Πρώτα θα σας πω μια μικρή ιστορία… μια γυάλινη ιστορία!
Πριν πάρα πολλά χρόνια, κάπου στο τέλος του 19ου αιώνα, σε μια μακρινή πολιτεία, οι άνθρωποι είχαν βρει έναν εύκολο τρόπο να ξεφορτώνονται τα σκουπίδια τους, τα πέταγαν από ένα γκρεμό δίπλα σε μια μεγάλη παραλία.
Πέταγαν τα πάντα, ολόκληρες οικοσκευές, αυτοκίνητα, μηχανικά εξαρτήματα και πολλά γυαλιά κατέληγαν στη θάλασσα…
.
.
Τα χρόνια περνούσαν και η παραλία είχε πια μετατραπεί σ’ ένα φριχτό σκουπιδότοπο…
Γύρω στην δεκαετία του 60, η ηγεσία της πόλης, αποφάσισε να δώσει τέλος σ’ αυτό το χάος και ξεκίνησε μια εκστρατεία καθαρισμού, βρήκε κι ένα νέο χώρο ρίψης απορριμάτων και απαγόρευσε τη ρίψη μπαζών στη θάλασσα.
.
.
Χρειάστηκαν αρκετά χρόνια και μεγάλη προσπάθεια για να καθαριστεί ο βυθός όπως και η παραλία που ήταν δίπλα. Τα πάντα απομακρύνθηκαν, το μόνο που δεν μπορούσαν να απομακρύνουν ήταν τα γυαλιά…
.
.
Τα κύματα, ο χρόνος, αναδεύοντας τα γυαλιά, τα είχαν μετατρέψει σε αστραφτερά πολύχρωμα βότσαλα… λεία, μικρά, μεγάλα, στρογγυλεμένα, εκατομμύρια γυάλινα βότσαλα κοσμούσαν την παραλία!
.
Η παραμυθένια παραλία βρίσκεται στη Καλιφόρνια της Αμερικής και ονομάστηκε «Glass Beach». Τώρα πια είναι ένας δημοφιλής τουριστικός προορισμός, όπου όλοι θέλουν να πάρουν και κάποιο κομματάκι γυαλιού, αλλά η ειρωνεία είναι, πως αυτά τα γυαλιά που κάποτε ήταν παράνομο να τα πετάξεις σ’ αυτή την παραλία, τώρα είναι παράνομο να τα απομακρύνεις απ’ αυτήν…
.
Η φύση γι άλλη μια φορά έδειξε τη δύναμη της!
Ως πότε όμως η φύση θα διορθώνει τ’ ανθρώπινα λάθη αποκαθιστώντας την ισορροπία;
.
Η Καλιφορνέζικη γυάλινη παραλία, μου θύμισε όμως μια «στενάχωρη» δική μας Ελληνικότατη ιστορία…
Την παραπάνω φωτογραφία την τράβηξα πριν λίγα χρόνια και είναι από τα Λαλάρια της Σκιάθου.
Στη Σκιάθο η οικογένεια μου έχει ένα εξοχικό από το 1970 και κάθε χρόνο όταν ο καιρός μας το επιτρέπει πάμε μια βόλτα σ’ αυτή την πανέμορφη παραλία… μέχρι εδώ όλα φαίνονται τέλεια, να που όμως εγώ θυμάμαι πως πριν αρκετά χρόνια αυτή η παραλία ήταν γεμάτη από τεράστια πανέμορφα και κάτασπρα βότσαλα;
.
Τα βότσαλα ήταν τόσο μεγάλα που δυσκολευόσουν να ξαπλώσεις…
Με τα χρόνια η παραλία άρχισε να αδειάζει από βότσαλα, γιατί όλοι όταν έφευγαν έπαιρναν και από δυο τρία βότσαλα…
.
.
Εύκολα διακρίνει κανείς το μικρό βοτσαλάκι που έχει απομείνει και φυσικά μετά απ’ αυτή την καταστροφή, ξαπλώνεις άνετα….
.
Τι να πω;
.
Άιναφετς 
Πόσο δίκιο έχεις…τώρα νιώθω τύψεις για κάθε βότσαλο και κοχύλι που απομάκρυνα από τόσες παραλίες…
Καλό βράδυ..φιλιά πολλά!
