Τα σπουργίτια και η ευθύνη μας!

Τα σπουργίτια, αυτά τα μικρά και τόσο εύθραυστα πλασματάκια, ανέκαθεν μου έβγαζαν μια απίστευτη τρυφερότητα και σίγουρα δεν είμαι η μόνη, μια και κυκλοφορούν πολλές ιστορίες γι αυτά, έτσι σήμερα σας έχω δυο που και οι δυο νομίζω πως μεταφέρουν πολύ γνώση!

Moineau domestique. Famille des Passeridés. Ordre : Passériformes

Υπήρχε κάποτε ένα μικρό σπουργίτι, που κάθε φορά που πλησίαζε μια θύελλα, ξάπλωνε ανάσκελα στο έδαφος και σήκωνε τα λεπτά ποδαράκια του προς τον ουρανό.
«Γιατί το κάνεις αυτό;» το ρώτησε μια αλεπού.

«Για να προστατέψω τη γη, που έχει τόσα πολλά ζωντανά πλάσματα» απάντησε το σπουργιτάκι. «Σηκώνω τα πόδια μου για να συγκρατήσω τον ουρανό, σε περίπτωση που φανούμε άτυχοι κάποια φορά και ο ουρανός πέσει επάνω μας».

Η αλεπού γέλασε ειρωνικά.
«Με αυτά τα καχεκτικά ποδαράκια που έχεις, θα συγκρατήσεις τον απέραντο ουρανό;»
Και το μικρό σπουργίτι απάντησε:
«Εδώ στη γη, ο καθένας έχει το δικό του κομμάτι ουρανού για να συγκρατήσει».

.

.

.

Κάποτε ξέσπασε μια τεράστια πυρκαγιά και όλα τα ζώα του δάσους έφυγαν τρομαγμένα και κατέφυγαν στο απέναντι βουνό.

Ένα μικρό σπουργίτι όμως πηγαινοερχόταν συνεχώς κουβαλώντας νερό με το μικρό του ράμφος και το έριχνε στη φωτιά.

Μια αλεπού βλέποντας το, δεν κρατήθηκε και το ρώτησε:
«Είσαι με τα καλά σου, τρελάθηκες, τι νομίζεις πως θα σβήσεις έτσι τη φωτιά»;

Και το μικρό σπουργιτάκι απάντησε:

«Κάνω αυτό που μου αναλογεί»…

.

Τη δεύτερη ιστορία την «χρησιμοποιώ» συχνά σαν επιχείρημα, όταν μου λένε:
«Μα εγώ θα σώσω την κατάσταση»;

 

Ναι, αν ο καθένας μας κάνει αυτό που του αναλογεί!

.

.

.

.

Ένα πουλί που κάθεται σ’ ένα δέντρο
δεν φοβάται ποτέ μήπως σπάσει το κλαδί.
Όχι γιατί εμπιστεύεται το κλαδί
αλλά γιατί εμπιστεύεται τα φτερά του.

.

Ας εμπιστευτούμε τον εαυτό μας!

.

.

.

.

.

.