
Να μου τον φιλήσεις και να μου προσέχεις επίσης και την Ελευθερία! 🙂 🙂
έτσι είναι
όλα είναι ίδια και όλα διαφορετικά , ανάλογα πώς τα βλέπει και πώς τα αντιλαμβάνεται ο καθένας ξεχωριστά
αλοίμονο αν είχαμε όλοι τα ίδια γούστα και τον ίδιο τρόπο σκέψης
Αναρωτιέμαι αν υπάρχουν πολλοί τρόποι συνειδητότητας, Δελφινάκι μου, είτε ζεις συνειδητά είτε όχι! 😉
Αυτό που διαφέρει από άτομο σε άτομο είναι το πώς ζει κανείς την καθημερινότητα του και αν η οπτική μας, αλλάξει, αλλάζει και ο τρόπος που ζούμε…
ΑΦιλιά πολλά και πάντα τρυφερά! 🙂
Τι ωραίο το πρώτο κομμάτι… Ακριβώς με αυτές τις σκέψεις ζω… Ξέρεις ποιο τραγούδι μου ήρθε στο μυαλό? Το δεν προλαβαίνω των λοκομόντο που λέει:
Τρέξε πιο γρήγορα, πάμε πιο γρήγορα, έλα πιο γρήγορα,
φύγε πιο γρήγορα, σήκω πιο γρήγορα, κάτσε πιο γρήγορα,
δούλεψε γρήγορα, πούλησε γρήγορα, φτάσε πιο γρήγορα,
στρίψε πιο γρήγορα, μπήξε πιο γρήγορα, δείξε πιο γρήγορα,
σκύψε πιο γρήγορα, πλήξε πιο γρήγορα, πλήξεεε!
Άιντε πιο γρήγορα, όλα πιο γρήγορα, πάμε πιο γρήγορα,
τώρα πιο γρήγορα, γνώρισε γρήγορα, χώρισε γρήγορα,
αγόρασε γρήγορα, πούλησε γρήγορα, χέσε πιο γρήγορα,
κλάσε πιο γρήγορα, φτύσε πιο γρήγορα, φτάσε πιο γρήγορα,
σήκω πιο γρήγορα, κάτσε πιο γρήγορα, γρήγορα, γρήγορα
Στα γρήγορα σου απαντώ και η ίδια! χαχαχα! Γιατί είπαμε το χιούμορ θεραπεύει! 😀
Μόλις τέλειωσα να διαβάζω το «ποίημα» αμέσως μου ήρθε στο νου η φράση, «άντε και γρήγορα, γρήγορα να τελειώνουμε με αυτή την παλιοζωή» !!! 😉
ΑΦιλιά πάντα χαμογελαστά, Κατινάκι μου! 🙂
Ευχαριστώ για το τραγουδάκι που δεν είχα προλάβει να απολαύσω! 😉
Θα πω το απλούστερο… μεγαλώνοντας άλλαξε η οπτική μου γωνία ως προς την ζωή και συνειδητά πια πορεύομαι εκεί που θέλω κι όχι εκεί που με τραβούσε η βία του χρόνου και η χαζή μου αντίληψη των »πρέπει» και των »κανόνων» που άλλοι όρισαν στο υποσυνείδητό μου.
Εγώ βέβαια έχω συνδέσει τον Clapton με το αγαπημένο Cocaine που δίνει απάντηση σε ότι σε στριμώχνει μόνο που σήμερα από cocaine το έκανα never mind (δεν θα το πω στην λαϊκή ελληνική εκδοχή γιατί … δεν λέω κακές λεξούλες πρωινιάτικα 🙂 )
Την Καλημέρα και τα φιλιά μου γλυκιά μου γειτόνισσα 🙂
Δεν είναι καθόλου απλό ούτε εύκολο Εύη μου, μεγαλώνοντας ν’ αλλάζει η οπτική μας γωνία, άρα και ο τρόπος ζωής μας, γι αυτό καλό είναι να λέμε κι ένα ΜΠΡΑΒΟ στον εαυτό μας! 😛
Μα ναι, το θυμάμαι το Cocaine και πάω να το ακούσω πάλι! 😉
ΑΦιλιά και καλή μέρα να έχουμε, με τον κρυφτούλι του ήλιου! 🙂
Γεια σας και χαίρεσθε,
Δε μου το έλεγες μισό αιώνα πριν, βρε μαγισσούλα; Παιδεύτηκα σ’ όλη μου τη ζωή να αλλάξω τον κόσμο και σήμερα μαθαίνω ότι έπρεπε να είχα μάθει να αλλάζω τον τρόπο που βλέπω τον κόσμο.
..Αλλά και τώρα που το σκέφτομαι λίγο καλύτερα, μήπως είμαι και το πιο εύκολο άτομο στις αλλαγές, ο ανεπίδεκτος;; Μήπως δε θα παιδευόμουν κι έτσι;
Αδιέξοδο. Ας ακούσουμε τον Ερρίκο, να πάρουμε καμιά ιδέα.
Άντε, καλή ψήφο (χμ.. εκεί μιλάμε για αλλαγές; 🙂 )
Είμαστε ή δεν είμαστε ο κόσμος Διονύση μου; 😉
Γιατί ξεχωρίζουμε τους εαυτούς μας, από την κοινωνία ή τον κόσμο… από τι είναι φτιαγμένος αυτός ο κόσμος, από εσένα και μένα και εμείς από αυτόν!
Όταν το δεις αυτό και δεις πως ο κόσμος είναι φιλόδοξος, φθονερός κλπ, τότε αλλάζεις και εσύ!