Μη νιώθεις τύψεις Μαρία όλοι το κάναμε και εξακολουθούμε και το κάνουμε όταν βρίσκουμε μια «περίεργη» πέτρα ή ένα κοχύλι, η οικολογική μας συνείδηση είναι ακόμα πολύ περιορισμένη… σιγά σιγά! 😉
ΑΦιλιά πολλά πολλά! 🙂
«Ως πότε όμως η φύση θα διορθώνει τ’ ανθρώπινα λάθη αποκαθιστώντας την ισορροπία;» Νομίζω ότι η απάντηση καλή μου είναι ΠΑΝΤΟΤΕ. Διότι έτσι η φύση επιζεί ό,τι μα ό,τι και αν συμβεί. Βρίσκει τους ρυθμούς της, μεταμορφώνεται. Η ανθρώπινη φύση πάλι δεν έχει τόσο ταλέντο, οπότε, αυτήν κανείς δεν μπορεί να τη διορθώσει παρά μόνο ο εαυτός του καθενός.
Ακόμη και σ’αυτή την παραλία στη Σκιάθο που λες, όμως, ναι, έχει βάλει το χεράκι του ο άνθρωπος αλλά και το κύμα δεν διαλύει σιγά σιγά σιγά την πέτρα? Απλά εμείς επιταχύνουμε -όπως πάντα δυστυχώς- τις διαδικασίες…
.
Νομίζω βολτίτσα μου, πως και η φύση βάζει τα όρια της…ζώα και φυτά εξαφανίζονται, κατολισθήσεις γίνονται, γιατί δεν υπάρχουν δέντρα να συγκρατήσουν τις βροχές ή τα χιόνια, εκατομμύρια ψάρια πεθαίνουν από την μόλυνση της θάλασσας και μπορούμε να απαριθμήσουμε ατελείωτα παραδείγματα, έτσι δεν είναι;… και παντού από πίσω βρίσκεται η πλεονεξία του ανθρώπου…
Φυσικά η θάλασσα, ο αέρας, η βροχή, σκάβουν, σμιλεύουν τη φύση και πολλές φορές κάνουν και υπέροχα γλυπτά ή «γυάλινες» παραλίες… αλλά δεν εξαφανίζουν όλα τα βότσαλα!
Τίποτα…είμαστε ασυγχώρητοι! 😦
ΑΦιλιά και χαμογελαστά… ακόμα! :)))))))))))))))
Την παραλία στην Καλιφόρνια την έχω δει και εγώ σε φωτό. Πανέμορφη !
Καλά έκανες και την έβαλες.
Μου αρέσει το χρώμα. Δίνει έστω και για λίγο χρώμα και στη ζωή μας.
Της Σκιάθου δεν την ήξερα. Θα ήταν όμορφη και αυτή.
Ναι Γιώργο… πόσο λείπει το χρώμα στη ζωή μας… εσωτερικά! 😉
Η παραλία της Σκιάθου εξακολουθεί και είναι όμορφη και χωρίς τα βότσαλα της… αξίζει τον κόπο να την επισκεφτείς!
ΑΦιλιά και να έχεις μια χρωματιστή μέρα! 🙂
Για φαντάσου… Πολύ ωραία η ιστορία με τα γυαλιά.
Έτσι θα είναι κάποτε και τα μπιτσόμπαρα λες; Όχι μωρέ, βλέπω οτι ήδη όλοι είναι πολύ προσεχτικοί με τα γυάλινα ποτήρια στη θάλασσα.
Μ’αυτές τις γόπες δεν ξέρω τι θα γίνει…
Κι εγώ μαζεύω βοτσαλάκια. Παλιά μάζευα μόνο μεγαλύτερες πέτρες για να τις ζωγραφίσω. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ οτι αυτό θα το κάνουν κι άλλοι ταυτόχρονα.
