.
Σήμερα το πρωί ένα φίλος μου, Ηλιογράφος, μου έστειλε τέσσερεις φωτογραφίες που τράβηξε, με την παρακάτω φράση:
«Λίγη φθινοπωρινή ομορφιά. Για να ξεχαστούμε χωρίς να πάψουμε να θυμόμαστε».
Στη συνέχεια θέλησα να ντύσω τις φωτογραφίες του με κάποιο κείμενο, έτσι άνοιξα στη τύχη ένα μικρό βιβλίο του Κρισναμούρτι με τίτλο, «Γράμματα σε μια νεαρή φίλη» και έπεσα στο παρακάτω κείμενο…
.
.
«Ο ήλιος προσπαθεί να τρυπήσει τα σύννεφα και μάλλον θα το καταφέρει μέσα στη μέρα. Τη μια μέρα είναι άνοιξη και την άλλη σχεδόν χειμώνας.
Ο καιρός αντιπροσωπεύει τις διαθέσεις των ανθρώπων: πάνω-κάτω· σκοτάδι και παροδικό φως.
Είναι, ξέρεις, παράξενο πόσο πολύ θέλουμε ελευθερία, ενώ κάνουμε τα πάντα για να σκλαβώνουμε τους εαυτούς μας.
Χάνουμε κάθε πρωτοβουλία. Περιμένουμε απ’ τους άλλους να μας καθοδηγήσουν, να μας βοηθήσουν, να είναι γενναιόδωροι, να είναι ειρηνικοί· περιμένουμε από τους γκουρού, τους διδάσκαλους, τους σωτήρες, τους μεσάζοντες.
.
.
Κάποιος γράφει σπουδαία μουσική, ένας άλλος την εκτελεί ερμηνεύοντάς την με το δικό του τρόπο κι εμείς την ακούμε απολαμβάνοντάς την ή κριτικάροντάς την.
Είμαστε οι θεατές που κοιτάζουν τους ηθοποιούς, τους ποδοσφαιριστές ή την οθόνη του κινηματογράφου. Οι άλλοι γράφουν ποιήματα κι εμείς τα διαβάζουμε· οι άλλοι ζωγραφίζουν κι εμείς καθόμαστε μ’ ανοιχτό το στόμα.
Είμαστε άδειοι και γι’ αυτό τρέχουμε σ’ άλλους για να μας διασκεδάσουν, να μας εμπνεύσουν, να μας καθοδηγήσουν ή να μας σώσουν.
Όλο και περισσότερο ο σύγχρονος πολιτισμός μάς καταστρέφει, μας αδειάζει από κάθε δημιουργικότητα. Εμείς οι ίδιοι είμαστε άδειοι μέσα μας και περιμένουμε από άλλους να μας γεμίσουν κι έτσι ο γείτονας μάς αρπάζει την ευκαιρία για να μας εκμεταλλευτεί ή είμαστε εμείς που τον εκμεταλλευόμαστε.
.
.
Όταν κανείς έχει επίγνωση πόσες πολλές περιπλοκές υπάρχουν στο να περιμένει απ’ τους άλλους, τότε είναι ελεύθερος, κι αυτή η ελευθερία είναι η αρχή της δημιουργικότητας.
Αυτή η ελευθερία είναι η αληθινή επανάσταση και όχι η ψεύτικη επανάσταση των κοινωνικών ή οικονομικών ρυθμίσεων, που είναι μια άλλη μορφή σκλαβιάς.
Ο νους μας φτιάχνει μικρά κάστρα ασφάλειας.
Θέλουμε να ‘μαστε βέβαιοι για το κάθε τι, βέβαιοι για τις σχέσεις μας, για την εκπλήρωση των επιθυμιών μας, για τις ελπίδες και για το μέλλον μας.
Χτίζουμε αυτές τις εσωτερικές φυλακές κι αλίμονο σ’ όποιον πάει να μας ενοχλήσει. Είναι παράξενο πώς ο νους ψάχνει πάντοτε να βρει μια περιοχή όπου δεν υπάρχει ούτε σύγκρουση ούτε ενόχληση.
Η ζωή μας είναι ένα μόνιμο γκρέμισμα και ξαναχτίσιμο τέτοιων περιοχών ασφάλειας, με διάφορες μορφές. Έτσι ο νους μας γίνεται ένα θαμπό και κουρασμένο πράγμα.
