.
29 Ιουνίου 1961.
Η αγάπη δεν είναι προσκόλληση.
Η αγάπη δεν φέρνει πόνο.
Η αγάπη δεν έχει απελπισία ή ελπίδα.
Η αγάπη δεν μπορεί να γίνει κάτι αξιοσέβαστο, μέρος της κοινωνικής τάξης.
Όλα τα βάσανα ξεκινούν από το ότι δεν υπάρχει αγάπη.
.
Το να έχουμε δικό μας κάποιον και κάποιος να μας έχει δικό του, θεωρείται σαν μια μορφή αγάπης. Αυτή η ακατανίκητη δύναμη να έχουμε κάτι δικό μας, ένα πρόσωπο ή ένα κομμάτι γης, δεν είναι μόνο αποτέλεσμα των απαιτήσεων της κοινωνίας και των περιστάσεων, αλλά κάτι που ξεπηδάει από μια πολύ πιο βαθιά πηγή. Έρχεται από τα βάθη της μοναξιάς…
.
Το να ελέγχεις κάποιον, ν’ αλλάζεις κάποιον στο όνομα της αγάπης δεν είναι τίποτα άλλο από ακατανίκητη ορμή να βρεις σιγουριά, ασφάλεια σε κάποιον και να βολευτείς.
Το να ξεφεύγεις από τον εαυτό σου μέσω κάποιου άλλου, μέσω κάποιας δραστηριότητας, οδηγεί κατ’ ευθεία σε προσκόλληση. Σε τούτη τη προσκόλληση υπάρχει θλίψη και απελπισία κι από αυτό βγαίνει η αντίδραση να θέλεις να αποκολληθείς. Από τούτη την αντίθεση προσκόλλησης και προσπάθειας αποκόλλησης, γεννιούνται σύγκρουση και απογοήτευση.
Δεν υπάρχει φυγή από τη μοναξιά. Η μοναξιά είναι ένα γεγονός και η φυγή φέρνει σύγχυση και πόνο.
.
Το να μην κατέχεις τίποτα, όμως, είναι μια εκπληκτική κατάσταση.
Να μην έχεις στη κατοχή σου ούτε καν μια ιδέα, να μην εμπλέκεσαι με πρόσωπα ή πράγματα.
Όταν η ιδέα, η σκέψη ριζώσει, έχει γίνει ιδιοκτησία και τότε ο πόλεμος για απελευθέρωση αρχίζει. Κι αυτή η ελευθερία δεν είναι καν ελευθερία είναι μόνο μια αντίδραση…
Αρκεί να δει κανείς το γεγονός της μοναξιάς κι όλα θα σβήσουν μόνα τους.
ΚΡΙΣΝΑΜΟΥΡΤΙ
«Σημειώσεις»
Μετάφραση Νίκος Πιλάβιος
Εκδόσεις Καστανιώτη
Αθήνα 1996
.
ΥΓ 1.: Από το ίδιο βιβλίο: «Παρίσι το 1961″…
ΥΓ 2.: Οι φωτογραφίες είναι από κτήμα όπου ζούμε τα τελευταία 20 χρόνια.
.
.
Άιναφετς 
απο τα ομορφοτερα που εχω διαβασει ποτε!
χαιρομαι παρα πολυ που τα μοιραστηκες μαζι μας!
φιλακια πολλα!
* το κτημα σας ειναι πανεμορφο! να το χαίρεστε φιλη μου!
Και ξέρεις Κική μου, ποιο είναι ακόμα πιο όμορφο;
Την ώρα που εσύ έγραφες αυτό το πολύ τρυφερό σχόλιο, η ίδια άκουγα τη βροχή να πέφτει έξω και συγχρόνως τα τραγούδια της βροχής στο σπιτικό σου!!!
Αυτό είναι πέρα για πέρα μαγικό!
ΑΦιλιά πολλά πολλά και ευχαριστώ για το πρώτο μαγικό σου σχόλιο! ❤
» Όλα τα βάσανα ξεκινούν από το ότι δεν υπάρχει αγάπη «… αυτό ακριβώς πιστεύω κι εγώ!
