Από το Παρίσι το 1961…

Το Παρίσι όπως το κατέγραψε τον Σεπτέμβριο του 1961 ο Κρισναμούρτι όταν βρέθηκε εκεί για να δώσει μια σειρά από ομιλίες.

Απ’ τον Ιούνιο του 1961 ο Κρισναμούρτι άρχισε να καταγράφει καθημερινά το πώς αντιλαμβανόταν τα πράγματα που συνέβαιναν γύρω του, καθώς και τις διάφορες καταστάσεις της δικής του συνείδησης…
.

.

5 Σεπτεμβρίου 1961

«Από το παράθυρο του ογδόου ορόφου έβλεπες σ΄όλο το μήκος της λεωφόρου τα δέντρα που άρχιζαν να κιτρινίζουν, κοκκινωπά και κατακόκκινα, στη μέση μιας μακριάς λωρίδας πλούσιου πράσινου. Απ΄αυτό το ύψος, οι κορφές των δέντρων είχαν λαμπερά χρώματα και κατά κάποιο τρόπο μαλάκωναν το θόρυβο της κίνησης του δρόμου που ανέβαινε περνώντας ανάμεσα τους».

.

.

«Υπάρχει μόνο χρώμα, όχι διαφορετικά χρώματα. Υπάρχει μόνο αγάπη κι όχι διάφορα είδη της, οι διάφορες κατηγορίες αγάπης δεν είναι αγάπη. Όταν η αγάπη χωρίζεται σε δυο κομμάτια όπως πνευματική και σαρκική παύει να είναι αγάπη.
Η ζήλια είναι καπνός που πνίγει τη φωτιά και το πάθος καταντά ανοησία χωρίς αυστηρότητα, αλλά δεν υπάρχει αυστηρότητα αν δεν εγκαταλειφθεί ο εαυτός, πράγμα που σημαίνει ταπεινοφροσύνη σε μια ολοσχερή απλότητα».

.

.

«Κοιτάζοντας προς τα κάτω εκείνη τη μάζα των χρωμάτων με τα διαφορετικά χρώματα, έβλεπες μόνο μια αγνότητα ανεξάρτητα από πόσα χωριστά κομμάτια μπορεί να τη σχηματίζουν, η διαφθορά, όσο κι αν μπορέσει ν’ αλλαχτεί, να καλυφθεί, να προσπαθήσει θα είναι πάντα διαφθορά, όπως συμβαίνει και με τη βία. Η αγνότητα δεν βρίσκεται σε σύγκρουση με τη διαφθορά. Η διαφθορά δεν μπορεί ποτέ να μετατραπεί σε αγνότητα, όπως δεν μπορεί η βία να μετατραπεί σε μη βία. Η βία πρέπει απλώς να τελειώσει».

.

.

9 Σεπτεμβρίου 1961.

«Είναι κρίμα μια τόσο όμορφη μέρα να είσαι στη πόλη. Δεν υπάρχει ούτε ένα σύννεφο στον ουρανό, ο ήλιος είναι ζεστός και τα περιστέρια λιάζονται στη σκεπή, αλλά το μουγκρητό της πόλης συνεχίζεται αλύπητα.
Τα δέντρα νοιώθουν το φθινοπωρινό αέρα και τα φύλλα τους να κιτρινίζουν, αργά νωθρά, χωρίς φροντίδα.
Οι δρόμοι είναι γεμάτοι από ανθρώπους που κοιτάζουν πάντα τις βιτρίνες και πολύ λίγοι κοιτάζουν τον ουρανό. Καθώς προσπερνιούνται κοιτάνε ο ένας τον άλλο, αλλά είναι απασχολημένοι με τους εαυτούς τους, πώς φαίνονται, τι εντύπωση κάνουν, ο φθόνος και ο φόβος είναι πάντα εκεί παρ’ όλο το μακιγιάζ τους, σε πείσμα της λουστραρισμένης τους εμφάνισης…
Τα περιστέρια είναι άφθονα, με τη δική τους κορδωμένη αξιοπρέπεια. Κι έτσι, άλλη μια μέρα περνιέται στο δρόμο και στο γραφείο. Είναι ένας κόσμος μονοτονίας και απελπισίας, με γέλιο που σβήνει γρήγορα. Τη νύχτα τα μνημεία και οι δρόμοι φωτίζονται, αλλά υπάρχει απέραντο κενό κι αβάσταχτη θλίψη.»

.

11 Σεπτεμβρίου 1961.

«Νοημοσύνη δεν είναι απλώς η ικανότητα να σχεδιάζεις, να θυμάσαι και να επικοινωνείς, είναι περισσότερο απ’ αυτό. Μπορεί κανείς να είναι πολύ καλά πληροφορημένος για κάποιο επίπεδο στη ζωή και εξαιρετικά κουτός για άλλα…

Η νοημοσύνη είναι η ευαίσθητη επίγνωση της ζωής στο σύνολο της, της ζωής με τα προβλήματα της, τις αντιφάσεις της, τις χαρές και τις λύπες της…

Η ουσία της νοημοσύνης είναι η καταστροφή όλων όσων έχουν υπάρξει ψυχολογικά κι όχι μια απλή εξωτερική αλλαγή. Χωρίς αυτή τη νοημοσύνη κάθε πράξη οδηγεί σε αθλιότητα και σύγχυση. Η άρνηση αυτής της νοημοσύνης φέρνει πόνο».

.

.

«Άγνοια δεν είναι η έλλειψη γνώσεων, αλλά του «γνώθι σαυτόν», αν δεν μαθαίνεις για τον εαυτό σου δεν υπάρχει νοημοσύνη. Το να γνωρίζεις τον εαυτό σου δεν είναι θέμα συσσώρευσης,  όπως γίνεται με την απόκτηση γνώσεων, είναι να μαθαίνεις την κάθε στιγμή…
Το να γνωρίζεις τον εαυτό σου είναι στο ζωντανό παρών και όχι επικριτικά…

ΚΡΙΣΝΑΜΟΥΡΤΙ

«ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ»

Μετάφραση Νίκος Πιλάβιος

Εκδόσεις Καστανιώτη
Αθήνα 1996.

.

.

ΥΓ: Σε μια προηγούμενη μου ανάρτηση στις 5 Σεπτεμβρίου 2011, είχα μεταφέρει πάλι ένα κείμενο του Κρισναμούρτι απ΄τη παραμονή του στο Παρίσι τον Σεπτέμβριο του 1961.

 Στην ίδια ανάρτηση στις 5 Σεπτεμβρίου του 2011, πρόσθεσα και προσωπικές μου αναμνήσεις απ΄το Παρίσι, η ανάρτηση είχε το τίτλο «Και ποιος θα μου το λεγε»...

.

.