Η ελευθερία βρίσκεται στο να μην έχεις κανενός είδους ασφάλεια.»
ΚΡΙΝΑΜΟΥΡΤΙ
«Γράμματα σε μια νεαρή φίλη»
Εκδόσεις Καστανιώτη
.
ΥΓ: Στα παρακάτω links μπορείτε να διαβάσετε και άλλα αποσπάσματα από τα γράμματα που είχε στείλει ο Κρισναμούρτι σε μια νεαρή και αγαπημένη του φίλη.
.
.
Άιναφετς 
Στο να μην έχεις κανενός είδους ασφάλεια ή στο να μη χρειάζεσαι κανενός είδους ασφάλεια; Γιατί ο άμαθος στην ελευθερία άνθρωπος χωρίς καμια ασφάλεια νιώθει εκτεθειμένος και αυτό του τσακίζει τα νεύρα. Τότε επιδιώκει ξανά να βρει ασφάλεια και μάλιστα σπασμωδικά. Δε σκέφτεται πώς θα διατηρήσει και θα αξιοποιήσει αυτή την κατάστασή του.
Ελευθερία, θα μπορούσε να πει κανείς, σημαίνει να μην έχεις τίποτα να χάσεις. Να μη θέλεις να έχεις κάτι για να χάσεις. Ώστε να σε καθοδηγεί πάντα μια ανόθευτη όρεξη ζωής, a quest for light, ας πούμε. Λίγοι το αντέχουν. Όλοι οι υπόλοιποι, τουλάχιστον ας μην κάνουν (κάνουμε) τέτοιες υποχωρήσεις που να χάνουν στην πορεία τον εαυτό τους – για να έχουν τη δυνατότητα να κάνουν ειρήνη με τις επιλογές τους. Αυτό είναι πιο μετριοπαθές από τη διδασκαλία του Κρισναμούρτι μεν, εφαρμόσιμο, δε, σε πάρα πολλές περιπτώσεις. Αυτά πιστεύω. 🙂
(Οι δύο πρώτες φωτογραφίες… υπέροχες!)
Τι χαρά Διονυσία όταν το πρώτο σχόλιο είναι δικό σου! 😉
Όπως σωστά κατάλαβες εδώ ο Κρισναμούρτι μιλάει για την ψυχολογική ασφάλεια που είναι αδύνατο να υπάρξει και όχι για τη φυσική ασφάλεια που πρέπει να έχουν όλα τα πλάσματα για να επιβιώσουν, όπως είναι πχ η στέγη, η τροφή ή το δικαίωμα στην εργασία. Εξηγεί πώς κτίζουμε τείχη ασφαλείας μέσα μας που μας εμποδίζουν να είμαστε πραγματικά ελεύθεροι, έτσι ζούμε μια πλασματική ζωή…
«Όταν κανείς έχει επίγνωση πόσες πολλές περιπλοκές υπάρχουν στο να περιμένει απ’ τους άλλους, τότε είναι ελεύθερος, κι αυτή η ελευθερία είναι η αρχή της δημιουργικότητας…
Θέλουμε να ‘μαστε βέβαιοι για το κάθε τι, βέβαιοι για τις σχέσεις μας, για την εκπλήρωση των επιθυμιών μας, για τις ελπίδες και για το μέλλον μας»… και αυτή η βεβαιότητα δεν μπορεί να υπάρξει, έτσι δεν είναι;
ΑΦιλιά πολύ τρυφερά και καλό μας Σαββατιάτικο απόγευμα! 🙂
Οι φωτογραφίες και η φράση που τις συνοδεύει, είναι η μαγεία της στιγμής που λέγαμε τις προάλλες. Συγχαρητήρια στον Ηλιογράφο, που επιβεβαιώνει το ψευδώνυμό του!
Σίγουρα Μαρία Κ. μου, το παραπάνω κείμενο, η φράση του Ηλιογράφου που συνοδεύουν τις φωτογραφίες του, συνθέτουν τη μαγεία! 😉
ΑΦιλιά με πολλά πολλά χαμόγελα και χάρη στην ανάρτηση σου! 🙂
Αγαπημένη μου, διαβάζοντας το βιβλίο του δασκάλου, όχι μία μα περισσότερες φορές, κάθε φορά στην οπτική μου γωνία εμφανίζεται κι ένας ακόμη δρόμος. Κι εμφανίζεται, καθώς η καθημερινότητα γκρεμίζει μικρά ή μεγάλα κάστρα ασφαλείας.
