Αυτοκτονούμε;

.

Ήταν μια αρκετά νέα γυναίκα, καλοντυμένη, με κοντά κομμένα μαλλιά, και έδειχνε πολύ δραστήρια και ικανή. Είχε παιδιά κι από ό,τι είπε δεν έτρεφε ψευδαισθήσεις για τον εαυτό της. Είχε κάποια ποιότητα σοβαρότητας. Ήταν πολύ νέα και ίσως να ήταν κάπως ρομαντική, αλλά για αυτήν η Ανατολή είχε χάσει την αύρα του μυστικισμού και αυτό ήταν πολύ καλό. Μιλούσε απλά, χωρίς κανένα δισταγμό.

.

.

«Νομίζω ότι αυτοκτόνησα μέσα μου πριν από πολύ καιρό, όταν συνέβη κάποιο γεγονός στη ζωή μου· με εκείνο το γεγονός η ζωή μου τελείωσε. Φυσικά συνέχισα εξωτερικά να φροντίζω τα παιδιά μου και όλα τα υπόλοιπα, αλλά μέσα μου έχω σταματήσει να ζω».

.

.

Δεν νομίζετε, κυρία, ότι οι περισσότεροι άνθρωποι – είτε το ξέρουν είτε όχι – αυτοκτονούν;
Η ακραία του μορφή είναι  να πηδήξεις από το μπαλκόνι. Αλλά αρχίζει, πιθανόν, όταν υπάρξει η πρώτη απογοήτευση και η εσωτερική αντίσταση σε ό,τι συμβαίνει. Χτίζουμε, τότε, ένα τοίχο γύρω μας, που πίσω του ζούμε τη χωριστή ζωή μας – παρόλο που μπορεί να έχουμε συζύγους και παιδιά. Αυτή η χωριστή ζωή μέσα μας είναι η ζωή της αυτοκτονίας, και αυτή είναι η αποδεχτή ηθική της θρησκείας και της κοινωνίας, όπου οι πράξεις της χωριστικότητας είναι μέρος μιας αλυσίδας που οδηγεί στον πόλεμο και στην αυτοκαταστροφή.

.

.

Ο ψυχολογικός διαχωρισμός είναι αυτοκτονία, είτε του ατόμου, είτε της κοινότητας, είτε του έθνους. Καθένας θέλει να ζήσει μια ζωή αυτοπροβολής, εγωκεντρικής δραστηριότητας, και της θλίψης που φέρνει ο αυτοεγκλωβισμός στον κομφορμισμό. Είναι ψυχολογική αυτοκτονία όταν πηγαίνεις χέρι-χέρι με την πίστη και το δόγμα.
Πριν από το γεγονός που σας συνέβη, φαίνεται πως είχατε επενδύσει τη ζωή σας και όλα όσα κάνατε για τον έναν ενάντια στους πολλούς, και όταν αυτός ο ένας πεθαίνει – ή ο Θεός σου καταρρέει – η ζωή σου χάνεται μαζί του και δεν έχεις κανένα λόγο για να ζεις.
Αν κανείς είναι τρομερά έξυπνος, εφευρίσκει κάποιο νόημα για τη ζωή –κάτι που  κάνουν από πάντα οι κάθε είδους «ειδικοί» – αλλά τη στιγμή που παραδίνεσαι σ’ αυτό τα νόημα, έχεις ήδη αυτοκτονήσει.
Κάθε ψυχολογική παράδοση – είτε στο όνομα του Θεού είτε στο όνομα του Σοσιαλισμού είτε στο όνομα οτιδήποτε ή οποιουδήποτε άλλου – είναι αυτοκαταστροφή.

.

.

Εσείς, κυρία –και αυτό δεν το λέω με σκληρότητα– πάψατε να υπάρχετε επειδή δεν μπορούσατε να πάρετε αυτό που θέλατε· ή επειδή το είχατε και σας το πήραν· ή επειδή θέλατε να περάσετε από μια ειδική, μια ορισμένη πόρτα, που ήταν ερμητικά κλειστή. Αλλά όπως η λύπη και η ευχαρίστηση είναι αυτό-εγκλοβιστικά, έτσι κι η παραδοχή και η επιμονή γεννάνε το δικό τους σκοτάδι του χωρισμού. Δεν ζούμε· διαρκώς αυτοκτονούμε.
Η ζωή αρχίζει όταν η πράξη της ψυχολογικής αυτοκτονίας σταματήσει.

.

.

«Καταλαβαίνω τι εννοείτε. Βλέπω τι έχω κάνει. Αλλά τώρα τι μπορώ να κάνω; Πώς μπορώ να γυρίσω πίσω από τα πολλά χρόνια του θανάτου;»

Δεν μπορείτε να γυρίσετε πίσω· αν γυρίζατε πίσω θα ακολουθούσατε πάλι το παλιό μοντέλο και η λύπη θα σας κυνηγούσε όπως ένα σύννεφο που το κυνηγάει ο άνεμος. Το μόνο πράγμα που μπορείτε να κάνετε είναι να δείτε τώρα ότι το να ζει κανείς τη δική του ξεχωριστή ζωή, απαιτώντας τη συνέχιση της ευχαρίστησης που το δίνει αυτό, είναι το να προσκαλείς το ξεχώρισμα του θανάτου. Στο ξεχώρισμα δεν υπάρχει αγάπη. Η αγάπη δεν έχει ταυτότητα. Η ευχαρίστηση και το κυνήγι της, χτίζουν τον διαχωριστικό τοίχο της διαίρεσης.
Δεν υπάρχει θάνατος, όταν κάθε ψυχολογική παράδοση σε οτιδήποτε σταματά και τότε η πόρτα που είναι  ανοιχτή, είναι η πόρτα της αυτογνωσίας.

.

ΚΡΙΣΝΑΜΟΥΡΤΙ

«Η Μόνη Επανάσταση».

Μετάφραση Νίκος Πιλάβιος

Εκδόσεις Καστανιώτη.

.

.

.