Δεν ξέρω ποιός είναι ο προορισμός της πέτρας. Αν πρέπει να μείνει εκεί που την έβγαλε το κύμα, αν θέλει να τη ρίξεις πάλι στη θάλασσα και να κάνει ψαράκια στο νερό, αν πρέπει να τη ρίξεις παραπέρα για να φανεί η άμμος, αν θέλει να τη ζωγραφίσεις…
Όμως σίγουρα πρέπει να φροντίζουμε τη φύση, να μην παρεμβαίνουμε στο έργο της γιατί εκείνη ξέρει καλύτερα. Από κει και πέρα κι εμείς σαν παιδιά της φύσης όλο και κάποιες επιπτώσεις θα έχουμε στην εξέλιξή της. ΜΑκάρι να είναι πάντα θετικές.
Σε φιλώ!
Αχ! ναι Andoula, τα φίλτρα είναι ένα τεράστιο πρόβλημα… (αλλά το κάπνισμα μεγαλύτερο!) 😦
Τώρα θα σου πω τι παρατήρησα με τα πλαστικά, σε μια χούφτα άμμο, αν την παρατηρήσεις προσεχτικά θα βρεις πολύ μικρούς άσπρους κόκκους σαν μικρά μπαλάκια και που είναι πλαστικό, έτσι σε μερικά χρόνια οι παραλίες θα είναι πλαστικές! Η φρίκη!
Ωραίες οι ζωγραφιστές πέτρες… τα παιδιά μου ζωγράφισαν κάτι μεγάλες (από τα Λαλάρια!) και τις χρησιμοποιούμε για να ασφαλίζουμε τις πόρτες από τον αέρα…
Τελικά όλοι μας, είμαστε άξιοι της τύχης μας…
ΑΦιλιά και ας σοβαρευτούμε επιτέλους! 🙂
Καλησπέρα…
Κι εγώ θα έγραφα αυτό που γράφει πιο πάνω η kovovoltes…την ίδια ακριβώς σκέψη έκανα στην ίδια ερώτησή σου….Πάντοτε η φύση θα μας διορθώνει και θα διορθώνεται…..απλά δεν υπάρχει διόρθωση απλά μια συνέχεια που ακολουθεί και μια εξέλιξη που συμβαίνει….
Και στο μεγάλο οικολογικό πρόβλημα που τίθεται από τους οικολόγους, πότε δλδ θα μεριμνήσουμε για την σωτηρία της γης, εννοούμε στην πραγματικότητα πότε επιτέλους θα προστατέψουμε το περιβάλλον μέσα στο οποίο είναι δυνατή η επιβίωση του ανθρώπου….γιατί η γη δεν κινδυνεύει…το περιβάλλον δεν κινδυνεύει….αυτό που κινδυνεύει είναι το μέλλον του ανθρώπινου γένους , όπως τουλάχιστον το ξέρουμε….
Η γη έζησε πριν και θα ζήσει και μετά τον άνθρωπο….και έζησε με περιβάλλοντα διάφορα στα οποία δεν ήταν δυνατή η επιβίωση του ανθρώπου….αν το περιβάλλον γίνει κάποτε απαγορευτικό για την ανθρώπινη επιβίωση, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι κακό για το περιβάλλον…..
Ας θέτουμε δλδ το πρόβλημα στην σωστή του βάση…προστατέψτε το περιβάλον που μας κρατά ζωντανούς…..αν το καταστρέψετε διακυδεύετε το μέλλον των παιδιών σας….το μέλλον του ανθρώπινου είδους…..
Καλώς τον!
Και εγώ νομίζω πως δεν υπάρχει στη φύση η λέξη διορθώνω, πιο «ταιριαστές» ίσως είναι οι λέξεις, μεταλλάσσω, εξαφανίζω, προσαρμόζω… εξάλλου ο πλανήτης είναι ζωντανός, εμείς είμαστε που μοιάζουμε πιο πολύ με πεθαμένους, εσωτερικά πάντως σίγουρα! 😉
Εσύ ως αγρότης γνωρίζεις πολύ καλύτερα από μένα, την αλόγιστη χρήση λιπασμάτων…
Κι εγώ ως νοικοκυρά γνωρίζω την καταστροφή της φύσης από τις χλωρίνες… γι αυτό και πριν κάτι χρόνια έγραψα τρία βιβλία σχετικά…τεσπα, όπως λέγεται πλέον!