Ο τρόπος που επέλεξα είναι να ξεστομίζω αλήθειες που δεν είναι ανακόλουθες με τα πεπραγμένα. Με απλές, ήρεμες και σταθερές κουβέντες.
Δε σημαίνει, βέβαια, ότι ακολουθώ το μονοπάτι του κάθε δρόμου που ανοίγεται μπροστά μου. Η επιλογή, με συντελεστή την επίγνωση, ορίζει τη θέση και το βήμα.
Δεν υφίσταται το σωστό ή λάθος, ούτε το θέλω ή μπορώ, ούτε ακόμη το δυνατόν ή αδύνατον. Απλά, όταν κάποιος κοιτάζεται μέσα του, να μπορεί να αναγνωρίζει το ποιός είναι. Εκεί κι αν θέλει κατεδάφιση των κάστρων ασφαλείας! 😉
Να σημειώσω ότι οι φωτογραφίες του Ηλιογράφου αξίζουν πολλά «μπράβο»!!
Καλό σου Σαββατοκύριακο γλυκιά μου μαγισούλα. Σου στέλνω Αφιλιά με Ααγάπη ❤ από τη συννεφιασμένη Θεσσαλονίκη, που έχει καθήσει ένα σύννεφο, που λες, εδώ και μια βδομάδα και δε λέει ν' αφήσει και λίγο τον ήλιο να ζεστάνει το κοκκαλάκι μας ..
Ευτυχώς για μας Φρίντα μου, η κατανόηση μας βαθαίνει και αυτό γιατί όπως πολύ σωστά επισημαίνεις, καθημερινά τα κάστρα ασφαλείας που κτίζουμε γκρεμίζονται και αυτό μας δείχνει καθαρά ότι δεν μπορεί να υπάρξει ψυχολογική ασφάλεια, ούτε στις σχέσεις μας, ούτε στις επιθυμίες μας, ούτε και στις ελπίδες μας…
Το να εκφράζουμε με καλοσύνη στους άλλους τις αλήθειες μας, είναι λυτρωτικό και ας μη γινόμαστε πάντα κατανοητοί, τουλάχιστο είμαστε ειλικρινής με τον εαυτό μας και αυτό μας δίνει μια αίσθηση ελευθερίας…προσωπικά όμως δεν θα διάλεγα τη λέξη «ξεστομίζω».. 😉
Και εδώ ο καιρός ακολουθεί τις διαθέσεις μας… όπως λέει και ο Κρισναμούρτι! 😛
ΑΦιλιά και με Ααγάπη, όπως πάντα! 🙂
Είναι και η ομορφιά καταφύγιο
Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο! είπε ο Ντοστογιέφσκι!!! 😉
πραγματικά την απόλαυσα την ανάρτηση σου… θα διαβάσω και τα υπόλοιπα αποσπάσματα κάποια άλλη στιγμή… οι φωτογραφίες υπέροχες όπως πάντα είναι του ηλιογράφου… καλημέρες
Είδες πώς οι φωτογραφίες του φίλου μας, μαζί με το κείμενο συνέθεσαν ένα απολαυστικό ποστ;
Εύχομαι να βρεις το χρόνο να διαβάσεις και τα υπόλοιπα γράμματα και να δεις και τις φωτογραφίες που ντύνουν τα κείμενα! (μερικές είναι και απ΄το σπίτι μου!) 😉
Πολλά πολλά ΑΦιλιά σου στέλνω και καλό μας απόγευμα! 🙂
Μαγικές οι φωτογραφίες – και πώς ταίριαξαν με τα αποσπάσματα που μας βρήκες μαγισσούλα μας!
Τέλειο ανάγνωσμα για ένα βροχερό Σάββατο…
Καλημέρα παρά τη βροχή και τις αστραπές
Ελένη
https://myfortysomethingworld.wordpress.com
Όταν Ελένη μου, θέλω να μοιραστώ μαζί σας ένα κείμενο του Κρισναμούρτι, ότι φωτογραφία και αν διαλέξω θα ταιριάξει μαγικά με το κείμενο… και θα το διαπιστώσεις αν διαβάσεις και τα υπόλοιπα γράμματα! 😉
ΑΦιλιά πολλά πολλά και καλό μας Σαββατιάτικο απόγευμα μια και τώρα σταμάτησε ο κατακλυσμός και θα ξεμυτίσουμε σαν τα σαλιγκάρια! 😛
Πόσο τυχαία δηλαδή έπεσες σε αυτό το βιβλίο;;;;
Όσες φορές και να τον διαβάσω, ποτέ δεν βαριέμαι, πάντα μια πόρτα ανοίγει.