Η αγάπη θέλει φως, θέλει αποδοχή θέλει ελευθερία! Τα έχεις γράψει Άναφετς μου, με καλοσύνη και μ’ ευθύτητα σκέψης που εμπνέουν επεξεργασία! Οι φωτογραφίες σου είναι καταπληκτικές κι αποπνέουν ομορφιά και ηρεμία! Να έχεις ένα φωτεινό και γλυκό απόγευμα!
Φιλιά πολλά με ζεστή αγκαλιά καρδιάς!:))
Η αγάπη δεν μαθαίνεται… ή είσαι μέσα ή δεν είσαι!
Το να αναγνωρίζει κανείς πως όλα ξεκινούν από το ότι δεν υπάρχει αγάπη στις καρδιές μας, είναι ένα τεράστιο βήμα και ξέρεις τι λένε για αυτό το βήμα;
Πως το πρώτο βήμα είναι και το τελευταίο! 😉
Η αίσθηση πως τίποτα και κανένας δεν σου ανήκει, είναι μια εκπληκτική κατάσταση!
ΑΦιλιά Κατερίνα μου και ανταποδίδω πάντα με όλη μου την αγάπη τις ζεστές αγκαλιές καρδιάς! ❤
Μία μικρή λεπτομέρεια: 22 χρόνια, όχι 20.
Να ταν μόνο αυτό! χαχαχα! ❤
ΥΓ: Ο Παραμυθοσύντροφος και μεταφραστής 40 βιβλίων του Κρισναμούρτι, θέλει με αυτό το σχόλιο να διορθώσει, τα χρόνια που "αποκτήσαμε" το κτήμα! 😉
Τι ωραιο κειμενο..και ποσες αληθειες αναγραφει ..
Καλησπερα σας 🙂
Χαίρομαι Μαρία μου, που σε άγγιξε το κείμενο;
Όταν η καρδιά μας είναι ανοιχτεί, οι αλήθειες βρίσκουν αποδέκτη.
ΑΦιλιά καρδιάς! 🙂
ΥΓ; Μπορείς παρακαλώ να μου εξηγήσεις πώς ν’ αφήνω σχόλιο στο blog σου;
Σοφά λόγια. Απολύτως.
Ναι dodo μου. Απολύτως!
ΑΦιλιά και καλή μας συνέχεια! 🙂
Εγώ κρατάω την αγάπη και λέω όχι στην προσκόληση 😉
Όμορφο κείμενο..
ΑΦ!
Και πολύ καλά κάνεις! 😉
ΑΦ! με όλη μου την Αγάπη! 🙂
Θεωρώ πως το κείμενο δεν δέχεται καμιά κριτική ή σχόλιο.
Είναι αξίωμα η αγάπη και δεν αμφισβητείται
όμως η προσκόληση ακόμη κι αν πηγάζει από υπερβολική αγάπη
είναι αρρωστημένη κατάσταση.
Καλό σου βράδυ.
Έχεις δίκαιο Φλώρα μου, τι να σχολιάσει κανείς σε κάτι που δεν αμφισβητείται!
Ο προσκολλημένος ούτε το εαυτό δεν αγαπά! 😉
ΑΦιλιά πολλά πολλά και πάντα τρυφερά! 🙂
Σε αυτά τα λόγια απλά σιωπούμε ευλαβικά, όπως άλλωστε και μπροστά στη φυσική ομορφιά! Την καλημέρα μου!
Συμφωνώ Joanoula μου… «λίγα λόγια και καλά» όπως λέει και ο Σεφέρης!
ΑΦιλιά και να έχεις μια όμορφα δημιουργική μέρα! 🙂
Καθώς διάβαζα αυτό το υπέροχο κείμενο, μου ήρθαν στο μυαλό οι στίχοι απ’ το τραγούδι της Dido.
No love without freedom
No freedom without love
Αφιερωμένο με πολλή αγάπη!!
ΑΦ γλυκά, Στεφανία μου.
-Το κτήμα σας είναι έρωτας! ❤
Τι όμορφο τραγούδι Λυσίππη μου και τι ωραίος στίχος, δεν το είχα ξανακούσει και πολύ σ’ ευχαριστώ! 🙂
Αν κανείς δεν αισθάνεται εξάρτηση, κτητικότητα και δεν είναι προσκολλημένος σε ιδέες, πράγματα και άτομα είναι ελεύθερος και τότε μόνο αγαπά αληθινά!