ΑΦιλιά και να χαίρεστε ακόμα και την ψήφο σας! 🙂
Με τόσα «πρέπει» στο πρώτο σκέλος, διαπιστώνω πόσο ψυχαναγκαστικοί έχουμε καταντήσει. Όπως έχει γράψει κι ο αλησμόνητος Μίσσιος:
«…Έτσι, μ’ αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες; Όλο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ’ την αρχή. Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν “αξίες”, σαν “ανάγκες”, σαν “ηθική”, σαν “πολιτισμό”.
Την καλησπέρα μου Στεφανία μου.
Εξαιρετική ανάρτηση και εικόνες που την συνοδεύουν.
Για την τραγουδάρα του Clapton… συγκίνηση και δέος!
Υπέροχος ο Μίσσιος (υπήρξε γείτονας όπως σου είχα γράψει) που όσες φορές και αν τον διαβάσω, δεν χορταίνω τον ακριβέστατο λόγο του!
Αχ! Είμαστε άξιοι της τύχης μας και μ’ αρέσει που γκρινιάζουμε και από πάνω!
Είδες ο Clapron στα 74 του και δεν το βάζει κάτω! 😉
ΑΦιλιά Μαρία Κ. μου πολλά και χαμογελαστά! 🙂
ΥΓ: «Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε»! αχ! Χρόνη…
Η ματιά, είναι η αλήθεια πως δεν είναι για όλους η ίδια, αλλά δεν έχουμε και όλοι τις ίδιες ανάγκες, αλλιώς θα είμασταν ρομποτ.
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν με έναν άλφα τρόπο έχοντας μια άλφα ματιά και δεν αναρωτήθηκαν ποτέ, γιατί περνούν καλά, είναι δεκτικοί ως προς αυτόν τον τρόπο.
Από τη στιγμή που κάποιος αρχίζει μέσα στον χώρο του και στον χρόνο του να μη νιώθει καλά, έχει την ευκαιρία να το ψάξει και αν θέλει να κάνει τις αλλαγές του.
Αυτό πιστεύω Στεφανία μου,
στέλνω μεσημεριάτικα φιλιά :-)))
Σωστά το πιστεύεις Στέλλα μου!
Τρεις μεγάλες αλλαγές έκανα στη ζωή μου και οι τρεις έγιναν γιατί δεν μ’ έπαιρνε άλλο! 😉
Υπάρχουν και αυτοί που θεωρούν δεδομένο τον τρόπο ζωής τους και που ποτέ δεν αναρωτήθηκαν αν θα μπορούσε να είναι διαφορετικός και απλά ακολουθούν έναν ρυθμό γιατί έτσι συνήθισαν- έμαθαν!
Μήπως τελικά, σημασία έχει, στο τέλος της μέρας, να μπορεί κανείς να αισθάνεται για τη ζωή ευγνωμοσύνη και το πρωί να χαρά;
Απογευματινά τα δικά μου γλυκά ΑΦιλιά! 🙂
Νομίζω μαγισσούλα μου ότι γενικά η ζωή δεν θέλει κόπο θέλει ψάξιμο για τον καλύτερο τροπο να την ζήσεις και θετική σκέψη για όλα.. και που είσαι; οσο μεγαλώνουμε τοσο απολαμβανουμε την καθε μερα που περναει…. αρκεί να γνωριζουμε πως με απλα πραγματα και ομορφα συναισθηματα ειναι εκεινα που θα μας κανουν χαρουμενους ..:D
Αμαν παρασυρθηκα και βγηκα εκτος θεματος; χα..χα.. εσύ φταίς με τα μαθηματα που μας βαζεις..κυρια..!! 🙂
Να περνας ομορφα φιλεναδα καλο σου ξημερωμα την αγαπη μου <3παντα…φιλακιααα :k
o Erik klapton υπεροχος στα 74 του..!!
Είδες Ρούλα μου, τι σημαίνει, δεν το βάζω κάτω με τίποτα!!! 😛
Δεν νομίζω πως στη ζωή πρέπει κανείς να κοπιάσει για να είναι ευτυχισμένος, Ρούλα μου, ούτε θέλει πολύ σκέψη, νοημοσύνη χρειάζεται και να έχει επίγνωση του τρόπου που ζει και αν κάτι δεν του αρέσει ας το αλλάξει! 😉
Όσοι εμπιστεύονται τη φωνή της καρδιάς τους, λένε:
«απολαμβανουμε την καθε μερα που περναει…. αρκεί να γνωριζουμε πως με απλα πραγματα και ομορφα συναισθηματα ειναι εκεινα που θα μας κανουν χαρουμενους…
ΑΦιλιά πάντα καρδιάς και να έχουμε μια όμορφη βδομάδα! 🙂
Ο Clapton ξαναχτύπησε και αυτή τη φορά χτύπησε κόκκινο! 😛
Αφιερωμένο σε όλους γιατί τα δάκρυα όταν είναι αληθινά, είναι το σαπούνι της καρδιάς! ❤
καθώς διάβαζα έλεγα… αααα αυτο το ξέρω θα απαντήσω στο τσακ μπαμ… και μετά διάβασα την απάντηση του δασκάλου χοχοχο με πρόλαβε.
Οπότε καλήμερα εκεί !!! Σε φιλώ 🙂
Καλημέρα εδώ και καληνύχτα εκεί, στο μακρινό μας Μόντρεαλ! 😀
Έτσι είναι Μάνια μου, πολλά πράγματα γίνονται διαφορετικά όταν τα κάνουμε με επίγνωση και τότε δεν χρειάζεται ούτε κόπος, ούτε τρόπος (επόμενη ανάρτηση)! 😛
ΑΦιλιά «περίεργα» απ΄την πατρίδα…οψόμεθα! 🙂