Ψάξιμο…

 

.

«Ο ήλιος έλαμπε μέσα από τα καινούργια φύλλα απλώνοντας ένα απαλό πράσινο φως στο υγρό μονοπάτι, που οδηγούσε μέσα από το δάσος στον κεντρικό δρόμο, κι αυτό συνέχιζε μέχρι τη πόλη».

 

.

«Υπήρχαν παιδιά που έπαιζαν εκεί γύρω, αλλά ποτέ δεν κοίταζαν την όμορφη ανοιξιάτικη μέρα, επειδή δεν είχαν ανάγκη να την κοιτάξουν, γιατί αυτά ήταν η άνοιξη.
Το γέλιο τους και το παιχνίδι τους ήταν μέρος των δέντρων, των φύλλων και των λουλουδιών. Το ένιωσες αυτό δεν το φαντάστηκες. Έμοιαζε σαν τα φύλλα και τα λουλούδια να έπαιρναν μέρος στο γέλιο, στις φωνές και στο μπαλόνι που ξέφυγε και πέρασε πετώντας».

.

.

«Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον άνθρωπο και στη φύση είχε εξαφανιστεί, αλλά ο άνδρας που περνούσε εκείνη τη στιγμή με το αγωνιστικό του αυτοκίνητο και η γυναίκα που γύριζε από τα ψώνια της δεν είχαν επίγνωση αυτού του πράγματος. Πιθανόν να μην είχαν καν κοιτάξει ποτέ τους τον ουρανό, τα τρεμουλιαστά φύλλα, τις άσπρες πασχαλιές. Κουβαλούσαν τα προβλήματα τους στην καρδιά τους και η καρδιά τους δεν κοίταζε ποτέ τα παιδιά ή την λαμπερή ανοιξιάτικη μέρα. Το λυπηρό ήταν ότι αυτοί γέννησαν αυτά τα παιδιά και τα παιδιά αυτά θα γίνονταν γρήγορα «ο άνδρας των αγώνων αυτοκινήτων» και «η γυναίκα που γυρίζει από τα ψώνια»- και ο κόσμος τους θα ήταν κι εκείνων σκοτεινός»…

«Και χρειάζεται καθόλου να ψάχνει κανείς;
Το ψάξιμο είναι πάντα για κάτι που υπάρχει πέρα στην άλλη όχθη, σε μια απόσταση που καλύπτεται με χρόνο και μεγάλες δρασκελιές.
Το ψάξιμο και η ανακάλυψη είναι στο μέλλον- εκεί πέρα, ακριβώς πίσω από το λόφο. Αυτό είναι στην ουσία το νόημα αυτού του ψαξίματος. Υπάρχει το παρόν και εκείνο που θέλουμε να βρούμε στο μέλλον.
Το παρόν δεν είναι γεμάτο από δράση και ζωντάνια, κι έτσι φυσικά, εκείνο που είναι «πέρα από το λόφο» είναι πιο θελκτικό και πιο επιθυμητό.
Ο επιστήμονας, αν έχει τα μάτια του κολλημένα στο μικροσκόπιο, δεν θα δει ποτέ την αράχνη στον τοίχο, παρόλο που ο ιστός της δικής του ζωής δεν βρίσκεται στο μικροσκόπιο, αλλά στο πώς ζει το τώρα».

.

.

«Όλη η ζωή είναι στο παρόν. Ούτε στη σκιά του χθες ούτε στη λάμψει της ελπίδας του αύριο. Για να ζεις στο παρόν πρέπει να είσαι ελεύθερος και από το παρελθόν και από το αύριο. Δεν μπορείς να βρεις τίποτα στο αύριο, γιατί το αύριο θα είναι αυτό που είναι το παρόν και το χθες είναι μόνο μια ανάμνηση. Έτσι η απόσταση ανάμεσα σ’ εκείνο που πρόκειται να βρεις και σ’ εκείνο που είναι τώρα γίνεται διαρκώς μεγαλύτερη από το ψάξιμο- οσοδήποτε ευχάριστη και παρηγορητική κι αν είναι αυτή η αναζήτηση».

.

.

«Το να αναζητάει κανείς συνεχώς το σκοπό της ζωής είναι μια από τις πιο παράξενες φυγές του ανθρώπου. Για να ζει ο νους στο παρόν δεν πρέπει να διχάζεται από τη μνήμη του χθες ή τη λάμψη της ελπίδας του αύριο, δεν πρέπει να έχει ούτε αύριο ούτε χθες.
Αυτά δεν είναι ποιητικό σχήμα λόγου, αλλά ένα πραγματικό γεγονός.
Η ποίηση και η φαντασία δεν έχουν θέση στο ζωντανό ψυχολογικό παρόν. Όχι ότι αρνείσαι την ομορφιά, αλλά η αγάπη είναι εκείνη η ομορφιά στο παρόν που δεν μπορείς να τη βρεις στην αναζήτηση».

 

«Το τέλος είναι η αρχή, και η αρχή είναι το πρώτο βήμα και το πρώτο βήμα είναι και το τελευταίο βήμα».

.

ΚΡΙΣΝΑΜΟΥΡΤΙ

«Η ΜΟΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ»
Στη σιγή του νου.

Μετάφραση
Νίκος Πιλάβιος

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ.

.

.

***