ΑΦιλιά και να έχεις μια χαμογελαστή μέρα! ❤
Άλλο είναι να νιώθεις κάποιον δικό σου και άλλο να θες να τον ελέγχεις…στην πρώτη περίπτωση είναι αγάπη στη δεύτερη ανασφάλεια!!
Οπότε ναι στην αληθινή αγάπη και όχι σε εκείνη που πηγάζει από αμφίβολες εμμονές και φόβους!
Φιλιά πολλά και καλό ξημέρωμα!
Σωστά Μαρία μου!
Φυσικά υπάρχει διαφορά στο πώς αισθανόμαστε τους ανθρώπους της οικογένειας μας ΄
ή τους φίλους μας… τώρα το κατά πόσο κάποιος σου ανήκει, είναι άλλη υπόθεση, έτσι δεν είναι; 😉
ΑΦιλιά πάντα τρυφερά! 🙂
(Τώρα θα γράψω σχόλιο και δεν θα το δημοσιεύει πάλι και θα νευριάσω γιατί έχω απορίες!)
Μέχρι εκεί που λέει ότι η μοναξιά είναι γεγονός, με άγγιξε απόλυτα (και δεν μου συμβαίνει συχνά).
Παρακάτω με έχασε, πώς είναι δυνατό να μην εμπλέκεσαι με πρόσωπα ή πράγματα? Και καλά με πράγματα, με πρόσωπα? ΓΙ’ αυτό δεν τα πάω καλά με τις ανατολίτικες φιλοσοφίες, μου φαίνεται είναι φτιαγμένες για ερημίτες που ζουν σε μια σπηλιά κάπου σ’ ένα βουνό και κοιτάνε τον κόσμο εξ’ αποστάσεως και νοιώθουν ήρεμοι και φωτισμένοι. Αλλά άμα είναι να πάρω τα βουνά κι εγώ ήρεμη θα είμαι, εδώ κάτω όμως τι γίνεται? Ε?
Ειλικρινώς προβληματισμένη,
Αστέρω, η εξ Ανατολής 😉
Φιλιά!
Λοιπόν Αστέρω εξ Αμπού Ντάμπι-Χάλι (!), μια και έχεις τόσο σοβαρές απορίες ας το κουβεντιάσουμε! 😉
Αν κανείς καταλάβει το σοβαρότερο (για μένα!) που είναι, πως όλα τα σοβαρά προβλήματα ξεκινούν από τη βαθιά μοναξιά που αισθάνεται ο άνθρωπος, νομίζω πως τότε μπορεί πολύ καλά να κατα-νοήσει γιατί προσκολλάται σε ιδέες, πράγματα και άτομα ή ζώα…
Τώρα, άλλο το εμπλέκομαι και άλλο το προσκολλιέμαι, Στην εμπλοκή μπορεί να υπάρξει διάλογος και είναι στο πρακτικό επίπεδο και είναι κάτι που μας συμβαίνει καθημερινά και εκεί είναι πιο εύκολο να απο-εμπλακούμε! 😉
Η προσκόλληση είναι ψυχολογική κατάσταση που έχει τη ρίζα της, στη μοναξιά που γεννάει την ανασφάλεια κλπ κλπ έτσι το άτομο για να αισθανθεί «καλά» χρειάζεται να προσκολληθεί σε άλλο άτομο, σε ιδέες, σε πράγματα (σπίτι, αντικείμενα κλπ) και θέλει να έχει «δικά» του δλδ ν’ ανήκει σε κάποιον ή σε κάτι, βασικά δεν είναι εσωτερικά ελεύθερος, άρα δεν μπορεί ούτε τον εαυτό του ν’ αγαπήσει!
Αυτάααααααααααααα! 😉
Τώρα κοίτα εσύ να μην έχεις άλλες «εμπλοκές» στο Αμπού Χάλι και άσε εμάς στις προσκολλήσεις «μας» !!!
ΑΦιλάκια με όλη μου την αγάπη! ❤
Καλησπέρα Στεφανία μου, πριν από αρκετό καιρό βρήκα το συγκεκριμένο κείμενο στο διαδίκτυο , επίτρεψε μου να σου το δείξω μιας και νομίζω ότι «κολλάει» πολύ με την ανάρτησή σου.