Καλή δύναμη Χρήστο, γιατί εσύ ζεις, γνωρίζεις και δουλεύεις τη φύση πιο πολύ από μας! :)))))))))))
Πράγματι αυτή η Καλιφορνέζικη παραλία είναι κάτι ξεχωριστό μαγισσούλα μου! Κάποτε που έψαχνα γυαλιά για κοσμήματα έπεσα επάνω σε εικόνες της … μετά έμαθα να τα κατασκευάζω μόνη μου, αν και βρίσκω και στις δικές μας παραλίες τέτοια θολά πανέμορφα γυαλάκια σε διάφορα χρώματα!
Όσο για τα μεγάλα βότσαλα, όχι καλή μου, αυτά δεν έφυγαν στις τσάντες των λουόμενων… αυτά έφυγαν κρυφά με νταλίκες για να γίνουν διακοσμητικά τελικά για κήπους, συντριβάνια και μάντρες … δεν αδειάζει μια παραλία με τόσα εκατομμύρια βότσαλα από μερικούς που τα συλλέγουν.
Όσο για την μητέρα φύση … θα συνεχίσει , όπως όλες οι τρυφερές μανούλες , να καλύπτει τις ανοησίες μας, να μας μαλώνει καμιά φορά , αλλά πάντα να επιζεί από ότι κι αν της κάνουμε :))
Πολλά φιλία μαγισσούλα
καλό βράδυ :))
Ναι Εύη μου, από τη μια βλέπουμε τη φύση να φτιάχνει μια παραμυθένια παραλία… και από την άλλη, βότσαλα εξαφανίζονται και πλαστικά μας πνίγουν! 😉
Τα νερά στα Λαλάρια είναι απότομα και πολύ βαθιά και είναι σχεδόν αδύνατο να πλησιάσει μεγάλο καΐκι… μόνο μικρά βαρκάκια πλησιάζουν γιατί η προσάραξη είναι σχεδόν αδύνατη και πολύ δύσκολη η αποβίβαση… όσο για την επιβίβαση… άστα! πχ οι χοντροί δεν μπορούν να κατέβουν από τα σκάφη… πρέπει να βουτήξουν… έτσι όποιος καταφέρνει να κατέβει στην παραλία παίρνει και κάποια βότσαλα ενθύμιο της αποβίβασης…χιχι! και από το βουνό είναι γκρεμός!
Πάντως είναι γεγονός πως αλλού έρχονται φορτηγά και αδειάζουν τις παραλίες!
ΑΦιλιά οικολόγα γειτόνισσα μου! ;)))))))))))))))
Μαγική ανάρτηση Στεφανία! Και ενημερωτική! Σε φιλώ!
Ναι Georgina μου… ενίοτε αφήνω τις αμπελοφιλοσοφίες και το ρίχνω στην οικολογία!
Τώρα πάω στο σπιτικό σου… γιατί θέλω να σε προετοιμάσω για το τι θα σου γράψω στην επόμενη σου ανάρτηση! χιχι! (θα μιλήσει η πείρα!) 😉
ΑΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦιλάκιαααααααααα! 🙂
για αυτο λοιπον οταν πηγα σκιαθο δεν βρηκα απο τις γνωστες στρογγυλες πετρες;
η παραλια στην καλιφορνια ζηλευτη
θελω ενα βαζακι απο ολα τα χρωματα παρακαλω
🙂
Και όμως πατουσίτσα μου, στη τελευταία φωτό, έχει απομείνει μια στρογγυλή του γούστου σου… είδες η φύση δεν ξεχνά τα καλά κορίτσια! 😉
Θα σου στείλω σκέτες πέτρες, γιατί φοβάμαι μη σπάσει το βαζάκι!
🙂 🙂 🙂
Τώρα εγώ «ΤΙ ΝΑ ΠΩ?»
Πιστεύω πως μια λέξη θα ήταν αρκετή …
Ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ !!!
Αγαπητή Στεφανία το σχόλιό σου με βρήκε σε δύσκολες στιγμές …
Κι ήταν πραγματικό βάλσαμο, όπως και το βίντεο των παιδιών με την Αθάνατη φωνή του Σπαθάρη, που με τράβηξε απ’ το μανίκι !!!