Πόσες φορές έχω διαπιστώσει πως προτιμάμε να αφήσουμε τη μέρα να περάσει χωρίς να τη ζήσουμε στο ελάχιστο προκειμένου να αποφύγουμε ακόμα και μια υποτυπώδη σύγκρουση… πως η δημιουργία μας φαίνεται περιττή…
Οι φωτογραφίες, υπέροχες, έντυσαν πολύ όμορφα το απλούστατο καπ σοφό κείμενο.
Στεφανία μου, τις λατρεύω αυτές τις αναρτήσεις σου. Ένα όμορφο Σαββατοκύριακο εύχομαι. ❤
Πάντα με διασκέδαζε αυτό το τυχαίο Αλεξάνδρα μου, ειδικά όταν πέφτουν ξαφνικά στα χέρια μου, υπέροχες φωτογραφίες όπως του Ηλιογράφου! 😉
Είμαστε πονηροί και βρίσκουμε πολλές δικαιολογίες για να προσπεράσουμε ή να αποφύγουμε στιγμές επίγνωσης που μας διδάσκουν… αλλά συνήθως αυτές μας περιμένουν στην επόμενη στροφή, έτσι δεν είναι; 😛
ΑΦιλιά πάντα καρδιάς και εύχομαι να έχουμε ένα όμορφο Σαββατοκύριακο! 🙂
Ωραία τα συνδύασες (πάλι) 😉
Κι εγώ ενθουσιάστηκα και του έγραψα «σοφός τίτλος»
Ναι η ανάγκη για ασφάλεια είναι μεγάλη φυλακή ,αλλά και φυσική ανάγκη . Ο βαθμός νομίζω κάνει τη διαφορά ,όπως στα περισσότερα θέματα . Το μέτρο το άτιμο 😉
«Αυτή η ελευθερία είναι η αληθινή επανάσταση » !!! Πόσο σωστό ….
Και πόσο εκμεταλευόμαστε αυτή την ανάγκη των άλλων ε ;;
γλυκά φιλιά (και στον τρομερό Ηλιογράφο βέβαια ) και ευχαριστίες και στους δυό σας !!!!
Ο Κρισναμούρτι εδώ ξωτικούλι μου, ξεχωρίζει την πρακτική ασφάλεια που πρέπει να έχει κάθε ζωντανό πλάσμα που απλά είναι τροφή και στέγη, απ΄την ψυχολογική που είναι η εσωτερική ασφάλεια που θέλουμε να έχουμε στις σχέσεις μας ή ασφάλεια στα μελλοντικά μας όνειρα- επιθυμίες- ελπίδες και βεβαιότητα πως όλα θα βαίνουν όπως το θέλουμε… έτσι ο άνθρωπος κτίζει κάστρα ασφαλείας και παύει να είναι ελεύθερος… γι αυτό και η (εσωτερική) ελευθερία είναι η αληθινή επανάσταση γιατί δεν έχεις κλειστεί-φυλακιστεί σε κάστρα ασφαλείας! 😉
Ναι, όπως σωστά επισημαίνεις, εκμεταλλευόμαστε την ανάγκη των άλλων για ασφάλεια αλλά και εξαρτιόμαστε απ΄ το περιβάλλον για να έχουμε ασφάλεια… πάντα ψυχολογικά! 😛
«Όλο και περισσότερο ο σύγχρονος πολιτισμός μάς καταστρέφει, μας αδειάζει από κάθε δημιουργικότητα. Εμείς οι ίδιοι είμαστε άδειοι μέσα μας και περιμένουμε από άλλους να μας γεμίσουν κι έτσι ο γείτονας μάς αρπάζει την ευκαιρία για να μας εκμεταλλευτεί ή είμαστε εμείς που τον εκμεταλλευόμαστε».
ΑΦιλιά πολλά πολλά και καλή μας δύναμη! 🙂
Πολλές ευχαριστίες για την ομορφιά εικόνων και λόγων!