Σου στέλνω φιλιά!
Ότι Αξίζει…
Ελπίδα
Είναι η αγάπη που ονειρεύεται.
Πίστη
Είναι η αγάπη που μεταδίδεται.
Αλήθεια
Είναι η αγάπη που σέβεται.
Ιδανικό
Είναι η αγάπη που ανεβάζει.
Καλοσύνη
Είναι η αγάπη που βοηθάει.
Αδελφικότητα
Είναι η αγάπη που αγκαλιάζει.
Θυσία
Είναι η υπέρτατη αγάπη.
Ότι πονάει….
Απάρνηση
Είναι η αγάπη που εγκαταλείφθηκε.
Αδιαφορία
Είναι η αγάπη που κρύφθηκε.
Απελπισία
Είναι η αγάπη που χάθηκε.
Ζήλια
Είναι η αγάπη που πληγώθηκε.
Υπερηφάνεια
Είναι η αγάπη που τραυματίστηκε.
Πρόκληση
Είναι η αγάπη που υποβαθμίστηκε.
Μίσος
Είναι η αγάπη που αρρώστησε βαριά.
Η αγάπη είναι ένα δώρο ζωής,
το αν θα την αγκαλιάσεις ή όχι
είναι επιλογή σου….
πηγή:otiaksizei.pblogs.gr
Ευχαριστώ Μελιτάκι!
Θα προσθέσω, πως είτε είσαι ή δεν είσαι στην Αγάπη! 😉
ΑΦιλιά πάντα καρδιάς! ❤
Όλα τα βάσανα ξεκινούν από το ότι δεν υπάρχει αγάπη. !!!
Mα όλα όμως !! Τόσο …όλα που δεν το βάζει ο νούς μας .
Η «μοναξιά» είναι ο……λάθος τρόπος να βλέπεις την μοναδικότητα νομίζω ,κι έτσι αντί να την καμαρώνεις προσπαθείς να γλυτώσεις απ’αυτήν.
Κι έτσι δεν αγαπάς πρωτα πρώτα αυτό που είσαι οπότε δεν γίνεται ν’αγαπήσεις τίποτε άλλο…..
(άντεεεε κατασυγκινήθηκα με το παράθυρο …πάλι 😉
υγ. περαστικά στην οθόνη 😉
Αφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφ
φφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφ
φφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφ
Και γιατί παρακαλώ δεν υπάρχει αγάπη;
Γιατί είμαστε προσκολλημένοι σε πολλά, σε άτομα, σπίτια, σκυλιά, γατιά κλπ
και το χειρότερο είναι η προσκόλληση σε ιδέες δλδ όλα τα «μου»!!! 😉
Άντε τώρα πες σε κάποια που ο άνδρας της έχει σχέση με κάποια άλλη, πως ζηλεύει επειδή είναι προσκολλημένη στην ιδέα ότι ο άλλος της ανήκει, είναι δλδ δικός της ….Χμ! ε; (απαπαπα) 😦
Η αγάπη δεν έχει «μου» και είναι εσωτερική ελευθερία!
Άρα ποιος αγαπά ανιδιοτελώς; 😉
ΑΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦιλιά αγαπησιάρικα σίγουρα! 🙂
Εμ βέβαια … σε τέτοιο Παράδεισο όταν ζεις, φιλοσοφείς θέλοντας και μη !!!
Αγάπη δεν σημαίνει εξάρτηση – ούτε αίσθημα ιδιοκτησίας …
Αγάπη είναι να αισθάνεσαι ότι είστε μαζί ακόμη κι αν η απόσταση σας χωρίζει !!!
Ναι αγαπημένε μου Σιδερή, η Αγάπη δεν ενδιαφέρεται γι αποστάσεις! 😉
Τώρα για τον Παράδεισο ή μάλλον για τις φωτό… αυτό το κτήμα στη πραγματικότητα είναι σκέτη ζούγκλα, αλλά είμαι σίγουρη ότι θα συμφωνήσεις, πως:
Τον Παράδεισο είτε τον έχεις μέσα σου, είτε δεν τον έχεις!