Ένα διαχρονικό μήνυμα κουράγιου κι αισιοδοξίας μπροστά στα «δύσκολα» …
Και βέβαια δε θα το βάλουμε κάτω « ρε γαμώτο !!! »
Θα τα λειάνουμε τα γυαλιά και τα βότσαλα και τα μαχαίρια …
Και πάλι σ’ ευχαριστώ …
Σιδερή μου… ανεβάζω εδώ το video που πήρε το α’ βραβείο καλύτερης μαθητικής ταινίας το 2012… για πάρουμε όλοι μας ένα διαχρονικό μήνυμα κουράγιου και αισιοδοξίας όπως αναφέρεις…
ΑΦιλιά και εύχομαι να έχουμε όλοι μας, μια γαλήνια νύχτα! :)))))))))))))))
Αγαπημένη μου Μαγισσούλα..η πρώτη σκεψη που εκανα μπαίνοντας εδώ και βλέποντας την γυαλινη παραλία..τι χρώματα..!!!! με τα πολύχρωμα γυαλάκια της …ήταν…. που είναι … να παω να μαζέψω γυαλάκια.. παντα με γοητευουν οι πετρουλες τα μικρα γυαλακια τα ξυλαράκια..στις παραλίες….τωρα ομως που διαβασα αυτήν την αναρτηση σου…να πώ την αλήθεια μου …αν θελήσω να το ξανακάνω.. θα το σκεφτώ καλά ασε που γεμισα τύψεις..αλήθεια εναι οτι ολα αυτα η θέση τους ειναι στις παραλίες..αλλα εμεις σαν πλεονέκτες τα θελουμε όλα δικά μας… σε φιλώ χρωματιστά..χι..χι..αν ειχαν τα φιλιά χρώματα….
Έχεις δίκιο Ρούλα μου, έχει όντος κάτι το μαγικό η γυάλινη παραλία, όπως και τελικά όλες οι παραλίες… ειδικά εκεί που δεν πολυπατάει ο άνθρωπος… θέλουμε να κάνουμε δικιά μας, όπως πολύ σωστά λες, την φυσική ομορφιά με αποτέλεσμα να την καταστρέφουμε…
Τι όμορφα που είναι τα χρωματιστά φιλιά, το κάθε χρώμα έχει και ένα σημείο αναφοράς… όπως το σμαραγδί! 😉
ΑΦιλιά πολύχρωμα λοιπόν! :)))))))))))))))
Η φύση με μαγεύει…αλήθεια. Πιστεύω πολύ σε αυτήν. Η φύση μας μιλάει. Το σώμα μας μάς μιλάει. Μας δείχνουν και προειδοποιούν, μας προστατεύουν. Σε τέτοια θέματα της φύσης, θυμάμαι τον μπαμπά μου που με κάθε ευκαιρία λέει ότι η ζωή είναι με τέτοιο τρόπο πλασμένη που προσπαθεί πάντα να έρχεται σε ισορροπία, ό,τι κι αν συμβαίνει..
Καληνύχτα μάγισσα:)
Καλησπέρα Αντριάνα!
Τυχεροί όσοι μαθαίνουν ν’ ακούν τη γλώσσα του σώματος και πάνω απ’ όλα τη γλώσσα της φύσης… μεγάλο σχολείο η Φύση! 😉
Χρειάζεται όμως εσωτερική δουλειά για να ισορροπήσουμε το μέσα μας σε σχέση με το έξω, έτσι δεν είναι; … και ειδικά όταν υπάρχει κι ένας σοφός μπαμπάς, αυτό βοηθάει πολύ!
ΑΦιλιά και να έχεις ένα όμορφο Σαββατιάτικο βραδάκι! :)))))))))))))))))))
Νομίζω καλή μου μαγισσούλα πως όσο συνεχίζουμε να στερούμε κάτι απ’ την φύση, όσο μικρό και αν είναι, κάτι θα μας στερεί και αυτή, για να μας δείξει πως η ασυδοσία μας έχει και κάποια όρια.
Όμορφη η παραλία της Σκιάθου. Φαντάσου πόσο πιο όμορφη θα ήταν όμως…
Καληνύχτες βροχερές και όνειρα ταξιδιάρικα! 🙂
Προς το παρόν Μαρινάκι… δεν φαίνεται ο άνθρωπος να έχει πάρει κάποιο μάθημα…και όσο δεν βοηθάει και η κοινωνία, τέτοια φαινόμενα ασυδοσίας θα είναι καθημερινά…
Πριν από λίγο πάλι άκουγα τα πριόνια να κόβουν δέντρα… και τι λες, όταν ο κόσμος κρυώνει;… σιωπάς!