Η χαρά δική μου, να μπορώ να μοιραστώ την ομορφιά εικόνων του Ηλιογράφου μας, με το κείμενο του Κρισναμούρτι! 🙂
ΑΦιλιά και να έχουμε ένα όμορφο Κυριακάτικο ηλιόλουστο απόγευμα! 🙂
Εχω να πω μαγισσούλα μου οτι αυτη σου η αναρτηση σου για μενα θελει πολύ μελετη..για κατανόηση. .. γι αυτό αφηνω εδω μια καλησπερα .. και τον θαυμασμό μου για τις υπεροχες φωτογραφίες του ηλιογραφου..αφηνω επίσης την αγαπη μου και πολλα φιλακια απο το καλοκαιρινό Ηρακλειο..!!!να περνας ομορφα φιλεναδα οτι κι να κανεις ..!! 🙂 ❤
Έχεις απόλυτο δίκαιο Ρούλα μου, το κείμενο του Κρισναμούρτι δεν γίνεται εύκολα κατανοητό γιατί μιλάει για την ψυχολογική ασφάλεια που μάταια αναζητάμε, στις σχέσεις μας ή στις επιθυμίες μας ή στις ελπίδες μας και εκεί είναι αδύνατο να υπάρξει ασφάλεια γιατί κανείς δεν μπορεί να μας εγγυηθεί πως θα πραγματοποιηθούν τα όνειρα μας, γι αυτό και κλεινόμαστε σε κάστρα που νομίζουμε πως θα είναι ασφαλή και έτσι παύουμε να είμαστε ελεύθερα άτομα… ενώ πρακτικά για να επιβιώσουμε πρέπει να έχουμε εξωτερική ασφάλεια δλδ στέγη, τροφή, ζέστη! 😉
ΑΦιλιά πολλά πολλά και να απολαμβάνεις τις ηλιόλουστες μέρες στη πανέμορφη μας Κρήτη! 🙂
Πόσες αλήθειες ξεπηδούν από τις λέξεις του Κρισναμούρτι; Πόση ομορφιά μέσα από τις εικόνες του Ηλιογράφου! Ότι πρέπει για να συνοδεύσουν ένα αναποφάσιστο από άποψη καιρού Κυριακάτικο απόγευμα!
Μια όμορφη εβδομάδα να μας ξημερώσει μαγισσούλα μου! Σε φιλώ γλυκά ❤
Χαίρομαι Μαρινάκι μου, όταν απολαμβάνεις την ομορφιά που ξεπηδά και απ΄ το κείμενο και απ΄τις εικόνες του Ηλιογράφου! 😉
ΑΦιλιά πάντα γλυκά και να έχουμε μια όμορφη βδομάδα από αύριο! 🙂
Μα δεν νομίζω ότι κάποιος άλλος, όποιος κι αν είναι αυτός, μπορεί να μας προσφέρει ψυχολογική ασφάλεια. Και πες ότι είναι εφικτό. Θα ήταν κουραστικό και για τον άλλον και για εμάς θα ήταν σαν να χρειαζόμαστε μόνιμα ένα δεκανίκι. Θεωρώ ότι η ασφάλειά μας είναι καθαρά δική μας υπόθεση.
Εν τω μεταξύ, πέρασα και από τον Ηλιογράφο και διαπίστωσα ότι σε ένα ποστ του υπό τον τίτλο «Το μικρόν της ζωής μου ταξείδιον», έχει φωτογραφίσει εκπληκτικά κάποιες πανέμορφες κότες. Και πολύ χάρηκα!
Καλημέρα και φιλάκια!
Ο Ηλιογράφος όπως είδες έχει αδυναμία στα ζώα και στα ζωύφια και είναι φυσικό να φωτογράφησε και κοτούλες! 😉
Όσο για την ψυχολογική ασφάλεια είναι έτσι όπως το λες… εξάλλου εμείς είμαστε αυτοί που κτίζουμε κάστρα ασφαλείας που είναι πραγματικές φυλακές και κανείς δεν μπορεί να μας βγάλει όση καλή διάθεση και να έχει! 😛
ΑΦιλιά πολλά και χαμογελαστά! 🙂
Είναι, ξέρεις, παράξενο πόσο πολύ θέλουμε ελευθερία, ενώ κάνουμε τα πάντα για να σκλαβώνουμε τους εαυτούς μας.