(Φιλοσοφία δεν μου ήθελες;) χαχαχα! 🙂
ΑΦιλιά στην Παραδεισένια Σάμο! ❤
Εγώ θ’ αρχίσω από τις φωτογραφίες που τις είδα πλημμυρισμένες από Αγάπη!
Και μαζί με το κείμενο, έδωσαν το νόημά της, επεκτείνοντάς το, πέρα από τον άνθρωπο και τη μοναξιά του, πέρα από το μοίρασμά της με τον αγαπημένο του και σε όλα που τον περιτριγυρίζουν!
Μαγισσούλα μου να είσαι καλά!
Αφιλάκια πολλά πολλά!!!
Λέγετε αστεράκι μου λαμπερό, πως η ομορφιά είναι Αγάπη!
Αιώνες τώρα μας έμαθαν, τι δεν είναι αγάπη και τώρα καλούμαστε μέσα απ΄τη μοναξιά μας, μέσα απ’ τις εξαρτήσεις μας, τις προσκολλήσεις μας, την ιδιοτέλεια μας, να κατα-νοήσουμε τι σημαίνει Αγάπη, νομίζω πως μπορούμε να το κατανοήσουμε, μόνο αν δούμε το θέμα μοναξιά και τα επακόλουθα της! 🙂
Και αυτός ο αγαπημένος μας, πόσο μας ανήκει… μάλλον καθόλου και έτσι μόνο μέσα απ΄αυτή την εσωτερική ελευθερία μπορείς ν’ αγαπήσεις, χωρίς να περιμένεις κανένα αντάλλαγμα! 😉
ΑΦιλιά πολύ τρυφερά και με όλη μου την αγάπη! ❤
Στεφανία μου γλυκιά… σοφά τα λέει ο Κρισναμούρτι, αλλά εδώ είμαστε (άγρια) δύση. Δεν μετράει το «είμαι», αλλά το «έχω». Κι όπως γράφεις κι εσύ στο τέλος της ανάρτησης, όλοι θεωρούμε πως αυτοί που αγαπάμε, είναι «κτήμα» μας. Κι έχουμε αναγάγει τη «σχέση», σ’ ένα φτηνό αλισβερίσι.
Αφιλάκια άπειρα για τη σημερινή μέρα (που κατά της δυτικάς γραφάς, γιορτάζει η μητέρα…)
Από αύριο που δεν θα γιορτάζουμε, πίσω στη «σκάφη» 😉
Να’σαι καλά Στεφανία μου και καλή βδομάδα να έχεις!
(μου άρεσε εξίσου το σχόλιο της Μελίτας πιο πάνω… εξαιρετικό!)
Σε όλο τον πλανήτη Γη, καλή μου Μαρία, βρίσκεται η «άγρια δύση», όπως πολύ σωστά επισημαίνεις, δεν νομίζω να πιστεύεις πως υπάρχει έστω και μια χώρα όπου δεν επικρατεί η διαφθορά; 😉
Είμαστε ο κόσμος και ο κόσμος είναι εμείς, όλη η ανθρωπότητα μοιράζεται τα ίδια άγχη, τον ίδιο πόνο, τον ίδιο εγωκεντρισμό, την ίδια μοναξιά και τον ίδιο φόβο θανάτου και σπάνια υπάρχει αληθινή αγάπη στη καρδιά μας!
Όσο για τη γιορτή της μητέρας, εμείς οι μανούλες γιορτάζουμε κάθε μέρα, έτσι δεν θα έπρεπε να είναι; 🙂
ΑΦιλιά πολλά πολλά καρδιάς! ❤
Καλημέρα, με ενέπνευσες για την εβδομάδα που ξεκινά, μερσί!
Και εσύ Παναγιώτα μου μ’ εμπνέεις πολύ συχνά με τις όμορφες και εξαιρετικές σου αναρτήσεις, εξάλλου σε πολλά «συμπλέουμε», έτσι δεν είναι;; 😉
Περιμένω τώρα και την επόμενη δική σου!