ΑΦιλία ταξιδιάρικα σίγουρα! 🙂
΄Ακουσα για το νησί των παιδικών μου ονείρων από τις διηγήσεις της γιαγιάς και έτρεξα!
Τα νερά στα Λαλάρια είναι μαγικά!Κάθε απομεσήμερο παίρνουν το χρώμα του «Θεού» και σε μαγεύουν για μια ζωή! Μόνο να μη θυμώσει γιατί τότε δεν αφήνει ούτε καν να την πλησιάσεις!
Θεικό νησί..ζωγραφιστό από το ίδιο του το χέρι! 🙂
Φιλιά πλατιά …λαλαρίσια! :))
Καλώς την πανέμορφη κόρη…
Όταν έβαζα το link από τα Λαλάρια, μ’ «έπιασε» μια μελαγχολία…ουφ! γιατί πέρσι, λόγο οικονομικού στριμώγματος, μείναμε στη Σκιάθο μόνο ελάχιστες μέρες!
Ω! και ναι, όταν έχει καιρό, δεν την πλησιάζει κανείς! 😉
ΑΦιλιά πλατιά… ακόμα χαμογελαστά! :)))))))))))))))))))
Νομίζω ότι η ιστορία της Καλιφορνέζικης παραλίας επαληθεύει τη γνωστή παροιμία, ουδέν κακό αμιγές καλού 😉
Όσο αναφορά τα Λαλάρια, έχω και εγώ τις αμφιβολίες μου ότι έγινε όπως τα λες. Ακόμα και αν δεν μπορεί να φτάσει φορτηγό ή μεγάλο πλοίο εκεί, μπορεί να φτάσει σε κάποια άλλη κοντινή παραλία, που πιθανόν έριξαν άμμο για να την ομορφύνουν, τα θαλάσσια ρεύματα και τα κύματα όμως είχαν άλλη άποψη!
Btw, έχω πάει μία φορά Σκιάθο πριν μία δεκαετία περίπου, πολύ όμορφη όντως!
ΑΦ! 🙂
Έτσι είναι Γιώργο… μόνο που αν η κοινότητα δεν απομάκρυνε τα μπάζα, πολύ φοβάμαι πως κανείς δεν θα ανακάλυπτε την «γυάλινη» παραλία…από κάτω, έτσι δεν είναι;
Όχιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι! δεν υπάρχει επικοινωνία με καμιά παραλία, από πουθενά, εξάλλου το μεγαλύτερο Βορινό μέρος του νησιού, είναι γκρεμός! 😉
ΑΦ! πολλά ΑΦ! :)))))))))))))))))))))
Ναι Στεφανία, έτσι είναι 😉
Τα χρωματιστά γυαλιά έτσι όπως είναι διάφανα και τα λειαίνει η θάλασσα πάντα πολύ μου άρεσαν.
Φαντάζομαι τη μαγεία αυτής της παραλίας τώρα.
Όσο για τα βότσαλα, κάποια ζωγραφισμένα είναι πανέμορφα, όμως πολλοί παίρνουν βότσαλα και μετά τα πετάνε.
Πολύ ωραίο και πρωτότυπο το θέμα της ανάρτησης!
Καλό βραδάκι και Αφιλιά πολλάαααα:)
Καλημέρα Αστεράκι μου!
Ναι! που και που με πιάνουν τα οικολογικά μου… και αυτή η «γυάλινη» παραλία, μου έδωσε την αφορμή που περίμενα να δείξω τα Λαλάρια.. και επίσης να πάω πίσω στα τότε σχόλια μας… αχ! αυτά τα «παλιά» σχόλια πάντα με συγκινούν… θυμάσαι;;;;;;;;;;;;;;;
ΑΦιλιά πολλά πολλά! :))))))))))))))))))
Τι να πεις? Είναι να βρίσκεις λέξεις για να περιγράψεις την χαζομάρα μας? Πάντως αυτη η παραλία στην Καλιφόρνια είναι μαγική, θα ηθελα να την δω απο κοντα και να πάρω ενα γυαλακι για ενθυμιο…αχ δεν επιτρεπεται ε? Ειδες η χαζομάρα δεν εξαλείφεται ευκολα…!