Μια τόσο απλή φράση, μια τόσο απλή επιθυμία που γίνεται τόσο περίπλοκη στην πορεία της ζωής! Μακάρι να μπορέσουμε σιγά σιγά να απελευθερώσουμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας από όλα τα δεσμά…
Α! μόλις επέστεψα απ΄το νεόκτιστο σπιτικό σου Φωτεινή μου και ετοιμαζόμουν να καταχωρήσω τη νέα σου διεύθυνση στο blogroll! 😉
Η «επίγνωση» είναι αυτή που θα μας βγάλει απ΄ τα κάστρα ασφαλείας μας… δλδ αν κανείς δει ότι έχει κτίσει γύρω του και μέσα του αυτή τη φυλακή, ένα βήμα τον χωρίζει απ΄ την έξοδο… και ένα ταξίδι εκατοντάδων χιλιομέτρων αρχίζει πάντα μ’ ένα βήμα! 😛
«Όταν κανείς έχει επίγνωση πόσες πολλές περιπλοκές υπάρχουν στο να περιμένει απ’ τους άλλους, τότε είναι ελεύθερος, κι αυτή η ελευθερία είναι η αρχή της δημιουργικότητας.»
ΑΦιλιά πολλά πολλά και πάντα τρυφερά! 🙂
Να συνεχίζουμε να φτιάχνουμε κάστρα, στέρεα, και με ελπίδες, Στεφανία μας.
Σου στέλνω την αγάπη μου πάντα, την εκτίμησή μου, και τις ευχαριστίες μου για τη σταθερή φιλία σου, παρ όλες τις κατά καιρούς απουσίες μου από το μπλογκ μου.
Μάλλον «επιστρέφω» πάλι, σιγά σιγά. Σε ευχαριστώ και για το λάικ μέσα στο DimArt σήμερα. Να είσαι πάντα καλά, και πολλά πολλά φιλιά *****
Δεν χανόμαστε εμείς Ειρήνη μου και πάντα θα παρακολουθώ τα κείμενα σου, όπου και να εμφανίζονται! 😉
Να είσαι και εσύ πάντα καλά και η «επιστροφή» σου, μόνο χαρά θα μου δώσει! 😀
Πολλά πολλά ΑΦιλιά καρδιάς σου στέλνω! 🙂
Είμαι προφανώς από εκείνους που δεν είναι καθόλου ελεύθεροι με την έννοια πως αποζητώ συνεχώς την ασφάλεια και μέσα μου κι έξω μου!
Σε αυτό το συμπέρασμα φτάνω με μια πρώτη εκτίμηση!
Πάρα πολύ όμορφες οι φωτογραφίες του φίλου σου!
Φιλιά πολλά!
Το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά Μαρίαme μου και αυτό γιατί το έχω δει στη πράξη είναι:
Πως η επίγνωση (δλδ η αναγνώριση της εσωτερικής μας κατάστασης) είναι μια φλόγα που καίει, τα μπλοκαρίσματα και δίνει λύση στα προβλήματα μας! 😛
ΑΦιλιά και να έχεις ένα δημιουργικό τριήμερο! 🙂
Εντάξει, έτσι κι αλλιώς δεν έχει υπάρξει κείμενο του Κρισναμούρτι που να μην με έχει αγγίξει, αλλά αυτό χτύπησε φλέβα. Γιατί πραγματικά αναρωτιέμαι συχνά για τα συρτοπλέγματα που μπορεί και να τα έχω στήσει μόνη μου… Και δεν λέω κάστρα, γιατί έτσι συνηθίζω να αποκαλώ το σπίτι μου ( εγώ μια πυργοδέσποινα κλπ κλπ☺)
Πάντως ξέρεις τι σκέφτομαι ; Ότι απορροφήθηκα από το διάβασμα και δεν πρόσεξα καμία φωτογραφία! ( Πάω τώρα!)
Φιλί ζεστό μαγισσούλα μου ♥
Γιατί πολύ «απλά» Αριστέα μου, νομίζουμε πως βάζοντας γύρω μας συρματοπλέγματα ή κτίζοντας κάστρα ασφαλείας πως θα προφυλάξουμε τον εαυτό μας απ΄ ότι μας φοβίζει και αδυνατούμε να δούμε πως αυτό μας στερεί κάθε ψυχολογική ελευθερία… φυσικά και δεν βοηθάει η πολιτεία, αλλά ο εσωτερικός πλούτος δεν κινδυνεύει απ΄ τίποτα εξωτερικό, έτσι δεν είναι; 😉
ΑΦιλιά πάντα ζεστά όταν είναι καρδιάς! 🙂