ΑΦιλιά και να έχεις ένα όμορφο απόγευμα κοντά στα κορίτσια σου! 🙂
Γειά σου βουνίσια μαγισσούλα μου! Καταλαβαίνω τι θέλει να πει ο Κρισναμούρτι, ωστόσο διαφωνώ (εν μέρει) για το ότι η αγάπη δεν φέρνει ελπίδα ή δεν προκαλεί πόνο…κάποιο κομμάτι της με έχει γεμίσει πολλάκις με τούτα τα συναισθήματα…Ωστόσο αν θέλουμε να δούμε την αγάπη στην ανώτερή της μορφή, μπορεί και να έχει δίκιο – κάτι άϋλο ίσως που δεν πραγματώνεται και δεν προσωποποιείται;Αφιλακια και μια ομορφη -αν και μουντή προς το παρόν 🙂 – μερούλα εύχομαι!
Εξαφανισμένη μου Παραμυθού… Χμ! 😉
Ή είσαι στην Αγάπη ή δεν είσαι!
Δεν υπάρχει ανώτερη και κατώτερη Αγάπη…η Αγάπη είναι Αγάπη!
Όταν αγαπάς δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς, ούτε να απαιτήσεις ή να ελπίσεις ή να περιμένεις… απλά Αγαπάς! 🙂
ΑΦιλιά καρδιάς και στον λιονταράκι σου! 🙂
Καταλαβαίνω τι λες, μαγισσούλα, η ένστασή μου έγκειται στο εξής (που μπορεί να περιγράφει ακριβώς αυτό που τονίζει ο Κρισναμούρτι, την ιδιοκτησιακή αγάπη): Όταν αρρώστησε η γιαγιούλα μου πολύ άσχημα, η αγάπη μου για αυτήν γεννούσε την ελπίδα ότι θα καταφέρει να νικήσει το κακό. Όταν την έχασα, η αγάπη ξαφνικά έχασε μια από τις εκφράσεις της (ένα από τα πρόσωπά της αν θες πες το και έτσι), και δεν ήξερα που και πως μπορούν να διοχετευτούν όλα αυτά τα συναισθήματα πια, πράγμα που γέννησε αφόρητο πόνο…Για αυτό αναφέρομαι σε μια ανώτερη μορφή αγάπης που δεν προσωποπείται ή δεν αφορά αντικείμενα… 😉
Νομίζω πως η πραγματική αγάπη και με τον θάνατο, παραμένει αγάπη και ο πόνος που αισθανόμαστε όταν χάνουμε κάποιον, είναι προσωπικός μας πόνος, είναι ο πόνος «μου»…
Δεν υπάρχει η αγάπη «μου»… απλά αγαπάς ανιδιοτελώς… γι αυτό και αναρωτιέμαι:
Αγαπάμε Αληθινά;
ΑΦιλιά με πολύ αγάπη! ❤
Η αγάπη είναι το κίνητρο για πολλά!Αυτό είναι σίγουρο!Το θέμα είναι να μη φτάσει στα όρια της προσκόλλησης.Τότε ναι,γίνεται αρρώστια και παύει,να είναι αγάπη και τότε χάνεται και η προσωπική ελευθερία,όχι μόνο αυτού που »αγαπά»,αλλά και αυτού που »αγαπιέται»!
Καλή συνέχεια!!
Ανθή http://florewritesabout.blogspot.gr/
Ναι Φλώρα μου, έτσι ακριβώς! 😉
Όταν αγαπάς, δεν προσκολλιέσαι, δεν εξαρτιέσαι, δεν διεκδικείς, δεν ανταγωνίζεσαι, δεν απαιτείς, δεν ζηλεύεις… ένα από αυτά αν σου συμβαίνει, ΔΕΝ αγαπάς!
Τώρα ετοιμάζομαι ν’ αναρτήσω την διαμαρτυρία των bloggers!
ΑΦιλιά αγωνιστικά! 🙂
Τυχεροί. Δεν θα ζούσα τόσο μακριά από πόλη, αλλά βλέποντας αυτές τις φωτος, τωρα λέω : τυχεροί :]]]]
Χμ! Ειρήνη μου! Δεν ξέρω πόσο τυχεροί όμως θα είμαστε ως γεροντάκια στην εξοχή! χαχαχα!… Ο Νίκος φλέρταρε πάντα με την πόλη και αν δεν ήμουν η ίδια παιδί της εξοχής, σίγουρα δεν θα ζούσε εδώ! 😉
ΑΦιλιά πάντα τρυφερά! 🙂