Φιλια πολλα!
Και αν Μίκα μου, η χαζομάρα μας, σταματούσε στα βότσαλα, καλά θα ήταν… αλλά δεν σταματάει εκεί, έτσι δεν είναι; 😉
ΑΦιλιά και καλή μας βδομάδα! 🙂
Νομίζω ότι η μητέρα φύση προσπαθεί και πάντα θα προσπαθεί να κάνει το καλύτερο για τα παιδιά της, άσχετα αν αυτά την πληγώνουν καθημερινά με πάμπολλους τρόπους. Την καίνε και αυτή ξεπλένει τα δάκρυα της και δίνει και πάλι την αγάπη της γεμίζοντας λουλούδια και χορτάρια.
Της πετάνε σκουπίδια και γυαλιά και αυτή τα κάνει πολύχρωμα βοτσαλάκια που μοιάζουν λες και βγήκαν από κάποιον πίνακα ζωγραφικής με τις μπογιές επάνω τους.
Υπέροχη όπως πάντα η ανάρτηση σου μαγισσούλα μου.
Καλό απόγευμα να έχεις.
Για μια άλλη φορά χαίρομαι Μελίτα που αυτή η ανάρτηση, έβγαλε ότι ομορφότερο έχει η καρδιά σου…. που είναι η θετική θεώρηση των πραγμάτων… 😉
ΑΦιλιά πολύ τρυφερά! 🙂
Έχουμε κι εμείς μία ανάλογη παραλία με μεγάλα στρογγυλεμένα βότσαλα, τα χουλάκια από όπου έχει πάρει το όνομά της και η παραλία. Απαγορεύεται επίσης η συλλογή τους και όντως έχει σωθεί η ιδιαιτερότητά της. Παρόλα αυτά πολλοί είναι αυτοί που έχουν γεμίσει το σπίτι τους, όχι με ένα ή δύο αλλά πολλές δεκάδες!!!
Καλησπέρα μαγισσούλα μου.. (την καληνύχτα θα στην πιο πάνω 🙂
Μπράβο αν τα κατάφεραν!
Δηλαδή, ψάχνουν τους λουόμενους για βότσαλα… όπως στα αεροδρόμια ψάχνουν για όπλα; 😉
ΑΦιλάκια! :))))))))))))))))
ΑΦΣ,
δεν γνώριζα την παραλία, αλλά όμως μου έκανε κλικ, η ιστορία όπως την διηγήθηκες…
μικρός μάζευα αυτά τα γυαλάκια, όπως πολλά άλλα παιδιά άλλωστε,
βότσαλα με παράξενα σχήματα, ακόμη κι εκείνα που ήταν κάποτε ανθρώπινα έργα, θραύσματα από κεραμικά ας πούμε…
ως φανατικός του Snorkeling, έχω μαζέψει και θραύσματα από αρχαία τα οποία είχα δώσει σε κάποιο σχολείο σαν εκθέματα κάποτε…
ας είναι… η φύση αμβλύνει και βάζει στο σωστό μέτρο τις ξιπασιές μας, ντύνοντας και λειαίνοντας τις κοφτερές επιθετικές κατασκευές μας…
ΑΦΣ, από τον ΑΦΣ!
Α! έμαθα τι είναι το snorkeling… χαχα! στα Ελληνικά ποια λέξη θα ταίριαζε, για βρες, εσύ ο ειδικός;
Μασκοσεργιάνι; σου κάνει; 😉
Προσωπικά αισθάνομαι ίλιγκο, όταν κοιτάζω τον βυθό με μάσκα… έχω την αίσθηση πως κάτι με τραβάει στον πάτο…και μουδιάζω! (ενδιαφέρον για τους ψυχιάτρους!) 😆
«Στη φύση δεν υπάρχουν ανταμοιβές ούτε τιμωρίες…μόνο συνέπειες» … έπεσα πάνω σ’ αυτό το απόφθεγμα και το βρήκα πολύ καλό!(Robert Ingersol)
ΑΦΣ, από την ΑΦΣ και καλή μας βδομάδα! 🙂